Σεβαστοὶ Πατέρες, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Θὰ ἤθελα ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς Ἐπετείου τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος νὰ φρεσκάρω τὴν μνήμη τῶν παλαιοτέρων, ἀλλὰ καὶ νὰ μάθουν οἱ νεώτεροι, ποιὸ εἶναι τὸ περίφημο αὐτὸ Ἐθνικὸ Θέμα, ποὺ χαρακτηρίζουμε ὡς “Βορειοηπειρωτικό”.
Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, σὲ κάθε ὁμιλία του γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό, βεβαίως, κατέληγε μὲ τὴν φράση : ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, καὶ Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! Καὶ αὐτό, ἀνεξάρτητα ἀπ’ τὸ ἄν ἦταν Πασχαλινὴ Περίοδος , ἤ ὄχι. Μιλοῦσε μ’ ἕναν ἅγιο ἐνθουσιασμό, καὶ μ’ ἕνα ἱερὸ πάθος, ποὺ συνήρπαζε καὶ ἐνθουσίαζε τὰ πολυπληθῆ ἀκροατήριά του, ὅπως τὸ ἔδειχναν τὰ θερμὰ χειροκροτήματα καὶ τὰ δάκρυα ποὺ ἔτρεχαν ἀπὸ πολλὰ μάτια. Καὶ γινόταν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ εἶχε πεῖ, τὴν ἡμέρα ποὺ ἐνθρονιζόταν στὴν ἕδρα του, τὸ ἡρωϊκὸ Δελβινάκι, στὶς 29 Ἰουνίου τοῦ 1967. “Κατὰ τὴν στιγμὴν αὐτήν, καθ’ ἥν τὸ πρῶτον ἀνέρχομαι τὸν θρόνον τοῦτον, ἡ σκέψις μου στρεφέται... πρὸς τοὺς ἁλυτρώτους ἀδελφούς μας τῆς Βορείου Ἠπείρου, τοὺς στενάζοντας ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς πικρᾶς δουλείας, διὰ νὰ τοὺς διαβεβαιώσωμεν ὅτι, ὄχι μόνον αἱ προσευχαί μας θὰ τοὺς συνοδεύουν καθημερινῶς, ἀλλὰ καὶ πᾶν τὸ δυνατὸν θὰ πράξωμεν, ὅπως λυτρωθοῦν τῶν δεσμῶν τῆς δουλείας καὶ συντόμως ἐπανέλθουν εἰς τοὺς κόλπους τῆς μητρὸς Ἑλλάδος”.
Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τότε, ὅσοι ἄκουγαν αὐτὴ τὴν ἀποστροφὴ τοῦ λόγου τοῦ ἐνθρονιζόμενου νέου Μητροπολίτου, τὴν θεώρησαν ὅτι ἐλέχθη ἁπλῶς γιὰ τὴν περίσταση. Καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τῆς ἀπέδωσαν ἰδιαίτερη σημασία. Γιατί, πραγματικά, κανεὶς δὲν μποροῦσε, τότε, νὰ φανταστεῖ ὅτι ὁ σεμνὸς καὶ ταπεινὸς Σεβαστιανός, ποὺ μὲ τὸ φλογερὸ κήρυγμά του, εἶχε, κυριολεκτικά , ὠργώσει τὴν Μητρόπολη Ἰωαννίνων, στὴν ὁποία διακονοῦσε ἤδη μιὰ ὁλόκληρη δεκαετία, ὡς Ἱεροκήρυξ, κανείς, ἐπαναλαμβάνω, δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ ὅτι θὰ ἀναδεικνυόταν Ἐθνάρχης τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Οἱ καιροὶ ἦταν δύσκολοι. Κυρίως μετὰ τὴν μεταπολίτευση, καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1981, ὁπότε στὴν πολιτικὴ σκηνὴ τῆς