Ὁ Βήρυλλος ἦταν παλιὸς φίλος τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα Ἰσαύρου (εἰκονομάχου) κι εἶχε γίνει ἱερέας καὶ κατόπιν ἀρχιερέας, χάρις στὴν ὑποστήριξη τοῦ αὐτοκράτορα. Κατὰ τὶς εἰκονομαχίες ὁ αὐτοκράτορας ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν θανατώσουν. Προτοῦ ὅμως ἐκτελεσθεῖ, κάθησε καὶ ἔγραψε τὸ παρακάτω γράμμα καὶ παρακάλεσε τὸν ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀποσπάσμτος νὰ τὸ παραδώσει στὸν αὐτοκράτορα :
“Βασιλεῦ, πάντοτε ἤθελες νὰ τιμᾶς τὸν παλιό σου φίλο. Ἀπὸ ἁπλὸ μοναχό, τὸν ὕψωσες στὸ ἀξίωμα τοῦ ἱερέως. Ἀπὸ ἱερέα, μὲ ὕψωσες στὸ ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ τώρα ἀπὸ ἁπλὸ ἐπίσκοπο, τὸν ὑψώνεις στὴ θέση τοῦ μάρτυρα. Σὲ εὐχαριστῶ”.
Ὑπομονὴ καὶ γενναιότητα θὰ πεῖ :
-Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴ καταβάλλεσαι !
- Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴ γογγίζεις !
- Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μένεις ἀλύγιστος !
- Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ στέκεις ὁλόρθος !
- Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ χαμογελᾶς !
