Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ.κ. ΑΝΔΡΕΟΥ γιὰ τὴν τελικὴ νίκη τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ 29.8.1949
(Βούρμπιανη 29.8.2021)
Κατ’ ἀρχὴν θέλω νὰ ἐκφράσω τὴν βαθειὰ χαρά μου γιατὶ ἔχω ἐνώπιόν μου γενναίους Στρατηγοὺς καὶ ἰδιαίτερα τὸν πολιὸν καὶ πολυχρόνιον Στρατηγὸν κ. Κόρκαν.
Ἀλήθεια, πότε πέρασαν 72, κιόλας, χρόνια ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Γράμμου, ποὺ ἔγινε σὰν σήμερα, 29 Αὐγούστου τοῦ 1949 ; Ἦταν τότε ποὺ ὁ ἀθηναϊκός, κυρίως, τύπος εἶχε γεμίσει μὲ φωτογραφίες καὶ συγκλονιστικὲς περιγραφὲς καὶ ρεπορτὰζ καὶ ἀφηγήσεις τῶν πρωταγωνιστῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἁπλῶν μαχητῶν, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκουν καὶ νὰ τὸ γνωρίζουν εἶχαν γίνει ἀπὸ τὴν μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη ἥρωες τοῦ Ἔθνους. Ἦταν τότε ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἀνέπνευσε ἀπὸ τὴν ἀγωνία μήπως γίνει δορυφόρος τῆς “Μέκα τοῦ Κομμουνισμοῦ”, τῆς Μόσχας, δηλαδή, καὶ τῆς ἀλήστου μνήμης Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἦταν τότε ποὺ περίσσευαν τὰ δάκρυα γιὰ τὰ παλληκάρια ποὺ ἄφησαν τὴν τελευταία τους πνοή, ἐδῶ, στὶς πλαγιὲς τοῦ Γράμμου, τοῦ Βίτσι, τοῦ Κάμενικ, γιὰ νὰ μείνει ἐλεύθερη ἡ ἀγαπημένη μας Πατρίδα, ἡ Ἑλλάδα.
72 χρόνια. Δὲν εἶναι βέβαια πολλά. Δὲν εἶναι, ὅμως, καὶ λίγα. Ἔτσι, σιγά - σιγά, ἄλλα ἐνδιαφέροντα τῆς Πολιτείας ἦλθαν στὴν πρώτη γραμμή, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ ἐκβιομηχάνιση καὶ ἡ οἰκονομία, γιὰ νὰ μείνουμε μόνο σ’ αὐτά, ἐνῷ παραμελήθηκε ἡ Παιδεία τοῦ Ἔθνους, μὲ τὴν Ἱστορία μας, οὐσιαστικά, νὰ μὴν διδάσκεται στὰ Σχολεία, καὶ ἡ νέα γενιὰ νὰ μὴ γνωρίζει τὶ ἔγινε τότε, στὶς αἱματοβαμμένες αὐτὲς περιοχές. Τὸ κακὸ κορυφώθηκε μετὰ τὴν λεγομένη μεταπολίτευση, ὅταν μάλιστα γιὰ κάποια χρόνια, παρατηρήθηκε ὄχι μόνο τὸ “ξεχαρβάλωμα” τῆς Παιδείας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἴδιας μας τῆς Χώρας. Οἱ, κάπως, μεγαλύτεροι ἀπὸ σᾶς τὰ γνωρίζετε, γι’ αὐτό, δὲν θὰ ἐπαναληφθοῦν τώρα.