Χώρας, κυριαρχοῦσε ἡ δημαγωγία καὶ ἡ μισαλοδοξία. Ἔτσι ὁ Σεβαστιανὸς βρέθηκε ἀνάμεσα σὲ δύο πυρά : Ἀφ’ ἑνὸς μέν, στὴν πολεμικὴ τῶν Ἀλβανῶν, ποὺ ἔβλεπαν νὰ ἀποκαλύπτονται τὰ ἐγκλήματά τους, ἀφ’ ἑτέρου τῶν ἐν Ἑλλάδι, δυστυχῶς, φιλοαλβανῶν, οἱ ὁποίοι ἀπεδεικνύετο ὅτι ἦσαν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἀλβανούς. Ἡ συκοφαντία καὶ ἡ λάσπη ἦταν στὴν ἡμερησία διάταξη. Μέχρι ποὺ σὲ κάποια στιγμὴ μεθόδευαν κάποιοι κύκλοι καὶ αὐτὴ τὴν φυσικὴ ἐξόντωση τοῦ ἀειμνήστου Σεβαστιανοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ λυσσώδης ἀντίδραση κάποιων νεαρῶν ἐναντίων τοῦ Ἱεράρχου, στὴν ὁμιλία ποὺ εἶχε προγραμματίσει στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν, στὸ Γουδί, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1989. Μὲ λοστούς, πέτρες, τούβλα, προσπάθησαν νὰ ματαιώσουν τὴν ἐκδήλωση, χύνοντας καὶ αἷμα, μάλιστα, ἀφοῦ παιδιὰ τῆς ΣΦΕΒΑ τραυματίστηκαν τότε σοβαρά. Ὅπως ἐπίσης εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ἡ στάση ὁρισμένων στελεχῶν καὶ ἐκπροσώπων τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, οἱ ὁποῖοι κάποια χρονιὰ εἶχαν δηλώσει ὅτι θὰ κλείσουν τὸν δρόμο πρὸς τὸ Δελβινάκι καὶ δὲν θὰ ἀφήσουν τὸν Σεβαστιανὸ νὰ μεταβεῖ ἐκεῖ, καὶ ὅτι ἄν τὸ ἐπιχειρήσει θὰ χυθεῖ αἷμα. Τότε τὸν ἐπισκέφθηκε ἕνας ἀνώτερος ἀξιωματικὸς τῆς ἀστυνομίας. Προσπάθησε νὰ τὸν ἀποτρέψει. Ὁ Δεσπότης τὸν ἄκουσε μὲ ἡρεμία. Καὶ ὅταν τελείωσε τοῦ εἶπε : “Ἡ ἐκδήλωση στὸ Δελβινάκι θὰ γίνει ὁπωσδήποτε, καὶ θὰ εἶναι, ὅπως πάντοτε, εἰρηνική. Ἄν, τυχόν, χυθεῖ αἷμα ἄλλοι θὰ εὐθύνονται. Ἐγώ, πάντως, θὰ τηλεγραφήσω στὴν Κυβέρνηση ὅτι ἡ ἀκριτική μου ἐπαρχία ἀναρχοκρατεῖται καὶ ζητῶ τὴν προστασία τῆς Πολιτείας”. Τελικὰ ἡ ἐκδήλωση ἔγινε ὁμαλά καὶ μάλιστα μὲ μεγάλη συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ. Ἡ ἀποφασιστικότητα καὶ τὸ θάρρος τοῦ Δεσπότη, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐνίκησαν.
Ἀλλά, τὶ ἀκριβῶς εἶναι τὸ “Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα” γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἱεράρχης Σεβαστιανός ἔδινε τὴν μάχη καὶ τὸν ἀγῶνα, στὸ ἐσωτερικὸ καὶ στὸ ἐξωτερικό, γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀδελφῶν μας ; Θὰ δώσουμε μιὰ συνοπτικὴ εἰκόνα τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ θέματος, ἑστιάζοντας τὴν προσοχή μας κυρίως στὸ τί συμβαίνει σήμερα στὴν πολύπαθη καὶ αἱματοποτισμένη γῆ τοῦ Πύρρου.
