ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ (Ἀρχιμ. Ἀστερίου Χατζηνικολάου)

 

 

Ἀπομαγνητοφωνημένη Ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀστερίου Χατζηνικολάου, Προϊσταμένου τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων  «Ὁ Σωτήρ», στὴν Ἡμερίδα ποὺ ὀργάνωσε ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Σύλλογος «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής» τὸ Σάββατο 10 Μαΐου 2014 μὲ τὸν γενικὸ τίτλο: «Οἰκογένεια καὶ μέλλον».

 ΤΟ  ΖΗΤΗΜΑ  ΤΗΣ  ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ

        Αἰδεσιμολογιώτατε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου π. Δημήτριε, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ, σεβαστοὶ πατέρες, ἀγαπητοί, ἐν Κυρίῳ, ἀδελφοί.

 Γενικά

    Τό ζήτημα τῆς τεκνογονίας, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ θέμα τῆς δευτέρας εἰσηγήσεως τῆς σημερινῆς ἡμερίδος, θεωρεῖται ὡς ἕνα ἀκανθῶδες καί δυσεπίλητο πρόβλημα γιά πολλούς ἀπό τούς εὐσεβεῖς συζύγους, πού ἐπιθυμοῦν καί στό μεγάλο αὐτό θέμα νά ὀρθοφρονοῦν καί νά ὑποτάσσονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁπωσδήποτε δέν πρόκειται γιά κάτι ἁπλό, ἡ κοσμική ὅμως νοοτροπία τῆς ὑλόφρονος καί σαρκολατρικῆς ἐποχῆς μας περιπλέκει τό πρόβλημα καί τό παρουσιάζει πολύ δυσκολότερο. Μέσα στό γνήσιο πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως μᾶς τό φανερώνουν οἱ σχετικές διδασκαλίες τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, τό πρόβλημα λύνεται, μέ λύσεις πού δέν διευκολύνουν βέβαια τήν πρός τά κάτω ρέπουσα φύση μας, ἀλλά φανερώνουν τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ἀναδεικνύουν τήν εὐγένεια τῆς φύσεώς του καί προβάλλουν τό ὕψος τῆς κλήσεως καί τῆς ἀποστολῆς του.

 Α. Οἱ σκοποί τοῦ γάμου

Οἱ σκοποί τοῦ γάμου, ὅπως ὁρίζονται κατά χρονολογική σειρά στήν Ἁγία Γραφή, εἶναι τρεῖς: Ἡ ἀλληλοβοήθεια τῶν συζύγων καί ἡ πρόοδός τους στή ἀρετή, δηλαδή ἡ πνευματική προκοπή καί τελειοποίησή τους. «Οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν», εἶπε Κύριος ὁ Θεός (Γεν. β΄ 18).

Ἀφοῦ ὁ Θεός ἔπλασε τήν Εὔα ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ, ὡς πολύτιμο βοηθό του στήν πορεία τοῦ βίου, εὐλόγησε τό πρωτόπλαστο ζεῦγος καί ὅρισε καί ἄλλο σκοπό τοῦ γάμου τήν παιδοποιΐα «λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς…» (Γεν. α΄ 28).  Οἱ δύο αὐτοί σκοποί τίθενται στήν προπτωτική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Μετά τήν πτώση ἔχουμε καί τρίτο σκοπό, τήν χαλιναγώγηση τῆς γενετήσιας ἐπιθυμίας, ἡ ὁποία μετά τήν παράβαση καθίσταται ἀτίθασση καί εὔκολα ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στίς πάσης φύσεως σαρκικές ἐκτροπές. Ὁ γάμος διατηρεῖ τούς συζύγους στήν ἐγκράτεια καί σωφροσύνη καί τούς διαφυλάσσει ἀπό τόν ὀλισθηρό κατήφορο τῆς ἠθικῆς ἐξαχρειώσεως. «Διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. ζ΄ 2).

Β. Ἡ παιδοποιΐα

Ἡ ἀπόκτηση τῶν τέκνων λοιπόν εἶναι ἕνας ἀπό τούς βασικούς σκοπούς τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος ὅμως δέν πρέπει νά ἀπολυτοποιεῖται, ἔτσι ὥστε ἄν δέν ὑπάρξουν τέκνα νά θεωρεῖται ὁ γάμος ἀποτυχημένος. Δέν εἶναι ὅμως σωστό καί νά παραθεωρεῖται ὅταν προβάλλονται οἱ ἄλλοι δύο σκοποί.

 

Ἡ Ἁγία Γραφή γιά τήν παιδοποιΐα

Στήν Πᾳλαιά Διαθήκη θεωρεῖται μεγάλη εὐλογία ἡ ἀπόκτηση πολλῶν τέκνων. Καί στήν Καινή Διαθήκη ὁ ἀπόστολος Παῦλος προβάλλει τήν φιλοτεκνία καί τεκνογονία, ὅταν λέγει πώς θέλει «τάς νέας φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους, σώφρονας, ἁγνάς» (Τίτ. β΄ 4). Καί σέ ἄλλο σημεῖο τῶν ἐπιστολῶν του γράφει: «Βούλομαι νεωτέρας γαμεῖν, τεκνογονεῖν, οἰκοδεσποτεῖν» (Α΄ Τιμ. Ε΄ 14). Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος σχολιάζοντας τό χωρίο αὐτό λέγει: «Εἰ δέ ὁ Ἀπόστολος λέγει, τεκνογονεῖν, οἰκοδεσποτεῖν, οὗτοι δέ παραιτοῦνται τήν τεκνογονίαν, ὄφεώς ἐστι καί κακῆς διδασκαλίας τό ἐπιχείρημα» (P. G. 41, 356). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνδέει μάλιστα τό καθῆκον τῆς τεκνογονίας μέ τήν σωτηρία τῆς γυναίκας: «σωθήσεται δὲ (ἡ γυνή) διὰ τῆς τεκνογονίας, ἐὰν μείνωσιν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἁγιασμῷ μετὰ σωφροσύνης» (Α΄ Τιμ. β΄ 15).

