Ἐκδήλωση γιὰ τὸν ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ στὴ Βήσσανη (10 Αὐγούστου 2015)

ΟΜΙΛΙΑ  π. Ηλία Μάκου για τον «Φτερωτό άγγελο», τον Μητροπολίτη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ. Βήσσανη 10 Αυγούστου 2015

          Nα ευχαριστήσουμε από καρδιάς την Ιερά Μητρόπολη Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης και για την τιμή, περί πραγματικής τιμής πρόκειται, που μας έκανε να μιλήσουμε για τον αλησμόνητο Σεβαστιανό, αλλά και για την πρωτοβουλία της να οργανώσει αυτή τη σεμνή εκδήλωση.

          Αν και είμαι ανάξιος να το κάνω (δεν το επισημαίνω από σεμνότητα, αλλά έχοντας συναίσθηση της δικής μου πραγματικότητας) θα επιχειρήσω να καταθέσω όσο πιο ζωντανά μπορώ μαρτυρίες για έναν υποδειγματικό ιερωμένο, για έναν ιεράρχη που είχε τη σφραγίδα της αιωνιότητας πάνω του, τον οποίο η αγάπη του Θεού έβαλε στη ζωή μου, που όμως δεν αξιώθηκα να τον μιμηθώ, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ να ζω με την ευχή του. 

***

          Τι να πει κανείς για τον Σεβαστιανό… Τι να πρωτοπεί κανείς για τον ανεπανάληπτο αυτό επίσκοπο. Και ώρες θα μπορούσε να μιλάει για τη συγκλονιστική αυτή φυσιογνωμία, που σημάδεψε θετικά και εξακολουθεί να σημαδεύει και σήμερα πολλούς ανθρώπους. Με τον τρόπο του, με τον θαυμαστό τρόπο του, επιτρέψτε μου να πω. Κάθε φορά, που σκεφτόμαστε τον Σεβαστιανό, πλημμυρίζει η καρδιά μας από ευλογία, από την ευλογία του ευλογημένου αυτού ανθρώπου….

          Και σήμερα, 21 χρόνια μετά το θάνατό του, νιώθει κανείς τα δύο του χέρια να εξακολουθούν να υψώνονται ικετευτικά στο Θεό…  Τα καθάρια μάτια του να εξακολουθούν να αντικρίζουν τους φτωχούς και περιφρονημένους. Τον ξάστερο νου του να συλλαμβάνει τους καημούς και τους πόθους των ταλαιπωρημένων Βορειοηπειρωτών. Και να υπερασπίζεται το δίκαιο των αδικημένων.

          Αν και πριν 21 χρόνια ο Σεβαστιανός έπαψε να υπάρχει στη γη και πέρασε από το χειμώνα της θλίψης και των βασάνων του πήλινου κόσμου στην άνοιξη της αιωνιότητας, στην ανυπέρβλητη ωραιότητα του Παραδείσου, εν τούτοις τον αισθανόμαστε δίπλα μας… Κοντά μας… Να δέεται υπέρ της Εκκλησίας, της Πατρίδας και των Ανθρώπων.

          Ο Σεβαστιανός αν και απουσιάζει δεν απουσιάζει. Αν και λείπει, δεν λείπει. Και αυτό, διότι έκρυβε μέσα στην καρδιά του μεγαλείο, πίστη, ταπεινότητα και ευγένεια. Αυτόν που κάποιοι, χωρίς να τον ξέρουν τον χαρακτήριζαν σκληρό και συντηρητικό, ήταν ένα κομμάτι μάλαμα, με τα ευαίσθητα χαρακτηριστικά ενός παιδιού. Ή καλύτερα ήταν ένας επίγειος άγγελος, που συνεχώς φτερούγιζε προς τον ουρανό.

***

          Το δείχνουν, το αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τα παρακάτω περιστατικά, που τα περισσότερα τα έζησα προσωπικά:

*Πρώτο περιστατικό: 2 Αυγούστου του 1987. Αυτό το καυτό μεσημέρι ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, ο τότε ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως π. Ανδρέας Τρεμπέλας και ένας μαθητής Λυκείου γευματίζουν στο Μητροπολιτικό κτίριο, που είναι μικρό και με πολλές ελλείψεις και το οποίο ο δυναμικός ιεράρχης χρησιμοποιεί ως κατοικητήριο και ως γραφείο.

Το ετοιμόρροπο τραπέζι της κουζίνας, πάνω στο οποίο υπάρχουν τα πιάτα με το φαγητό, τρίζει. Όμως δεν υπάρχει άλλο για να αντικατασταθεί.

Ο μαθητής πίνει το νερό στο ποτήρι, που έχει μπροστά του. Κάποια στιγμή ξαναδιψάει, παίρνει το ποτήρι και σηκώνεται να το γεμίσει από τη βρύση της κουζίνας. Παρατηρεί αυτή την κίνηση ο άγιος Δεσπότης, του αρπάζει το ποτήρι από τα χέρια και με αυστηρότητα του λέει: «Εσύ να καθήσεις κάτω, γιατί είσαι φιλοξενούμενος». Αφήνει το φαγητό του στη μέση, πηγαίνει στη βρύση, βάζει νερό στο ποτήρι και το προσφέρει στο 17χρονο παιδί, που έχει μείνει στην κυριολεξία άφωνο.