Μέχρι τὸ 1913 ἡ Ἤπειρος ἦταν ἑνιαῖα. Δὲν ὑπῆρχε τότε Βόρειος Ἤπειρος, ἐλεύθερη Ἤπειρος καὶ σκλαβωμένη. Ἦταν ἕνα πρᾶγμα. Κι’ αὐτὴ τὴν ἑνιαῖα Ἤπειρο τὴν ἐλευθέρωσε ὁ στρατός μας κατὰ τὴν ἐπική του ἐξόρμηση τότε ποὺ τὸ ἔθνος ἦταν ἑνωμένο καὶ δὲν εἶχε δηλητηριάσει τὴν ἑνότητά του ἀκόμη ὁ ἐπάρατος καὶ καταστροφικὸς διχασμός. Ὅμως, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς ἐποχῆς, καὶ κυρίως ἡ Αὐστρο-Οὐγγαρία καὶ ἡ Ἰταλία, ἀφαιρῶντας, αὐθαίρετα, τὸ κομμάτι ποὺ σήμερα τὸ ὀνομάζουμε “Βόρειο Ἤπειρο”, ἐσχημάτισαν τὸ ἀνύπαρκτο, μέχρι τότε, κρατίδιο τῆς Ἀλβανίας, ὑποχρεώνοντας παράλληλα τὸν νικητὴ Ἑλληνικὸ Στρατὸ νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν περιοχή. Ἀλλὰ οἱ Βορειοηπειρῶτες “δὲν τὸ ἔβαλαν κάτω”. Στὶς 17 Φεβρουαρίου τοῦ 1914 ἐκήρυξαν, στὸ Ἀργυρόκαστρο, τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Αὐτονομία τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ σχημάτισαν τὴν Αὐτόνομη Κυβέρνηση μὲ Πρόεδρο τὸν Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο, καὶ μέλη τρεῖς Μητροπολῖτες : Τὸν Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, τὸν Κορυτσᾶς Γερμανὸ καὶ τὸν Βελλᾶς καὶ Κονίτσης καὶ μετέπειτα Ἰωαννίνων καὶ τέλος Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Σπυρίδωνα Βλάχο, ὁ ὁποῖος, νὰ σημειωθεῖ αὐτό, ἦταν ἡ ψυχὴ ἐκείνης τῆς ἱστορικῆς ἐξεγέρσεως. Στὴν Κυβέρνηση τοῦ Ζωγράφου μετεῖχαν καὶ ἄλλοι ἐπιφανεῖς Ἠπειρῶτες, ἐνῷ στὴν ἔκκληση τοῦ Προέδρου πάρα πολλοὶ νέοι ἀπὸ τὴν Μάνη, τὴν Κρήτη, τὴν Ἀθήνα καὶ ἀλλοῦ, ἔσπευσαν νὰ καταταγοῦν στοὺς Ἱεροὺς Λόχους, οἱ ὁποῖοι στὶς μάχες ποὺ ἀκολούθησαν κατενίκησαν τὶς ἀλβανικὲς συμμορίες.
Ὅμως, οἱ φανατικοὶ Ἀλβανοὶ δημιούργησαν μιὰ χαώδη κατάσταση στὴ νεοσύστατη Χώρα. Γι’ αὐτὸ οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἔδωσαν ἐντολὴ στὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ νὰ ἔλθει γιὰ δεύτερη φορὰ στὴν Βόρειο Ἤπειρο γιὰ νὰ ἐπιβάλει τὴν τάξη. Στὴν συνέχεια ὑπεγράφῃ, στὶς 17 Μαΐου 1914, τὸ περίφημο Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας, τὸ ὁποῖο ἔδινε εὑρεία Αὐτονομία στοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες. Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι τὸ Πρωτόκολλο αὐτὸ τὸ ὑπέγραψε καὶ ἡ Ἀλβανία, ποὺ ὅμως, ὄχι μόνο δὲν τὸ ἐφάρμοσε ποτέ, ἀλλὰ κυριολεκτικὰ τὸ ἔγραψε στὰ παλιά της τὰ τσαρούχια.