 

Ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων

Ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι σαφής καί ὁμόφωνη στό θέμα αὐτό καί τονίζει ὅτι οἱ συζυγικές σχέσεις πρέπει νά γίνονται μέ σκοπό τήν τεκνογονία καί ὄχι ἁπλά καί μόνο γιά τήν ἡδονή. Ἀπό τήν πληθώρα τῶν σχετικῶν διδασκαλιῶν ἐπιλέγουμε λίγες μόνον, πού ὅμως εἶναι ἐνδεικτικές τοῦ πατερικοῦ φρονήματος στό θέμα πού μᾶς ἀπσχολεῖ.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: «Μακάριος ὅς ἐν νεότητι, ζυγόν ἔχων ἐλεύθερον (αὐτός πού νέος νυμφεύθηκε ἐλεύθερα), τῇ φύσει πρός παιδοποιίαν κέχρηται» (ΕΠΕ 11, 240). «Ἡ τοῦ σώματος κίνησις πρός τεκνογονίαν καί διαδοχήν τοῦ γένους διαμονῆς, οὐ πρός πορνείαν ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ ἐδόθη» (ΒΕΠΕΣ 35, 187). Γιά ἐκείνους πού θέλουν νά ζήσουν σεμνά, λέγει, ὁ δημιουργός Θεός «διά τήν παιδοποιίαν τό γάμον προσέταξε» (ΒΕΠΕΣ 35, 242).  

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει ὅτι πρέπει νά διατηροῦν ἀγαθές ἐλπίδες οἱ ἔγγαμοι πού χρησιμοποιοῦν νόμιμα τόν γάμο, αὐτοί πού ζοῦν τόν γάμο κατά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί δέν τόν καταντοῦν ἀκόλαστο, μέ τήν ἄμετρη ἐξουσία·… αὐτοί πού προσῆλθαν στό γάμο «διά τό τεκνογονεῖν, ἀλλ’ οὐ διά τό φιληδονεῖν» (P. G. 33, 488).

Ὁ Μέγας Βασίλειος μέ σαφήνεια καί κατηγορηματικότητα διδάσκει ὅτι ὅταν μόνο γιά τήν ἡδονή ἀποφασίζουν οἱ ἄνθρωποι τήν συζυγική συνεύρεση, «παράνομον τήν μίξιν ἐργάζονται» (P. G. 30, 748). Παρατηρεῖ πώς δέν εἶναι δυνατό νά βρεθεῖ σφοδρότερη καί βιαιότερη ἐπιθυμία στή φύση τοῦ σώματος ἀπό τήν ἐπιθυμία τῶν ἀνδρῶν γιά τίς γυναῖκες ἤ τῶν γυναικῶν γιά τούς ἄνδρες· «καὶ μάλα γε εἰκότως, οἷα δὴ περὶ τὴν τῶν ἐκγόνων βλάστησιν συνίστασθαι πεφυκυῖαν» (P. G. 31, 1324). Δηλαδή, εἶναι πολύ φυσικό βέβαια αὐτό, ἀφοῦ ἐκ φύσεως ὑπάρχει ἡ ἐπιθυμία αὐτή γιά τή γέννηση τῶν ἀπογόνων.

Ὅλοι οἱ τρόποι ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας ἀντιβαίνουν στή φύση. Καί μόνο γιά τό λόγο αὐτό θά ἔπρεπε νά εἶναι ἀπορριπτέοι. Ἐκβιάζουν τή φύση, δέν τῆς ἐπιτρέπουν νά ἐπιτελεῖ τό ἔργο της. «Τό μή εἰς παίδων γονήν συνιέναι ἐνυβρίζειν ἐστί τῇ φύσει», λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς  (ΒΕΠΕΣ 7, 173). Ὑβρίζει τή φύση ἐκεῖνος πού ἔρχεται σέ σχέση χωρίς νά τό κάνει γιά παιδοποιΐα.

Ἀπό τό πλῆθος τῶν σχετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, παραθέτουμε ἐκείνη πού ἀναφέρεται στούς σαρκολάτρες ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε, γιά τούς ὁποίους λέγει ὅτι: «Οὐδὲ δι᾽ ἐπιθυμίαν παιδοποιίας ἐπὶ τὴν πρᾶξιν ταύτην ὥρμησαν, ἀλλὰ δι᾽ ἀκρασίαν ἡδονῆς» (P. G. 53, 189). Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός εἶπε κάτι φοβερό γιά τούς ἀνθρώπους ἐκείνους: Δέν θά παραμείνει τό πνεῦμα μου στούς ἀνθρώπους αὐτούς «διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας», διότι κατάντησαν σάρκες! Εἶναι μόνον σῶμα.  Δὲν ἔχουν ψυχή, δὲν ἔχουν πνεῦμα. Εἶναι σαφής ἡ διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ Πατρός: Ὁ Θεός «τήν ἐπιθυμίαν τῶν σωμάτων ἐνέθηκε ταῖς παιδοποιίαις» (P. G. 59, 462). Ἔβαλε τήν σαρκική ἐπιθυμία στόν ἄνθρωπο μέ σκοπό τήν τεκνογονία.

Καί ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής τονίζει ὅτι «ἐπὶ τῆς γυναικὸς, ἡ ὀρθὴ κρίσις τῆς συνουσίας, ὁ σκοπός ἐστι τῆς παιδοποιίας» (ΕΠΕ, Φιλοκαλία, Ἑκατοντάς Β΄ Περί Ἀγάπης, ιζ΄, σελ. 218).

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς παρατηρεῖ ὅτι ἡ ἐπανάσταση τῆς σαρκός ἀπό τούς σώφρονες δουλαγωγεῖται μέ βία καί ἀφήνεται μόνο γιά τήν γέννηση παιδιῶν: «Ἡ τῆς σαρκός ἐπανάστασις… παρά τῶν σωφρόνων βίᾳ δουλαγωγεῖται καί πρός παιδοποιΐαν μόνον ἀνίεται» (ΕΠΕ 9, 428).

Τέλος, ἀπό τούς πιό πρόσφατους Πατέρες, ἀναφέρουμε τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὁ ὁποῖος ἑρμηνεύοντας τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω», σημειώνει: «Λέγοντας δέ ὁ Παῦλος ὅτι διά τάς πορνείας πρέπει νά συγχωρῆται ὁ γάμος, εἰς ἐγκράτειαν καί σωφροσύνην τούς ὑπανδρευμένους παρακινεῖ. Διότι ἀνίσως διά νά μήν ἀκολουθοῦν πορνεῖαι, ἐσυγχωρήθη νά γίνεται ὁ γάμος καί νά ὑπανδρεύωνται οἱ ἄνθρωποι, λοιπόν δέν χρεωστοῦν οἱ ὑπανδρευμένοι νά σμίγουν ἀκόλαστα καί πορνικά, ἀλλά σωφρόνως, διά μόνην παιδοποιΐαν» (Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ Ἐπιστολάς τοῦ Ἀπ. Παύλου, ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», τόμ. Α΄, σελ. 458).