Ναι… Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Ένας ιεράρχης με διεθνή αναγνώριση και ακτινοβολία, έγινε υπηρέτης ενός παιδιού.

• Δεύτερο περιστατικό, που δείχνει αρχοντιά, μεγάλη αρχοντιά μέσα από τον πλούτο της φτώχειας. Τι εννοούμε, ακούστε: 17 Δεκεμβρίου 1991. Στην ακριτική Κόνιτσα όλα δείχνουν ότι θα χιονίσει. Το απόγευμα της παγερής αυτής ημέρας ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός αφήνει το φτωχό γραφείο του με τις παμπάλαιες και ξεχαρβαλωμένες καρέκλες και τη διαλυμένη από τη χρήση ξυλόσομπα και πηγαίνει με τα πόδια στο ραδιοσταθμό της Μητροπόλεως, που τον έφτιαξε με κόπους και θυσίες, για να απευθύνει λόγια παρηγοριάς, λόγια ανάστασης, λόγια ελπίδας στους Βορειοηπειρώτες. Ενώ ο φλογερός Δεσπότης είναι στο στούντιο, έξω χιονίζει. Αφού τελειώνει την εκπομπή και εξετάζει ορισμένα φλέγοντα ζητήματα με τους συνεργάτες του, ανοίγει την πόρτα για να φύγει από το σταθμό.  Βλέποντας το χιόνι σταματάει απότομα. Γυρίζει πίσω και κάθεται σε μια καρέκλα, όπου μένει σκεπτικός, χωρίς να μιλάει. Ένας από τους παριστάμενους εκεί, νιώθει την ανάγκη να τον ρωτήσει τι συμβαίνει. Τότε ο ασκητικός Δεσπότης του απαντάει: «Ειδοποιήστε, παρακαλώ, αν είναι εύκολο κάποιον να έρθει με το αυτοκίνητο για να με πάρει, γιατί είναι αδύνατο να περπατήσω μέσα στο χιόνι». Την αιτία, που δεν μπορεί να βαδίσει στο χιονισμένο δρόμο, δύσκολα τη φαντάζεται κάποιος. Οι σόλες των παπουτσιών του είναι γεμάτες με τρύπες. Μάλιστα!!! Από τα χέρια του περνούσαν εκατομμύρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς, όμως τίποτε δεν κρατούσε για τον εαυτό του. Όλα τα έδινε με άνεση και ικανοποίηση στους άλλους. Η ακτημοσύνη του επιβεβαιώθηκε και όταν κοιμήθηκε. Για να τον αλλάξουν οι συνεργάτες του, αναζήτησαν ένα παντελόνι. Βρήκαν ένα, αυτό, που φορούσε διαρκώς και ήταν μπαλωμένο. Έτσι αγόρασαν ένα παντελόνι από κάποιο μαγαζί. Τα λόγια περιττεύουν.
• Τρίτο περιστατικό: Ο γνωστός σ’ όλο τον κόσμο από τους πολύχρονους αγώνες του για την πολυβασανισμένη Βόρειο Ήπειρο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, υποδέχεται τον τότε πρεσβευτή της Αμερικής στην Ελλάδα Μάικλ Σωτήρχο.  Αφού ο Αμερικανός πρεσβευτής τελείωσε τη συζήτηση με το Μητροπολίτη Σεβαστιανό, δήλωσε στους δημοσιογράφους. «Η απλότητα του χώρου με εντυπωσίασε, αλλά εκείνο, που θα μου μείνει αξέχαστο είναι η απλότητα της καρδιάς του Δεσπότη». Ο Σεβαστιανός είχε απλή καρδιά, γιατί είχε καθαρή καρδιά.

Η καθαρή καρδιά του, ήταν ο καλύτερος και ασφαλέστερος δρόμος της αγωνιστικής πορείας του. 

* Τέταρτο περιστατικό: Όταν ήταν άρρωστος, αναγκάστηκε να απουσιάσει από την παρέλαση της Κόνιτσας: Ένα παιδάκι του δημοτικού σχολείου, την επόμενη ημέρα έγραψε με θλίψη στην έκθεσή του: «Φέτος δεν μου άρεσε η παρέλαση, γιατί δεν ήταν ο Σεβαστιανός να μας καμαρώσει». Είχε κατορθώσει και είχε αγγίξει και είχε σαγηνεύσει τις ψυχές ακόμη και των μικρών παιδιών.

