ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ

ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΠΑΙΔΙΩΝ 2ο

Ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ δὲν εἶναι δοχεῖο ποὺ πρέπει νὰ

 γεμίσουμε, ἀλλὰ μιὰ ἑστία ποὺ πρέπει νὰ θερμάνουμε.

(Πλούταρχος)

Δὲν γνωρίζουμε ἐὰν στὸ Γολγοθά, κατὰ τὴ Σταύρωση, 

βρίσκονταν ἐκεῖ καὶ οἱ γονεῖς τοῦ Ληστή. Ἐάν, ὅμως, εἶχαν

 πάει, θὰ ἦταν ὄχι μόνο θλιμμένοι, ἀλλὰ καὶ κοινωνικά, 

ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, μειωμένοι. Δὲν ἦταν παρὰ οἱ 

γονεῖς ἑνὸς κακούργου. Εἶχαν βγάλει καὶ εἶχαν δώσει 

στὴν κοινωνία ἕνα ληστή ! Καὶ ἦταν ἀπόβλητοι τῆς 

κοινωνίας. 

Αὐτά, ὅμως, πρὸ τοῦ «Τετέλεσται»,

 ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Σταυρό. Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ καὶ χάρις 

σὲ ἕνα «μνήσθητί μου», οἱ γονεῖς αὐτοὶ ἔγιναν οἱ γονεῖς

 τοῦ πρώτου πολίτη τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Λοιπόν...

 Ἄς μὴν θλίβονται οἱ γονεῖς, οἱ κηδεμόνες καὶ οἱ 

παιδαγωγοὶ γιὰ κανένα τους παιδί, διότι δὲν εἰπώθηκε

 ἀκόμη τὸ «τετέλεσται».

Ἕνας γονιὸς κάποτε μοῦ εἶπε : - Προσευχήθηκα γιὰ τὸ

 πρόβλημα τοῦ παιδιοῦ μου ποὺ ἦταν ἀνυπάκουο, ζωηρὸ,

 ξενυχτοῦσε, ἔπινε καὶ ἔβριζε. Σταμάτησε νὰ τὰ κάνει 

αὐτά ; ρώτησα. - Ὄχι, εἶπε, ἀλλὰ σταμάτησα ἐγὼ νὰ τὸ

 μαλώνω. Βρῆκα ὑπομονή. Καὶ κάποια μέρα, πιστεύω, μὲ

 τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅτι θ’ ἀλλάξει. Ἐγὼ πάντως 

κέρδισα προσμονή.