Τὸ 1915 οἱ Βορειοηπειρῶτες ἐξέλεξαν βουλευτές, οἱ ὁποῖοι, γιὰ λίγο, πῆγαν στὴν Ἑλληνικὴ Βουλή, πρὸς μεγάλη χαρὰ τῶν Ἑλλαδιτῶν συναδέλφων τους. Ἐξάλλου τὸ 1934-35 δημιουργήθηκε τὸ περίφημο “Σχολικὸ Ζήτημα” ὅταν οἱ Ἀλβανοὶ ἔκλεισαν αὐθαίρετα τὰ Ἑλληνικὰ Σχολεῖα. Ὅμως, οἱ Βορειοηπειρῶτες προσέφυγαν στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης ποὺ κέρδισαν πανηγυρικὰ τὴν ὑπόθεση, τὴν ὁποία ἡ Ἀλβανία ἐπεχείρησε συχνὰ νὰ τὴν ὑπονομεύσει.
Τέλος, τὸ 1937, μὲ κανονικὴ γνωμάτευση τοῦ τότε Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρυσάνθου Φιλιππίδη, τέθηκαν οἱ βάσεις τῆς συστάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας. Καὶ ὅλα αὐτὰ μέσα στὸ βαρὺ κλῖμα ποὺ εἶχε δημιουργήσει ὁ ἐθνικὸς διχασμός, ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καὶ ἡ, συνεπεία τοῦ διχασμοῦ, ὀδυνηρὴ Μικρασιατικὴ καταστροφή.
Τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1939 ἄρχισε ὁ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἀπὸ τὸν “Ἄξονα”, ἡ συμμαχία δηλαδὴ τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Ἰταλίας, στὸν ὁποῖο “Ἄξονα” λίγο ἀργότερα προσχώρησε καὶ ἡ Ἰαπωνία. Στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940 ὁ πόλεμος ἦλθε καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ὁ στρατός μας, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη καὶ προστασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἄρχισε ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου νὰ ἀπωθεῖ τοὺς Ἰταλοὺς εἰσβολεῖς, ἀρχικὰ ἀπὸ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ στὴν συνέχεια ἀπὸ τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἐνῷ οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν ἀνήγγειλαν κάθε τόσο καὶ μιὰ νέα νίκη : - Ἔπεσε ἡ Κορυτσᾶ. - Ἔπεσαν οἱ Ἅγιοι Σαράντα. - Ἔπεσε ἡ Πρεμετή, ἡ Χειμάρρα, τὸ Ἀργυρόκαστρο, ἔπεσε, ἔπεσε... διαλαλοῦσαν οἱ καμπάνες. Ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἔπλεε στὴν γαλανόλευκη καὶ ἔβλεπε τὸ ὄνειρό της νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Ἑλλάδα νὰ γίνεται πραγματικότητα. Ἀλλά, ἀτυχῶς, τὰ ὄνειρα κρατᾶνε λίγο. Ἔτσι ὅταν στὶς 6 Ἀπριλίου 1941 μᾶς ἐπιτέθηκε ἀναίτια ἡ Ναζιστικὴ Γερμανία, ὁ στρατός μας, ποὺ γιὰ 3η φορὰ εἶχε ἐλευθερώσει τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἄρχισε νὰ συμπτύσσεται καὶ νὰ φεύγει. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια οἱ Βορειοηπειρῶτες ἔλεγαν στοὺς στρατιῶτες μας : - Ἀδέλφια, ποῦ μᾶς ἀφήνετε καὶ φεύγετε ; Καὶ οἱ φαντάροι μας, βαθειά, ἐπίσης, συγκινημένοι, ἀπαντοῦσαν : - Ἀδέλφια, θὰ ξανάλθουμε. Δυστυχῶς, ὅμως, δὲν ξαναγύρισαν ποτέ.
