Νὰ συγχαρῶ, πρῶτον, τὸν κ. Δήμαρχο ποὺ βρίσκεται γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἐδῶ, ἀλλὰ νὰ τοῦ ὑπενθυμίσω καὶ ἕνα χρέος ἀνεξόφλητο. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχάσει ποτέ. Ξέρει ποιὸ εἶναι αὐτό. Θέλετε νὰ τὸ πῶ, εἴπατε ; Νὰ τὸ πῶ Δήμαρχε ; Εἶναι τὸ θέμα τοῦ ἀγάλματος τῆς Βασιλίσσης Φρειδερίκης, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ στὴν Κόνιτσα. Ὑπάρχουν τόποι καλοὶ καὶ μὲ ὡραῖα θέα καὶ προσβάσιμοι, ποὺ μπορεῖ νὰ τοποθετηθεῖ αὐτὸ τὸ ἄγαλμα. Εἶναι χρέος καὶ καθῆκον. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο.
Τὸ δεύτερο, νὰ συγχαρῶ ὅλους ἐσᾶς ποὺ ἤλθατε. Μὴν σᾶς περνάει ἡ ἱδέα ὅτι εἴμαστε λίγοι. Τὶ ἔλεγε τὸ Εὐαγγέλιο σήμερα ; Δέκα λεπροὶ θεραπεύτηκαν. Ἀπὸ αὐτοὺς ὁ ἕνας μόνο γύρισε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Κύριο. Καὶ ὁ Κύριος ἐξέφρασε τὸ παράπονό του : -Καλά, εἶπε, δέκα δὲν θεραπεύθηκαν ; Οἱ ἐννιὰ ποὺ εἶναι νὰ ποῦν ἕνα εὐχαριστῶ ; Καὶ αὐτὸ μᾶς λέει ὅτι μὴν περιμένουμε τὸ πλῆθος, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ψυχωμένοι, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δίνουμε τὴν μαρτυρία μας “παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμῖν λόγον” (Λουκᾶ στ΄30) καὶ μὲ τὴν ζωή μας καὶ τὰ ἔργα μας νὰ διδάσκουμε καὶ τὴν νέα γενεά, ἡ ὁποία μᾶς ἀκολουθεῖ, διότι ἐμεῖς, ἐγὼ δηλαδὴ καὶ κάποιοι ἐξ ὑμῶν ποὺ εἴμαστε περασμένης ἡλικίας, θὰ φύγουμε. Θὰ ‘ρθεῖ ἡ νέα γενιά. Αὐτήν, τὴ νέα γενιά, νὰ μὴν τὴν ἀπογοητεύσουμε. Γιατί, ξέρετε, οἱ καιροὶ ἔχουνε γυρίσματα. Δὲν εἶναι πάντα ἔτσι, οὔτε θὰ εἶναι πάντα ἔτσι. Θ’ ἀλλάξουν οἱ καιροί. Ἀρκεῖ αὐτὸ νὰ μὴ μᾶς φύγει ἀπὸ τὴν σκέψη. Νὰ μήν, δηλαδή, ἀπογοητευτοῦμε. Νὰ εἶστε πάντα καλὰ καὶ ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ μὲ κάθε καλό.