 

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Σύμφωνη πρός τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, τήν ὁποία μέ κάθε δυνατή συντομία ἐκθέσαμε προηγουμένως, παρουσιάζεται ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἀπευθύνθηκε «Πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν  εὐσεβῆ Ἑλληνικόν Λαόν», τήν 14^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1937 (2) καί παρουσιάζει ἀναλυτικά τό πρόβλημα, δίνει δέ καί τίς δέουσες κατευθύνσεις γιά τήν ὀρθή καί κατά τό θέλημα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἀντιμετώπισή του.

Ἡ Ἐγκύκλιος εἶναι ἐκτενής καί κατατοπιστική. Ἀπευθυνόμενη «πρός τούς αἰδεσιμωτάτους ἱερεῖς πρωτίστως, καί ἰδιαιτέρως πρός τούς ἀσκοῦντας τό ὑπούργημα τοῦ πνευματικοῦ Πατρός, τοῦ διακονοῦντος εἰς τό μυστήριον τῆς Ἐξομολογήσεως» ὑπενθυμίζει, «ὅτι ἑνιαία καί ἀπό τῶν ἀποστολικῶν χρόνων κατέρχεται μέχρις ἡμῶν ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ διδάσκουσα ὅτι ἡ ἀποφυγή τῶν τέκνων εἶναι πρᾶξις παράνομος καί ἐσκεμμένη ἀντίστασις τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν βουλήν τοῦ Θεοῦ».

Ἁπευθυνόμενοι δέ πρός τόν πιστό λαό οἱ ἅγιοι ἀρχιερεῖς πού συγκροτοῦσαν τότε τήν Σεπτή Ἱεραρχία, βεβαιώνουν «ὅτι ὁ γάμος δέν εἶναι ἁπλῆ σαρκική ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός, ἀλλά κλῆσις τοῦ Θεοῦ πρός τούς συζύγους νά γίνουν γονεῖς, ὅτι τά τέκνα δέν εἶναι ἁπλῶς φυσικός καρπός τῆς γνησίας συζυγίας, ἀλλά δῶρα καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ πρός τούς γονεῖς καί δόξα δι’ αὐτούς, διότι διά τῆς γεννήσεως αὐτῶν οἱ γονεῖς γίνονται ὄργανα τοῦ Θεοῦ καί συνεργοί Αὐτοῦ εἰς τό μέγα ἔργον τῆς δημιουργίας, ὅτι πᾶν τέκνον εἶναι διά μέν τό Κράτος ὁ δυνάμει πολίτης, διά δέ τήν Ἐκκλησίαν ὁ δυνάμει ἅγιος καί τέκνον τοῦ Οὐρανίου Πατρός».

Γιά τίς περιπτώσεις πού ὑπάρχουν μεγάλες δυσκολίες στήν οἰκογενειακή ζωή, (δυσβάστακτα οἰκονομικά βάρη ἤ προβλήματα ὑγείας), πού καθιστοῦν πολύ δύσκολη τήν τεκνογονία, ἡ Ἐγκύκλιος ἐνισχύει τούς δοκιμαζόμενους συζύγους νά σηκώνουν πρόθυμα τόν σταυρό τῆς δοκιμασίας τους μέ πλήρη ἐμπιστοσύνη στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καθιστᾶ ἱκανούς ὅλους νά βαστάζουν τό βάρος τοῦ σταυροῦ τους, καί τονίζει ὅτι «ἡ ἐγκράτεια ἀποτελεῖ διά τούς συζύγους τό μόνον νόμιμον μέσον ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, ὅταν πραγματική παρουσιάζεται διά τήν ἀποφυγήν αὐτῆς ἀνάγκη».

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπανῆλθε στό θέμα μετά ἀπό 41 χρόνια, τήν 9^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1978, μέ Συνοδική Ἐγκύκλιο, ἡ ὁποία ἀπηχεῖ τό πνεῦμα τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1937. Ὑπενθυμίζει στούς ἄνδρες τό χρέος «τῆς ἐννόμου συζυγίας καί τῆς ἐξ αὐτῆς παιδοποιίας», ἡ ὁποία πρέπει νά «ἀκολουθῇ πιστῶς τό θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων», ζητεῖ ἀπό τίς εὐσεβεῖς γυναῖκες «νά ἀποφεύγωσι οἱαδήποτε ἀντισυλληπτικά μέσα καί τρόπους», συμβουλεύει τούς ἰατρούς νά μή συμμετέχουν στίς φονικές ἐκτρώσεις, καλεῖ δέ τούς πνευματικούς πατέρες νά ἀκολουθοῦν κοινή γραμμή, αὐτή πού ἐξέφραζε ἡ Ἐγκύκλος τοῦ 1937 (Περιοδικόν «Ἐκκλησία», ἔτος 1978, σελ. 563, βλ. καί Εἰσήγηση τοῦ Σεβ. Μητ/του Πατρῶν κ. Νικοδήμου, «Ἡ Ἐκκλησία ἔναντι τοῦ Δημογραφικοῦ Προβλήματος, σελ. 535).

Μέ τό ἴδιο πνεῦμα ἐκφράζονται καί Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ διεξοδικά μέ θέματα Ἐξομολογητικῆς, ὅπως ὁ ἅγιος Κυθήρων Μελέτιος Γαλανόπουλος, τοῦ ὁποίου τό «Σύστημα Ἐξομολογητικῆς» ἔτυχε τῆς ἐγκρίσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὁ ἅγιος Παραμυθίας Τῖτος Ματθαιάκης καί ὁ ἅγιος Κώου Ἐμμανουήλ Καρπαθίου, ὁ ὁποῖος ἔχει συγγράψει τετράτομη Ἐξομολογητική κ.ἄ.

 

Γ. Ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας-Ἐκτρώσεις

Ἀπ΄ ὅσα μέχρις ἐδῶ εἴπαμε γίνεται φανερό ὅτι ἡ ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας εἶναι ἀντίθετη πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νά γίνει δεκτή, σέ περίπτωση ἀνάγκης, μόνον ἡ δι’ ἐγκρατείας ἀποφυγή. Οἱ ἄλλοι τρόποι εἶναι κατακριτέοι.

