ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ
Ἡ καλὴ καρδιὰ κάνει τὸ λιτὸ γεῦμα νὰ μοιάζει μὲ συμπόσιο.
Ἐξομολογήθηκε στὸν πνευματικό του καὶ φεύγοντας τοῦ πρότεινε τὸ χαρτάκι μὲ τὰ ὀνόματα γιὰ νὰ τὰ “μνημονεύει”.
-Ἔχεις γράψει καὶ κανενὸς ἐχθροῦ σου τὸ ὄνομα ; τὸν ρώτησε χαμογελαστὸς ὁ Γέροντας.
Ἐκεῖνος τὰ ‘χασε.
-Νά, πάρτο καὶ γράψε καὶ κανενὸς ἐχθροῦ σου τὸ ὄνομα.
Ἀμήχανος ἐκεῖνος ἔγραψε ἕνα - δυὸ ὀνόματα καὶ τὸ ξανάδωσε.
-Τώρα “θὰ πιάσει”, τὸν διαβεβαίωσε ὁ Γέροντας, καὶ τὸν ξεπροβόδισε.
Ἡ πόρτα τῆς καλοσύνης δὲν πρέπει ποτὲ νὰ μένει κλειστή. Ἄς μὴν περνάει μέρα, ποὺ νὰ μὴν ἀνοίγεις, ἔστω γιὰ λίγο, αὐτὴ τὴν πόρτα. Μιὰ σύντομη προσευχὴ γιὰ τὸ καλό, μιὰ μικρὴ ἐξυπηρέτηση, ἕνας ἐνθαρρυντικὸς λόγος, ἕνα τηλεφώνημα, εἶναι ἱκανὰ ν’ ἀνοίξουν τὴν πόρτα τοῦ καλοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν Πύλη τοῦ Οὐρανοῦ.