Ἀκολούθησε ἡ Γερμανο-ἱταλικὴ Κατοχή καὶ στὴ Θράκη ἡ Βουλγαρική, κατὰ τὴν ὁποία οἱ Μουσουλμάνοι “Τσάμηδες” διέπραξαν ὄργια σφαγῶν ἐναντίων τῶν Ἑλλήνων τῆς Θεσπρωτίας μὲ κορυφαῖο τῶν 49 Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς στις 29 Σεπτεμβρίου 1943. Ἡ ἐκτέλεση ἔγινε ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, ἀλλὰ μὲ τὴν ὑποκίνηση τῶν “Τσάμηδων”. Αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ τὰ ξεχνᾶμε ποτέ, κανένας μας. Οἱ “Τσάμηδες”, ὅταν λέμε, ἐννοοῦμε τὶς ἐξισλαμισθέντες χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν κάτοικοι τῆς Θεσπρωτίας, τὴν ὁποίαν ὀνόμαζαν “Τσαμουριά”, κατὰ παραφθορὰ τοῦ ἀρχαίου ὀνόματος τοῦ ποταμοῦ Θύαμις, ὁ ὁποῖος εἶναι σήμερα ὁ Καλαμάς. Οἱ “Τσάμηδες”, μετὰ τὸν πόλεμο, καταδικάσθηκαν ἀπὸ Στρατοδικεῖα τῶν Ἰωαννίνων “ἐρήμην”, γιατί, ὅταν ἄρχισε ἡ ὑποχώρηση τῶν Γερμανῶν, τὸ 1944, οἱ “Τσάμηδες” ἀκολούθησαν τοὺς Γερμανούς γιὰ νὰ γλιτώσουν “τὸ κεφάλι τους” ἀπὸ τὰ φοβερὰ ἐγκλήματά τους καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Κονίσπολη, κοντὰ στὰ Ἑλληνο - Ἀλβανικὰ σύνορα.
Τέλος, τὸ 1945-46 κατέλαβε τὴν ἐξουσία ὁ Ἐνβὲρ Χότζα καὶ ἐγκαθίδρυσε Κομμουνιστικὸ καθεστώς, ἀρχίζοντας διωγμὸ ἐναντίων, κυρίως, τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ὡστόσο, ἔμεινε μέχρι τὸ Νοέμβριο τοῦ 1967 μιὰ ἐρμαφρόδιτη κατάσταση. Ὥσπου, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1967 ἀνεκήρυξε ὁ Χότζα τὴν Ἀλβανία ὡς τὸ πρῶτο ἀθεϊστικὸ κράτος στὸν κόσμο. Μοναστήρια καὶ Ναοὶ ἔκλεισαν καὶ μεταβλήθηκαν σὲ σταύλους, ἀποθῆκες, λέσχες καὶ κινηματογράφους, ἐνῷ ὅλοι οἱ κληρικοὶ ἀποσχηματίστηκαν βιαίως, βέβαια, καὶ ἄλλοι μὲν δολοφονήθηκαν, ὡς δῆθεν ἐχθροί τοῦ λαοῦ - ἄχ ! αὐτὸς ὁ λαὸς τὶ τραβάει - ἄλλοι δὲ πέθαναν στὶς φυλακὲς καὶ στὶς ἐξορίες. Ἔτσι οἱ Βορειοηπειρῶτες ζοῦσαν καὶ πέθαιναν σὰν τὰ ζῶα, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἴδιοι, ἀβάπτιστοι, ἀλειτούργητοι, ἀστεφάνωτοι καὶ ἀκήδευτοι. Ἐνῷ οἱ φυλακὲς ἀπὸ τὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως καὶ τὰ κάτεργα στέναζαν ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν καταδικασθέντων ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ τυρανία.
