ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ Ζ’
Αναμφισβήτητα, αφού οι φωτεινοί οδοδείκτες μας είναι οι άγιοι, θα πρέπει και εμείς, κατά το παράδειγμά τους και τη διδασκαλία τους να αγαπούμε και να φροντίζουμε για το καλό του Ελληνικού μας Έθνους. Η αγάπη όμως αυτή δεν επιτρέπεται να μας παρασύρει σε υπερβολές και ακρότητες. Πιο συγκεκριμένα δεν επιτρέπεται στον πιστό χριστιανό να παρασύρεται στην αντίληψη ότι μόνο η δική του Πατρίδα έχει αξία και ότι μόνο αυτή κατά συνέπεια είναι άξια εκτιμήσεως και σεβασμού.
Η αντίληψις αυτή, η οποία είναι γνωστή διεθνώς με τον όρο «σωβινισμός», οδηγεί στον εθνικό φανατισμό και τη μισαλλοδοξία και έχει καταστρεπτικές συνέπειες για την ειρηνική συμβίωση των λαών.
Η λέξη σωβινισμός είναι γαλλική (CHAUVINISME). Δημιουργήθηκε από τη γαλλική κωμωδία: «Το τρίχρωμο εθνόσημο» (1831). Κεντρικό πρόσωπο σ’ αυτή, ο Νικολά Σωβέν, πραγματικός στρατιώτης του Ναπολέοντα με τυφλή λατρεία στον αυτοκράτορα, φλύαρος και καυχησιάρης, διηγείται πολεμικές ιστορίες, εκθειάζοντας τα γαλλικά όπλα, με τρόπο που προκαλεί γέλιο. Στα 1878 η Γαλλική Ακαδημία περιέλαβε τη λέξη στο λεξικό της, σαν λαϊκή έκφραση τυφλού και αλόγιστου πατριωτισμού. Από τότε έγινε διεθνής όρος. Παρόμοια έννοια νοσηρού πατριωτισμού έχει και ο όρος εθνικισμός. Σαν έξαρση του εθνικισμού εμφανίστηκαν τον 20ο αιώνα ο φασισμός στην Ιταλία και ο ναζισμός στη Γερμανία.
Ο εθνικισμός είναι τελείως ξένος προς τον εθνισμό, που σημαίνει τον αγνό πατριωτισμό, για τον οποίο μιλάμε και περιλαμβάνει την αυθόρμητη αγάπη κάθε ανθρώπου για την Πατρίδα του, την αφοσίωση, την υπερηφάνεια ακόμη γι’ αυτήν, όχι όμως την υποτίμηση, την επιθετικότητα η την υποδούλωση άλλων εθνών. Αναγνωρίζει αντίθετα την αξία και την προσφορά του κάθε έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.
Ο σωβινιστής είναι άνθρωπος φανατικός, μισαλλόδοξος, εγωπαθής και αδιάλλακτος.
Στις ακραίες περιπτώσεις απορρίπτει κάθε ηθικό ενδοιασμό, επειδή –όπως ισχυρίζεται- εξασθενεί τη θέληση και την αποφασιστικότητα. Απορρίπτει τη χριστιανική ηθική σαν «συναισθηματική και χαλαρή» και προβάλλει «ως πρέπουσα συμπεριφορά τη σκληρότητα και την αγριότητα».
Τονίζουμε πως το συναίσθημα της φιλοπατρίας είναι για τον Έλληνα και μάλιστα τον ορθόδοξο χριστιανό, ευγενές, δίκαιο και ιερό.
Η Ελληνική Ορθοδόξη Εκκλησία μας, τιμά τους εθνομάρτυρες. Πολλοί απ’ αυτούς είναι ιερομάρτυρες και εθνομάρτυρες μαζί· μαρτύρησαν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». Δεν δέχεται όμως σε καμμία περίπτωση τη σωβινιστική νοοτροπία. «Ου γαρ εστίν διαστολή Ιουδαίου τε και Έλληνος, ο γαρ αυτός Κύριος πάντων, πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους αυτόν (Ρωμ. ι’ 12). Δεν κάνει ο Κύριος διάκριση ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους Έλληνες· ο ίδιος είναι Κύριος όλων, πλούσιος σε αγαθότητα για όλους που τον παρακαλούν. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην επίγεια ζωή του, απέρριψε τη σωβινιστική νοοτροπία των Ιουδαίων, αποκαλύπτοντας στη Σαμαρείτιδα, γυναίκα αλλοεθνή, μοναδικά υψηλές αλήθειες. Επαινώντας τον αλλοεθνή λεπρό και προβάλλοντας με την περίφημη παραβολή του «Καλού Σαμαρείτου» το μοναδικό παράδειγμα αγάπης, άνδρα ξένο προς το αυτοθαυμαζόμενο Ιουδαϊκό έθνος.
Για να ζει η ανθρωπότητα σε ατμόσφαιρα ειρήνης και για να προοδεύει σε όλους τους τομείς, πρέπει κάθε λαός να σέβεται και να εκτιμά τους άλλους, να παραδέχεται την τυχόν υπεροχή τους σ’ αυτόν η εκείνο τον τομέα, να συγχαίρει μαζί τους για κάθε πρόοδο, την οποία σημειώνουν, και να προσλαμβάνει από τον πολιτισμό τους πρόθυμα, όσα στοιχεία είναι γι’ αυτόν ωφέλιμα και εξυπηρετικά.
