Ἕνας γενναῖος στρατηγὸς διέταξε ὅσους ἐπιζοῦσαν ἀπὸ τοὺς ἄνδρες του νὰ ὁρμήσουν μαζί του ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ γιὰ τελευταία φορά.
- Μὰ στρατηγέ, τοῦ εἶπε τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀξιωματικούς του, μᾶς ὁδηγεῖτε στὸ βέβαιο θάνατο.
- Ναί, τὸ ξέρω, μπροστά μας εἶναι ὁ θάνατος. Πίσω μας, ὅμως, εἶναι ἡ καταισχύνη. Ἀλλὰ κάπου στὸ βάθος γνέφει ἡ ἐλπίδα. Καὶ ὅρμησε στὴ μάχη.
Καθὼς ἡ Σπαρτιάτισσα μητέρα παρέδιδε στὸ παιδί της τὸ σπαθὶ ,τὴν ὥρα ποὺ θἀ ἔφευγε γιὰ τὸν πόλεμο, τὸ ἄκουσε νὰ παραπονιέται ὅτι τὸ σπαθὶ ποὺ τοῦ ἔδωσε ἦταν κοντό.
- Ἔ, λοιπόν, τοῦ εἶπε ἡ μητέρα του, θὰ ἔχεις ἔτσι τὴν εὐκαιρία νὰ κάνεις πάντα ἕνα βῆμα πιὸ κοντὰ στὸν ἐχθρό !
Τὴν ἔλλειψη μέσων τὴν ἀναπληρώνει ἡ τόλμη.