Τότε, ἀκριβῶς, φάνηκε ἡ ἀγωνιστικὴ μορφὴ τοῦ Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ καὶ συγκεκριμένα τὸ 1981. Τότε, ἕνας νεαρὸς Βορειοηπειρώτης, ὁ Ζήσης Ἀγγελῆς, ἄγνωστο μὲ ποιὸ τρόπο, βρέθηκε στὸ Στρασβοῦργο, ὅπου, μὲ τὰ πιὸ μελανὰ χρώματα περιέγραψε τὸ δρᾶμα τῶν Βορειοηπειρωτῶν, στὴν Ἐπιτροπὴ Ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Βέβαια, ὁ Σεβαστιανός, κατὰ καιρούς, εὐκαιριακά, μιλοῦσε γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό. Ὅμως, τώρα, τὸ 1981, τὰ πράγματα ἔδειχναν ὅτι ἔπρεπε νὰ ξεκινήσει ἕνας ἀγῶνας συστηματικός. Ἔτσι καθιέρωσε νὰ γίνεται ἡ τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἡ Πασχαλινὴ Θεία Λειτουργία στὸ ἀκριτικὸ χωριὸ Μαυρόπουλο, ἀπὸ ὅπου ἀπηύθυνε καὶ τὸ πρῶτο συγκλονιστικὸ μήνυμά του, στὸ ὁποῖο μεταξὺ τῶν ἄλλων ἔλεγε :
“Νομίζομεν ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ λύσωμεν τὴν ἔνοχον σιωπήν μας. Ἔχωμεν χρέος, χριστιανικὸν καὶ ἐθνικόν, νὰ ἐγερθοῦμε τῆς ραστώνης τοῦ εὐδαιμονισμοῦ μας καὶ νὰ ἀπευθυνθοῦμε ὅπου δεῖ, γιὰ νὰ καταγγείλουμε, ἄνευ ἀναβολῆς, τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰς καταπιέσεις τοῦ ἀλβανικοῦ καθεστῶτος, καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε, πάραυτα, τὸν σεβασμὸν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν 400.000 Βορειοηπειρωτῶν”. Στρέφοντας δὲ τὸν λόγο πρὸς τοὺς ὑποδούλους ἀδελφούς μας ἔλεγε :
“Ἀδελφοί μας Βορειοηπειρῶται ! Μὴν ἀποκάμνετε καὶ μὴ λυγίζετε. Εἶστε Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Κρατῆστε τα αὐτὰ “ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ” καὶ ἐστὲ βέβαοι ὅτι θὰ ἔλθει “τὸ ποθούμενον”, ὅπως τὸ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τοῦ ὁποίου τὰ μαρτυρικὰ λείψανα εὑρίσκονται ὡς πολύτιμος θησαυρὸς εἰς τὴν ἀγκάλην τῆς Βορείου Ἠπείρου”.
Καὶ τὸ μήνυμα ἐκεῖνο ἔκλεινε μὲ τὴν συνθηματικὴ φράση, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἀκούσθηκε, ἀλλὰ ἔμελλε νὰ γίνει σύνθημα ὅλων, σχεδόν, τῶν ὁμιλιῶν του : “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΚΑΙ Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Παράλληλα συνεχίστηκαν καὶ οἱ ἐκδηλώσεις γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό, κάθε Δεκαπενταύγουστο στὴν πανάρχαια Μονὴ τῆς Μολυβδοσκέπαστης, στὴν παραμεθόριο περιοχή, καθὼς καὶ οἱ ἄλλες ἐκδηλώσεις στὸ Δελβινάκι, κάθε Φεβρουάριο τότε, ἀλλὰ τώρα, τὰ τελευταῖα χρόνια, τὸ ἔχουμε μεταθέσει τὸν Μάϊο, ὁ ὁποῖος κι αὐτὸς μᾶς κάνει “τὰ νάζια” τοῦ Φεβρουαρίου, καθὼς βλέπουμε. Αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση τὴν εἶχε ὀνομάσει “Ἡμέρα Πένθους καὶ Προσευχῆς γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο”.
Ἔτσι ἄρχισαν οἱ ραγδαῖες ἐξελίξεις. Συλλαλητήρια στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ πολλὲς μεγάλες πόλεις, μὲ τὴν ἄδεια φυσικὰ τῶν Σεβασμιωτάτων, κατὰ τόπους, Ἱεραρχῶν, πορεῖες, ψηφίσματα, συνεντεύξεις, δηλώσεις. Ὁ ἀοίδημος Ἱεράρχης, γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό, ταξίδευσε στὸ Λονδῖνο, στὸ Στρασβοῦργο, ἀκόμα ἐπῆγε καὶ στὸ Κογκρέσσο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ὅπου κατέθεσε βαρυσήμαντο ὑπόμνημα γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὀργάνωσε καὶ δύο Πανελλήνια Συνέδρια στὴ Κόνιτσα, τὸ 1987 τὸ πρῶτο, καὶ τὸ 1990 τὸ δεύτερο, τὰ ὁποῖα εἶχαν τεράστια ἐπιτυχία καὶ ἀπήχηση. Τέλος, ὅταν τὸ 1991, μαζὶ μὲ τὸ ἀπάνθρωπο ἀλβανικὸ καθεστώς, γκρεμίσθηκαν καὶ τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ποὺ ἔζωναν ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη τὴν γειτονικὴ χώρα, ὁ Σεβαστιανός φρόντισε νὰ προσφέρει πλούσια τὴν ἀγάπη του στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἐρχόντουσαν ἐδῶ, σὰν κυνηγημένα πουλιά. Ὄχι μόνο στοὺς Βορειοηπειρῶτες, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ἀλβανούς. Κάποιοι παλιοὶ ἀπὸ ἐσᾶς, ἴσως, θὰ τὰ θυμοῦνται.