Πολύ περισσότερο κατακριτέα εἶναι βέβαια ἡ σκληρότερη μέθοδος ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, ἡ διά τῶν ἐκτρώσεων, οἱ ὁποῖες μέχρι λίγες δεκαετίες πρίν, καταδικάζονταν ἀπό τόν ποινικό δίκαιο ὅλων τῶν πολιτισμένων κρατῶν ὡς ἐγκλήματα φόνου. Δυστυχῶς τά ἐγκλήματα αὐτά, προμελετημένοι φόνοι ἀνυπερασπίστων καί ἀθώων ὑπάρξεων μέσα στά σπλάγνα τῶν μητέρων τους, πού ἐνεργοῦνται ἀπό τούς ἴδιους τούς γονεῖς τους, ἀμνηστεύονται πλέον ἀπό τούς νόμους πού ἰσχύουν στίς πολιτισμένες χῶρες ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1960 καί μετά, στή  Ἑλλλάδα δέ ἀπό τό 1986. Κατά τόν ἱ. Χρυσόστομο ἡ ἔκτρωση δέν εἶναι ἁπλῶς φόνος, ἀλλά «φόνου τι χεῖρον·... οὐ γάρ τεχθέντα ἀναιρεῖ, ἀλλά καί τεχθῆναι κωλύει». Ἡ ἔκτρωση κατά τόν ἱ. Πατέρα καί τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ περιφρονεῖ, καί τούς νόμους Του ἀντιμάχεται, «καί τό ταμιεῖον τῆς γενέσεως (τόν χῶρο τῆς δημιουργίας, τά μητρικά σπλάγχνα) ταμιεῖον ποιεῖ σφαγῆς, καί τήν πρός παιδοποιίαν δοθεῖσαν γυναῖκα πρός φόνον παρασκευάζει» (P. G. 60, 626).

Ὁ σύγχρονος κόσμος ὑπερασπίζεται τό παιδί, τά δικαιώματά του, τήν ἀσφάλειά του, τήν περίθαλψη καί τή ζωή του, μόνον ὅμως ἀφοῦ γεννηθεῖ. Λίγο πρίν, στούς πρώτους μάλιστα μῆνες τῆς κυοφορίας του, τό παιδί δέν ἔχει κανένα δικαίωμα, δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ἀντικρύσει τό φῶς τοῦ ἥλιου καί μπορεῖ νά ἀντιμετωπίζεται ὡς ἀνεπιθύμητο ἀντικείμενο, τό ὁποῖο μέ πολύ ἁπλούς πλέον τρόπους ἡ προηγμένη ἰατρική μας, ἡ ταγμένη νά ὑπηρετεῖ τή ζωή, χωρίς καμμιά ἀναστολή μπορεῖ νά τό ὁδηγεῖ βάναυσα στόν θάνατο. Ὅλα αὐτά μέ τή νομική κάλυψη πού παρέχει ἡ ἀλλοπρόσαλλη καί ἀντιφατική λογική τοῦ σύγχρονου πολιτισμένου τάχα κόσμου μας!

 

Δ. Τό καθῆκον τῆς τεκνογονίας στήν πράξη

Μετά ἀπό τά ἀνωτέρω, πού κατοχυρώνουν θεωρητικά τό θέμα μας, θά προσθέσουμε καί μερικές ἁπλούστερες καί πιό πρακτικές σκέψεις, πού βοηθοῦν στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος:

 

Μή μᾶς φοβίζουν οἱ δυσκολίες

Ὅταν οἱ νέοι σύζυγοι γίνονται γονεῖς, εὐχαριστοῦν τόν Θεό καί δοξάζουν τό ὄνομά Του γιά τό μεγάλο Του δῶρο, πού ὅταν γιά πρώτη φορά τό βλέπουν, τά μάτια τους δακρύζουν καί σκιρτᾶ ἡ καρδιά τους. Καί ὅταν παίρνουν νά τό κρατήσουν στά χέρια τους, νομίζουν πῶς κρατοῦν ἐκεῖ ὅλο τόν κόσμο! «Αὐτό εἶναι κάτι ὑπέροχο, κάτι θεϊκό», εἶπε ἕνας νέος σύζυγος, μόλις ἀπόκτησε τό πρῶτο του παιδί.

Εἶχα ἀκούσει καὶ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστῖνο ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, ποὺ ἕνας ἄθεος, ὅταν ἀπέκτησε τὸ πρῶτο του παιδί, τὸ εἶδε ἐκεῖ στὸ κρεβατάκι του, γονάτισε ὁ ἄθεος, ὕψωσε τὰ χέρια του ψηλὰ καὶ φώναξε : “Ὑπάρχει Θεός !” Εἶδε τὸν νέο ἄνθρωπο καὶ πίστεψε στὸν Θεό. Εἶναι κάτι θεϊκό. Διότι δέν εἶναι καρπός μόνο τῆς δικῆς τους ἀγάπης. Εἶναι καρπός καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Δῶρο δικό Του. Μιά ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πού κλείνει μέσα της τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μιά ἀθάνατη ψυχή, πού τήν ἀξία της δέν ἰσοφαρίζει ὅλος ὁ κόσμος!

Καί ὅταν τό θαῦμα ἐπαναλαμβάνεται, ὅταν ἔρχεται ἀδελφάκι, ἡ χαρά εἶναι διπλή.

Ὅμως τά παιδιά ὅσο χαριτωμένα καί ἄν εἶναι, ὅσο καί ἄν γεμίζουν μέ χαρά τό σπίτι τῶν γονιῶν καί τήν καρδιά τους, ὅσο καί ἄν δίνουν νόημα καί προοπτική στή μικρή μας ζωή, ἔχουν κόπο, θέλουν φροντίδα, ἀπαιτοῦν θυσίες. Κάποτε λυγίζουν οἱ γονεῖς κάτω ἀπό τό βάρος τῆς εὐθύνης καί εἶναι ὧρες πού αἰσθάνονται πιό πολύ τόν κόπο παρά τή χαρά πού δίνουν τά παιδιά.

Καί ὅταν τά παιδιά εἶναι περισσότερα, ὁ κόπος γίνεται μεγαλύτερος καί κάποιος δισταγμός κυριαρχεῖ στίς καρδιές· τί θά κάνουμε στή συνέχεια; Ἐκεῖ πού ὑπῆρχε λαχτάρα, τώρα ὁ φόβος κυριαρχεῖ. Ἐκεῖ πού συγκινοῦσε ἡ θερμή προσδοκία, τώρα μιά ἀρνητική διάθεση ἐπικρατεῖ. Ὄχι πιά ἄλλο παιδί, ὄχι. Δέν ἀντέχουμε ἄλλο.

