«Χεὶρ θνητή, αἰωνία ἡ γραφή».
Ψάλλει πλέον στὸν οὐρανὸ ὁ Μουσικοδιδάσκαλος Νικόλαος Καραβίδας
Σίγησε τὸ δεξιὸ Ἱερὸ Ἀναλόγιο τῆς Ἁγ. Μαρίνης Ἰωαννίνων, ὅπου ἔψαλε ὁ Μουσικοδιδάσκαλος κ. Νικόλαος Καραβίδας. Σίγησε, διότι τὴν Παρασκευὴ 10 Ἰουνίου 2011 ἐκοιμήθη στὸ χωριό του, Μακρίνο Ἰωαννίνων, ὁ ἀγαπητὸς μας κ. Νίκος. Σίγησε στὸ ἐπίγειο Ψαλτήριον ἡ φωνή του γιὰ νὰ συνεχίσει στὸ ἐπουράνιο, ὅπου «ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος». Ἐκεῖ μὲ τὴν χορεία τῶν Ἀγγέλων, μὲ τὸν εὐλαβῆ πατέρα του καὶ ἱερέα Σωκράτη, μὲ τοὺς ἀγαπητούς του ἡπειρῶτες συναδέλφους του, δασκάλους καὶ ἱεροψάλτες, Εὐστάθιο Παπαευσταθίου καὶ Χρῆστο Γέγιο, ποὺ πρόσφατα ἐκοιμήθησαν, θὰ συμπληρώσουν τὴν αἰώνια μελωδία πρὸς τὸν Τρισάγιο Θεό. Ναὶ, θὰ συνεχίσουν ἐκεῖ νὰ ψάλλουν. Ἀπόλυτο δίκαιο εἶχε ὁ Προφητάναξ Δαβίδ ὅταν ἔγραφε στὸν 145ο Ψαλμό του «ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω» (Ψαλμ.145, στίχ.2). Διότι οἱ ψυχὲς τους ζοῦν, ὑπάρχουν καὶ μετὰ θάνατον, ἀλλὰ καὶ προσεύχονται γιὰ ἐμᾶς «τοὺς περιλειπομένους», ὅσους δηλ. ἔχουμε μείνει σ’ αὐτὴν τὴν ζωή ἀκόμη. Προσεύχεται ὁ μακαριστὸς Νικόλαος γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένειά του (4 παιδιά) καὶ τὰ ἐγγονάκια του. Προσεύχεται γιὰ τὴν ἱεροψαλτικὴ οἰκογένεια τῆς Ἠπείρου (ἐνιαίας Ἠπείρου , Βορείου καὶ Νοτίου) ἀφοῦ προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του τὰ τελευταῖα χρόνια ἀφ’ ἑνὸς ὡς Διδάσκαλος Μουσικῆς ἀλλὰ καὶ ἀφ΄ἑτέρου ὡς χοράρχης στὴ Μητρόπολη Ἰωαννίνων , στὴ Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ἀλλὰ καὶ τελευταίως ἔψαλλε μὲ τὴ χορωδία του καὶ τραγούδησε στὴν Μητρόπολη Ἀργυροκάστρου.
Θὰ μένει στοὺς μαθητές του ἀξέχαστη ἡ διδασκαλία του, ἡ παραστατικότητά του, ὁ πόθος μεταδόσεως τῆς ψαλτικῆς τέχνης, ἡ ἀκάματη προσφορά του μὲ τὰ γραπτά του μέλη, βάζοντας στὸ τέλος ὡς ὑπογραφή τὸ «χείρ θνητὴ αἰωνία ἡ γραφή». Τὸ χέρι του μπορεῖ νὰ σταμάτησε νὰ κινεῖται, ὅμως ἡ γραφὴ του θὰ μένει αἰωνία. Οἱ Ἀκολουθίες ποὺ μελωποίησε, οἱ ὕμνοι, τὰ τραγούδια, ὅλα θὰ μᾶς εἶναι πολύτιμα.
Θὰ μᾶς λείψει, εἶναι ἀλήθεια. Ὅμως, γνωρίζουμε ὅτι ἀπὸ ψηλὰ θὰ προσεύχεται γιὰ ὅλους μας. Θὰ προσεύχεται καὶ γιὰ τὴν συνέχεια τοῦ ἔργου του ἀπ’ ὅπου πέρασε. Μ’ αὐτὴν τὴν πίστη, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς «ἡσυχάσαμεν εἰπόντες· τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου γινέσθω» (Πράξεις ΚΑ΄, 14). Ἡσυχάσαμε, ἀφήνοντάς τα ὅλα στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος γνωρίζει καὶ ξέρει γιατὶ ἐπιτρέπει τὸν χωρισμὸ προσφιλῶν μας προσώπων.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε, ἀγαπητέ μας διδάσκαλε.
Χ.Ἱ. Ἀμαραντινός