Ὅμως, στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1994 ὁ Σεβαστιανὸς βιάστηκε νὰ φύγει γιὰ τὴν “Ἄνω Ἱερουσαλήμ”. “Ἵνα”, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, “ἀναπαύσητε ἐκ τῶν κόπων αὐτοῦ” (Ἀποκ. ιδ΄, 13).
Πέρασαν ἀπὸ τὸτε, ποὺ γκρεμίσθηκαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, πάνω ἀπὸ 30 χρόνια. Ἀλλά, ἐνῷ φάνηκε ὅτι ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη, ὅμως, στὴν πραγματικότητα, δὲν ἀνέστη. Γιατὶ οἱ Ἀλβανοὶ “ποντάροντας” στὴν ἀδιαφορία, καὶ τονίζω τὴν λέξη, στὴν ἀδιαφορία τῶν ἑκάστοτε ἑλληνικῶν κυβερνήσεων, τρομοκρατοῦν καὶ ἔχουν σκληρύνει τὴν στάση τους ἔναντι τῶν Ἑλλήνων Βορειοηπειρωτῶν. Ὅλοι γνωρίζουν :
ὅτι “κινοῦν πάντα λίθον” οἱ Ἀλβανοί, γιὰ νὰ ἐκδιώξουν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀναστάσιο.
Ὅτι ἁρπάζουν τὶς περιουσίες τῶν κατοίκων τῆς Χειμάρρας καὶ τὶς δίνουν σὲ πολυεθνικὲς ἑταιρίες, γιὰ τὴν δημιουργία τῶν τουριστικῶν μονάδων.
Ὅτι στὰ σχολικὰ βιβλία τὰ ἑλληνόπουλα διδάσκονται ὅτι ἐχθρός, προσέξτε, εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Ἔτσι μαθαίνουν τὰ ἑλληνόπουλα. Ἐνῷ παράλληλα, μὲ σχετικοὺς χάρτες παρουσιάζεται ἡ, δῆθεν, Μεγάλη Ἀλβανία, ποὺ περιλαμβάνει τὴν Φλώρινα, τὴν Καστοριά, τὰ Ἰωάννινα καὶ ὁλόκληρη τὴν Ἤπειρο, μέχρι τὴν Ἄρτα καὶ τὴν Πρέβεζα.
Ἀκόμη, ἔχουν ἀλλάξει τὴν σύνθεση τῶν ἐκλογικῶν διαμερισμάτων, γιὰ νὰ ἐκλέγονται μόνο Ἀλβανοὶ ὑποψήφιοι. Ἐδῶ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ κάνω μιὰ διακοπὴ σ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις ποὺ ἔχω σημειώσει καὶ νὰ μᾶς διαβάσει ὁ ἀγαπητὸς π. Ἀπόστολος ἕνα Δελτίο Τύπου, τὸ ὁποῖο ἡ Μητρόπολίς μας τὸ ἐξέδωσε προχθές, μόλις, τὴν Παρασκευή (12.5.2023) Διαβάστε το ἐδῶ http://youthimdpk.blogspot.com/2023/05/blog-post_13.html
Τὰ γεγονότα τρέχουν. Ὁ Μπελέρης αὐτὴ τὴν στιγμή, εἶναι στὶς φυλακὲς τῶν Τιράνων. Γιὰ νὰ ξέρουμε τὶ γείτονες ἔχουμε καὶ τὶ φίλους κάνουμε. Καὶ τώρα ἐπανέρχομαι, γιὰ λίγο ἀκόμα καὶ τελειώνω, στὶς σκέψεις ποὺ εἶχα σημειώσει.