Δυστυχῶς αὐτή ἡ νοοτροπία ἐπικρατεῖ πλέον καί ἡ σύγχρονη οἰκογένεια μένει στό ἕνα παιδί, τό πολύ στά δυό.

Οἱ περισσότεροι δέν συζητοῦν τό θέμα. Καί αὐτοί ἀκόμη πού ὁμολογοῦν ὅτι τά παιδιά δίνουν εὐτυχία καί χαρά, καί αὐτοί πού παραδέχονται ὅτι τά παιδιά ἀναπτύσσονται καλύτερα, γίνονται κοινωνικότερα καί διαμορφώνουν ἄρτιο χαρακτήρα ὅταν εἶναι περισσότερα, καί αὐτοί δέν προχωροῦν. Τό θεωροῦν ὑπερβολικό καί παράτολμο, μάλιστα στίς δύσκολες συνθῆκες τοῦ σημερινοῦ κόσμου, πολύ δέ περισσότερο στίς συνθῆκες πού διαμόρφωσε ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία δοκιμάζει τελευταῖα τήν πατρίδα μας.

Χωρίς ἀμφιβολία οἱ συνθῆκες εἶναι πολύ δύσκολες, οἱ ἀπαιτήσεις γιά μιά καλή κατοικία, γιά τήν ὑπεύθυνη ἀγωγή καί ἄρτια μόρφωση τῶν παιδιῶν καί ἀργότερα γιά τήν ἀποκατάστασή τους εἶναι μεγάλες, ὁ τρόπος ζωῆς, στίς σύγχρονες μάλιστα μεγαλουπόλεις, ἐξουθενωτικός. Στίς περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται πώς εἶναι ἀναγκαῖο νά ἐργάζεται καί ἡ μητέρα. Πῶς νά ἀντέξει ἡ σκέψη ἕνα ἀκόμη παιδί;

Δυσκολίες ὅλα αὐτά. Ἀλλά δέν πρέπει νά ἐπιχειροῦμε μόνο τό εὔκολο στή ζωή μας. Ποτέ δέν γίνεται κάτι μεγάλο χωρίς κόπο καί θυσίες, χωρίς τόλμη καί αὐταπάρνηση.

Καί ἐπίσης· δέν εἶναι μόνο τώρα οἱ δυσκολίες. Παλαιότερα τά πράγματα ἦσαν πιό δύσκολα. Καί οἱ ἄνθρωποι δέν λύγιζαν μπροστά στό καθῆκον. Ὁ ἀγώνας τους νά μείνουν ἀκέραιοι, νά βαδίσουν σύμφωνα μέ τή φωνή τῆς συνειδήσεώς τους, νά πορευθοῦν κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, βοήθησε καί ἔγιναν ἄνθρωποι ὁλοκληρωμένοι, ζηλευτοί μέσα στή φτώχεια τους πολλοί, χαρούμενοι, εἰρηνικοί καί ἰσορροπημένοι. Τά ὑλικά τά εἶχαν ὅλα λιγοστά. Τά πλούτη τους ἦσαν πνευματικά. Εἶχαν ἀρετή, εἶχαν ἀλληλεγγύη, μέ τόν τρόπο τους ἔκαναν τήν κοινωνία τους ἀληθινή καί ἀνθρώπινη. Ἐκεῖνοι μέ στερήσεις καί φτώχεια μεγάλωσαν πολλά παιδιά. Οἱ σύγχρονοι μέ πολύ περισσότερες δυνατότητες γιατί δέν ἀντέχουμε τά λίγα; Ἐκεῖνοι ἦσαν εὐχαριστημένοι ἀπό τή ζωή τους. Ἐμᾶς ὅλα μᾶς φταῖνε. Ζοῦμε ἀνειρήνευτοι, ἀνικανοποίητοι, γεμᾶτοι στενοχώριες καί ἄγχος. Διότι τά λογαριάζουμε ὅλα μέ τό μικρό μας μυαλό καί δέν ἐμπιστευόμαστε στόν πανάγαθο πατέρα Θεό.

Ἄς μή στηριζόμαστε ὅμως στίς δικές μας ἐλάχιστες δυνάμεις. Ἄς καταφεύγουμε στήν παντοδυναμία τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. Ἄς σκεπτόμαστε ὅτι δίπλα μας ὑπάρχει Ἐκεῖνος, πού ὅλα τά γνωρίζει καί ὅλα τά μπορεῖ καί μέ ἕνα ἁπλό νεῦμα ὅλα τά διορθώνει καί τά τακτοποιεῖ. Ἐκεῖνος ὑποσχέθηκε ὅτι θά εἶναι «μεθ’ ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20). Γι’ αὐτό, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, μᾶς συμβουλεύει ὁ Κύριος: Μή μοῦ πεῖτε γιά τή δυσκολία τῶν πραγμάτων· «ἐγώ γάρ εἰμι μεθ’ ὑμῶν ὁ πάντα ποιῶν εὔκολα».  

«Ἔχει ὁ Θεός», ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι καί ἡσύχαζε τό πνεῦμα τους, εἰρήνευε ἡ καρδιά τους. Καί ἔτσι χαρούμενοι καί χωρίς νά καταλάβουν τό πῶς, μεγάλωναν τά παιδιά τους. Ὅσα τούς ἔδινε ὁ Θεός, λίγα ἤ πολλά, ὅλα δικά Του ἦσαν.

