Χαιρετισμὸς Μητροπολίτου Κονίτσης κ.κ. ΑΝΔΡΕΟΥ
στὸ Μνημόσυνο τῶν Αἰτωλοακαρνάνων Εὐζώνων ποὺ ἔπεσαν
στὴν Βίγλα Κονίτσης τὸ 1940.
( Βίγλα Κονίτσης 19.11.2023)
Πρὸ πολλῶν ἐτῶν, ἀνήμερα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, σ’ ἕναν δρόμο τῶν Ἀθηνῶν ἐβάδιζε ἕνας νεαρὸς φοιτητὴς τῆς Θεολογίας, συνοδεύοντας ἕναν σεβαστὸ καὶ ἱερὸ ἄνδρα. Συζητοῦσαν, φυσικά, γιὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὁ νεαρός, σὲ μιὰ στιγμή, ρώτησε τὸν μεγαλύτερο, ὁ ὁποῖος εἶχε ζήσει τὰ γεγονότα :
- Πῶς ἦταν τότε ἡ ἀτμόσφαιρα στὴν Ἑλλάδα ;
Καὶ ἐκεῖνος σταμάτησε, τὸν κοίταξε μὲ τὸ βαθύ του βλέμμα, καὶ εἶπε μόνο μία λέξη : ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ !
Πράγματι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν μεγαλειώδης. Μιὰ “φρενίτιδα” ἐνθουσιασμοῦ εἶχε καταλάβει ὁλόκληρο τὸ Ἔθνος. Δὲν ὑπῆρχαν τότε “ἐμεῖς” καὶ “οἱ ἄλλοι”, δὲν ὑπῆρχαν σοφοὶ καὶ ὀλιγογράμματοι, δὲν ὑπῆρχαν πολῖτες καὶ στρατιῶτες, ἀλλὰ ὑπῆρχαν μόνο ΚΑΡΔΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ !
Γιατί, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ, ὅτι μία τρανὴ αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία ἐκόμπαζε γιὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν λογχῶν, ποὺ εἶχε ἐναντίων τῆς Ἑλλάδος, καὶ ὅτι μὲ τὸν κεραυνοβόλο πόλεμό της θὰ ἔπαιρνε, σὲ μία ἑβδομάδα, τὸν καφέ της κάτω ἀπὸ τὴν σκιὰ τῆς Ἀκροπόλεως ; Πῶς, ἀλήθεια, νὰ τὸ ἐννοήσει κανείς, ὅτι αὐτὴ ἡ αὐτοκρατορία ἐξεφτελίστηκε ἀπὸ μία μικρὴ καὶ ἀδύναμη χώρα, ὅπως ἦταν τότε ἡ Ἑλλάδα μας ; Καὶ αὐτὴ ἡ νίκη ἡ ἑλληνική, ἡ ὁποία, πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι κατὰ γενικὴ ὁμολογία, ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως ὅλου τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ στρατοῦ μας καὶ τῆς ἡγεσίας, τότε, τῆς Χώρας, ἡ πίστις, ὅτι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία θὰ σκέπαζε μὲ τὴν ἁγία της σκέπη ὅλο τὸ Ἔθνος, καὶ ὅλον ἐκεῖνο τὸν ἱερὸ ἀγῶνα. Καὶ αὐτὸς ὁ ἀγῶνας, ἦταν ποὺ ἔδωσε στὴν Δύση καὶ ἰδιαίτερα στὴν Εὐρώπη τὸ πρῶτο μήνυμα ὅτι ὁ “Ἄξονας” ΔΕΝ ἦταν ἀήττητος.
Γιατί, μὴ ξεχνᾶμε, πρέπει κάποτε – κάποτε νὰ τὰ θυμόμαστε καὶ αὐτά, μεγάλες Χῶρες, ὅπως ἡ Γαλλία, καὶ ἄλλες μικρότερες, ποὺ σήμερα “μᾶς κουνᾶνε τὸ δάκτυλο” ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, δὲν ἄντεξαν στὴν πολεμικὴ μηχανὴ τοῦ ἄξονα, ὑποτασσόμενες “ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ”κάτω ἀπὸ τὴν βαρειὰ μπότα τοῦ ναζιστικοῦ καθεστῶτος, ἀναθάρρυσαν. Πράγματι, εἶπαν, ὁ “Ἄξονας” δὲν εἶναι ἀήττητος. Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ νίκη ἔδωσε τὸ ἔναυσμα τῆς ὁλοκληρωτικῆς νίκης ἐναντίων τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ.
Αὐτὴν τὴν ἐπέτειο ἑορτάσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο, καὶ σήμερα εἴμαστε ἐδῶ νὰ ἀποτίσσουμε φόρο τιμῆς σ’ ἐκεῖνα τὰ παλληκάρια ποὺ ἀγωνίστηκαν, χωρὶς νὰ πιστεύουν ὅτι εἶναι ἥρωες, ἀλλὰ ἁπλῶς ὅτι ἔκαναν τὸ καθῆκον τους ἀπέναντι στὴν ἀγαπημένη τους πατρίδα. Εἴμαστε ἐδῶ γιὰ νὰ τιμήσουμε αὐτὰ τὰ παλληκάρια. Καὶ βλέπετε ὅτι παρ’ ὅτι πέρασαν ἀπὸ τότε 80 καὶ πλέον χρόνια ποὺ θυσιάστηκαν αὐτὰ τὰ παιδιά, ὅμως ἡ μνήμη τους ζεῖ. Καὶ αὐτὴ ἡ μνήνη εἶναι ποὺ δυναμώνει τὸ Ἔθνος, ποὺ δυναμώνει καὶ τὶς νέες γενιές νὰ ἀγωνίζονται τὸν “καλὸν ἀγῶνα” γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν Ἐλευθερία, ἡ ὁποία εἶναι, ἄς τὴν ποῦμε, μία “θεότητα” ποὺ κατοικεῖ μόνιμα στὴν Ἑλλάδα.
Ἐγὼ ἐκφράζω τὴν χαρά μου γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ποὺ σᾶς βλέπω, καὶ εὔχομαι, ὅσο θὰ περνάει ὁ καιρός, περισσότερο ν’ αὐξάνεται ὁ ζῆλος καὶ ἡ προθυμία σας γιὰ νὰ ἔρχεσθε σ’ αὐτὸν τὸν ἡγιασμένο, πράγματι, τόπο, νὰ ἀποτίετε φόρο τιμῆς στοὺς ἡρωϊκούς μας νεκρούς, ἀλλὰ καὶ νὰ δίνετε τὴν ὑπόσχεση ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ πεθάνει ποτέ, ἐὰν οἱ Ἕλληνες συνεχίζουν νὰ μνημονεύουν τὶς θυσίες τῶν προγόνων τους καὶ νὰ ἀποτίουν τὸν ὀφειλόμενο φόρο τιμῆς.
Νὰ εἶστε, λοιπόν, καλά, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία νὰ σᾶς συνοδεύουν καὶ νὰ σᾶς εὐλογοῦν.
ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Κων. Καρακώστα
