Ἀπὸ τὸ βιβλίο "ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ"
τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
ΜΕΛΕΤΗ ΚΕ΄
Περὶ τοῦ πολέμου ὅπου ἦλθε νὰ βάλῃ ὁ Χριστὸς εἰς τὴν γῆν διὰ τοῦ Εὑαγγελίου, εἰς τὸ ὁποῖον εἶναι ἀρχιστράτηγος καὶ Βασιλεύς ὁ Χριστός.
Συλλογίσου ἀγαπητέ, τὸν νοητὸν πόλεμον ὅπου ἦλθε νὰ βάλη εἰς τὸν κόσμον ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς λέγει ὁ ἴδιος «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν»
(Ματθ. ι΄ 34) καὶ εἰς τοῦτον τὸν πόλεμον συλλογίσου τὸν λυτρωτήν μας
Ἰησοῦν, ὡσὰν ἕνα ἀρχιστράτηγον καὶ βασιλέα ἄκρως δυνατόν, ἄκρως σοφόν,
ἀγαπητικόν, συντροφιασμένον ὁμοῦ μὲ ὅλους τοὺς ὶδικούς του ἀγγέλους καὶ
ἁγίους · ἕτοιμον εἰς τὸ νὰ βαρύνῃ τοὺς ὑπηκόους λαούς του, ὄχι μὲ χαράτσια καὶ βασιλικὰ δοσίματα, ἀλλὰ μὲ εὐεργεσίας καὶ χάριτας, καὶ ὄχι διὰ νὰ πλουτήσῃ αὐτὸς μὲ τὰ δοσίματά τους, ἀλλὰ διὰ νὰ γίνῃ αὐτὸς πτωχὸς μόνον διὰ νὰ πλουτήσῃ ἐκείνους...
Μετὰ ταῦτα συλλογίσου, ὅτι αὐτὸς ὁ Βασιλεὺς προσκαλεῖ εἰς τὸν
πόλεμον ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ὁμοῦ καὶ ἐσένα · καὶ ἀποφασιστική του
γνώμη καὶ τὸ τέλος ὅπου μᾶς προσκαλεῖ εἶναι, διὰ νὰ πολεμήσῃ αὐτὸς τοὺς
ἰδικούς του καὶ ἰδικούς μας ἐχθρούς · δηλ. τὴν σάρκα τὸν κόσμον καὶ τὸν
διάβολον, ὅμως μὲ τοῦτον τὸν νόμον αὐτὸς ὅπου εἶναι ὁ βασιλεὺς νὰ
πηγαίνῃ εἰς τὸν πόλεμον ἐμπρὸς άπὸ ὅλους, καθὼς εἶναι γεγραμμένον "ἐγὼ ἔμπροσθέν σου πορεύσομαι καὶ ὄρη ὁμαλιῶ · θύρας χαλκὰς συντρίψω καὶ μοχλοὺς σιδηροῦς συνθλάσω, καὶ δώσω σοι θησαυροὺς σκοτεινούς, ἀποκρύφους, ἀοράτους ἀνοίξω σοι" (Ἡσ.
με΄ 2). Καὶ ἐν΄ ὅσω μὲν στέκῃ ὁ πόλεμος αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ πρῶτος εἰς τὸ
νὰ ὑποφέρῃ τὰς ζημίας καὶ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ πρῶτος
εἰς τοὺς κινδύνους τῆς μάχης καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ πρῶτος εἰς τὸ νὰ
δέχεται τὰς πληγάς · ἀφ' οὕ δὲ ὁ πόλεμος τελειώσῃ, ἡ νίκη καὶ τὰ στέφανα καὶ οἱ τόποι καὶ αἱ πόλεις ὅπου πάρῃ νὰ εἶναι ὅλα τῶν στρατιωτῶν.
Καὶ βλέπε τοῦτο πως εἶναι ἀληθινόν. Διότι ὁ μὲν Κύριος ἦλθεν εἶς τὸν
κόσμον τοῦτον καὶ ζήσας μὲ πτωχείαν, μὲ θλίψεις, μὲ καταφρόνησες καὶ
ἀποθανὼν μὲ ἕνα σταυρικὸν θάνατον, ἐνίκησε τὸν κόσμον δι΄ ὅ ἔλεγε «Θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. ις΄ 33) ἐνίκησε τὸν διάβολον, δι΄ ὅ ἔλεγε «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ἰω. ιβ΄ .31), ἐνίκησε καὶ τὴν σάρκα δι΄ ὅ ὁ Παῦλος ἔλεγεν «ὁ Θεὸς τὸν ἑαυτοῦ Υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῆ σαρκί». (Ρωμ.η΄3) Τοιουτοτρόπως
ἠκολούθησαν καὶ ἀναρίθμητοι ψυχαὶ εἰς τὰ θριαμβευτικὰ ἴχνη τῶν
παραδειγμάτων τοῦ Κυρίου καὶ ἀφ΄ οὖ ἐπολέμησαν τοὺς ῥηθέντας ἐχθρούς,
κατὰ τοὺς νόμους ὅπου εἴπαμεν, τώρα θριαμβεύουν καὶ χαίρουν ὁμοῦ μὲ
αὐτὸν εἰς τὸν Παράδεισον...
Τώρα ὲσὺ τί κάμνεις ἀδελφέ; τί ἀποκρίνεσαι εἰς τὸ προσκάλεσμα αὐτὸ τοῦ
πολέμου ὅπου σοῦ ἔκαμεν ὁ Κύριος; ...Ἔγειρε λοιπόν, καὶ κάμε μίαν μεγαλόψυχον καὶ στερεὰν
ὑπόσχεσιν νὰ ἀκολουθήσης τὸν Κύριον πλέον πλησιέστερα καὶ νὰ τὸν μιμηθῆς
κατὰ πάντα μὲ μεγαλοκαρδίαν, ὑποφέρωντας ὅλα ἐκεῖνα ὅπου εἶναι
χρειαζόμενα διὰ νὰ τοῦ ἀρέσῃς μὲ τὸ νὰ στοχασθῇς ὅτι, ἀφ΄ οὖ πλησιάσῃς
εἰς τὸν Θεόν σου, ἔχει νὰ σοῦ δοθῇ μία ἄκρα εὐτυχία.
