Ὁ προσφάτως (15.6.2022) ἁγιοκαταταχθής Ὅσιος Βησσαρίων Ἀγαθωνίτης

 

 

Στην πλαγιά του όρους Οίτη, πηγαίνοντας προς το Λυχνό, κοντά στην Υπάτη της Φθιώτιδας, σε υψόμετρο 553 μέτρων, σε ένα τοπίο μοναδικής φυσικής ομορφιάς, προβάλλει το μοναστήρι του Οσίου Αγάθωνος.

Πρόκειται για κτίσμα του 14ου αιώνα, που οφείλει την ονομασία του στον Όσιο Αγάθωνα που ασκήτευε στην περιοχή. Τις τελευταίες δεκαετίες το παλαιό κτίσμα παρουσίαζε καθιζήσεις στην ανατολική πλευρά του και η αδελφότητα της Μονής ζήτησε την βοήθεια της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως για την στήριξή του.

Οι τεχνικοί της υπηρεσίας τους είπαν ότι, προκειμένου να γίνει σωστά το έργο, θα έπρεπε να γκρεμιστούν τα βαπτιστήρια, εφόσον μάλιστα είχαν υποστεί καθίζηση και δεν παρείχαν καμία ασφάλεια.

Στον χώρο όμως εκείνο, είχε ταφεί στις 22 Ιανουαρίου του 1991 ένας γέροντας Ιερομόναχος, που είχε ήδη εν ζωή αποκτήσει τη φήμη οσίου ανδρός. Έπρεπε λοιπόν να προβούν στην εκταφή του, προκειμένου να αρχίσει το έργο.

Όπως μαρτυρεί ο μακαριστός π. Δαμασκηνός Ζαχαράκης, Ηγούμενος τότε της Μονής, στις 3 Μαρτίου του 2006 οι μοναχοί συνάχτηκαν, έκαναν Τρισάγιο, ασπάστηκαν τον τάφο και άρχισαν να αφαιρούν τα τούβλα. Όταν έπεσαν τα πρώτα τούβλα, είδαν το φέρετρο άθικτο, όπως είχε τοποθετηθεί πριν 15 χρόνια. Το σήκωσαν με προσοχή και κατευθύνθηκαν στο κοιμητήριο, ώστε να μαζέψουν τα οστά του Γέροντα. Όταν όμως άνοιξαν το σάβανο, βρέθηκαν μπροστά σε ένα θαυμαστό σημείο. Το σώμα του κεκοιμημένου συμμοναστή τους ήταν άφθαρτο! (Σχόλιο του "ΘΑΡΣΕΙΤΕ" : Να σημειωθεί ότι εκείνες τις ημέρες συνεζητείτο επί πολύ καιρό και νομοθετήθηκε εκείνες τις ημέρες η καύση των νεκρών  - λέγεται ότι η ψήφιση του νομοσχεδίου έγινε την ίδια ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του Οσίου Βησσαρίωνος ! )

Ποιος ήταν αυτός ο αγιασμένος άνθρωπος, που ο Θεός τον τίμησε με εμφανή σημεία της Αγιότητας;

 Ο Γέροντας Βησσαρίων, κατά κόσμον Ανδρέας Κορκολιάκος γεννήθηκε το 1908 στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας, όπου έμαθε και τα πρώτα του γράμματα. Όπως αναφέρει ο δρ. Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων, η κατά κόσμον παιδεία του π. Βησσαρίωνα περιορίστηκε στο Σχολαρχείο, η κατά Θεόν όμως τον ανέδειξε πηγή σοφίας αστείρευτη και η συνεχής μελέτη των ιερών βιβλίων του χάρισε μια ευρεία και βαθιά θεολογική κατάρτιση.

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Όπως αναφέρει ο μακαριστός Ηγούμενος Δαμασκηνός, το 1935 μετέβη στην Καρδίτσα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Μητροπολίτη Ιεζεκιήλ, επίσης Μεσσήνιου στην καταγωγή. Ο π. Βησσαρίων επιδόθηκε με ζήλο στα καθήκοντα που ανέλαβε, ενώ ξεχωριστό ήταν το φιλανθρωπικό του έργο, στο οποίο επρόκειτο να αναλώσει τη ζωή του.

Ο κ. Μπούσιας αναφέρει κάποια θαυμαστά περιστατικά που δείχνουν τη δύναμη της προσευχής του και την προς τον πλησίον αγάπη. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, μια ομάδα Λαρισαίων πατριωτών επρόκειτο να αντιμετωπίσει το εκτελεστικό απόσπασμα.