 

Ἀξίζει κάθε θυσία γιά τό δῶρο τῆς ζωῆς

Ἄς σκεφθοῦν ἀκόμη οἱ γονεῖς ὅτι κάθε φορά πού γίνονται γονεῖς κρατοῦν στά χέρια τους ἕνα νέο ἄνθρωπο, μιά ὕπαρξη θαυμαστή, πού ἐπειδή κρύβει μέσα της τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ἔχει ἀθάνατη ψυχή, ἀποτελεῖ τό κόσμημα τοῦ κόσμου, τό στολίδι τῆς δημιουργίας, τόν βασιλιά τῆς κτίσεως. Ἄς σκεφθοῦν ὅτι κάθε φορά πού ἀποκτοῦν ἕνα παιδί, φέρνουν στόν κόσμο ἕναν ἄνθρωπο πού εἶναι προορισμένος νά ζήσει στήν αἰωνιότητα, νά δοξασθεῖ ἐκεῖ ὡς ἄλλος θεός, ὡς θεός κατά χάριν, καί νά ἀπολαμβάνει αἰώνια τήν ἄρρητη χαρά τοῦ Παραδείσου καί τήν ἀπερίγραπτη δόξα του. Τούς ἀξιώνει ὁ Θεός νά δώσουν ἀρχή σέ μιά ζωή πού δέν θά ἔχει τέλος, νά γεννήσουν ἕναν ἄνθρωπο πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τό δικό του ἀγώνα μπορεῖ νά γίνει ἅγιος, ἀθάνατος καί αἰώνιος, γιά νά κυριαρχεῖ καί βασιλεύει στόν κόσμο αὐτό καί νά συμβασιλεύει μέ τόν Κύριο καί Θεό στόν μέλλοντα κόσμο τῆς αἰωνιότητος.

Ἡ χριστιανική οἰκογένεια ζεῖ μέ τήν προσδοκία τῆς αἰώνιας εὐτυχίας της μέσα στήν μεγάλη οἰκογένεια τοῦ πατέρα Θεοῦ, ζεῖ μέσα σέ ἀτμόσφαιρα πολλῆς ἀγάπης, προσμένοντας τήν ἀπόλαυση τῆς αἰώνιας χαρᾶς στήν τέλεια κοινωνία τῆς ἀγάπης στούς οὐρανούς.

Μπροστά σ’ αὐτή τήν προοπτική, μπροστά σ’ αὐτό τόν ὕψιστο σκοπό πού ὑπηρετεῖ ἡ χριστιανική οἰκογένεια καί μέ τήν ἀπόκτηση τῶν παιδιῶν, ποιός κόπος μπορεῖ νά σταθεῖ; Ποιές λύπες καί θυσίες μποροῦν νά συγκριθοῦν μέ τή χαρά καί τή δόξα τῆς αἰωνιότητος; Ποιός, ὅταν θά γεννηθοῦμε στή χαρά τοῦ οὐρανοῦ, θά σκέπτεται τούς πόνους τῆς κυοφορίας μας στή μήτρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τούς κόπους καί τούς ἀγῶνες αὐτῆς τῆς ζωῆς; Πόση εὐγνωμοσύνη θά τρέφουμε τότε πρός τούς γονεῖς, πού μέ κόπους καί πόνους μᾶς κυοφόρησαν, μᾶς γέννησαν καί μᾶς μεγάλωσαν στό κόσμο αὐτό, γιά νά ἔχουμε τή δυνατότητα νά ἀπολαμβάνουμε τόν ἀσύγκριτα ὑπεροχότερο κόσμο τοῦ οὐρανοῦ! Καί πόση ἡ δική τους χαρά, ὅταν φθάσουν κοντά στόν Θεό μέ ὅσα παιδιά Ἐκεῖνος τούς ἔδωσε στή γῆ!

Ὅταν ἀπολαμβάνεις τό μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς, δέν εἶναι δυνατό παρά νά θέλεις καί ἄλλοι νά τό ἀπολαύσουν.

Ὅταν ἀπολαμβάνεις τό μέγιστο δῶρο τῆς σωτηρίας, ὅταν σκεφθεῖς τή μακαριότητα τοῦ παραδείσου, δέν εἶναι δυνατόν παρά νά θέλεις καί ἄλλοι νά τήν ἀπολαύσουν.

Ὅταν μάλιστα γνωρίζεις πώς ἐξαρτᾶται καί ἀπό σένα τό νά ὑπάρξουν αὐτοί οἱ ἄλλοι, πῶς δέν εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης καί ἑπομένως ἁμαρτία μεγάλη καὶ ἀφιλανθρωπία ἡ ἀποφυγή;

 

Δέν μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ

Ὁ πανάγαθος Δημιουργός ὅταν ἔπλασε τό ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων, τούς εὐλόγησε καί εἶπε νά αὐξάνονται καί νά πληθύνονται, καί μέ τούς ἀπογόνους πού θά ἀποκτήσουν νά καλύψουν τή γῆ καί νά γίνουν αὐτοί πού θά κυριαρχοῦν ἐπάνω της.

Αὐτή τήν ἐντολή, αὐτή τήν εὐλογία δίνει ὁ Θεός καί σέ κάθε ζεῦγος ἀπογόνων τῶν πρωτοπλάστων. Καί εἶναι αὐτονόητο ὅτι δέν ἐπιτρέπεται οἱ ἄνθρωποι νά ἀρνοῦνται τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦν οἱ σύζυγοι νά ζοῦν ἔτσι ὥστε νά ἀποφεύγουν τή σύλληψη ἑνός παιδιοῦ. Δέν μπορεῖ ὁ μικρός ἄνθρωπος νά ἀρνεῖται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, πολύ περισσότερο τήν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ, τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους.

Ἡ σύλληψη ἑνός παιδιοῦ εἶναι καί γιά τήν ἐπιστήμη ἕνα μυστήριο. Κάθε φορά πού μιά καινούργια ζωή ἀρχίζει νά κυοφορεῖται στά μητρικά σπλάγχνα ἔχουμε ἕνα θαῦμα, ἕνα γεγονός συγκλονιστικό, πού τό ἐργάζεται ἡ ἀγάπη καί ἡ  παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ.