Η Αγία μας Ορθοδόξη Εκκλησία, παραδέχεται την Πατρίδα ως ένα αγαθό, ως μία «αξία». Αλλά την αξία αυτή, δεν την παραδέχεται ως απόλυτη και ευρισκομένη πάνω από κάθε άλλη αξία.
Βεβαίως η αξία της πατρίδας στέκεται υπεράνω της αξίας του ατόμου και της αξίας της οικογένειας. Αυτά άλλωστε ήταν ανέκαθεν και τα δικά μας Ιδανικά. «Ορθοδοξία, Πατρίδα, Οικογένεια».
Αλλά όπως βλέπουμε να βιώνεται μέσα στην Ιστορία του Έθνους μας, η Πατρίδα είναι αξία που βρίσκεται κάτω από την αξία που λέγεται «Πίστις».
Η αγάπη προς την μητέρα πατρίδα, θα εκδηλώνεται όπως κατά τον ορθό τρόπο ορίζει η πίστις και ανέκαθεν όπως την έζησαν οι γενναίοι πρόμαχοι της Πατρίδας μας, οι οποίοι έγραψαν και κήρυξαν, πρώτα υπέρ πίστεως και ύστερα υπέρ πατρίδος. Πρώτα υπέρ βωμών και κατόπιν υπέρ εστιών.
Ακόμα να τονίσουμε, ότι η πατρίδα είναι αξία, η οποία βρίσκεται και υπό την αξίαν της δικαιοσύνης και όχι υπεράνω αυτής. Η αντίθετη αντίληψη ότι θα κάνω ο,τι συμφέρει την πατρίδα μου, αδιάφορο αν αυτό είναι δίκαιο η άδικο, που παρατηρείται κυρίως στους μεγάλους λαούς, είναι αντίληψη εντελώς αντιχριστιανική.
Η χριστιανική πίστις είναι η μέση και «βασιλική οδός», γι’ αυτό ποτέ οι συνειδητοί ορθόδοξοι χριστιανοί δεν κινδυνεύουν να παρασυρθούν από τις αντιχριστιανικές θεωρίες περί ζωτικού χώρου η περί εκλεκτής φυλής, τις οποίες ανέπτυξαν ακραίοι σωβινιστές, υποκινούμενοι από αντιχριστιανικά κριτήρια και τελικώς αιματοκύλισαν τον κόσμο.
Εξίσου όμως αξιοκατάκριτος προς τον σωβινισμό, ο οποίος αποτελεί το ένα άκρο, είναι και ο κοσμοπολιτισμός, ο διεθνισμός, ο οποίος αποτελεί το άλλο άκρο, το εκ διαμέτρου αντίθετο. Οι οπαδοί της θεωρίας αυτής, πιστεύουν ότι πατρίδα είναι όλη η γη και συμπολίτες όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουν στον κόσμο. Φυσικά και η θεωρία αυτή δεν μπορεί να έχει σχέση με την χριστιανική διδασκαλία και τον ορθόδοξο τρόπο ζωής και δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερα χαρίσματα για να κατανοήσει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή τη θεωρία… Οι οπαδοί του διεθνισμού δεν παραγνωρίζουν απλώς την ιστορική πραγματικότητα, την ιδιαίτερη φυσιογνωμία των επί μέρους λαών και τα ιερά καθήκοντα, τα οποία έχουν απέναντι στην πατρίδα τους, αλλά παραβλέπουν και αυτό το γενικό συμφέρον όλης της ανθρωπότητας, για το οποίο, κατά την πλανεμένη τους γνώμη, αγωνίζονται.
Όσοι έχουν εγκλωβιστεί στην πλάνη του διεθνισμού, με όσα αρνητικά επακόλουθα συνεπάγεται αυτό σε όλους τους τομείς, τόσο της ατομικής, όσο και της κοινωνικής, δεν μπορούν να κατανοήσουν την απλή αλήθεια, ότι η ύπαρξις πολλών εθνών με την άπειρη ποικιλία των ηθών και των εθίμων, της τέχνης της λογοτεχνίας, του πολιτισμού γενικώς, αποτελεί μία θελκτική εικόνα μεγάλης σημασίας για την ιστορία και για τον άνθρωπο.
Επίσης, ενώ σε πρώτη θέα ο διεθνισμός φαντάζει ότι υπηρετεί την «παγκόσμια κοινωνία», τα κοινά συμφέροντα και την ισότητα, εμφανίζει μία τάση επιθετική, μία δράση βίαιη για να αντικατασταθούν οι ιδιαίτεροι, εθνικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί ακόμα θεσμοί με άλλους, που να έχουν δήθεν διεθνή χαρακτήρα. Αυτοί όμως οι «διεθνείς» θεσμοί λανσάρονται φυσικά από μία συγκεκριμένη κοινωνικοηθική ιδεολογία η από ένα ορισμένο πολιτικό καθεστώς.
(Συνεχίζεται...)
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: p.ioil@freemail.gr