Οι παρακλήσεις του Μητροπολίτη Λαρίσης στον Γερμανό διοικητή απέβησαν άκαρπες. Τις ημέρες εκείνες ο Γέροντας βρισκόταν στη Λάρισα. Την παραμονή της εκτελέσεως, πήγε στον ναό του Αγίου Αχιλλείου και προσευχήθηκε όλη τη νύχτα με δάκρυα στον πολιούχο της πόλεως, παρακαλώντας τον να σώσει τα παιδιά του. Το πρωί πήγε στο γραφείο του Γερμανού διοικητή και του ανήγγειλε το αίτημά του. Κατά έναν ανθρωπίνως ανεξήγητο τρόπο, ο άτεγκτος ως τότε διοικητής, κάμφθηκε και υποχώρησε. Για χάρη σου, του είπε, τους απελευθερώνω. Πάρε τους και φύγε!

ΜΟΝΗ ΑΓΑΘΩΝΟΣ

Το 1955 ο π. Βησσαρίων, ήδη Αρχιμανδρίτης, με πολυετή ασκητική εμπειρία και πλούσιο πνευματικό και κοινωνικό έργο, πείθεται από τον συμπατριώτη του π. Γερμανό Δημάκο να εγκαταβιώσει στη Μονή Αγάθωνος στην Φθιώτιδα. Οπως αναφέρει ο π. Δαμασκηνός, ο Γέροντας, πέραν του διακονήματός του εντός της Μονής, κάθε Δευτέρα και Τρίτη επισκεπτόταν τα Νοσοκομεία της Λαμίας, όπου εξομολογούσε και στήριζε πνευματικά και υλικά τους ασθενείς. Τις ημέρες που βρισκόταν στο Μοναστήρι, υποδεχόταν τον κόσμο, χαμογελαστός, ευπροσήγορος, έτοιμος να ακούσει τα προβλήματά τους, να τους στηρίξει πνευματικά αλλά συχνά και οικονομικά, αφού τον διέκρινε το χάρισμα της ελεημοσύνης. «Έξω οι άνθρωποι είναι φτωχοί, έξω πεινάνε, πρέπει να τους βοηθήσουμε», επαναλάμβανε συνεχώς.

ΕΥΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΟΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΑΝ

Κάθε Σαρακοστή, με ευλογία του Γέροντα, έφευγε από το μοναστήρι και διέτρεχε απ’ άκρου εις άκρον τα χωριά της Φθιώτιδας για να εξομολογήσει και να βοηθήσει τον κόσμο. Πολλές φορές διανυκτέρευε σε κάποιο σπίτι και οι άνθρωποι που τους έλαχε να τον φιλοξενήσουν, το θεώρησαν μεγάλη ευλογία για τη ζωή τους.

Ο μακαριστός Ηγούμενος Δαμασκηνός αναφέρει: «…Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί, καθώς ακούν τα θαυμαστά πού συμβαίνουν στον άγιο γέροντά μας, έρχονται και ομολογούν ότι κάποτε κοιμήθηκε στο σπίτι τους, κι αυτό το θεωρούν μεγάλη ευλογία. “Ξέρετε, πάτερ, έχουμε φωτογραφία στο σπίτι μας τον π. Βησσαρίωνα. Αυτός μεγάλωσε τα παιδιά μου, αυτός τα συγκράτησε στον δρόμο του Χριστού”, μου λέγει ο ένας. “Αν έχω παιδιά να στέκουν κάπως σωστά και όμορφα μέσα στην κοινωνία, το χρωστάω στον π. Βησσαρίωνα”, μου λέγει ο άλλος. Και δεν είναι ένας και δύο εκείνοι πού μου τα λέγουν αυτά, είναι πολλοί, πάρα πολλοί».

Κατά την εκταφή ο Οσιος κρατούσε σφιχτά το Ευαγγέλιο και δεν το… έδινε στον ιατροδικαστή που έμεινε άφωνος

Ηταν, μεταξύ άλλων, ο Πνευματικός των μαθητών του Εκκλησιαστικού Λυκείου Λαμίας. Ο π. Δαμασκηνός, που φοιτούσε τότε εκεί, είχε την ευλογία, όπως λέει ο ίδιος να τον έχει Πνευματικό του. Εξομολογούσε τα παιδιά και στο τέλος τους έβαζε και κάτι στο χέρι.

Πολλά παιδιά έρχονταν για το χαρτζιλίκι, παραδέχεται ο π. Δαμασκηνός, αλλά, προσθέτει, σιγά σιγά ελκύονταν από το Μυστήριο και έτσι έγινε απαραίτητη η εξομολόγηση στη ζωή τους. Του είχε ανατεθεί επίσης από το Μοναστήρι να βγαίνει με την εικόνα της Παναγίας στα χωριά, όπως συνηθιζόταν τότε.