Τό διδάσκει καθαρά ἡ Ἁγία Γραφή ὅταν ἀναφέρεται στή γέννηση ἀπό τό πρωτόπλαστο ζεῦγος τοῦ πρώτου παιδιοῦ ἐπάνω στή γῆ: «Ἀδάμ δὲ ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Κάϊν καὶ εἶπεν· ἐκτησάμην ἄνθρωπον διά τοῦ Θεοῦ» (Γεν. δ΄ 1). Δηλαδή, ὁ Ἀδάμ συνευρέθη μέ τήν σύζυγό του τήν Εὔα, ἡ ὁποία ἀφοῦ συνέλαβε γέννησε τόν Κάϊν, ὄνομα πού σημαίνει ἀπόκτημα. Καί τότε ἡ Εὔα, γεμάτη χαρά καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό, τὸ πῆρε μὲ ἔκπληξη στὰ χέρια της καὶ τί εἶπε ; :“Ἐκτισάμην ἄνθρωπον διὰ τοῦ Θεοῦ”.  Ἀπέκτησα ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι σὰν ἐμένα καὶ τὸν πατέρα του. Δὲν εἶπε διὰ τοῦ Ἀδάμ, ἀλλὰ διὰ τοῦ Θεοῦ.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί στή συνέχεια, σέ κάθε γέννηση ἀνθρώπου πάνω στή γῆ. Καί γιά τήν Ρούθ, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή :"Καὶ ἔλαβε Βοὸζ τὴν Ρούθ, καὶ ἐγενήθη αὐτῷ εἰς γυναῖκα, καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτήν, καὶ ἔδωκεν αὐτῇ Κύριος κύησιν, καὶ ἔτεκεν υἱόν” (Ροὺθ 4, 13). Δὲν τῆς ἔδωσε ὁ Βοόζ, ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν κύησιν καὶ ἔτεκεν υἱὸν. Ὁ Θεὸς τῆς ἔδωσε ἐγκυμοσύνη, ὁ Θεὸς τὴν ἀξίωσε νὰ ἀποκτήσῃ υἱό. Τήν ὥρα πού συλλαμβάνεται ἕνα παιδί ἐνεργεῖ ὁ Θεός! Δέν εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού μποροῦν νά τό ἀποφασίσουν καί νά τό κάνουν μόνοι τους. Ἄν ὁ Θεός δέν ἐνεργήσει, οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν.

Ἰσχύει ὅμως καί τό ἀντίστροφο. Καί ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά δώσει, ἄν οἱ ἄνθρωποι μέ διάφορους τρόπους τό ἀποφεύγουν. Διότι ἔχουν τή δυνατότητα οἱ ἄνθρωποι νά μήν ἀφήσουν νά φανερωθεῖ στή ζωή τους τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μποροῦν νά ἐμποδίσουν τόν πανάγαθο Θεό νά κάμει τό ἔργο Του, μποροῦν νά ἀρνηθοῦν νά συνεργασθοῦν μαζί Του. Ἐδῶ εἶναι ἡ ἐλευθερία τους, ἀλλά ἐδῶ εἶναι καί ἡ ἁμαρτία· ζωή χωρίς τόν Θεό. Στό μεγάλο κεφάλαιο τῆς ζωῆς πού εἶναι ἡ ἀπόκτηση παιδιῶν, προχωροῦν χωρίς τόν Θεό, ὅπως αὐτοί θέλουν, ὅπως ἀποφασίζουν, ἄν καί δέν εἶναι βέβαιο ὅτι θά καταφέρουν ὅ,τι προγραμματίσουν. Δέν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό αὐτούς. Ἐξαρτᾶται κυρίως ἀπό Ἐκεῖνον τόν ὁποῖο θέλουν νά ἀγνοοῦν. Ἐκεῖνος εἶναι πού δίνει «κύησιν».

 

Ὅποιος τολμᾶ βλέπει θαύματα

Δέν εἶναι δύσκολο νά παραδεχθοῦμε ὅτι εἶναι ὀρθά καί ἀληθινά ὅλα αὐτά. Καί ὅταν μέ νηφάλια σκέψη τά ἐξετάζουμε, παίρνουμε θάρρος καί νιώθουμε δυνατοί καί ἕτοιμοι νά προχωρήσουμε. Ὅμως στήν πράξη, στήν ἀντιμετώπιση τῶν ἀλλεπαλλήλων προβλημάτων πού καθημερινά παρουσιάζονται, διατρέχουμε τόν κίνδυνο νά λυγίσουμε. Πολύ περισσότερο στή σημερινή ἐποχή, πού τά προβλήματα παρουσιάζονται πολύ συχνότερα, εἶναι πιό δύσκολα καί βασανιστικά. Λύσεις δέν βρίσκονται. Καμμιά συμπαράσταση, καμμιά διευκόλυνση, μόνον ἔξοδα, ἀδιέξοδα, ὁλοένα μεγαλύτερα βάρη καί ὑποχρεώσεις, ἀγωνίες καί ἄγχη. Καί ὅποιος παρόλα αὐτά τολμᾶ, εἶναι τρελλός γιά τόν κόσμο, συχνά μάλιστα δέχεται τήν ἀπόρριψη ἀκόμη καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ στενοῦ περιβάλλοντός του.

Ἀλλ’ ἄς μήν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τό ὀλέθριο φρόνημα τοῦ κόσμου. «Ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 19). Ὁ κόσμος βρίσκεται κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Χάνεται μέσα στή ματαιότητά του. Βυθίζεται στήν ἁμαρτία, πορεύεται τήν ὁδό τῆς ἀπωλείας καί πραγματική χαρά δέν ἔχει.

«Ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν» (Α΄ Κορ. β΄ 12). Δέν πορευόμαστε στή ζωή μας μέ τή νοοτροπία τοῦ κόσμου πού ζεῖ μακριά ἀπό τόν Θεό. Προχωροῦμε μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι ἀπολαμβάνουμε τά μεγάλα δῶρα πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός. Ὁ κόσμος μᾶς θεωρεῖ ἀκραίους, ὑπερβολικούς, ἀνόητους καί τρελλούς. «Ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν» (Α΄ Κορ. δ΄ 10). 

Ἄν ὅμως ἀποφασίσουμε νά πορευθοῦμε μέ τόν Χριστό, τότε Ἐκεῖνος μᾶς ἀναλαμβάνει. Ἐκεῖνος πού δίνει τή ζωή, Ἐκεῖνος καί τή συντηρεῖ. Ἐκεῖνος πού τρέφει τά κτήνη τοῦ ἀγροῦ, Ἐκεῖνος πού φροντίζει τά μικρά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί στολίζει τά λουλούδια τοῦ ἀγροῦ, δέν μπορεῖ νά ἀφήσει τά παιδιά του, τόν ἄνθρωπο πού φέρει μέσα του τή δική Του εἰκόνα. Γι’ αὐτό καί ἀπευθύνεται σ’ ἐκείνους πού τολμοῦν καί προχωροῦν στήν ἀπόκτηση παιδιῶν καί τούς λέγει: Μή φοβᾶστε, «πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς» (Ματθ. ι΄ 31). Ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι διαφέρετε καί εἶσθε ἀσύγκριτα ἀνώτεροι ἀπό πολλά σπουργίτια. Καί ἀφοῦ καί ἐκεῖνα τά φροντίζω καί τά διατηρῶ στή ζωή, δέ θά φροντίσω ἐσᾶς καί τά παιδιά σας; Λοιπόν; «Μή μεριμνᾶτε» (Ματθ. στ΄ 25). Μή καταλαμβάνεσθε ἀπό ἀγωνιώδεις φροντίδες καί μέριμνες βασανιστικές, πού ταλαιπωροῦν τήν ψυχή σας καί σᾶς ἀφαιροῦν τόν ὕπνο. Καμμιά ἀγωνία, καμμιά ταραχή, κανένας φόβος.

