Ἕνα ὅπλο πανάρχαιο, θεραπευτικὸ καὶ ἀποτελεσματικὸ κατὰ τῆς φοβίας, τοῦ τρόμου καὶ τῶν ἐναντίων δαιμονικῶν δυνάμεων εἶναι οἱ Ψαλμοὶ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ, τὸ ἱερὸ Ψαλτήριο. Ἕνας σύγχρονος ὅσιος ἀσκητής, ὁ Γέρων Θεόδωρος σπηλαιώτης στὸ Ἁγιοφάραγγο τῆς Κρήτης († 2016), ἀφήνει σ᾽ ἐμᾶς τοὺς συγχρόνους Ὀρθοδόξους, ποὺ συνήθως περιορίζουμε τὴν πνευματικότητά μας σὲ ὁμιλίες, θαύματα καὶ προφητολογίες, σὲ εὐσεβισμοὺς καὶ γεροντισμούς, τὴν ἑξῆς παρακαταθήκη:
«Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ Ψαλτηρίου. Ἂν ξεκινοῦσα τὴ ζωή μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ Ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες. Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ Ψαλτήρι, ἐρχόταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτί μου. Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, ‘‘Ἀναστήτω ὁ Θεός...’’ καὶ τὸν στίχο ποὺ λέει, ‘‘Σὺ εἶ Κύριος καὶ Θεὸς μου’’. Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό, μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ. Τόσο πολὺ καιγόταν…».
Καὶ ὁ μέγας σύγχρονος προφήτης τοῦ γένους, ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μᾶς ἀποκαλύπτει παρόμοιες ἐμπειρίες του γιὰ τὴ δύναμη καὶ ὠφέλεια τοῦ Ψαλτηρίου.
«Πόση παρηγοριὰ βρίσκω μὲ τὸ Ψαλτήρι! Αὐτὴν τὴ μιάμιση ὥρα ποὺ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι τὴν βλέπω σὰν τὴν πιὸ θετικὴ βοήθεια πρὸς τὸν κόσμο… Τὸ Ψαλτήρι εἶναι θεόπνευστο, εἶναι γραμμένο μὲ θεῖο φωτισμό, γι’ αὐτὸ ἔχει τόσο δυνατά, τόσο βαθιὰ νοήματα… Μὲ τὸ Ψαλτήρι νιώθω μιὰν ἀγαλλίαση·...». «Χτυποῦσα τὸν διάβολο μὲ τὸ πυροβόλο. Τὴν ἡμέρα τὸν χτυποῦσα μὲ τὸ Ψαλτήρι, τὸ βράδυ μὲ τὴν εὐχή».
Μεγάλος εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν, ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσμά μας —στὸ κάλεσμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ— γιὰ νὰ διαβάζουν καθημερινὰ τὸ Ψαλτήριο, μέσα στὸ πλαίσιο τῆς προαναφερθείσας θεραπευτικῆς ἀγωγῆς, πρὸς πνευματική τους ἐνίσχυση, πρὸς θωράκιση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν ἀντικειμένων δαιμονικῶν δυνάμεων. Συνάμα ὅμως οἱ πιστοί, μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ αὐτὴ ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κείμενο τῶν Ψαλμῶν τοῦ Δαβίδ, διδάσκονται καὶ ὡραία ἐκκλησιαστικὰ Ἑλληνικά. Καὶ τὰ Ἑλληνικὰ αὐτὰ εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς θεολογίας τῶν ἀγίων Πατέρων μας.
Σὲ μία ἐποχή, ποὺ οἱ Νεοταξίτες ἐπιτίθενται τόσο ἀπροκάλυπτα, ἐμεῖς νὰ ἀναλάβουμε τὰ ὅπλα τοῦ Δαβίδ, τῶν Ψαλμῶν του, ἀγαπώντας τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Κύριον καὶ Θεόν μας Ἰησοῦν Χριστόν.
«Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου, ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ».
Μετ᾽ εὐχῶν πρὸς Κύριον
Ὁ Μόρφου Νεόφυτος
Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου (Ζωοδόχου Πηγῆς)
Ἐπισκοπεῖον Εὐρύχου, 7.5.2021
