Εἶναι γνωστή, στοὺς περισσοτέρους, ἡ θαρραλέα στάση τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου, Ἐπισκόπου Μεδιολάνων (Μιλάνου τῆς Ἰταλίας) πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μέγα Θεοδόσιο, κατὰ τὸ ἔτος 390 μ.Χ.. Τότε, δηλαδή, ποὺ δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ εἰσέλθει εἰς τὸν Ἱ. Μητροπολιτικὸ Ναὸ καὶ νὰ λειτουργηθεῖ, ἀφοῦ μὲ τὴν αὐτοκρατορική του διαταγὴ ἐσφαγιάσθησαν στὸν Ἱππόδρομο τῆς Θεσσαλονίκης 7.000 ἀθῶοι καὶ ἀνύποπτοι θεατές. Τὸν δέχθηκε μόνον ὅταν ὁ Μ. Θεοδόσιος ἐκτέλεσε τὸν κανόνα τοῦ ἐπιτιμίου του καὶ ἔνδακρυς, πρηνής, τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, ζήτησε, ἐντὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ, παρουσίᾳ ὅλων, συγγνώμη ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὸν λαό.
Δὲν εἶναι, ὅμως τὸ μοναδικὸ γεγονός ποὺ ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος ἔδειξε φρόνημα ἡρωϊκό. Κάποια ἄλλη φορὰ ὑπέδειξε στὸν ἴδιο αὐτοκράτορα, ὅτι ἡ θέση του στὸν Ἱ. Ναό κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία δὲν εἶναι στὸ ἱερὸ Βῆμα, ἀλλὰ ἔξω, μεταξὺ τοῦ λαοῦ. Διότι, τοῦ εἶπε : “ἀλουργὶς βασιλέας, οὐχ ἱερέας ποιεῖ”. Δηλ. ἡ ἀλουργίδα (ἔνδυμα αὐτοκρατορικό) δεικνύει ὅτι ἔχει κάποιος τὸ ἀξίωμα τῶν βασιλέων, ὄχι ὅμως καὶ τῶν ἱερέων.
Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἰουστίνη, ποὺ ἦταν σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορα Γρατιανοῦ, ὅταν ἀπαίτησε, ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, Ἱ. Ναὸ γιὰ νὰ τελοῦν οἱ αἱρετικοὶ ὁπαδοὶ τοῦ Ἀρείου τὴν Λειτουργία τους, ὁ Ἀμβρόσιος, δὲν ὑποχώρησε στὶς ἀξιώσεις της. Δὲν μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ λύκοι νὰ τρέφονται ἐντὸς τῆς μάντρας γιὰ νὰ κατασπαράξουν ἀργότερα τὰ πρόβατα. Ὕψωσε τὸ ἀνάστημά του, καὶ χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὶς συνέπειες ἀρνήθηκε νὰ ἐκπληρώσει τὴν ἀπαίτηση αὐτή, λέγοντας : “Τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ. Τῷ Καίσαρι τὰ ἀνάκτορα καὶ τῷ ἱερεῖ ὁ Ναός”. Ἀληθινὸς Ἐπίσκοπος ποὺ δὲν ἐπέτρεπε ὁ Αὐτοκράτορας νὰ θεωρεῖ κτῆμα του τοὺς Ἱ. Ναούς καὶ νὰ ἐπεμβαίνει σ’ αὐτοὺς χρησιμοποιώντας τους κατὰ τὸ δοκοῦν.
Ἀκόμα καὶ στὸν βασιλιὰ τῆς Γαλλίας, Βρετανίας καὶ Ἱσπανίας Μάξιμο, δὲν δίστασε νὰ ἐπιβάλει κανόνα μετανοίας καὶ νὰ τὸν ἀποκλείσει ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία ἕως ὅτου ἐκτελέσει αὐτὸς τὸν ἐπιβληθέντα κανόνα.
Μήπως οἱ παραπάνω στάσεις τοῦ Ἁγίου λένε κάτι καὶ στοὺς σημερινοὺς καιρούς ;