Οι πιστοί τον περίμεναν με λαχτάρα, τελούνταν ακολουθίες, ο Γέροντας εξομολογούσε τους πιστούς κι εκείνοι του έδιναν ευλογίες από τα προϊόντα τους.

Τις ευλογίες αυτές, ο Γέροντας τις μοίραζε σε δύο σακιά. Το ένα το μετέφερε στο Μοναστήρι, το οποίο μεταξύ άλλων φιλοξενούσε 82 άπορα παιδιά, ενώ το περιεχόμενο του άλλου το μοίραζε απευθείας στους φτωχούς, και ξέροντας τις ανάγκες της κάθε οικογένειας, έκανε αναλόγως και την διανομή. Τον μισθό δε που ελάμβανε ως ιερέας τον μοίραζε όλον στους φτωχούς, μην κρατώντας χρήματα ούτε για τα εισιτήριά του.

ΑΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΩΝ

Κύριο μέλημα του Γέροντα, ήταν να καλύψει τις ανάγκες των άλλων. Ο κ. Μπούσιας αναφέρει ένα σχετικό περιστατικό: Κάποτε ένας χριστιανός του έδωσε ένα φακελάκι με κάποια χρήματα, γνωρίζοντας ότι ο Γέροντας ήξερε πού και πώς θα τα διαθέσει.

Πράγματι, λίγο μετά τον πλησίασε μία γυναίκα που χρειαζόταν βοήθεια. Εκείνος της προσέφερε αμέσως το φακελάκι, χωρίς καν να έχει ελέγξει το περιεχόμενό του. Ενα χρόνο αργότερα, η γυναίκα ξαναήλθε, αυτή τη φορά για να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί με το ποσό εκείνο όχι μόνο κάλυψε τις ανάγκες της, αλλά κατάφερε και να παντρέψει το παιδί της. Όπως αναφέρει ο π. Δαμασκηνός, ο Γέροντας σε γενικές γραμμές δεν είχε μεγάλα προβλήματα υγείας.

Προβεβηκώς πλέον στην ηλικία, νοσηλεύτηκε εξαιτίας ενός σοβαρού κρυολογήματος στο Νοσοκομείο της Λαμίας, αλλά επειδή η κατάστασή του επιδεινώθηκε, τον μετέφεραν στην Αθήνα, στο Σωτηρία. Συνοδός του ο μακαριστός Ηγούμενος Γερμανός, που ήταν δίπλα του ως την τελευταία στιγμή. Στις 22 Ιανουαρίου του 1991 ο όσιος Γέροντας παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Στις 24 Ιανουαρίου, αφού το σκήνωμά του είχε μεταφερθεί στο μοναστήρι, έγινε η εξόδιος Ακολουθία, χοροστατούντος του τότε Μητροπολίτη κυρού Δαμασκηνού, ο οποίος γνώριζε καλά την αρετή του Γέροντα, μάλιστα τον είχε πνευματικό. Κάποια στιγμή, είπε με δάκρυα στα μάτια: «Σήμερα κηδεύουμε έναν Άγιο!…».

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ

Όμως εκείνες τις μέρες χιόνιζε συνέχεια και το νεκροταφείο της Μονής ήταν απροσπέλαστο. Έτσι, ο π. Δαμασκηνός πρότεινε στον Ηγούμενο Γερμανό να τον κηδεύσουν στα βαπτιστήρια. Ο Ηγούμενος συμφώνησε, πολύ περισσότερο που εκεί βρισκόταν και τα δωμάτια που προορίζονταν για την Εξομολόγηση και ο Γέροντας Βησσαρίων ήταν εξομολόγος. Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με εκείνο που παρατηρεί ο π. Δαμασκηνός, ότι «ο Θεός οικονόμησε την καθίζηση του μοναστηριού, και μάλιστα στη μεριά των βαπτιστηρίων, ώστε να μάς οδηγήσει στην εκταφή του π. Βησσαρίωνα και να μάς δώσει το σημείο Του με την αφθαρσία του σκηνώματός του».

Εκεί εναπέθεσαν το πολύαθλο σώμα και οι χριστιανοί που επισκέπτονταν το μοναστήρι προσκυνούσαν πάντα και τον τάφο του, έχοντας την αίσθηση ότι τιμούν έναν Άγιο. Και ήλθε η ημέρα της εκταφής… Συγκινημένοι, με δέος οι μοναχοί, κάλεσαν αμέσως τον Μητροπολίτη κυρό Νικόλαο, ο οποίος ένοιωσε το ίδιο δέος και την ίδια κατάνυξη με τους αδελφούς. Και για να διασφαλίσει την τιμή του Οσίου Γέροντος και της Μονής, προσκάλεσε τον ομότιμο πρύτανη των ιατροδικαστών κ. Γιαμαρέλο για να αποφανθεί και από επιστημονικής πλευράς.

