ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ
ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΜΑΣ
ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ
(Σχολ. Ἔτος 2012-2013)
Δολιανὰ 1.6.2013
Σεβαστοὶ
πατέρες,
Ἀγαπητοί μας προσκεκλημένοι, Χριστὸς
Ἀνέστη !
Μὲ ποιές, ἄραγε, εὐχαριστίες ν’ ἀνταποδώσουμε στὸν Κύριο, γιὰ ὅλες τὶς
εὐεργεσίες ἀλλὰ καὶ τὶς εὐκαιρίες ποὺ μᾶς πρόσφερε ; «Τὶ
ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδοκεν ἡμῖν; » Ἔτσι ξεκινάει ἕνα
τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ νομίζω ὅτι ταιριάζει νὰ εἰπωθεῖ σήμερα ἐδῶ στὰ
Δολιανά, ποὺ φθάσαμε καὶ φέτος στὴν ἡμέρα Λήξεως τοῦ Κατηχητικοῦ μας. Πέρασε
μιὰ χρονιά, ὅπου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκούγονταν κάθε Σάββατο, ἀναλύοντας διάφορα θέματα
τῆς ἡλικίας μας, πάντα ἐνδιαφέροντα καὶ ἐπίκαιρα. Ὅμως καὶ οἱ ἐρωτήσεις ὑπῆρξαν
ἀνεξάντλητες ἀπὸ ἐμᾶς.
Χωρὶς νὰ χάνουμε τὸν καιρό μας, ἄς
ἔλθουμε νὰ δοῦμε κάποια θέματα ποὺ ἀναπτύχθηκαν φέτος στὸ Κατηχητικό μας.
Στὶς ἀρχὲς τῆς Κατηχητικῆς χρονιᾶς, τὸν
Ὀκτώβριο, κάναμε λόγο γιὰ τὸν Ἅγιο Νικόλαο τὸν νεομάρτυρα, τὸν παντοπώλη ἀπὸ τὸ
Καρπενήσι, ὅπου διδαχθήκαμε ἀπὸ τὴν πίστη του καὶ τὴν ἀφοσίωσή του στὸ Θεὸ,
παρὰ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας του, καὶ παρόλο ποὺ ἦταν παντοπώλης. Ἔμεινε «πιστὸς
ἄχρι θανάτου» καὶ ἔλαβε τὸ ἀμαράντινο στεφάνι ἀπὸ τὸν Χριστό μας.
Εἴδαμε λίγο ἀργότερα, στὴν Ἑορτὴ τοῦ
Ἁγ. Δημητρίου μία ὡραῖα παρουσίαση μέσῳ ὑπολογιστοῦ, ποὺ ἀναφέρονταν στὴν Μάχη ποὺ
διεξήχθη στὸν Λουδία ποταμό, κοντὰ στὴν Θεσ/νίκη μὲ ἀφορμὴ τὶς ἑορταστικὲς
ἐκδηλώσεις γιὰ τὰ ἑκατό (100) χρόνια τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ
τὸν Τουρκικό ζυγό 1912-2012. Παραδειγματιστήκαμε ἀπὸ τὴν ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων,
ποὺ ἔφερε τὸ ποθητὸ ἀποτέλεσμα μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἁγίων μας καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ
Ἁγ. Δημητρίου. Ἦταν μία τόνωση ἐθνική, παίρνοντας τὸ δίδαγμα «Ν’ ἀγαποῦμε τὴν
Ἑλλάδα μας». Ἀλλὰ καὶ ἀργότερα σὲ ἄλλο μάθημα μιλήσαμε γιὰ τὴν δύναμη ποὺ ἔχει
ἡ γνώση τῆς Ἱστορίας μας καὶ τῆς Ἠπείρου μας (Βορείου καὶ Νοτίου) γιὰ τὸ σήμερα
καὶ τὸ μέλλον. Ὅπως λέει καὶ ὁ Εὑριπίδης : «Ὅλβιος ἐστὶν ὅστις ἱστορίας ἔσχεν
μάθησιν» . Εὐτυχισμένος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶναι γνώστης τῆς Ἱστορίας.
