Κάθε φορὰ ποὺ ἡ 31η Δεκεμβρίου ἑνὸς ἔτους παραδίδει τὴ σκυτάλη στὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ ἑπομένου, χαιρόμαστε καὶ γιορτάζουμε. Καινούργιος χρόνος! Πρωτοχρονιά!
Ὁ κόσμος πορεύεται. Ὁ χρόνος κυλάει. Ἡ ζωὴ συνεχίζεται. Αὐξάνει ἡ ἡλικία ὅλων μας. Μεγαλώνουμε, ὡριμάζουμε καὶ συνεχίζουμε νὰ δροῦμε, νὰ ἐνεργοῦμε, νὰ δημιουργοῦμε, ἐλπίζοντας πάντα στὸ καλύτερο. Ἡ ζωὴ ἔχει ἐνδιαφέρον, ἔχει ὀμορφιά. Εἶναι ἀπόλαυση νὰ ζεῖς. Κανεὶς δὲν θέλει νὰ τελειώσει αὐτὸ τὸ γεμάτο ἐμπειρίες καὶ περιπέτεια ταξίδι.
Ἡ Πρωτοχρονιὰ θὰ λέγαμε ὅτι εἶναι ἡ γιορτὴ τῆς ζωῆς.
Ὅμως, καθὼς ὁ ἕνας χρόνος διαδέχεται τὸν ἄλλον, καθὼς αὐξάνει ἡ ἡλικία ὅλων μας, καταλαβαίνουμε ὅτι τὰ ὅρια τῆς ζωῆς στενεύουν. Καὶ ψύχραιμα σκεπτόμαστε καὶ συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὅλα κάποτε θὰ τελειώσουν. Τὰ φῶτα τῆς γιορτῆς τῆς πρώτης ἡμέρας τοῦ χρόνου τὰ διαδέχεται τότε μία σκιὰ ποὺ σκοτεινιάζει τὴν ψυχή μας καὶ μέσα μας νότες θλιβερὲς συνοδεύουν τὸν ἀπόηχο τῶν πυροτεχνημάτων ποὺ φώτισαν ἐκτυφλωτικὰ τὸν οὐρανὸ τῆς Πρωτοχρονιᾶς.
Ὅλα πορεύονται πρὸς τὸ τέλος. Ὅλος ὁ κόσμος, ὁλόκληρο τὸ σύμπαν γερνᾶ. Ἕνα-ἕνα τὰ ἀστέρια σβήνουν στὸν οὐρανό. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ ὅλοι εἶναι περαστικοί. Κανεὶς δὲν μένει γιὰ πάντα ἐδῶ. «Γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται», ἔλεγε ὁ σοφὸς Σολομών (Ἐκκλησ. α΄ 4). «Πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει», εἶπε καὶ ὁ σοφὸς Ἡράκλειτος. Αὐτοκρατορίες, βασίλεια, σοφοὶ ἐπιστήμονες μὲ θαυμαστὲς ἐπιτυχίες, δοξασμένοι ἄρχοντες μὲ κατορθώματα πολλά, ὅλους καὶ ὅλα τὰ παίρνει ὁ χρόνος καὶ τὰ ρίχνει στὴ φθορά, στὴν παρακμή, στὴ λήθη. «Οὐδὲν μένει».
«Οὐδὲν μένει» ἐκτὸς ἑνός. Ἐκτὸς τοῦ Ἑνός! Μένει ὁ Ἕνας καὶ μοναδικός, ὁ αἰώνιος καὶ ἀληθινός, ὁ Δημιουργὸς καὶ Κτίστης τοῦ παντός, ὁ Πλάστης τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8). Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ στὸ παρελθόν, τότε ποὺ ἔζησε στὴ γῆ, καὶ στὸ παρόν, τώρα ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς, καὶ στὸ μέλλον, μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία του καὶ στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες, μένει πάντα ὁ Ἴδιος, ἀμετάβλητος καὶ ἀναλλοίωτος, πανένδοξος, παντοδύναμος καὶ πανάγαθος, μακάριος καὶ μόνος ἐξουσιαστὴς καὶ Κυβερνήτης τῶν πάντων, ὁ Ἴδιος πάντοτε στὴν ἁγιότητα, στὴ διδασκαλία, στὰ σχέδια καὶ στὶς βουλές του.
Ἀλλὰ καὶ ὅποιος συνδέεται μὲ δεσμοὺς πίστεως καὶ ἀγάπης μὲ τὸν ἀθάνατο, αἰώνιο καὶ ἀναλλοίωτο Κύριο καὶ ζεῖ τὴ σύμφωνη μὲ τὸ θέλημά του ζωή, καὶ αὐτὸς δὲν πρόκειται νὰ χαθεῖ καὶ νὰ σβήσει ὅπως ὁ μάταιος κόσμος, ποὺ παρέρχεται μαζὶ μὲ τὶς ἐπιθυμίες τὶς ὁποῖες προκαλοῦν τὰ ἀγαθὰ καὶ οἱ ἀπολαύσεις του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀκολουθεῖ πιστὰ τὸν Χριστὸ ὑπακούοντας στὸ θέλημά Του, μένει αἰώνια καὶ δὲν παρέρχεται. Τὸ διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα» (Α΄ Ἰω. β΄ 17).
Ὁ μάταιος κόσμος περνᾶ, τὸ ἴδιο καὶ ὅλα τὰ τοῦ κόσμου, εὐχάριστες καταστάσεις καὶ δυσάρεστα γεγονότα, ἐπιτυχίες καὶ κατορθώματα, ἀποτυχίες, δοκιμασίες καὶ ἀσθένειες, θλίψεις καὶ χαρές, ὅλα φευγαλέα καὶ ρέοντα, ὅλα πρόσκαιρα καὶ σαθρά, ὅλα διαλύονται σὰν τὸν καπνὸ καὶ χάνονται.
Ὅταν ὅμως ὅλα αὐτὰ τὰ ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουν νόημα καὶ ἀξία. Τίποτε δὲν χάνεται, ὅταν τὸ ζοῦμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», στενὰ συνδεδεμένοι μαζί Του καὶ σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νόμο του.
Καινούργιος χρόνος! Κάθε μέρα του, κάθε ὥρα καὶ στιγμή του, νὰ τὴ ζοῦμε μέσα στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα του, καὶ ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολές του. Ὅταν αὐτὸς εἶναι ὁ διαρκὴς ἀγώνας μας, τότε ἀξιοποιοῦμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, τότε ζοῦμε τὸ παρὸν ἔτσι, ὥστε ἡ ζωή μας νὰ μὴν ἔχει τελικὰ μόνο παρελθόν, ἀλλὰ νὰ ἐπεκτείνεται δυναμικὰ στὸ μέλλον, νὰ ἔχει αἰώνια προοπτικὴ στὴ μέλλουσα Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἔχει μακάρια συνέχεια στὴ δόξα καὶ στὴ χαρὰ τῆς αἰωνιότητος. Διότι «ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα».
(Ἀπὸ τὸ Ὀρθόδ. Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ", τεῦχος 2234)
