ΥΜΝΟΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
(Ὁσίου Συμεὼν
τοῦ Νέου Θεολόγου)
Γιὰ τὴν ἀγάπη μάθαμε, αὐτὴ ποὺ Σὺ χαρίζεις, πὼς εἶν’ ἀνέκφραστη, ἄπειρη κι’ ἀχώρητη στὸν κόσμο. Εἶν’ ὅλη φῶς ἀπρόσιτο, φῶς π’ ἐνεργεῖ τὰ πάντα. Αὐτὴ χέρι σου λέγεται καὶ μάτι σου καλεῖται καὶ στόμα τὸ πανάγιον καὶ δύναμη καὶ δόξα. Αὐτὴ στὴ λύπη ἀντίκειται, αὐτὴ τὸ φθόνο διώχνει. Εἶν’ εὐχαρίστηση, χαρά, πραότης καὶ εἰρήνη, ἔλεος ἀναρίθμητο, ἄβυσσος εὐσπλαγχνίας. Πάντοτε μᾶς χειραγωγεῖ, δίπλα μας εἶναι πάντα. Διδάσκει τὴν ταπείνωση ποὺ ὅλα κατορθώνει.
Κι’ ὅταν τὴν ἀποκτήσω αὐτὴ καὶ ταπεινὸς σὰν γίνω, τότε ἀχώριστη θὰ ζεῖ μέσα μου ἡ ἀγάπη. Μιλάει μου, φωτίζει με, μὲ βλέπει καὶ τὴ βλέπω. Μοῦ ἑρμηνεύει τὶς Γραφὲς καὶ μοῦ προσθέτει γνώση. Θλίψη δὲν ξέρω τὶ θὰ πεῖ, κι’ ἄν ὅλοι μὲ λυποῦνε. Κι’ εἶναι γιὰ μένα οἱ χαρὲς τοῦ κόσμου ὅλες πίκρες. Τὰ πάθη φεύγουνε μὲ μιᾶς, φεύγουνε τὰ σκοτάδια. Καὶ βλέπω φῶς παντοτεινὰ καὶ νύχτα καὶ ἡμέρα. Ἀπολαμβάνω τὴ χαρὰ τὴν ἄρρητη καὶ θεία.