Μιλήσαμε γιὰ τὴν μέγιστη ἀρετὴ τῆς
ἀγάπης, παίρνοντας ὡς δίδαγμα : «Ἀγάπη στὸ Θεό, ἀγάπη σὲ ὅλους ἀδιακρίτως». Τὸ ρητὸ
ποὺ γράψαμε κι αὐτὸ δυνατό : «Περιπατεῖτε ἐν ἀγάπη» (Ἐφεσ. Ε΄ 2). Δὲν λέμε
περισσότερα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ, τὴν ἀγάπη, διότι σχετικὰ, θὰ δοῦμε, μιὰ ὡραία
προβολή μετὰ ἀπὸ λίγο.
Κάναμε λόγο γιὰ τὴν Παναγία μας
καὶ τὸν Ὅσιο Ἀρσένιο τὸν Καππαδόκη, τὸν
νονὸ καὶ πνευματικὸ πατέρα τοῦ γνωστοῦ μας π. Παϊσίου. Ἡ ζωή καὶ τῶν δύο, τῆς
Μητέρας τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου μᾶς δίδαξαν ὅτι «ἡ Ἁγιότητα εἶναι ἡ
μεγαλύτερη δύναμη στὸν κόσμο», ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἀλλάξει πρὸς τὸ καλύτερο.
Ἀλλὰ ἐνῶ ἡ Ἀποκαλύψη τοῦ Ἰωάννου
ἀναφέρει «ὁ Ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι», συμπληρώνει καὶ τὸ «ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω
ἔτι» ( Ἀποκ. κβ΄ 11). Δηλαδὴ μέσα στὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε ὀφείλουμε νὰ ἁγιαζόμαστε
κάθε μέρα καὶ περισσότερο, γι’ αὐτὸ ἐξάλλου ζοῦμε. Ἀλλὰ καὶ τὸν ρυπαρό, τὸν
ἁμαρτωλό, ὁ Κύριος τὸν ἀνέχεται, ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερη
προσωπικότητα. Ἴσως πεῖτε : ἕως πότε; Ἕως τὴν Β΄ Παρουσία ὅπου ὁ Κύριος θ’
ἀποδώσει δικαιοσύνη. Γιατὶ τὰ λέμε αὐτά; Ἐπισκέφθηκαν τὸ χωριό μας λύκοι
βαρεῖς: οἱ Γιαχωβᾶδες. Αἱρετικοὶ αὐτοὶ καὶ ρυπαροὶ μέσα στὴν πλάνη, ἦλθαν νὰ διαφωτίσουν
ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ! Πῶς τοὺς ἀντιμετωπίσαμε ; Μὲ ἀδιαφορία καὶ περιφρόνηση.
Χωρὶς πολλὰ λόγια, τοὺς κλείσαμε τὴν πόρτα. Καλὰ κάναμε. Ἀλλὰ καὶ ὡς Κατηχητικὸ
δὲν μείναμε μὲ σταυρωμένα χέρια. Τὸ
Σάββατο, πρὶν τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας,
κάναμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας, ἐξόρμηση στὰ σπίτια τοῦ χωριοῦ καὶ δώσαμε
ἀντιχιλιαστικὰ φυλλάδια καὶ αὐτοκόλλητα, καθὼς καὶ φυλλάδια, ποὺ ἔλεγαν ν’
ἀναρτήσουμε τὶς ἑλληνικὲς σημαῖες στὴν ἐπερχόμενη ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου. Σὲ
κάποια σπίτια δώσαμε καὶ σημαῖες. Οἱ Μάρτυρες τοῦ Γιαχωβᾶ, ὄχι μόνον ἀρνοῦνται
τὴν πίστη μας, τοὺς Ἁγίους μας καὶ τὸν Σταυρό, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐθνικά μας σύμβολα,
τὴν σημαία καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐθνικό. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια
ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», ἦταν καὶ εἶναι τὸ σύνθημά μας στοὺς κάθε λογῆς αἱρετικούς.
