Ἡ ἐκλογή τοῦ μέχρι πρότινος ἀγνώστου στό εὐρύ κοινό, Στεφάνου Κασσελάκη, στήν ἡγεσία τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης, γέμισε μέ ἐλπίδα ἕνα μέρος τοῦ λαοῦ. Ἄλλος ἕνας «μεσσίας» μέ «φρέσκια» πολιτική πρόταση πού ὑπόσχεται νά διορθώσει τά λάθη τῶν προηγουμένων. Τά «προσόντα» πού ἐπικαλέστηκε: χρήματα, ἀμερικανική ἀνατροφή, ὁμόφυλη «συζυγική» σχέση, πρόθεση γιά χωρισμό Κράτους Ἐκκλησίας καί γιά κατάργηση τῆς ὑποχρεωτικῆς στράτευσης.
Παρόμοιες «ἐλπίδες» προσφέρθηκαν καί στό παρελθόν. Ὅμως, ἡ φρέσκια πολιτική πρόταση ἀποδεικνύεται συνεχῶς μπαγιάτικη, γιατί ἡ συνταγή εἶναι μέ τά ἴδια ὑλικά. Δέν ἐντοπίζεται (οὔτε κἄν γίνεται προσπάθεια νά ἐντοπιστεῖ) τό πρόβλημα, ὥστε νά φθάσουμε στή λύση. Ἐκεῖνο πού λείπει ἀπό τήν πολιτική ζωή εἶναι ὁ παραδειγματικός βίος τῶν ἀρχόντων, ὥστε αὐτοί νά ξεχωρίζουν, ὄχι γιά τή λαμπερή δημόσια εἰκόνα τους, ἀλλά γιά τό ἦθος καί τίς ἀρετές τους καί κυρίως γιά τήν ἀγάπη τους γιά τήν πατρίδα καί τούς ἀνθρώπους της.
Ἡ ἐκτός ἑλληνικῶν χρηστῶν ἠθῶν «οἰκογενειακή» κατάσταση τοῦ Κασσελάκη διαφημίζεται ὡς κάτι προχωρημένο καί ἐπιβάλλεται στούς Ἕλληνες καί τά Ἑλληνόπουλα διά τῆς ἀργυρώνητης δημοσιογραφίας. Ὁμοίως καί στελέχη τῆς «συντηρητικῆς» κυβέρνησης σπεύδουν νά μᾶς δηλώσουν τήν παρόμοια κατάστασή τους γιά νά μή φανοῦν λιγότερο «προοδευτικοί», ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἀδιαφορία καί τή χλιαρότητα τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων.
Ὅταν θεσμικά πρόσωπα πού ἀντιπροσωπεύουν τό λαό, διαφημίζουν μέ ὑπερηφάνεια τά πάθη τους, ἔχουν εὐθύνη ἐκεῖνοι πού τούς ἐπιλέγουν νά τούς ἐκπροσωπήσουν. Ἔχουν εὐθύνη ὅσοι τούς διαφημίζουν, ὅσοι δέν κατανοοῦν τή σοβαρότητα τῆς κατάστασης, ὅσοι χάριν μίας δῆθεν οἰκονομίας τούς τιμοῦν, λησμονώντας τό «οὐκ ἔξεστί σοι» (δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται) τοῦ Τιμίου Προδρόμου.
Ὁ Τίμιος Πρόδρομός μας ἄφησε ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ τῆς ἐφάμαρτης κατάκρισης καί τοῦ ἀπαθοῦς ἐλέγχου σέ δημοσίως πραττόμενα ἀμετανόητα καί ὑπερήφανα ἀνοσιουργήματα δημοσίων προσώπων, τά ὁποῖα ἀποτελοῦσαν καί ἀποτελοῦν πρότυπα τοῦ λαοῦ. Ἤλεγξε τόν Ἡρώδη, γιατί τόλμησε νά «νομιμοποιήσει» τήν παράνομη σχέση του καί ἀνέλαβε τό κόστος τῆς ὁμολογίας του.
Ὅταν ὁ κάθε Κασσελάκης προτάσσει τό πάθος του ὡς προσόν, καί τή διαστρεβλωμένη εἰκόνα περί οἰκογενείας ὡς φυσιολογική, στό πρόσωπό του τιμᾶται τό πάθος καί ἡ διαστρέβλωση.
Τιμᾶται ἡ περιφρόνηση στό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἡ προσαρμογή τῆς πίστης στά μέτρα καί τά πάθη τοῦ καθενός. «Δέν εἶναι ὅπως τά λέει ὁ Χριστός, ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες, ἀλλά ὅπως τά λέω ἐγώ!». Αὐτή ἡ κορύφωση τῆς ὑπερηφανείας δέν μπορεῖ παρά νά φέρει θεοεγκατάλειψη.
Ἡ ὑπερήφανη ἀμετανοησία εἶναι ἐκείνη πού βλάπτει τή χώρα μας σέ συλλογικό ἀλλά καί σέ ἀτομικό ἐπίπεδο τόν καθένα μας. Ὅλα θά βαίνουν πρός τό χειρότερο, ἄν αὐτό δέν τό συνειδητοποιήσουν οἱ πολιτικοί καί πρωτίστως ὁ λαός. Ἡ ἀλλαγή καί ἡ μετάνοια εἶναι ἡ λύση. Ὄχι μόνο τῶν πολιτικῶν ἀλλά καί τῶν πολιτῶν, κατά τό μερίδιο τῆς εὐθύνης τοῦ καθενός.
Σ’ αὐτή τή δαιμονική καταιγίδα, εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι ἄν δέν ἐκφράσουμε τήν ἀντίθεσή μας σέ ὅλο αὐτό τό βασίλειο τοῦ παραλόγου, ἄν δέν διαχωρίσουμε τή θέση μας καί δέν διαμαρτυρηθοῦμε στούς ὑπευθύνους.
Θά εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι, ἄν δέν κρατᾶμε πνευματική «ὀμπρέλα» μέ περισσότερη προσευχή, ἐλεημοσύνη, νηστεία, συμμετοχή στά Μυστήρια, ἀποφυγή τῆς ἁμαρτίας καί πόλεμο κατά τῶν παθῶν μας. Χωρίς αὐτά, ὁ ἀντίχριστος χείμαρρος θά παρασύρει καί ἐμᾶς πού νομίζουμε ὅτι στέκουμε καλά. Ἄν οἱ χριστιανοί ἐντείνουμε τόν προσωπικό μας ἀγώνα, θά ἀντλήσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, θά ἐμπνεύσουμε μέ τό παράδειγμά μας τούς καλοπροαίρετους, θά καταδείξουμε τήν ἀνωτερότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἀπό τό βοῦρκο τῆς σαρκολατρείας καί ἔτσι τό ἔθνος μας θά προοδεύσει καί τά νέα πρότυπα πού πλασάρονται ὡς σωτῆρες, θά παραμένουν μία κακή ἀνάμνηση γιά τίς ἑπόμενες γενεές.