Ὅμως, τὸ χειρότερο εἶναι, ὅτι οἱ κομμουνιστές, ἐκμετταλευόμενοι τὴν ἀδυναμία τοῦ Κράτους καί, προσέξτε, καὶ τὸ μούδιασμα τοῦ ἐθνικόφρονος κόσμου, σήκωσαν κεφάλι καὶ διείσδυσαν παντοῦ, ἐνῷ, ὅσοι ἦλθαν ἀπὸ τὸ παραπέτασμα, ποὺ εἶχαν ὑψώσει τὰ ὅπλα ἐναντίον τῆς Πατρίδος, πῆραν ἀπὸ τὴν Πατρίδα συντάξεις καὶ ἀποκαταστάθηκαν, παρακαλῶ. Ζήτησαν θρασύτατα τὴν κατάργηση τῶν παρελάσεων, καὶ πέτυχαν νὰ διαστρέψουν σπουδαῖα ἱστορικὰ γεγονότα, γιὰ τὰ ὁποῖα καὶ τώρα ἀκόμη μιλᾶνε ἀπαξιωτικά. Ἔτσι χαρακτηρίζουν τὰ ἁπλὰ καὶ ἀπέριττα μνημόσυνα, ποὺ τελοῦνται καὶ ἐδῶ, σὰν “γιορτὲς μίσους”. Οἱ δικές τους γιορτές, ἆρα γε εἶναι γιορτὲς ἀγάπης ; Ἄς ἔλθουν νὰ μᾶς τὸ ποῦν.
Πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες, ὅπως ἐλέχθη ἀπὸ τὸν πολὺ καλὸ ὁμιλητή, προηγουμένως, εἶχαν ἐκδηλώσεις σ’ ἕναν μικρὸ οἰκισμὸ τῆς περιοχῆς αὐτῆς γιὰ τὸν Δημοκρατικὸ Στρατὸ τῆς Ἑλλάδας. Αὐτὸ εἶναι ἕνα κραυγαλέο δεῖγμα ὅτι οἱ κομμουνιστὲς παρὰ τὴν παταγώδη πτώση τῶν καθεστώτων τῆς Ρωσίας καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ὁπότε ἦλθε στὸ φῶς ἡ ἄθλια διαβίωση ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, μένουν, δυστυχῶς, ἀμετανόητοι. Καὶ νὰ σᾶς πῶς ὅτι καὶ χθές, ποὺ ἤμουνα πάνω στὸ 2.166 γιὰ νὰ τελέσουμε ἕνα “Τρισάγιο” στὸ ἐκεῖ μνημεῖο, εἶχε ἀνέβει, ὅπως μοῦ εἶπαν, μία ὁμάδα ΚουκΚουΕδων, οἱ ὁποῖοι παρέκαμψαν τὴν συγκέντρωση τὴ δική μας καὶ ἔδειξαν ὅτι ἀνέβαιναν ἐπάνω στὸν Γράμμο. Ἀλλὰ νὰ κάνουν τί, ὅμως ; Τὶ ἤθελαν στὸν Γράμμο νὰ κάνουν. Δὲν ξέρω.
Ὅμως καὶ πολλὰ ἀπαράδεκτα συμβαίνουν στὴν Πατρίδα μας, γιὰ τὰ ὁποῖα, ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ, δὲν εὐθύνονται μόνο οἰ κομμουνιστές. Ἡ εὐθύνη βαρύνει κυρίως τοὺς ὥμους τοῦ ἀστικοῦ κόσμου. Τοὺς δικούς μας, δηλαδή, ὥμους. Κοιτᾶξτε :
Οἱ ἐκτρώσεις καὶ ἡ ὑπογεννητικότητα, ποὺ κοντεύουν νὰ καταντήσουν τὴν Ἑλλάδα “Χώρα γερόντων”, δὲν εἶναι ἔργο τῶν κομμουνιστῶν. Τῶν ἀστῶν εἶναι ἔργο.
Ἡ παρέλαση τῆς ἀνωμαλίας στὴν Ἀθήνα καὶ στὴ Θεσσαλονίκη ἔργο τῶν ἀστῶν εἶναι κι αὐτή, καὶ μάλιστα μὲ τὶς εὐλογίες, θὰ ἔλεγα, τῶν ἑκάστοτε ἑλληνικῶν Κυβερνήσεων. Ἀφοῦ μιὰ χρονιὰ ἐφθάσαμε στὸ κατάντημα νὰ μποῦν τὰ χρώματα τῆς λεγομένης ΛΟΑΤΚΙ μπροστὰ στὴν ἐπιφάνεια τῆς Βουλῆς. Εἶναι κατάντημα αὐτό. Κι’ ὅμως γι’ αὐτό, ἐπαναλαμβάνω, δὲν εὐθύνονται οἱ κομμουνιστές. Οἱ κυβερνήσεις οἱ ἀστικὲς εὐθύνονται καὶ ἐμεῖς ποὺ δὲν διαμαρτυρόμεθα γι’ αὐτὴν τὴν κατάσταση.