Κάναμε
λόγο καὶ γιὰ τὴν σπουδαῖα ἐργασία ποὺ ἐπιτελεῖται ἀπὸ Ἕλληνες Ὀρθοδόξους
Ἱεραποστόλους στὸ Ἐξωτερικό : γιὰ τὴν Ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολή. Προσευχηθήκαμε γιὰ
τοὺς Ἱεραποστόλους, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἐνδυναμώνει ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναδεικνύει καὶ
νέους ἱεραποστόλους. «Πιστεύουμε διὸ καὶ λαλοῦμεν»(Β΄ Κορ. δ΄ 13). Δείξαμε
ἔμπρακτα τὴ βοήθεια μας καὶ μὲ τὸ σύνθημα: «μικροὶ ἱεραπόστολοι ἐν δράσει» συγκεντρώσαμε
μαζὶ μὲ ἄλλα Κατηχητικὰ τῆς Μητροπόλεώς μας κάποιο ποσὸ γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς
Ἀφρικῆς.
Δώσαμε τὸ παρόν καὶ συμμετείχαμε μὲ τὴν
ἀπαγγελία ποιημάτων στὴν Ἐκδήλωση ποὺ ὀργάνωσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολή μας στὸν
Παρακάλαμο γιὰ «τὴν ἀξία καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Ἱερέως στὴν κοινωνία μας καὶ
μάλιστα σήμερα». Τὰ γλυκίσματα κάποιων γονέων πρὸς τὴν χορωδία καὶ τοὺς
μουσικούς της «ἔπιασαν τόπο».
Τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Χρόνου κόψαμε
τὴν Βασιλόπιττά μας, τὴν ὁποία τὴν ἑτοίμασε μὲ πολὺ μεράκι ἡ σεβαστή μας
δασκάλα κα Ἀμαλία Σκόρδου. Ἐλπίζουμε ὅτι θὰ ὑπάρχει συνέχεια, ἀφοῦ τὴν
ἀκολουθεῖ καὶ ἡ νεώτερη Ἀμαλία, ἡ ἐγγονούλα της, ποὺ ὅπως φαίνεται δὲν ὑστερεῖ
στὴν διάθεση νὰ βρίσκεται κι αὐτὴ κοντά μας.
Γνωρίσαμε τὸν λειτουργικό μας πλοῦτο
μὲ τὴν τέλεση τῶν Χαιρετισμῶν καὶ τῆς Προηγιασμένης Θ. Λειτουργίας στὸν Ναό, καθὼς
ἐπίσης συμμετείχαμε τὰ κορίτσια μὲ τὴν παρουσία μας στὸν στολισμὸ τοῦ
Ἐπιταφίου καὶ στὴν ἀκολουθία τοῦ ἐπιταφίου ὡς μυροφόρες. Ὁλόψυχα κοινωνήσαμε τὸ
Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ στὸ Ἱ. Μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας
προετοιμαζόμενοι μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Ὡς σύνθημά μας σχετικὰ
γιὰ τὴν μεγάλη ἀξία τῆς Θ. Κοινωνίας χρησιμοποιήσαμε τοὺς στίχους τοῦ ποιητοῦ
Γ. Βερίτη : «Πάσχα θὰ κάνω πάλι σήμερα κι εἶν’ ἡ λαχτάρα μου μεγάλη. Πάσχα θὰ
κάνω πάλι σήμερα γιατὶ θὰ κοινωνήσω πάλι».
Τελειώνοντας νὰ κάνουμε μιὰ εὐχή, ποὺ
ἦταν συγχρόνως καὶ σύνθημα κάποιου μαθήματός μας : Ὅσα ὡραία ἀκούσαμε ὅλη τὴν
χρονιά, Κύριε, κάνε νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε στὴν πράξη, στὴν ζωή μας. Καὶ τὸ
καλοκαίρι ποὺ πλησιάζει, μὲ τοὺς τόσους πειρασμοὺς, μεῖνε μαζί μας Ἐσὺ Κύριε.
Μεῖνε στὴν παρέα μας, στὶς συναναστροφές μας, στὴν οἰκογένειά μας. «Μεῖνον μεθ’
ἡμῶν» (Λουκ.κδ΄29), ὥστε καὶ τὴν καινούργια σχολικὴ χρονιά, πρῶτα ὁ Θεὸς, νὰ
ξανασυναντηθοῦμε ἀνανεωμένοι ἐδῶ μὲ περισσότερο ζῆλο καὶ ἐνθουσιασμό!!!
