ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ Θ΄
Σφοδρός πολέμιος της έννοιας της πατρίδας υπήρξε και ο Νίτσε, ο οποίος έγραψε τα εξής: «Μεταξύ των σημερινών Ευρωπαίων δεν λείπουν τα ελεύθερα πνεύματα, που έχουν το δικαίωμα να απονέμουν στον εαυτό τους τον τίτλο «απάτριδες» -τίτλο εξαιρετικό και τιμητικό. Προς αυτούς όλους διόλου ιδιαιτέρως αφιερώνω την κρυφή μου σοφία… Διότι είναι σκληρή η τύχη τους, αβέβαιη η ελπίδα τους και είναι αληθινό κατόρθωμα να βρει κανείς γι’ αυτούς κάποια παρηγοριά».
Πράγματι, η ομολογία του Νίτσε περί του ότι ο άπατρις δεν βρίσκει παρηγοριά είναι απολύτως ορθή αλλά από άλλη πλευρά. Ο ίδιος ο Νίτσε έπαθε πνευματικό και διανοητικό σκοτισμό και πέθανε παράφρων.
***
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;
Τι είν’ η πατρίδα μας;
Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είν’ ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά,
κάθε νησάκι της, που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της, χρυσή στολή,
που η τέχνη φόρεσε, και το
καθένα μία δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι, που ’χομε μες στην καρδιά,
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
(Ποίημα Ι. Πολέμη).
Όπως ήδη είπαμε το αίσθημα της φιλοπατρίας υπάρχει σε κάθε λαό. Έχει φυτευθεί από τον Ίδιο το Δημιουργό μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Είναι φαινόμενο με τεράστιες και απροσμέτρητες διαστάσεις και προεκτάσεις. Εμείς μάλιστα που έχουμε ευλογηθεί από το Θεό να είμαστε και Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες, τη φιλοπατρία τη θεωρούμε ως μεγάλο προτέρημά μας. Ο γνήσιος Έλληνας αγαπά όσο κανείς άλλος λαός, λόγω και έργω, τον τόπο αυτό που γεννήθηκε ο ίδιος και αναπαύονται οι πρόγονοί του. Τον βράχο αυτό, στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων και των θαλασσών, που λέγεται Ελλάδα, τον θεωρεί, και είναι άλλωστε, ιερή κληρονομιά. Είναι τόσο εξαγνισμένος από τις θυσίες των τέκνων της, ώστε αν πάρει κανείς μία χούφτα χώμα και το αναλύσει, θα βρει περισσότερο αίμα και δάκρυα από τον αγώνα της φυλής, παρά νερό από τη βροχή και τα χιόνια. Αυτή η αγάπη που εμπνέεται από το φως του Ευαγγελίου είναι η πλέον γνήσια έκφραση του αληθινού και γνήσιου πατριωτισμού, που βρίσκεται μακριά από προσωπικά οφέλη και μονομερείς κατευθύνσεις, όπως μας τον δίνει χαρακτηριστικά ανώνυμος συγγραφέας –που αποτελεί τη φωνή των ανώνυμων στρατιωτών του Γένους μας- σε «Δοκίμιο Πατριωτισμού» που κυκλοφόρησε το 1817.
Την εποχή εκείνη ο Έλληνας χριστιανός είχε την πατρίδα ως ιδέα, ως βίωμα και όραμα και ετοιμαζόταν να δώσει σάρκα και οστά στην ελευθερία, κάτω από τον χλευασμό των ισχυρών της Γης.
Ας δούμε κάποια ψήγματα χρυσού από το εθνικό μας αυτό κειμήλιο:
«Η φωνή της πατρίδος είναι ιερά και απαραβίαστος…
Η Πατρίς φωνάζει και ο Πατριώτης παραιτεί μετά προθυμίας αναπαύσεις, γονείς, τέκνα, γυναίκα, φίλους, κέρδη, δια να αντιπαραταχθεί υπό τας Εθνικάς σημαίας. Η Πατρίς προσκαλεί και ο πατριώτης, γέρων η νέος, συναριθμείται εις τας φάλαγγας του Έθνους… Διευθύνει τα μερικά συμφέροντα προς το γενικόν καλόν…».
Αυτή είναι η φιλοπατρία της φυλής μας που συγκινεί και φίλους, αλλά και εχθρούς. Άλλωστε από τους δικούς μας προγόνους ακούστηκε ο βαθύς λόγος: «Μητρός τε και Πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι».
Δηλ.: Κι από τη μητέρα κι από τον πατέρα και απ’ όλους τους άλλους προγόνους, το πολυτιμότερο πράγμα είναι η πατρίδα και σεβαστώτερο και αγιώτερο και σ’ ανώτερη θέση και κατά τη γνώμη των Θεών και κατά τη γνώμη των φρονίμων ανθρώπων. Ας προσέξουμε τις τελευταίες λέξεις της ρήσης αυτής «τοις νουν έχουσι». Έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την κάθε εποχή και κυρίως για τη δική μας…
Οι κατά καιρούς τυχόν ελάχιστοι Εφιάλτες, τους οποίους τόσο αποστρέφεται ο ελληνικός λαός, δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ας μην μένουμε σ’ αυτά. Ας βλέπουμε κι ας προχωρούμε πάντοτε μπροστά, σήμερα μάλιστα που η παγκοσμιοποίηση ζητά να πολτοποιήσει τα πάντα, και ας ακούγεται πάντοτε στην συνείδησή μας ο ι. όρκος των Ιερολοχιτών:
«Ως Χριστιανός Ορθόδοξος και μέλος της ημετέρας Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι…να μείνω πιστός στη Θρησκεία μου και στην Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω κι αυτήν την τελευταία ρανίδα του αίματός μου για τη Θρησκεία και την Πατρίδα μου. Να χύσω το αίμα μου για να νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας η να πεθάνω σαν μάρτυρας για τον Ιησού Χριστό».
Φυσικά την αρετή της φιλοπατρίας τονώνει και η θριαμβεύουσα Εκκλησία μας. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και διαφορετικά, αφού η στρατευομένη μας Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κάτι το διαφορετικό από την θριαμβεύουσα.
Οι Άγιοι από τον ουρανό βλέπουν και βοηθούν και συμπαρίστανται στους αγώνες των εν Χριστώ αδελφών τους που αγωνίζονται και μαρτυρούν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι για να περιλάβουμε τα σημεία και τις θαυμαστές επεμβάσεις του ουρανού στον ένδοξο αγώνα του πατριωτισμού. Στη συνέχεια, θα αναφερθούν ορισμένα θαύματα της Θεοτόκου και των αγίων που δείχνουν καθαρά ότι οι χριστιανοί έχουν χρέος να αγαπούν την Πατρίδα τους και να αγωνίζονται για το Έθνος τους, τόσο σε καιρούς ειρήνης, όσο και σε καιρούς πολέμου αμυντικού η απελευθερωτικού.
(Συνεχίζεται...)
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: p.ioil@freemail.gr