Ἡ εἰσαγωγὴ στὰ Νηπιαγωγεῖα τῆς Σεξουαλικῆς Διαπαιδαγωγήσεως. Δηλαδὴ ἀπὸ τὰ μικρὰ τὰ παιδάκια, ποὺ δὲν ξέρουν ἀκόμα νὰ ποῦν οὔτε τὸ ὄνομά τους, οὔτε τὸ “μπαμπὰ καὶ μαμά”, νὰ μαθαίνουν τὸ σεξουαλικὸ γίγνεσθαι. Ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι οὔτε νὰ τὸ σκεφθοῦμε μπορούσαμε αὐτό. Ἀδιανόητο ἦταν. Καὶ τώρα δυστυχῶς περνᾶνε καὶ στὰ Νηπιαγωγεῖα αὐτὲς οἱ διδασκαλίες.
Τὰ φρικαλέα καὶ ἀνήκουστα ἐγκλήματα, ποὺ παρουσιάζουν τὸν τελευταῖο καιρὸ μεγάλη ἔξαρση, οἱ τεράστιες πυρκαϊὲς ποὺ κατέκαψαν ὄχι μόνο πανέμορφα δάση στὴν Ἀττική, στὴν Εὔβοια, στὴν Φωκίδα, στὰ Βίλλια, στὴν Πελοπόννησο καὶ ἀλλοῦ. Ὄλα αὐτὰ ποὺ συνοπτικὰ ἀνεφέρθησαν βαρύνουν, κυρίως, ἐπαναλαμβάνω, τὸν ἀστικὸ κόσμο, δηλαδὴ ἐμᾶς.
Γι’ αὐτό, ἀδελφοί, χρειάζεται νὰ ἀνανήψουμε, νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νὰ προσευχηθοῦμε θερμὰ στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία, ἀλλὰ καὶ νὰ διεκδικοῦμε αὐτά πού, κυρίως, ἀφοροῦν τὰ παιδιά μας. Ὄχι, βέβαια, μὲ πεζοδρομιακὲς ἐκδηλώσεις, ἀλλὰ μὲ εὐπρέπεια καὶ θάρρος. Γιατὶ τὰ παιδιά μας, τὰ νέα ἑλληνόπουλα, εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ σήμερα, ἀλλά, κυρίως, εἶναι τὸ αὔριο τοῦ Ἔθνους. Γιατί, σκεφθεῖτε ποὺ φθάσαμε. Φθάσαμε νὰ μαλώνουμε γιὰ τὰ ἐμβόλια τοῦ κορωνοϊοῦ, καὶ ἀφήνουμε σπουδαῖα ζητήματα κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά.
Ἑπομένως, κλείνοντας αὐτὲς τὶς λίγες σκέψεις, λέω, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὸ βάρος τῶν 80 φεύγα ἐτῶν μου, νὰ διαφυλάξουμε τὴν ἑνότητά μας “ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ”. Καὶ προσέξτε : Μὴ φοβᾶστε γι’ αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα. Μὴ φοβᾶστε. Ὄχι. Γιατὶ νὰ μὴ φοβᾶστε. Γιατὶ θὰ ἔλθουν ξανὰ οἱ καλοὶ καιροί. Ἔχει γύρους ἡ ζωή. Δὲν σταματάει σ’ ἕνα σημεῖο μόνο. Εἶναι τὸ σήμερα, ἀλλὰ θὰ εἶναι καὶ τὸ αὔριο. Καὶ ἡ Ἑλλάδα, ἡ φιλτάτη μας Πατρίδα μὲ τὴν συνοδοιπορία τῆς Ἐκκλησίας θὰ γράψει καινούργιες σελίδες δόξης καὶ μεγαλείου. Καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου θὰ ξαναδοξαστεῖ καὶ θὰ ζεῖ στοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Νὰ ζεῖ ἡ Ἑλλάδα μας.
