ΔΕΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ
Γερόντισσας Ξένης τῆς τυφλῆς (+1923)
(Πρώτης ἡγουμένης τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Τριάδος Αἰγίνης καὶ πρώτης μαθήτριας τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου).
Ποῖον ἡ ξένη νὰ ἱκετεύω, καὶ ποῦ νὰ κλίνω τὴν κεφαλήν ;
Οὐκ ἔχω ἄλλον θερμὸν προστάτην, οὐκ ἔχω ἄλλην καταφυγήν,
οὐκ ἔχω ἄλλην παραμυθίαν (=παρηγοριά), πλὴν Σοῦ, τὴν ἄσπιλον καὶ ἁγνήν.
Ὄνομα ὑπερύμνητον, ὑπερευλογημένον,
γλυκὺ καὶ ὑπερπόθητον, ὑπερδεδοξασμένον.
Προσπίπτω ἡ ταλαίπωρος, ζητῶ τὸ ἔλεός σου,
ὅπως γενῇς μεσίτρια, Ἁγνή, πρὸς τὸν Υἱόν Σου,
Ἵνα ἰδῇ τὴν θλῖψιν μου, ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου
καὶ ἐπιχύσῃ βάλσαμον ἐλέους τῇ ψυχῇ μου.
Νὰ καταπέμψῃ διὰ Σοῦ τὴν ἄνωθεν εἰρήνην,
ἐξ ὕψους θείαν δύναμιν, χαρὰν καὶ εὐφροσύνην.
Χαῖρε, Μαρία, Δέσποινα, Ἀγγέλων ὑπερτέρα,
τοῦ Οὐρανίων Στρατιῶν ὑπερενδοξοτέρα.