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι οἱ Ἀλβανοὶ ὑποκινοῦν τοὺς “Τσάμηδες”, γιὰ νὰ διεκδικοῦν δικαιώματα, ἀνύπαρκτα ἐννοεῖται, στὴ Θεσπρωτία, ἐνῷ στέλνουν στὴ χώρα μας τόνους ναρκωτικῶν, καὶ παράλληλα Ἀλβανοὶ “ἀετονύχιδες” ξερριζώνουν, ὄχι κόβουν, ξερριζώνουν τεράστιες ποσότητες ἀρωματικῶν φυτῶν, κυρίως ἀπὸ τὴν Μουργκάνα, ὅπως τσάϊ τοῦ βουνοῦ, ρίγανη, καὶ ἄλλα.
Ὅμως, τὸ πιὸ φοβερὸ καὶ ἀπάνθρωπο εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς δολοφονίας γενναίων Βορειοηπειρωτῶν, ὅπως τοῦ Χειμαρριώτη Ἀριστοτέλη Γκούμα, τὸν Αὔγουστο τοῦ 2010, ἐπειδὴ μιλοῦσε ἑλληνικά. Αὐτὴ ἦταν ἡ κατηγορία. Καὶ σχετικῶς πρόσφατα, τοῦ ἥρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα ἀπὸ τοὺς Βουλιαρᾶτες τῆς Δρόπολης, ἐπειδὴ ὕψωνε τὴν Ἑλληνικὴ σημαία. Ἡ δολοφονία αὐτὴ, ἔγινε ἀνήμερα τῆς Ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 2018. Πᾶνε, δηλαδή, 5 χρόνια.
Καὶ ἐπειδή, μετὰ τὴν ἐπαίσχυντη “Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν” μὲ τὴν ὁποία ἡ Πολιτεία ἐπρόδωσε τὴν Μακεδονία μας, ἡ τότε Κυβέρνηση ἐξεδήλωσε τὴν πρόθεσή της νὰ "λύσει" καὶ τὸ Βορειοηπειρωτικό. Ἀλοίμονό μας ! Γι’ αὐτὸ ἡ Μητρόπολή μας ἔχει τώρα ὄχι πλέον τὸ σύνθημα Αὐτονομία στὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλὰ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Εἶναι δὲ παρήγορο ὅτι τὸ σύνθημα αὐτὸ τὸ ἔχουν υἱοθετήσει πολλοὶ Ἑλλαδῖτες καὶ Βορειοηπειρῶτες. Ἐγώ, προσωπικῶς, λέω ὅτι ἡ Αὐτονομία ἀπέθανε καὶ ἐτάφη. Τώρα ὑπάρχει μόνο ΕΝΩΣΙΣ.
Πιστεύουμε ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, εὐλογοῦν τὸ δίκαιο αὐτὸ αἴτημά μας καὶ τὸν ἀγῶνα μας. Ὅπως τὸν εὐλογεῖ καὶ κάποιος ἄλλος, ὁ προκάτοχός μου, ὁ ἀοίδημος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ. Εἴθε γρήγορα νὰ δοῦμε νὰ στήνεται ψηλὰ ὁ Τίμιος Σταυρός, καὶ νὰ ἀνεμίζει περήφανη ἡ Γαλανόλευκη Ἑλληνικὴ Σημαία, στὴν Κορυτσᾶ, στὸ Ἀργυρόκαστρο στὴν Χειμάρρα, στοὺς Ἁγίους Σαράντα, σὲ ὅλη τὴν πολύπαθη καὶ ποτισμένη μὲ πλῆθος αἷμα Ἑλληνικό, Βορειοηπειρωτικὴ Γῆ. Καὶ τέλος ἀναφωνῶ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου : “ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ”. Ἀμήν.