Ὅταν θέλησε νά μᾶς διδάξει τήν πατρική Του πρόνοια καί θαυμαστή ἀγάπη καί φροντίδα καί γιά τίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας, μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι γνωρίζει πόσες ἀκριβῶς εἶναι οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας! «Ὑμῶν καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί», εἶπε (Ματθ. ι΄ 30). Ἐνδιαφέρεται δηλαδή καί γιά τά πιό λεπτομερειακά θέματα τῆς ζωῆς μας, γιά τά ὁποῖα ἐμεῖς δέν ἐνδιαφερόμαστε. Τόσο πολύ προχωρεῖ στήν ἐνασχόληση μέ τά προβλήματά μας.

Πολλοί λένε, δέν ἀντέχουμε ἄλλο παιδί. Ἀλλά γνωρίζει ὁ Θεός. Ἄν δέν ἀντέχετε, δέν θά δώσει. Ἄν δώσει, θά δώσει μαζί καί τή δύναμη νά τό σηκώσετε. Δέν κάνει λάθη ὁ Θεός. Δέν ἀγνοεῖ τίς ἀντοχές μας οὔτε μᾶς ἀφήνει στίς δυνάμεις μας. Καί ὅλα πρός τό συμφέρον μας τά ὁδηγεῖ, πρός τό αἰώνιο συμφέρον μας. Γιατί εἶναι παντογνώστης καί παντοδύναμος καί πανάγαθος πατέρας ὁ Θεός. Ὡς παντογνώστης γνωρίζει τίς ἀντοχές μας, ὡς παντοδύναμος τίς αὐξάνει θαυμαστά, ὡς πανάγαθος μᾶς ὁδηγεῖ ἀποβλέποντας πάντοτε στό καλό μας. Καί ἄν Ἐκεῖνος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἀριθμεῖ τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, πῶς θά Τοῦ ἀπαγορεύσουμε νά καθορίσει ἐλεύθερα τόν ἀριθμό τῶν παιδιῶν μας; Ἄν μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἀσχολεῖται καί μέ τά πιό μικρά θέματα τῆς ζωῆς μας, πῶς δέν θά Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε τά μεγαλύτερα;

Ὅσοι προχώρησαν στό μεγάλο θέμα τῆς ἀποκτήσεως παιδιῶν μέ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πλήρη ἐμπιστοσύνη στήν συμπαράσταση, στήν πρόνοια καί προστασία Του, ὅσοι τόλμησαν, εἶδαν θαύματα στήν ζωή τους. Εἶδαν τήν φανερή προστασία Του, ἔζησαν ζωντανή τήν παρουσία Του. Κουράσθηκαν βέβαια, πέρασαν ἴσως δυσκολίες πολλές καί πάλαιψαν σκληρά. Στό τέλος ὅμως βγῆκαν νικητές. Καί χάρηκαν τή νίκη τους, ὅπως εἶχαν χαρά καί στό ἀγώνα τους. Ὅλα τά σήκωσαν μέ πίστη, ὅλα τά πέρασαν μέ ὑπομονή, καί ὁ ἀγώνας τους καί ἡ ὑπομονή τους στόλισαν μέ χάρη πολλή τήν ψυχή τους, ἔφεραν εὐλογίες στό σπίτι τους. «Τά οἰκονομικά μας πήγαιναν ὅλο καλύτερα, ὅσο ἀποκτούσαμε παιδιά», λένε μέ θαυμασμό πολλοί ἀπό αὐτούς. «Κάθε νέο παιδί ἔφερνε μιά καινούργια εὐλογία στό σπίτι μας». «Καί τό τελευταῖο μᾶς πῆρε ὅλα τά προβλήματα».

Ἔτσι πέρασαν τή ζωή τους, μέ ἥσυχη τή συνείδηση, μέ ἀνάπαυση μέσα στόν κόπο τους, μέ πρόθυμη ἄρση τοῦ σταυροῦ τους, μέ τή χαρά τῆς ἀναστάσεως στίς ψυχές τους. Καί εἶδαν τέκνα καί τέκνα τέκνων καί εὐλογήθηκε τό σπίτι τους καί προχώρησε μέσα στό φῶς καί στή χαρά τοῦ Θεοῦ ἡ ζωή τους.

 *  *  *

    Σεβασμιώτατε, παρακαλοῦμε πολύ, νὰ εὐχηθεῖτε, οἱ νέοι γονεῖς ποὺ βρίσκονται μπροστὰ σ’ αὐτὰ τὰ θέματα καὶ ἀντιμετωπίζουν πολλὲς φορὲς διλήμματα, ἀδιέξοδα, οἱ νέοι γονεῖς νὰ ἀναλογίζονται ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε καὶ νὰ ἀναλαμβάνουν τούς κόπους τούς ὁποίους ἀπαιτεῖ ἡ κυοφορία, ἡ γέννηση καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν τους. Ἄς στέκονται μέ πίστη ἀκλόνητη μπροστά στό μεγάλο αὐτό καί ἱερότατο ἔργο, στό ὕψιστο καθῆκον νά συνεργάζονται μέ τόν Θεό γιά τή γέννηση ἀνθρώπων στούς ὁποίους ἡ ἀγάπη Του σφοδρά ἐπιθυμεῖ νά χαρίσει μιά αἰωνιότητα εὐτυχίας, δόξας καί χαρᾶς. Σᾶς εὐχαριστῶ.

Υ.Γ. :   1)Τὴν παραπάνω ὁμιλία μπορεῖτε νὰ τὴν δεῖτε στὸν  παρακάτω σύνδεσμο http://pefip.gr/wp-content/uploads/2014/09/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC.-%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85-%C2%AB%CE%9F-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B5%CE%BA%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%C2%BB.mp4

2) Παραθέτουμε ὅλην τὴν Ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος μὲ Ἡμερομηνία τὴν 14^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1937.