* Πέμπτο περιστατικό: Τα λόγια μιας γερόντισσας Βορειοηπειρώτισσας, της κ. Ευθαλίας, για τον Σεβαστιανό, δεν θέλουν σχολιασμό. Μιλάνε από μόνα τους, γιατί είναι βγαλμένα με ειλικρίνεια και αγνότητα από τα κατάβαθα της ψυχής της. Είπε η γερόντισσα αυτή από τη Βόρειο Ήπειρο: «Κλαίω όταν τον ακούω από το ράδιο. Μας γιατρεύει την ψυχή με τα λόγια,που λέει. Μας σμίγει, μας αβγατίζει τη ζωή. Νάρθει τον κατήφορο,θέλουμε να του φιλήσουμε το χέρι. Θέλει ο κόσμος να τον δει εδώ. Όλοι είναι μετ’ αυτόν. Ο Σεβαστιανός, λένε, είναι πατριώτης ταμάμ και άγιος άνθρωπος».

• Έκτο περιστατικό: Ο Σεβαστιανός δεν είναι καλά. Η αρρώστιά του καλπάζει. Το πόδι του δεν το πατάει, το σέρνει. Το κορμί του δεν το ορίζει. Ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου του 1994 η νεκροφόρα κάποιου παππού από το Δίστρατο, που κατευθύνεται στο χωριό από τα Ιωάννινα, σταματάει έξω από τη Μητρόπολη, για να πάρουν τα παιδιά του κεκοιμημένου την ευχή του Δεσπότη. Ο Σεβαστιανός σύρεται μέχρι το παράθυρο. Φοράει πετραχήλι και κοιτάζοντας προς το φέρετρο πάνω στη νεκροφόρα, διαβάζει τρισάγιο! Διαβάζει τρισάγιο από το παράθυρο! Είναι άξιο σημειώσεως το γεγονός πως μέχρι, που μπορούσε, πήγαινε και χοροστατούσε, χωρίς να τον καλέσουν τις περισσότερες φορές, στις κηδείες απλών ανθρώπων. Βέβαια, για αμοιβή ούτε λόγος να γίνεται. Δεν έβαζε στην τσέπη του ούτε «τσακιστή» δεκάρα.
• Έβδομο περιστατικό, που καταδεικνύει πόσο πνευματικός, συνεχόμενα και ατελείωτα πνευματικός άνθρωπος ήταν ο Σεβαστιανός: Λίγες ώρες πριν καταλήξει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπου νοσηλευόταν και ενώ σχεδόν βρισκόταν σε κώμα, ο π. Ανδρέας Τρεμπέλας έσκυψε κοντά στο αυτί του και με κάπως δυνατή φωνή του λέει: «Σεβασμιώτατατε θέλετε να φέρουμε τη θεία κοινωνία;». Tότε έγινε ένα θαύμα. Γύρισε προς τα εκεί, που ακουγόταν η φωνή, άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε μ’ ένα ιλαρώτατο βλέμμα. Όλοι σχημάτισαν την εντύπωση ότι πραγματικά επιθυμούσε τη θεία κοινωνία. Ήρθε ιερέας από το Μετόχι της Ιεράς Μονής Σινά να τον μεταλάβει. Όταν πήγε ο ιερέας με τη θεία κοινωνία, σκύβει πάλι στο αυτί ο π. Ανδρέας και του λέει: «Σεβασμιώτατε, ήρθε η θεία κοινωνία». Άνοιξε τα μάτια του και προσπάθησε να ενώσει τα δάχτυλά του, για να κάνει το σημείο του σταυρού.  Βοηθήθηκε να κάνει το σημείο του σταυρού και με πλήρη συναίσθηση και με βαθύτατη ικανοποίηση και χαρά μετέλαβε την τελευταία θεία Μετάληψή του. Και ενώ στο αυτί του, του ψιθύριζαν αυτό, που του άρεσε, «Του Δείπνου Σου του Μυστικού» τα μάτια του δάκρυσαν. Η καρδιά του δάκρυσε.  Και δεν είναι τυχαίο, πως μόλις γνωστοποιήθηκε ότι κοιμήθηκε ο Σεβαστιανός, συγκεντρώθηκαν γιατροί, νοσοκόμες και καθαρίστριες. Και έκλαιγαν για τον άνθρωπο, που, όπως έλεγαν, στάθηκε αφορμή με το παράδειγμά του, με την ευσέβειά του,με το απαράμιλλο ήθος του «να μπουν στο δρόμο του Θεού».   

***

          Η εικόνα, που έχει αφήσει πίσω του ο Σεβαστιανός, είναι εκείνη του οραματιστή και ταυτόχρονα του αγωνιστή, που καταφέρνει να κάνει το όραμα πράξη και έργο, να χαράξει δρόμους και να εμπνεύσει να τους ακολουθήσουμε. Γιατί τα οράματα γεννιούνται στους ευλαβικούς ανθρώπους, αλλά σχηματοποιούνται από τους δυνατούς και τους γενναίους. Από ολοκληρωμένες και ακτινοβολούσες προσωπικότητες, όπως αυτή του αξέχαστου Σεβαστιανού.