Ας αφήσουμε όμως τον μακαριστό π. Δαμασκηνό να μας περιγράψει αυτά που ακολούθησαν: «…Όταν επιχείρησε να πάρει το μικρό Ευαγγέλιο από τα χέρια του Οσίου Γέροντα, για να ελέγξει αν και πόσο εφθάρη από το χρόνο, ο Γέροντας δεν… του το έδινε.

Ο ιατροδικαστής το τράβηξε δυο τρεις φορές επίμονα χωρίς αποτέλεσμα. Και τότε ψιθύρισε: – Θεέ μου, τι είναι αυτό που ζω; Τέτοιο φαινόμενο δεν έχω ξαναδεί καθ’ όλην τη διάρκεια της υπερπεντηκονταετούς ιατροδικαστικής μου καριέρας! Άνθρωπος πεθαμένος, πριν από 15 χρόνια, και να κρατάει σφιχτά στα χέρια του το Ευαγγέλιο και να μην μπορώ να του το πάρω! …

Γεμάτος έκπληξη και θαυμασμό απευθύνθηκε στον Όσιο και του είπε: -Δος το μου, πάτερ, να το δω και θα σου το δώσω πάλε. Τότε, είδαμε το χέρι του Γέροντα να χαλαρώνει και να αφήνει το Ευαγγέλιο στα χέρια του ιατροδικαστού, ο οποίος συγκλονισμένος έκανε τον σταυρό του. Αφού το ξεφύλλισε, το βρήκε ανέπαφο από τον χρόνο, το έβαλε πάλε στο χέρι του Οσίου Γέροντα, ο οποίος, το έσφιξε πάλι στην παλάμη του και έτσι το κρατάει μέχρι σήμερα! Αυτά τα θαυμαστά γεγονότα παν ζήσαμε, ο κορυφαίος Ιατροδικαστής και εμείς μαζί του μέσα στο παρεκκλήσιο της Ιεράς μονής μας, το Σάββατο της 11ης Μαρτίου 2006».

Ο όσιος Γέροντας συνεχίζει από τον ουρανό να βοηθά εκείνους που καταφεύγουν σ’ αυτόν. Και πορεύεται από δόξας εις δόξαν, γιατί, όπως έχει γραφτεί στο Γεροντικό, «Μείζων ἡμῶν ἐστιν ὅστις τῶν πατέρων ἐν τῇ σπάνῃ τῆς ἀρετῆς ἀναφανῆ δόκιμος».

Γιάννης Ζαννής

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”

 

Ας κλείσουμε και με μια άλλη μαρτυρία :

 

Τον Μάρτιο του 2006 είχε γίνει η εκταφή του και είδαν όλοι το άφθαρτο σκήνωμα του 15 χρόνια μετά από την Κοίμηση του.

Θυμάμαι ότι το έδειχναν και τα δελτία ειδήσεων και έλεγαν όλοι πως είναι μια απόπειρα του μοναστηριού να εισπράξει από τους αφελείς πιστούς.
Ένα μεσημέρι εκείνων των ημερών βρισκόμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου και ο παππούς έβλεπε το δελτίο ειδήσεων όπου και έλεγαν τα περί εισπράξεων και αφελών πιστών. Φώναξα την γιαγιά μου να δει τι λένε και να την ρωτήσω την γνώμη της. Όταν αντιλήφθηκε η γιαγιά μου για ποιον έλεγαν χαμογέλασε και είπε "κούνια που σας κούναγε" και ξανά έφυγε στην κουζίνα.
Την ακολούθησα και την ρώτησα "έχεις ακούσει για αυτόν; είναι αλήθεια ότι είναι Άγιος;"
"Δεν έχω ακούσει, έχω ζήσει" μου απάντησε.
Και μου είπε την παρακάτω ιστορία:
" Είχαμε πάει στην Φθιώτιδα για προσκυνηματική εκδρομή με τον πάτερ Θεόφιλο, και περάσαμε και από εκείνο το μοναστήρι. Μετά τον εσπερινό καθίσαμε μέσα στην μόνη για λίγο μέχρι να φύγουμε. Εγώ είχα ένα δίλημμα (μου το είπε, δεν το αναφέρω) που σκεφτόμουν για μέρες. Κάποια στιγμή βγήκε ένας γεροντάκος και μου έκανε νόημα από μακρυά, να τον πλησιάσω. Πήγα και με καλωσόρισε με το όνομα μου, μετά μου είπε για το πρόβλημά μου τι να κάνω, με σταύρωσε και ξαναμπήκε στο κελί του. Ήταν ο γέροντας Βησσαρίων. "

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος