Ἐκδήλωση γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη: Ἡ ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανασίου

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀ­να­στα­σί­ου

Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου Ἁγίων Μετεώρων

Ὁμιλία στήν ἀνοικτή συγκέντρωση στήν Κόνιτσα

19-6-2011

«Ἡ κάρτα τοῦ πολίτη καί οἱ κίνδυνοι γιά τήν ζωή τῶν πολιτῶν»

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, Ἅ­γιοι Κα­θη­γού­με­νοι, σε­βα­στοί Πα­τέ­ρες καί ἀ­δελ­φές, ἀ­ξι­ό­τι­μοι κύ­ριοι ἐκ­πρό­σω­ποι τῶν το­πι­κῶν ἀρ­χῶν, προ­σφι­λέ­στα­τοι ἐν Χρι­στῷ

ΕΙ­ΣΑ­ΓΩ­ΓΗ

Ἀ­πό τά αἱ­μα­το­βα­μμέ­να αὐ­τά χώ­μα­τα, τά σπαρ­μέ­να μέ τά ὀ­στά τῶν ἡ­ρώ­ων γιά τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς πα­τρί­δος μας, μέ ζων­τα­νές τίς φω­νές τῶν βο­ρει­ο­η­πει­ρω­τῶν ἀ­δελ­φῶν μας, πού ἀ­να­μέ­νουν ἀ­κό­μη τήν ἐκ­πλή­ρω­ση τῶν ἐ­θνι­κῶν τους δι­καί­ων, μα­ζευ­τή­κα­με ἐ­δῶ ὅ­λοι σή­με­ρα, με­τά τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη πρω­το­βου­λί­α καί πρό­σκλη­ση τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πω­γω­νια­νῆς, Δρυι­νου­πό­λε­ως καί Κο­νί­τσης κ. Ἀν­δρέ­α, γιά νά δι­α­τρα­νώ­σου­με τήν ἀν­τί­θε­ση καί τήν ἀν­τί­στα­σή μας στήν σύγ­χρο­νη δι­ά­λυ­ση πού ἀ­πει­λεῖ τά πάν­τα μέ ὄ­λε­θρο στό πέ­ρα­σμά της.

Εἶ­ναι ἡ πρώ­τη μα­ζι­κή ἀ­νοι­κτή ἐ­πί­ση­μη ἐκ­δή­λω­ση κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, πού δι­ορ­γα­νώ­νε­ται ἀ­πό Μη­τρο­πο­λί­τη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί γι’ αὐ­τό, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, Σᾶς εὐ­χα­ρι­στοῦ­με καί Σᾶς εὐ­γνω­μο­νοῦ­με ἀ­πό τήν καρ­διά μας, Ἐ­σᾶς καί ὅ­λους τούς συ­νερ­γά­τες Σας, κλη­ρι­κούς καί λα­ϊ­κούς. Καί εἶ­ναι ἀ­κό­μη πιό ἀ­ξι­έ­παι­νη ἡ πρω­το­βου­λί­α Σας αὐ­τή Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, για­τί πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται σέ μί­α πό­λη καί Μη­τρό­πο­λη πτω­χή καί ὀ­λι­γά­ριθ­μη μέν, ἀλ­λά ἀ­κρι­τι­κή καί ἡ­ρω­ϊ­κή, καί σέ ἕ­να ποί­μνιο μέ ἀκ­μαῖ­ο καί ἀν­δρεῖ­ο ἐ­θνι­κό καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό φρό­νη­μα, πού τό ἐμ­πνέ­ε­τε μέ τήν δι­κή Σας συ­νε­τή καί δι­α­κρι­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση καί δι­α­ποί­μαν­ση.

Συγ­κεν­τρω­θή­κα­με ὅ­λοι ἐ­δῶ σή­με­ρα γιά νά δι­α­τρα­νώ­σου­με τήν ἀν­τί­θε­σή μας στόν ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό, στήν νέ­α ἠ­λε­κτρο­νι­κή φυ­λα­κή, στήν ὑ­πο­βάθ­μι­ση τῆς προ­σω­πι­κῆς μας ἀ­ξι­ο­πρέ­πειας καί τήν ἀ­ριθ­μο­ποί­η­ση τοῦ προ­σώ­που· στήν κα­τα­στρα­τή­γη­ση τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας μας, στήν κα­τα­πά­τη­ση καί πε­ρι­στο­λή τῶν ἀ­το­μι­κῶν μας δι­και­ω­μά­των.

Ἀ­πό τήν ἱ­ε­ρή αὐ­τή ἠ­πει­ρω­τι­κή γῆ, πού 70 χρό­νια πρίν φώ­λια­σε καί θέ­ρι­ε­ψε καί πύ­ρω­σε τόν πό­θο γιά τήν λευ­τε­ριά καί γέν­νη­σε τό ἡ­ρω­ϊ­κό ἔ­πος τῆς σύγ­χρο­νης ἑλ­λη­νι­κῆς καί εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς ἱ­στο­ρί­ας, πού ὕ­ψω­σε ἀ­νυ­πό­τα­κτα ἀ­να­στή­μα­τα καί προ­έ­τα­ξε στή­θη ἀ­τρό­μη­τα κα­τά τῶν ἐ­χθρῶν, πού γέν­νη­σε τήν ἡ­ρω­ϊ­κή ἀν­τί­στα­ση κα­τά τοῦ κα­τα­κτη­τῆ καί τήν ἀ­πο­τί­να­ξη τῆς ξέ­νης κα­το­χῆς, δι­α­τρα­νώ­νου­με καί ἐ­μεῖς σή­με­ρα τήν ἀν­τί­στα­σή μας στήν νέ­α κα­το­χή καί τό ἀ­νε­λεύ­θε­ρο κα­θε­στώς πού ἔ­χει ἐ­πι­βλη­θεῖ στήν χώ­ρα μας.

Ἀ­πό αὐ­τή τήν ἡ­ρω­ϊ­κή γῆ, τήν πο­τι­σμέ­νη μέ τά ἱ­ε­ρά αἵ­μα­τα τῶν πα­τέ­ρων μας, ἐ­δῶ πού γι­γαν­τώ­θη­κε τό Ο­ΧΙ, πού κερ­δήθη­κε καί κα­τα­κτή­θη­κε, πού ἔ­λα­βε σάρ­κα καί ὀ­στά ἀ­πό τήν σάρ­κα καί τά ὀ­στά τῶν μαρ­τυ­ρι­κῶν προ­γό­νων μας, αὐ­τῶν πού «τά πνεύ­μα­τα ὡς νέ­φος ἡ­μῖν ὧ­δε πε­ρί­κειν­ται καί τῶν ὀ­στέ­ων αὐ­τῶν οἱ τύμ­βοι τά ὅ­ρια τῆς πα­τρί­δος γῆς φυ­λάτ­του­σι, τά δέ αὐ­τῶν τί­μια αἵ­μα­τα τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας ἡ­μῶν τό δέν­δρον ἀρ­δεύ­ου­σιν»­.­

Αὐ­τό τό δέν­δρο τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας δη­λώ­νου­με κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά καί μέ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ὅ­τι, παν­τί σθέ­νει καί πάσῃ δυ­νά­μει, δέν θά τό ἀ­φή­σου­με νά μα­ρα­θεῖ πο­τέ, ὅ­σο καί ἄν ἐ­σω­τε­ρι­κοί καί ἐ­ξω­τε­ρι­κοί ἐ­χθροί προ­σπα­θοῦν μέ μα­νί­α καί λύσ­σα νά τό ξε­ρι­ζώ­σουν.

Σέ ὅ­λους αὐ­τούς ἀν­τι­τάσ­σου­με ἕ­να ἀ­πο­φα­σι­στι­κό, κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό καί γι­γαν­τια­ῖο Ο­ΧΙ.

Ο­ΧΙ στούς ἀρ­νη­τές τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος, Ο­ΧΙ στούς πα­ρα­χα­ρά­κτες τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς ἀ­λή­θειας, Ο­ΧΙ στούς ἀλ­λο­τρι­ω­τές τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς μας μνή­μης, Ο­ΧΙ στούς βια­στές τῆς ἐ­θνι­κῆς μας συ­νει­δή­σε­ως. Ο­ΧΙ στούς ξε­θε­με­λι­ω­τές τῆς ἐ­θνι­κῆς μας συ­νο­χῆς, στούς ὁ­δο­στρω­τῆ­ρες τῆς ἐ­θνι­κῆς μας ταυ­τό­τη­τος.

Ο­ΧΙ στά προ­στάγ­μα­τα καί τίς ἐ­πι­τα­γές τῶν ξέ­νων κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας καί ἐ­λέγ­χου καί τῶν ἐγ­χώ­ρι­ων συ­νερ­γα­τῶν τους· Ο­ΧΙ στούς ἐμ­πνευ­στές καί σχε­δια­στές τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί τούς κά­θε λο­γῆς ἐν­το­λο­δό­χους τους· στούς ἐ­πι­βου­λευ­τές τῆς ἐ­θνι­κῆς, πο­λι­τι­κῆς, οἰ­κο­νο­μι­κῆς, κοι­νω­νι­κῆς καί θρη­σκευ­τι­κῆς μας αὐ­το­τέ­λειας.

ΓΕ­ΝΙ­ΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Η­ΛΕ­ΚΤΡΟ­ΝΙ­ΚΗ ΦΥ­ΛΑ­ΚΗ

Ὁ σκο­πός τους εἶ­ναι ὁ­ρα­τός καί προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νος, πρό­κει­ται γιά τήν σα­φή καί ὀρ­γα­νω­μέ­νη ἐ­πι­δί­ω­ξη ὄ­χι γιά τήν ἁ­πλή ἔν­τα­ξη, ἀλ­λά γιά τήν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κή ὑ­πο­δού­λω­ση τῆς πα­τρί­δος μας καί τοῦ λα­οῦ μας στούς σχε­δια­σμούς τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των, γιά τήν ὑ­πα­γω­γή μας στήν δου­λεί­α καί τό πα­ρα­κρά­τος τῶν το­κο­γλύ­φων, τῶν κερ­δο­σκό­πων καί τῶν και­ρο­σκό­πων, γιά τήν ὑ­πο­δού­λω­σή μας στό ἀ­νε­λεύ­θε­ρο κα­θε­στώς τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας, γιά τήν ἀ­ναν­τίρ­ρη­τη ὑ­πο­τα­γή μας στόν νέ­ο ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό, πού ἐ­πι­βάλ­λε­ται μέ­σῳ τοῦ ἐ­λέγ­χου καί τῆς πο­δη­γε­τή­σε­ως τῶν φρο­νη­μά­των, τῶν κι­νή­σε­ων, τῶν ἐ­πι­λο­γῶν, τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν καί τῶν ἐ­πι­θυ­μι­ῶν τῶν Ἑλ­λή­νων. Γιά τήν βί­αι­η καί ἄ­με­ση ὑ­πα­γω­γή στόν ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό δη­λα­δή, πού πα­ρα­κο­λου­θεῖ, χα­ρα­κτη­ρί­ζει, στιγ­μα­τί­ζει καί ἐ­νο­χο­ποι­εῖ ὅ,τι καί ὅ­σους ἐ­πι­θυ­μεῖ, ὅ,τι καί ὅ­σους ἀν­τι­δροῦν καί ἀν­τι­τάσ­σον­ται στίς ἐ­πι­τα­γές του, γιά τόν βί­αι­ο καί ἄ­με­σο ἐγ­κλει­σμό μας στήν νέ­α παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή φυ­λα­κή.

Στά πλαί­σια αὐ­τοῦ τοῦ σχε­δια­σμοῦ ἐν­τάσ­σε­ται καί ἡ σπου­δή τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως γιά τήν προ­ώ­θη­ση καί ἐ­φαρ­μο­γή τοῦ μέ­τρου γιά τήν ἀ­ναγ­κα­στι­κή πα­ρα­λα­βή τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, ἀλ­λά καί ἄλ­λων ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν, ὅ­πως γιά πα­ρά­δειγ­μα τῆς λε­γό­με­νης φο­ρο­κάρ­τας.

Καί εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κά ὀ­ξύ­μω­ρο, ἀλ­λά καί ἀν­τι­φα­τι­κό στό δι­α­λε­λυ­μέ­νο πραγ­μα­τι­κά ἑλ­λη­νι­κό κρά­τος μέ τήν πα­ρα­παί­ου­σα δη­μό­σια δι­οί­κη­ση, μέ τήν ἀ­νυ­παρ­ξί­α κά­θε ἀ­πό­πει­ρας, ἔ­στω, βελ­τι­ώ­σε­ως καί ἐκ­συγ­χρο­νι­σμοῦ τῆς λει­τουρ­γί­ας τοῦ κρα­τι­κοῦ μη­χα­νι­σμοῦ, μέ τό πά­γω­μα κά­θε ἄλ­λου σχε­δόν κυ­βερ­νη­τι­κοῦ ἔρ­γου, μέ τήν πε­ρι­στο­λή κά­θε ἀ­να­πτυ­ξια­κῆς δρα­στη­ρι­ό­τη­τος, μέ τήν κα­τάρ­γη­ση κά­θε ἴ­χνους κοι­νω­νι­κῆς πο­λι­τι­κῆς καί πρό­νοι­ας, σέ μιά Ἑλ­λά­δα ὑ­πό κα­τάρ­ρευ­ση μέ μιά κυ­βέρ­νη­ση ὑ­πό ξέ­νη κη­δε­μο­νί­α καί ὑ­πουρ­γούς ὑ­πό ἐ­πί­βλε­ψη, εἶ­ναι ὄν­τως κω­μι­κο­τρα­γι­κό ἡ φι­λο­δο­ξί­α μας νά εἶ­ναι ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση!

Καί θά ἦ­ταν αὐ­τό πραγ­μα­τι­κά κω­μι­κό, ἄν δέν ἦ­ταν πρω­τί­στως τρα­γι­κό καί ἄ­κρως ἐ­πι­κίν­δυ­νο.

Ἀλ­λά ἄς δοῦ­με τήν ὑ­πό­θε­ση ἀ­πό τήν ἀρ­χή φω­τί­ζον­τας, ὅ­σο γί­νε­ται, ὅ­λες τίς πτυ­χές καί τίς πα­ρα­μέ­τρους της.

Ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί γε­νι­κώ­τε­ρα οἱ ἠ­λε­κτρο­νι­κές κάρ­τες καί ταυ­τό­τη­τες πού προ­ω­θοῦν­ται ἀ­πό τήν Κυ­βέρ­νη­ση μέ­σῳ τῆς λε­γό­με­νης ἠ­λε­κτρο­νι­κῆς δι­α­κυ­βέρ­νη­σης ἐν­τάσ­σον­ται στό συ­νο­λι­κό πλαί­σιο τῆς παγ­κό­σμιας δι­α­κυ­βέρ­νη­σης, τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί εἶ­ναι ἄρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νες μέ τήν πο­λύ­πλευ­ρη ἐ­πι­δρο­μή πού δέ­χε­ται παν­τα­χό­θεν ἡ χώ­ρα μας καί τήν ἐγ­κα­θί­δρυ­ση τῆς νέ­ας κα­το­χῆς μέ­σω τοῦ ΔΝΤ (Δι­ε­θνοῦς Νο­μι­σμα­τι­κοῦ Τα­μεί­ου), τῆς τρό­ι­κας καί τῶν δι­ε­θνῶν το­κο­γλύ­φων.

Ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση τῶν πο­λι­τῶν εἶ­ναι ἡ συ­νι­στῶ­σα ὅ­λων τῶν δυ­νά­μεων πού λει­τουρ­γοῦν γιά τήν ὁ­μο­γε­νο­ποί­η­ση τῶν πο­λι­τῶν, τήν ἀ­πο­δυ­νά­μω­σή τους, τήν κα­τα­στο­λή καί τόν ἔ­λεγ­χό τους. Εἶ­ναι ὁ κα­τα­λύ­της γιά τήν ὑ­πα­γω­γή καί τήν ἀ­φο­μοί­ω­σή τους στό «σύ­στη­μα». Εἶ­ναι ἡ αἰχ­μή τοῦ δό­ρα­τος στήν φαλ­κί­δευ­ση τῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν τους, στήν δί­ω­ξη τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τους, στήν ἐ­νο­χο­ποί­η­ση τῶν φρο­νη­μά­των τους καί στήν τε­λι­κή χει­ραγώ­γη­σή τους καί τήν ὑ­πο­δού­λω­σή τους στήν παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­κτα­το­ρί­α.

Δέν εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, τυ­χαῖ­ο ὅ­τι καί σέ ἄλ­λες χῶ­ρες ἐ­ξου­θε­νω­μέ­νες οἰ­κο­νο­μι­κά, πο­λι­τι­κά καί κοι­νω­νι­κά ἔ­χουν ἐ­πι­βλη­θεῖ ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες, πα­ρά τήν παν­τε­λή ἔλ­λει­ψη καί στοι­χει­ώ­δους ἀ­κό­μη μη­χα­νορ­γά­νω­σης στήν δη­μό­σια δι­οί­κη­ση. Καί ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε πό­σο δι­ευ­κο­λύ­νει ἄ­ρα­γε τήν κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή τῶν πο­λι­τῶν ἡ κα­το­χή ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν ταυ­το­τή­των σέ χῶ­ρες, ὅ­πως γιά πα­ρά­δειγ­μα τό Πα­κι­στάν μέ τήν πληθώρα ἀναλφάβητους καί τά 20 ἑ­κα­τομ­μύ­ρια ἄ­στε­γους ἤ τήν Ἰν­δί­α ἤ τήν Ἀλ­βα­νί­α μέ τά ἑ­κα­τομ­μύ­ρια οἰ­κο­νο­μι­κούς με­τα­νά­στες σέ δι­ά­φο­ρες εὐ­ρω­πα­ϊ­κές χῶ­ρες, μέ τε­ρά­στιο πο­σο­στό ἀ­νερ­γί­ας ἤ στά Σκό­πια μέ ὀλι­γο­ε­τή μό­λις κρα­τι­κή ὀν­τό­τη­τα, γιά νά μήν ἀ­να­φερ­θοῦ­με στήν Σο­μα­λί­α, στό Σου­δάν, στό Μπαγ­κλαν­τές, στήν Γου­α­τε­μά­λα, στήν Μα­λαι­σί­α καί σέ ἄλ­λες χρε­ω­κο­πη­μέ­νες καί ὑ­πο­α­νά­πτυκτες χῶ­ρες.

Ἐ­κτός κι ἄν ὅ­λα αὐ­τά τά κρά­τη ἀ­πο­τε­λοῦν τό πρό­τυ­πο καί τό πα­ρά­δειγ­μα καί τῆς δι­κῆς μας ἀ­νά­πτυ­ξης, τήν ὁ­ποί­α μᾶς ὑπό­σχε­ται ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση.

Ἄς γνω­ρί­ζουν κα­λά ὅ­μως αὐ­τοί πού ὀρ­γα­νώ­νουν καί ὀ­ρέ­γον­ται ἀ­νά­λο­γες προ­σο­μοι­ώ­σεις ὅ­τι μα­ται­ο­πο­νοῦν. Δέν θά μᾶς κά­νουν Μπαγ­κλαν­τές καί Σο­μα­λί­α, δέν θά μᾶς δέ­σουν χει­ρο­πό­δα­ρα στό ἅρ­μα τῆς κο­σμο­κρα­το­ρί­ας τους, δέν θά δι­α­φεν­τέ­ψουν τίς τύ­χες, τίς ψυ­χές μας καί τό μέλ­λον μας, δέν θά πε­ρι­στεί­λουν τά δι­και­ώ­μα­τα καί τίς ἐ­λευ­θε­ρί­ες μας στήν χώ­ρα μά­λι­στα, πού γέ­νη­σε τήν δη­μο­κρα­τί­α καί ἔ­δω­σε δια­ρκεῖς αἱ­μα­τη­ρούς ἀ­γῶ­νες γιά τήν κα­τά­κτη­ση καί τήν δι­α­τή­ρη­ση τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας της.

ΠΑΓ­ΚΟ­ΣΜΙ­Ο­ΠΟΙ­Η­ΣΗ-ΝΕ­Α ΤΑ­ΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Πρίν εἰ­σέλ­θου­με στό κυ­ρί­ως θέ­μα μας πού εἶ­ναι ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, τά τε­χνι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της, οἱ κίν­δυ­νοι πού ἐγ­κυ­μο­νεῖ καί οἱ συ­νέ­πει­ες πού θά ἔ­χουν στήν ζω­ή τῶν πο­λι­τῶν, εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νά ἀ­να­φερ­θοῦ­με καί νά πε­ρι­γρά­ψου­με σέ ἀρ­δές γραμ­μές τό γε­νι­κώ­τε­ρο παγ­κό­σμιο πο­λι­τι­κό, οἰ­κο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό πλαί­σιο στό ὁ­ποῖ­ο ἐν­τάσ­σε­ται ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί συ­νο­λι­κά ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση καί τό φα­κέλω­μα τῶν πο­λι­τῶν.

Εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, γνω­στές ἀ­πό πο­λύ πα­λιά οἱ πρα­κτι­κές καί οἱ μέ­θο­δοι αὐ­τῶν πού κι­νοῦν τά νή­μα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας τοῦ πλα­νή­τη, τῶν δι­α­φό­ρων κλει­στῶν ὁ­μά­δων προ­ω­θή­σε­ως καί ἐ­λέγ­χου τῆς ἐ­ξου­σί­ας μέ πρω­το­πό­ρους τόν δι­ε­θνή σι­ω­νι­σμό, τήν μασ­σω­νί­α, τά οἰ­κο­νο­μι­κά λόμ­πυ τῶν πο­λυ­ε­θνι­κῶν, τίς λέ­σχες ἐ­πι­λεγ­μέ­νων ἀ­τό­μων, ὅ­πως ἡ Μπίλ­ντεμ­περγκ, πού κα­τα­σκευά­ζουν ἡ­γέ­τες μα­ρι­ο­νέ­τες, πει­θή­νια ἐ­κτε­λε­στι­κά ὄρ­γα­να δι­κά τους. Χρη­σι­μο­ποι­οῦν τά ἐ­λεγ­χό­με­να ἀ­πό τούς ἴ­διους, εἰ­δη­σε­ο­γρα­φι­κά δί­κτυ­α, τη­λε­ο­πτι­κούς σταθ­μούς, δι­ε­θνοῦς κυ­κλο­φο­ρί­ας ἐ­φη­με­ρί­δες καί μί­α πλειά­δα ἱ­δρυ­μά­των, φο­ρέ­ων, φι­λο­σο­φι­κῶν, κοι­νω­νι­κῶν, ἀ­θλη­τι­κῶν καί φι­λαν­θρω­πι­κῶν δῆ­θεν κι­νή­σε­ων καί σω­μα­τεί­ων καί μέ τόν τρό­πο αὐ­τό προ­βάλ­λουν καί ἀ­να­δει­κνύ­ουν, ἐν τέ­λει, οἱ ἴ­διοι τούς «ἐ­κλε­κτούς» τῶν λα­ῶν. Προ­ε­πι­λέ­γουν καί κα­τα­σκευά­ζουν ἡ­γέ­τες, πρίν ἀ­κό­μη οἱ λα­οί τούς ἐ­πι­λέ­ξουν καί τούς ψη­φί­σουν. Προ­ε­πι­λέ­γουν καί προ­κα­τα­σκευά­ζουν, ἔ­τσι, τό πο­λι­τι­κό, κοι­νω­νι­κό, οἰ­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, τό σύγ­χρο­νο παγ­κό­σμιο κα­τε­στη­μέ­νο πού ἐ­πι­βάλ­λουν στόν κό­σμο.

Μέ­σω αὐ­τῶν τῶν ἐ­κλε­κτῶν καί δο­τῶν ἡ­γε­τῶν κυ­βερ­νᾶ τόν κό­σμο μιά πα­νί­σχυ­ρη πο­λι­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή καί θρη­σκευ­τι­κή ὀλι­γαρ­χί­α, πού προ­ο­ρί­ζε­ται νά γί­νει ἡ -τό­σο προ­βαλ­λό­με­νη καί στήν χώ­ρα μας ἐ­πι­σή­μως καί ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν Πρω­θυ­πουρ­γό μας- Παγ­κό­σμια Κυ­βέρ­νη­ση.

Ὅ­σο δέν κα­θί­στα­ται ἀ­κό­μη ἐ­φι­κτή ἡ παγ­κό­σμια κυ­βέρ­νη­ση ἡ ὀ­λι­γαρ­χί­α αὐ­τή δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται καί ἀ­σκεῖ τήν ἐ­ξου­σί­α της μέ­σα ἀ­πό τήν λε­γό­με­νη παγ­κό­σμια δι­α­κυ­βέρ­νη­ση, μί­α σει­ρά δη­λα­δή ἀ­πό κη­δε­μο­νευ­ό­με­νους καί κα­θο­δη­γού­με­νους ἀ­πό τήν ἴ­δια δι­ε­θνεῖς ὀρ­γα­νι­σμούς, φο­ρεῖς, κι­νή­σεις, ὀρ­γα­νώ­σεις, ἱ­δρύ­μα­τα, σχη­μα­τι­σμούς καί ὁ­μά­δες πα­ρα­γω­γῆς ἰ­δε­ο­λο­γί­ας.

Κυ­ρί­αρ­χη τά­ση γιά τήν ἐκ­φρα­ση καί τήν δρα­στη­ρι­ο­ποί­η­ση ὅ­λου αὐ­τοῦ τοῦ μη­χα­νι­σμοῦ ἀ­πο­τε­λεῖ στίς μέ­ρες μας ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Ἡ παγ­κο­σμι­ο­πό­ι­η­ση εἶ­ναι θά μπο­ρού­σα­με νά ποῦ­με τό πο­λυ­ερ­γα­λεῖ­ο τῆς παγ­κό­σμιας δι­α­κυ­βέρ­νη­σης. Εἶ­ναι ὁ κεν­τρι­κός ἀ­γω­γός, ἡ γι­γαν­τια­ία αὐ­τή πο­λι­τι­στι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, ἐ­θνι­κή καί οἰ­κο­νο­μι­κή χο­ά­νη πού ὁ­μο­γε­νο­ποι­εῖ, νω­θεύ­ει, με­ταλ­λά­σσει, πα­ρα­λύ­ει, ἀ­πο­δυ­να­μώ­νει καί ἀ­πο­συν­θέ­τει θε­σμούς, πι­στεύ­μα­τα, πα­ρα­δό­σεις, πο­λι­τι­σμούς, ἤ­θη, ἀρ­χές, ἀ­ξί­ες, ἐ­θνό­τη­τες, λα­ούς καί πα­τρί­δες.

Με­τά καί τήν κα­τάρ­ρευ­ση τοῦ ὑ­παρ­κτοῦ σο­σι­α­λι­σμοῦ, στίς ἀρ­χές τῆς δε­κα­ε­τί­ας τοῦ 1990, ἔ­χον­τας ἐ­κλεί­ψει πλέ­ον οἱ ἀν­τι­πα­λό­τη­τες τοῦ Ψυ­χροῦ Πο­λέ­μου ἀ­νά­με­σα στίς δύ­ο ὑ­περ­δυ­νά­μεις, ἑ­δραι­ώ­θη­κε μέ τα­χεῖς ρυθ­μούς ἡ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των τῆς P­AX A­M­E­R­I­C­A­NA καί τῶν συμ­μά­χων της.

Στά πλαί­σια αὐ­τά κα­τα­σκευ­ά­ζε­ται καί προ­βάλ­λε­ται ὡς τε­χνη­τή ἀ­νάγ­κη τό ἰ­δε­ο­λο­γι­κό κα­τα­σκεύ­α­σμα τῆς δι­ε­θνοῦς ἀ­σφά­λειας, τῆς πά­τα­ξης τῆς τρο­μο­κρα­τί­ας, τῆς ἐ­κτό­νω­σης τῶν ἐν­τά­σε­ων, τῆς ἐ­ξο­μά­λυν­σης τῆς ἀν­τι­πα­λό­τη­τας, τῆς ἐ­πί­λυ­σης τῶν δι­α­φο­ρῶν καί τῆς ἐ­πι­κρά­τη­σης τῆς παγ­κό­σμιας εἰ­ρή­νης. Τε­χνη­τές καί προ­κα­τα­σκευ­α­σμέ­νες πε­ρι­φε­ρεια­κές κρί­σεις προ­κα­λοῦν­ται ἀ­νά τήν ὑ­φή­λιο γε­ννών­τας ἀ­να­σφά­λεια καί ἀ­γω­νί­α στούς πο­λί­τες, πού κα­τα­λή­γουν νά ἀ­πο­ζη­τοῦν τήν σι­γου­ριά καί τήν ἀ­σφά­λεια τῶν να­το­ϊ­κῶν ἐ­πεμ­βά­σε­ων γιά τήν ἐ­πί­λυ­ση τῶν δι­ε­θνῶν προ­βλη­μά­των.

Τό ΝΑ­ΤΟ μέ τήν «νέ­α δο­μή» πλέ­ον στόν στρα­τι­ω­τι­κό του σχε­δια­σμό με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται σέ παγ­κό­σμιο στρα­τό ἐ­πι­βο­λῆς τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των. Με­τα­τρέ­πε­ται σέ αὐ­τό­κλη­το κρι­τή καί ρυθ­μι­στή τῆς ἱ­στο­ρί­ας τῶν λα­ῶν καί τῶν ἐ­θνῶν τους καί ἀ­πο­φα­σί­ζει ποι­οί ἀ­πό αὐ­τούς θά πα­ρα­μεί­νουν ἤ θά δι­α­γρα­φοῦν ἀ­πό τόν παγ­κό­σμιο χάρ­τη.

Ἕ­να ση­μαν­τι­κό μέ­ρος τῆς ἐ­θνι­κῆς κυ­ρι­αρ­χί­ας τῶν κρα­τῶν ἔ­χει με­τα­φερ­θεῖ στούς ὑ­πε­ρε­θνι­κούς ὀρ­γα­νι­σμούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι στήν οὐ­σί­α ἀ­σκοῦν καί ἐ­πι­βά­λλουν τήν πο­λι­τι­κή τους στούς λα­ούς χρη­σι­μο­ποι­ών­τας ὡς ἐ­κτε­λε­στι­κά τους ὄρ­γα­να τίς κα­τά τό­πους ἐ­θνι­κές κυ­βερ­νή­σεις.

Ἔ­χου­με ἔ­τσι τήν Παγ­κό­σμια Τρά­πε­ζα, τό ΔΝΤ, τό Δι­ε­θνές Δι­κα­στή­ριο, τόν Παγ­κό­σμιο Ὀρ­γα­νι­σμό Ὑ­γεί­ας, τόν Παγ­κό­σμιο Ὀρ­γα­νι­σμό Ἐμ­πο­ρί­ου, τήν Παγ­κό­σμια Δι­ά­σκε­ψη γιά τό Πε­ρι­βάλ­λον, τήν G8, τήν G­20 καί πολ­λούς ἄλ­λους ἀ­νά­λο­γους ὀρ­γα­νι­σμούς κα­θο­λι­κῆς ἰ­σχύ­ος, πού ἐ­πι­βάλ­λουν τήν πο­λι­τι­κή τῆς δι­ε­θνοῦς ὀ­λι­γαρ­χί­ας ἐ­ρή­μην τῶν λα­ῶν.

Σέ οἰ­κο­νο­μι­κό ἐ­πί­πε­δο πο­λυ­ε­θνι­κές ἑ­ται­ρεῖ­ες, οἰ­κο­νο­μι­κοί κο­λοσ­σοί, ἑ­ται­ρεῖ­ες κα­τα­σκευ­ῆς ὁ­πλι­κῶν συ­στη­μά­των, πα­νί­σχυ­ρα οἰ­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρον­τα καί νε­ό­κο­ποι κροί­σοι ἔ­χουν ἤ­δη ἀ­να­λά­βει καί δι­εκ­πε­ραι­ώ­νουν τήν οἰ­κο­νο­μι­κή παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Καί ἡ οἰ­κο­νο­μι­κή αὐ­τή παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται μέ­σω τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς ἐκ­με­τάλ­λευ­σης καί ἐ­ξα­θλί­ω­σης τῶν ἀ­σθε­νέ­στε­ρων ἀ­πό τούς οἰ­κο­νο­μι­κά ἰ­σχυ­ρούς.

Ὅ­πως εὔ­κο­λα μπο­ρεῖ νά γί­νει ἀν­τι­λη­πτό, ἕ­να τέ­τοι­ο παγ­κό­σμιο σύ­στη­μα ἐ­ξου­σί­ας δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά δι­α­μορ­φω­θεῖ, νά ἑ­δραι­ω­θεῖ καί νά λει­τουρ­γή­σει χω­ρίς τόν ἔ­λεγ­χο καί τήν πο­δη­γέ­τη­ση τῶν φρο­νη­μά­των, τῶν ἐ­πι­λο­γῶν καί τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τῶν πο­λι­τῶν καί τῶν λα­ῶν, πού ὀ­φεί­λουν νά συμ­μορ­φω­θοῦν στά κε­λεύ­σμα­τά του.

Ὁ ἔ­λεγ­χος, λοι­πόν, τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τους μέ­σω τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κε­λώ­μα­τος ἀ­πό τήν χρή­ση ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν καί ταυ­το­τή­των εἶ­ναι τό «κλει­δί» στήν ὅ­λη ὑ­πό­θε­ση, εἶ­ναι ὁ ἀ­κρο­γω­νια­ῖος λί­θος πού στη­ρί­ζει τό παγ­κό­σμιο οἰ­κο­δό­μη­μα ἐ­ξου­σί­ας καί ἐ­λέγ­χου.

Τό ἠ­λε­κτρο­νι­κό φα­κέ­λω­μα λει­τουρ­γεῖ, ἐ­πί­σης, κα­τα­λυ­τι­κά γιά τήν ἑ­δραί­ω­ση ἑ­νός συγ­κεν­τρω­τι­κοῦ συ­στή­μα­τος ἀ­στυ­νό­μευ­σης, χα­ρα­κτη­ρι­σμοῦ, στιγ­μα­τι­σμοῦ καί ἐ­νο­χο­ποί­η­σης τῶν ἀν­τι­φρο­νούν­των.

Πα­ρά τόν οὐ­σι­α­στι­κά ἀρ­νη­τι­κό, ἐ­πι­κίν­δυ­νο καί ἀ­πάν­θρω­πο χα­ρα­κτή­ρα της, ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση προ­βάλ­λε­ται, προ­πα­γαν­δί­ζε­ται καί ἐ­πεν­δύ­ε­ται μέ τόν μαν­δύ­α τῆς ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­σης τῶν πο­λι­τῶν καί τῆς προ­στα­σί­ας δῆ­θεν τῶν κοι­νω­νι­κῶν τους δι­και­ω­μά­των. Εἶ­ναι ἡ γνω­στή τα­κτι­κή τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς νά δι­α­στρέ­φει τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καί νά πα­ρου­σιά­ζει τό ψέ­μα ὡς ἀ­λή­θεια.

Ἕ­να τέ­τοι­ο «ψέ­μα» ἦ­ταν καί ἡ πα­ρου­σί­α­ση τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη ἀ­πό τήν Κυ­βέρ­νη­ση ὡς πα­νά­κεια γιά τόν ἐκ­συγ­χρο­νι­σμό τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κρά­τους, τήν κα­το­χύ­ρω­ση τῶν κοι­νω­νι­κῶν δι­και­ω­μά­των καί τήν ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­ση τῶν πο­λι­τῶν.

Εἶ­ναι, ὅ­μως, φα­νε­ρό πώς τε­λι­κά ὁ βα­σι­κός σκο­πός τοῦ ὅ­λου ἐγ­χει­ρή­μα­τος εἶ­ναι ἡ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κή ὑ­πα­γω­γή μας στό σύ­στη­μα τῆς ὁ­μο­γε­νο­ποι­ή­σε­ως τῶν πο­λι­τι­σμῶν, τῶν ἐ­θνῶν, τῶν λα­ῶν καί τῶν προ­σώ­πων, πού ἐ­πι­χει­ρεῖ νά ἐ­πι­βά­λει μέ­σω τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποι­ή­σε­ως ἡ Νέ­α Ἐ­πο­χή καί ἡ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των.

Εἶ­ναι φα­νε­ρό πώς οἱ ἐ­ξου­θε­νω­μέ­νοι οἰ­κο­νο­μι­κά καί κοι­νω­νι­κά Ἕλ­λη­νες πο­λί­τες θε­ω­ρή­θη­καν εὔ­κο­λη λεί­α γιά νά πει­ρα­μα­τι­στοῦν τά δι­ε­θνή κέν­τρα ἐ­ξου­σί­ας καί οἱ σχε­δια­στές τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των.

Προ­σφά­τως ἡ Κυ­βέρ­νη­ση τῆς Μ. Βρε­τα­νί­ας ἀ­ναί­ρε­σε τήν ἀ­πό­φα­σή της γιά τήν θέ­σπι­ση τῆς «κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη» με­τά τίς ἔν­το­νες δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες τῶν Βρε­τα­νῶν πο­λι­τῶν καί τήν ἄρ­νη­σή τους νά ἐκ­χω­ρή­σουν τά ἀ­το­μι­κά τους δι­και­ώ­μα­τα καί τίς προ­σω­πι­κές τους ἐ­λευ­θε­ρί­ες σέ ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτα καί ἀ­δι­α­φα­νή κέν­τρα ἐ­λέγ­χου.

Εἶ­ναι πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τό σύν­θη­μα τῶν Βρε­τα­νῶν πο­λι­τῶν ἐ­νάν­τια στήν πα­ρα­λα­βή τῶν ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν ταυ­το­τή­των: «δέν θά γί­νου­με σφρα­γι­σμέ­να μο­σχά­ρια».

Καί πραγ­μα­τι­κά αὐ­τό κά­νει ἡ πα­ρα­λα­βή τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη: μᾶς κά­νει ἀ­γέ­λη στό με­γά­λο παγ­κό­σμιο ἠ­λε­κτρο­νι­κό μαν­τρί. Κι αὐ­τό για­τί ἡ προ­ηγ­μέ­νη τε­χνο­λο­γί­α, πού χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται στίς ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες δί­νει ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στες δυ­να­τό­τη­τες γιά τόν ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή ἐν­το­πι­σμό καί τήν πα­ρα­κο­λού­θη­ση τῶν κα­τό­χων τους.

ΤΕ­ΧΝΙ­ΚΑ ΧΑ­ΡΑ­ΚΤΗ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΚΑ

Ἄς δοῦ­με τώ­ρα τά βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη ἔ­τσι ὅ­πως ἔ­χουν πα­ρου­σια­στεῖ μέ­χρι σή­με­ρα. Ἕνα βα­σι­κό στοι­χεῖ­ο τῆς ὅ­λης ὑ­πο­θέ­σε­ως τό ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α καί φα­νε­ρώ­νει πολ­λά, εἶ­ναι ἡ ἀ­δι­α­φά­νεια πού τη­ρεῖ­ται ἀ­πό τήν πλευ­ρά τῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως σέ σχέ­ση μέ τίς τε­χνι­κές προ­δι­α­γρα­φές τῆς κάρ­τας, πού δέν ἔ­χουν ἀ­να­κοι­νω­θεῖ ἀ­κό­μη ἐ­πι­σή­μως πα­ρό­τι τό νο­μο­σχέ­διο γιά τήν ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση –στό ὁ­ποῖ­ο ἐν­τάσ­σον­ται καί οἱ δι­α­τά­ξεις γιά τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη– συ­ζη­τεῖ­ται ἤ­δη στήν Βου­λή καί ἀ­φοῦ ἔ­χει ἤ­δη ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ ἡ δη­μό­σια δι­α­βού­λευ­σή του.

Κα­λού­μα­στε δη­λα­δή νά πα­ρα­λά­βου­με ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες, χω­ρίς νά ἔ­χου­με ἐ­νη­με­ρω­θεῖ ἐ­πι­σή­μως σέ ποι­ά τε­χνο­λο­γί­α θά στη­ρί­ζον­ται, τί δυ­να­τό­τη­τες θά ἔ­χουν, τί κιν­δύ­νους θά ἐγ­κυ­μο­νοῦν καί ἄν καί μέ ποι­όν τρό­πο θά μπο­ροῦ­με νά δι­α­φυ­λα­χθοῦ­με ἀ­πό τούς κιν­δύ­νους αὐ­τούς.

Ὅ­πως ἔ­χει ἀ­να­κοι­νω­θεῖ, ἡ Κάρ­τα τοῦ Πο­λί­τη θά ἔ­χει σχή­μα πι­στω­τι­κῆς κάρ­τας καί θά εἶναι ἐ­φο­δι­α­σμέ­νη μέ ἕ­να «ἔξυ­πνο» τσίπ στό ὁποῖο θά ἐν­σω­μα­τω­θοῦν ὁ ἀ­ριθ­μός δη­μο­το­λο­γί­ου κά­θε πο­λί­τη, τό ΑΦΜ, ὁ ΑΜ­ΚΑ, κα­θώς καί ὁ ἀ­ριθ­μός τῆς ἀ­στυ­νο­μι­κής του ταυ­τό­τη­τας.

Αὐ­τό τό «ἔ­ξυ­πνο» ὑ­ψη­λῆς τε­χνο­λο­γί­ας μι­κρο­τσίπ θά εἶ­ναι R­F­ID (άρ-έφ-ά­ι-ντί), κα­θώς αὐ­τή ἡ τε­χνο­λο­γί­α ἔ­χει ἐ­πι­κρα­τή­σει δι­ε­θνῶς καί χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ἤ­δη στίς ἀ­νά­λο­γες ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες καί κάρ­τες ἄλ­λων κρα­τῶν.

T­ό R­F­ID (ἀ­κρω­νύ­μιο τοῦ R­a­d­io F­r­e­q­u­e­n­cy I­D­e­n­t­i­f­i­c­a­t­i­on), πού στά ἑλ­λη­νι­κά με­τα­φρά­ζε­ται «ταυ­το­ποί­η­ση μέ­σω ρα­δι­ο­συ­χνο­τή­των» ἀ­πο­τε­λεῖ τὴν πλέ­ον σύγ­χρο­νη -ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ στὴν ἐ­φαρ­μο­γὴ της- τε­χνο­λο­γί­α ἠ­λε­κτρο­νι­κῆς ταυ­το­ποί­η­σης. T­ό R­F­ID στη­ρί­ζε­ται στὴ χρή­ση ρα­δι­ο­κυ­μά­των καὶ ἐ­πι­τρέ­πει τὴν αὐ­τό­μα­τη ἀ­να­γνώ­ρι­ση ἀν­θρώ­πων ἤ ἀν­τι­κει­μέ­νων τὰ ὁ­ποῖ­α φέ­ρουν ἐ­τι­κέ­τες ποὺ ἐν­σω­μα­τώ­νουν μι­κρο­ε­πε­ξερ­γα­στὴ καὶ κε­ραί­α (R­F­ID t­a­gs) καὶ μπο­ροῦν νὰ ἀ­νι­χνευ­θοῦν αὐ­τό­μα­τα ἀ­πὸ στα­θε­ροὺς ἢ φο­ρη­τοὺς ἀ­να­γνῶ­στες (r­e­a­d­e­rs) R­F­ID, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τη ἡ σά­ρω­ση τοῦ κά­θε με­μο­νω­μέ­νου ἀν­τι­κει­μέ­νου.

Ἡ κε­ραί­α ἐ­πι­τρέ­πει στό μι­κρο­τσίπ νὰ με­τα­φέ­ρει τὶς πλη­ρο­φο­ρί­ες ἀ­να­γνώ­ρι­σης στὸν ἀ­να­γνώ­στη, ὁ ὁ­ποῖ­ος μὲ τὴ σει­ρὰ του με­τα­τρέ­πει τὰ ρα­δι­ο­κύ­μα­τα ποὺ "ἀν­τα­να­κλῶν­ται" ἀ­πὸ τὴν ἐ­τι­κέ­τα R­F­ID σὲ ψη­φια­κὲς πλη­ρο­φο­ρί­ες. Οἱ πλη­ρο­φο­ρί­ες αὐ­τὲς μπο­ροῦν στὴ συ­νέ­χεια νὰ "πε­ρά­σουν" σὲ ὑ­πο­λο­γι­στὲς γιὰ πε­ραι­τέ­ρω χρή­ση.

Ὑ­πάρ­χουν δι­ά­φο­ροι τύ­ποι R­F­ID οἱ ὁ­ποῖ­οι αὐ­ξά­νουν καί βελ­τι­ώ­νον­ται συ­νε­χῶς μέ τήν αὐ­ξα­νό­με­νη πρό­ο­δο τῆς τε­χνο­λο­γί­ας. Σέ κά­ποι­α ἀ­πό αὐ­τά μπο­ροῦν νά ἀ­πο­θη­κευ­θοῦν ὁ­ρι­σμέ­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες καί δε­δο­μέ­να, χω­ρίς τήν δυ­να­τό­τη­τα ἀλ­λα­γῆς τους. Τά πιό ἐ­ξε­λιγ­μέ­να, ὅ­μως, σή­με­ρα R­F­ID θε­ω­ροῦν­ται τά ἐ­πα­να­προ­γραμ­μα­τι­ζό­με­να (τσίπς), στά ὁ­ποῖ­α μπο­ροῦν νά προ­στε­θοῦν καί νά ἀ­φαιρε­θοῦν πλη­ρο­φο­ρί­ες καί στοι­χεῖ­α ἀ­πό αὐ­τούς, πού θά ἔ­χουν ὁ­ρι­σθεῖ ὡς δι­α­χει­ρι­στές τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ συ­στή­μα­τος πλη­ρο­φο­ρι­ῶν. Τέ­τοι­ας τε­χνο­λο­γί­ας R­F­ID -τσίπς προ­βλέ­πε­ται νά χρη­σι­μο­ποι­η­θοῦν καί στήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί αὐ­τά εἶ­ναι καί τά πιό ἐ­πι­κίν­δυ­να, κα­θώς ἐγ­κα­τα­λεί­πουν τόν πο­λί­τη ἕρ­μαι­ο στίς ἑ­κά­στο­τε δι­α­θέ­σεις τῶν δι­α­χει­ρι­στῶν τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων του.

Μέ ἁ­πλά λό­για θά μπο­ρού­σα­με νά ποῦ­με ὅ­τι τό R­F­ID εἶ­ναι ἕ­νας μι­κρός «πομ­πός», πού στέλ­νει μέ­σω ρα­δι­ο­συ­χνο­τή­των μη­νύ­μα­τα, πλη­ρο­φο­ρί­ες σέ ἕ­ναν ἀ­να­γνώ­στη-σκά­νερ, τόν ὁ­ποῖ­ο ὀ­νο­μά­ζου­με «δέ­κτη». Ἡ ση­μαν­τι­κή δι­α­φο­ρά πού ἔ­χει τό R­F­ID ἀ­πό τό b­ar-c­o­de πού χρη­σι­μο­ποι­εῖ­το μέ­χρι τώ­ρα εἶ­ναι ὅ­τι ἡ «ἀ­νά­γνω­ση» τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν πού ἐκ­πέμ­πει τό R­F­ID γί­νε­ται ἐξ ἀ­πο­στά­σε­ως, χω­ρίς δη­λα­δή νά ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ σά­ρω­ση τῆς κάρ­τας, δέν ἀ­παι­τεῖ­ται αὐ­τό πού κοι­νῶς λέ­με νά «πε­ρά­σει» ἡ κάρ­τα ἀ­πό ἕ­να μη­χά­νη­μα.

Αὐ­τός, δη­λά­δη, πού ἔ­χει στήν κα­το­χή του ἕ­ναν «ἀ­να­γνώ­στη», τό μη­χά­νη­μα ἐν­το­πι­σμοῦ τοῦ R­F­ID, μπο­ρεῖ νά ἐν­το­πί­σει γε­ω­γρα­φι­κά τόν κά­το­χο τῆς κάρ­τας ἀ­κό­μη καί ἐξ ἀ­πο­στά­σε­ως. Γι’ αὐ­τό καί οἱ ταυ­τό­τη­τες πού χρη­σι­μο­ποι­οῦν τέ­τοι­α τε­χνο­λο­γί­α ἀ­πο­κα­λοῦν­ται «ταυ­τό­τη­τες-κα­τα­δό­τες» για­τί «προ­δί­δουν», φα­νε­ρώ­νουν ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή τό πού βρί­σκε­ται ὁ κά­το­χός τους, τόν κω­δι­κό ἀ­ριθ­μό τῆς κάρ­τας του καί κα­τά συ­νέ­πεια μπο­ροῦν νά «ξε­κλει­δώ­νουν» τήν βά­ση τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων του.

Ὅ­πως εἶ­ναι φα­νε­ρό ἀ­κό­μη καί στούς ἀ­δα­εῖς, ἡ τε­χνο­λο­γί­α R­F­ID εἶ­ναι πο­λύ πιό προ­ηγ­μέ­νη καί πιό ἐ­πι­κίν­δυ­νη γιά τήν ἀ­σφά­λεια τῶν δε­δο­μέ­νων ἀ­πό αὐ­τή τοῦ b­ar-c­ode, ἡ ὁ­ποί­α καί ἐγ­κα­τα­λή­φθη­κε. Κα­τά συ­νέ­πεια ἡ δι­α­βε­βαί­ω­ση τοῦ Ὑ­πουρ­γεί­ου Ἐ­σω­τε­ρι­κῶν πρός τήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο, ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ προ­χθε­σι­νό μό­λις ἀ­να­κοι­νω­θέν Της μέ ἡ­με­ρο­μη­νί­α 15-6-2011, ὅ­τι «ἡ Κάρ­τα τοῦ Πο­λί­τη δέν θά πε­ρι­λαμ­βά­νει εὐ­αί­σθη­τα προ­σω­πι­κά δε­δο­μέ­να καί δέν θά πε­ρι­λαμ­βά­νει γραμ­μω­τό κώ­δι­κα (b­a­r­c­o­de), οὔ­τε ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε συμ­βο­λι­κό ἀ­ριθ­μό» ἀ­πο­τε­λεῖ σα­φή ἐμ­παιγ­μό πρός τήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο. Ἡ πι­θα­νή δέ ἐμ­πι­στο­σύ­νη τῆς Συ­νό­δου σέ ἀ­νά­λο­γες ἀ­νό­η­τες δι­α­βε­βαι­ώ­σεις θά ἀ­πο­τε­λοῦ­σε ἀ­συγ­χώ­ρη­τη ἀ­φέ­λεια. Εἶ­ναι δε­δο­μέ­νο ὅ­τι οἱ πο­λι­τι­κοί μας μᾶς θε­ω­ροῦν ὅ­λους καί μᾶς συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται ὡς ἀ­φε­λεῖς καί ἀ­νό­η­τους, πού μπο­ροῦν μέ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή εὐ­κο­λί­α νά μᾶς ἐ­ξα­πα­τοῦν, νά μᾶς ὑ­πο­τι­μοῦν καί νά μᾶς ἐμ­παί­ζουν.

Τέ­λος πιά σ’ αὐ­τή τήν ἀ­πά­τη ὅ­λων τῶν πο­λι­τι­κῶν, τέ­λος στήν πα­ρα­πλά­νη­ση καί τόν ἐ­ξευ­τε­λι­σμό. Ὁ λα­ός δέν τούς πι­στεύ­ει πλέ­ον καί δέν τούς ἀ­κο­λου­θεῖ.

Σέ ὅ,τι ἀ­φο­ρᾶ τά τε­χνι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, ἀλ­λά καί τῶν ἄλ­λων ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν πού προ­ω­θοῦν­ται, με­γά­λη εἶ­ναι ἡ ση­μα­σί­α τῆς συ­νε­χοῦς καί ρα­γδαί­ας προ­ό­δου τῆς τε­χνο­λο­γί­ας στά ζη­τή­μα­τα αὐ­τά, πού πα­ρέ­χει συ­νε­χῶς νέ­ες καί με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες κα­τα­γρα­φῆς καί ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων. Ἤ­δη μέ τά μέ­σα πού χρη­σι­μο­ποι­οῦν­ται σή­με­ρα εἶ­ναι δυ­να­τή ἡ πα­ρα­κο­λού­θη­ση καί ἡ ὑ­πο­κλο­πή ὅ­λων τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τῶν πο­λι­τῶν, τῶν με­τα­κι­νή­σε­ών τους, τῶν τη­λε­φω­νι­κῶν συν­δι­α­λέ­ξε­ων, τῶν φάξ, τῶν e-m­a­i­ls, τῶν ἀ­γο­ρῶν, τῶν πω­λή­σε­ων καί ὅ­λων τῶν κι­νή­σεών τους, ἀ­φοῦ ἡ ταυ­τό­τη­τα-κα­τα­δό­της θά εἶ­ναι ἀ­να­γνω­ρί­σι­μη καί θά ἐν­το­πί­ζε­ται τό­σο ἀ­πό φο­ρη­τούς ἀ­να­γνῶ­στες ὅ­σο καί ἀ­πό τά σύγ­χρο­να δο­ρυ­φο­ρι­κά συ­στή­μα­τα πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ως.

Οἱ συ­σκευ­ές ἐν­το­πι­σμοῦ, οἱ ἀ­να­γνῶ­στες, δη­λα­δή, τῶν R­F­ID με­τα­φέ­ρουν, ὅ­πως εἴ­πα­με, μέ­σω ρα­δι­ο­συ­χνο­τή­των πλη­ρο­φο­ρί­ες ἀ­πό τήν κάρ­τα σέ συγ­κε­κρι­μέ­νους ἠ­λε­κτρο­νι­κούς ὑ­πο­λο­γι­στές. Σέ αὐ­τούς τούς ὑ­πο­λο­γι­στές βρί­σκε­ται κα­τα­γε­γραμ­μέ­νο τό σύ­νο­λο τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τοῦ κά­θε πο­λί­τη. Εἶ­ναι οἱ με­γά­λες δε­ξα­με­νές πλη­ρο­φο­ρι­ῶν στίς ὁ­ποῖ­ες ἀ­πο­θη­κεύ­ον­ται ὅ­λα τά στοι­χεῖ­α καί πού ἐμ­πλου­τί­ζον­ται μέ και­νούρ­για τά ὁ­ποῖ­α εἰ­σέρ­χον­ται στό ἠ­λε­κτρο­νι­κό σύ­στη­μα μέ­σω τῆς χρή­σης τῆς κάρ­τας.

Ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη δη­λα­δή, εἶ­ναι τό κλει­δί, πού ἀ­νοί­γει, ἀ­να­νε­ώ­νει, ἀλ­λά καί δι­α­φο­ρο­ποι­εῖ τόν ὄγ­κο τῶν δε­δο­μέ­νων πού φυ­λάσ­σον­ται στίς ἠ­λε­κτρο­νι­κές ἀ­πο­θῆ­κες τοῦ συ­στή­μα­τος.

Αὐ­τό πού τήν κα­θι­στᾶ ἀ­κό­μη πιό δι­ά­τρη­τη εἶ­ναι ἡ ταυ­τό­χρο­νη συμ­πε­ρί­λη­ψη σέ αὐ­τή ὅ­λων τῶν ἐ­πι­μέ­ρους ἀ­ριθ­μῶν, ὅ­πως τοῦ ΑΜ­ΚΑ, τοῦ ΑΦΜ, τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ δη­μο­το­λο­γί­ου κ.ἄ. μέ συ­νέ­πεια ὁ ἀ­ριθ­μός τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη νά ἔ­χει οὐ­σι­α­στι­κά τήν μορ­φή ἑνια­ίου κω­δι­κοῦ ἀ­ριθ­μοῦ, ἑ­νός μο­να­δι­κοῦ παγ­κό­σμιου ἀ­ριθ­μοῦ δη­λα­δή γιά κά­θε πο­λί­τη μέ τήν χρή­ση τοῦ ὁ­ποί­ου θά γί­νε­ται ἡ πρό­σβα­ση σέ ὅ­λα τά προ­σω­πι­κά του δε­δο­μέ­να.

Ἡ χρή­ση ἑ­νια­ίου κω­δι­κοῦ ἀ­ριθ­μοῦ ἔ­χει στιγ­μα­τι­στεῖ καί κα­τα­δι­κα­σθεῖ δι­ε­θνῶς ἐ­ξαι­τί­ας ἀ­κρι­βῶς τῶν κιν­δύ­νων πού ἐγ­κυ­μο­νεῖ γιά τήν ἀ­σφά­λεια τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τῶν πο­λι­τῶν.

Ὅ­λα αὐ­τά τά δε­δο­μέ­να θά εἶ­ναι στήν δι­ά­θε­ση αὐ­τῶν πού ἔ­χουν πρό­σβα­ση στό συ­νο­λι­κό δί­κτυ­ο πλη­ρο­φο­ρι­ῶν, ἀλ­λά καί στούς λε­γό­με­νους «χά­κερς», πού ἔ­χουν ἐ­πα­νει­λη­μμέ­νως ἀ­πο­δεί­ξει δι­ε­θνῶς ὅ­τι μπο­ροῦν νά πα­ρα­βιά­σουν ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἠ­λε­κτρο­νι­κό ἀρ­χεῖ­ο καί νά «σπά­σουν» καί τούς πιό ἀ­σφα­λεῖς κω­δι­κούς. Οἱ χά­κερς, ἄλ­λω­στε, ἔ­χουν σπά­σει καί ἔ­χουν ὑ­πο­κλέ­ψει τά ἀρ­χεῖ­α τῶν με­γα­λύ­τε­ρων κρα­τι­κῶν ὑ­πη­ρε­σι­ῶν στόν κό­σμο ὅ­πως τῆς ΝΑ­ΣΑ, τοῦ F­BI, τῆς I­N­T­Ε­R­P­OL, τοῦ Πεν­τα­γώ­νου τῶν Η­ΠΑ, τῶν δι­ε­θνῶν τρα­πε­ζῶν καί τόσ­ων ἄλ­λων. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ἦ­ταν ἡ εὐ­κο­λί­α μέ τήν ὁ­ποί­α Γερ­μα­νοί χά­κερς πα­ρα­βί­α­σαν μπρο­στά στίς τη­λε­ο­πτι­κές κά­με­ρες τόν κω­δι­κό ἀ­σφα­λεί­ας τῆς γερ­μα­νι­κῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, πού μό­λις εἶ­χε πα­ρου­σια­στεῖ ἀ­πό τίς γερ­μα­νι­κές ἀρ­χές.

Θά ἔ­χουν, λοι­πόν, τήν δυ­να­τό­τη­τα ὅ­λοι αὐ­τοί ὄ­χι ἁ­πλῶς νά γνω­ρί­ζουν καί νά πα­ρα­κο­λου­θοῦν τήν εἰ­κό­να τοῦ κά­θε πο­λί­τη, ἀλ­λά καί νά τήν ἀλ­λοι­ώ­νουν καί νά τήν πα­ρα­ποι­οῦν ἀ­κυ­ρώ­νον­τας ἀ­κό­μη καί τήν νο­μι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή καί κοι­νω­νι­κή του ὑ­πό­στα­ση κα­ταρ­γών­τας τον οὐ­σι­α­στι­κά ὡς πο­λί­τη.

Καί τί­θε­ται τό ἐ­ρώ­τη­μα: ποι­ός θά ἐγ­γυᾶ­ται γιά τήν ἀ­σφά­λεια αὐ­τῶν τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν; Ποι­ός θά τίς συλ­λέ­γει καί ποι­ός θά τίς δι­α­χει­ρί­ζε­ται; Ποι­ός θά δι­α­σφα­λί­ζει τούς κα­τό­χους τῆς κάρ­τας ἀ­πό τήν αὐ­θαί­ρε­τη συλ­λο­γή καί κα­τα­γρα­φή προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων καί τήν δι­ά­θε­σή τους σέ τρί­τους; Ἔ­χει γί­νει, ἄλ­λω­στε, κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο καί μό­νι­μη εἴ­δη­ση ἡ πα­ρά­νο­μη δι­ά­θε­ση προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων σέ ἑ­ται­ρεῖες, σέ τρά­πε­ζες, σέ ἐ­πι­χει­ρή­σεις, ἀ­κό­μη καί σέ πο­λυ­κα­τα­στή­μα­τα καί s­u­p­er m­a­r­k­e­ts. Ζοῦ­με στήν ἐ­πο­χή πού «ὅ­λα πω­λοῦν­ται καί ὅ­λα ἀ­γο­ρά­ζον­ται», ὅ­λα εἶ­ναι ἀ­να­λώ­σι­μα καί δι­ά­τρη­τα.

Καί ἐ­νῶ τό κυ­ρί­αρ­χο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τῆς σύγ­χρο­νης πο­λι­τι­κῆς, οἰ­κο­νο­μι­κῆς καί κοι­νω­νι­κῆς μας ζω­ῆς εἶ­ναι ἡ δι­α­φθο­ρά, οἱ ἐκ­πρό­σω­ποι τῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως μᾶς δη­λώ­νουν ὅ­τι μέ τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη τά προ­σω­πι­κά μας δε­δο­μέ­να θά εἶ­ναι ἀ­πο­λύ­τως ἀ­σφα­λῆ, κα­θώς αὐ­τοί πού θά τά δι­α­χει­ρί­ζον­ται θά εἶ­ναι ἄ­το­μα ὑ­ψη­λοῦ κύ­ρους, ἀ­δι­ά­φθο­ρα καί ὑ­πε­ρά­νω πά­σης ὑ­πο­ψί­ας. Μί­α τέ­τοι­α δι­α­βε­βαί­ω­ση εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα φα­νε­ρό πό­σο ἀ­να­ξι­ό­πι­στη εἶ­ναι καί πό­σο ἀ­φε­λής ἐν τέ­λει, ὥ­στε νά μήν μπο­ρεῖ νά πεί­σει κα­νέ­ναν ἐ­χέ­φρο­να καί συ­νει­δη­τό πο­λί­τη.

Ἀ­κό­μη, ἄλ­λω­στε, καί στήν ὑ­πο­θε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση πού θά μπο­ροῦ­σαν νά ὑ­πάρ­ξουν τέ­τοι­οι «ἀ­δι­ά­φθο­ροι» δι­α­χει­ρι­στές τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ συ­στή­μα­τος δε­δο­μέ­νων στήν χώ­ρα μας σή­με­ρα, δέν μπο­ρεῖ κα­νείς νά ἐγ­γυ­η­θεῖ κά­τι ἀ­νά­λο­γο γιά τό μέλ­λον καί σέ μιά ἀ­πευ­κταί­α πε­ρί­πτω­ση πού ἡ ἐ­ξου­σί­α μπο­ρεῖ νά βρε­θεῖ, γιά πα­ρά­δειγ­μα, στά χέ­ρια ἑ­νός δι­κτά­το­ρα ἤ σέ ἕ­να μή δη­μο­κρα­τι­κό κα­θε­στώς.

Κα­νείς, ἐ­πί­σης, δέν μπο­ρεῖ νά ἐ­λέγ­ξει καί νά ἐγ­γυ­η­θεῖ τήν ἀ­σφά­λεια τῶν ὑ­πε­ρε­θνι­κῶν, πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κῶν καί παγ­κό­σμι­ων, βά­σε­ων δε­δο­μέ­νων οἱ ὁ­ποῖ­ες θά εἶ­ναι ἄ­με­σα συν­δε­δε­μέ­νες μέ τίς ἀν­τί­στοι­χες ἐ­θνι­κές βά­σεις. Τά προ­σω­πι­κά μας στοι­χεῖ­α δη­λα­δή, θά ἀ­πο­τε­λοῦν μέ­ρος τοῦ παγ­κό­σμιου ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ συ­στή­μα­τος, πού θά δι­α­χει­ρί­ζε­ται ἡ Παγ­κό­σμια Κυ­βέρ­νη­ση καί ἡ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των.

Ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή ὁ κά­θε «ἐν­δι­α­φε­ρό­με­νος» εἴτε χρη­σι­μο­ποι­ών­τας κά­ποι­ον χά­κερ, εἴτε δω­ρο­δο­κών­τας κά­ποι­ον ἐν­τε­ταλ­μέ­νο ὑ­πάλ­λη­λο, εἴ­τε ἀ­γο­ρά­ζον­τας τίς γνω­στές «λί­στες» πού κυ­κλο­φο­ροῦν εὐρέ­ως στήν ἠ­λε­κτρο­νι­κή ἀ­γο­ρά, θά μπο­ρεῖ νά γνω­ρί­ζει τό σύ­νο­λο τῶν προ­σω­πι­κῶν μας δε­δο­μέ­νων, ἀ­κό­μη καί τῶν πιό εὐ­αί­σθη­των.

Παν­τοῦ θά εἶ­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νο καί θά γί­νε­ται ἀν­τι­κεί­με­νο ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας τό λε­γό­με­νο «προ­φίλ» μας. Ὅ­λοι θά γνω­ρί­ζουν τίς προ­τι­μή­σεις μας, τίς ἀ­ρέ­σκει­ές μας, τίς συ­νή­θει­ές μας, τίς πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές, θρη­σκευ­τι­κές πε­ποι­θή­σεις καί ἀν­τι­λή­ψεις μας. Μέ βά­ση τίς ἀν­τι­λή­ψεις μας αὐ­τές θά χα­ρα­κτη­ρι­ζό­μα­στε, θά στιγ­μα­τι­ζό­μα­στε καί θά ἐ­νο­χο­ποι­ού­μα­στε, ὅ­ταν αὐ­τές δέν εἶ­ναι σύμ­φω­νες μέ τήν κρα­τοῦ­σα ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς Παγ­κό­σμιας Κυ­βέρ­νη­σης καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς.

ΠΡΟ­ΒΛΗ­ΜΑ­ΤΙ­ΣΜΟΙ ΚΑΙ Α­ΠΑΝ­ΤΗ­ΣΕΙΣ

Στά πλαί­σια τοῦ γε­νι­κώ­τε­ρου δι­α­λό­γου, πού ἀ­να­πτύ­χθη­κε μέ ἀ­φορ­μή τήν κα­θι­έ­ρω­ση τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη δι­α­τυ­πώ­θη­καν μί­α σει­ρά ἀ­πό προ­βλη­μα­τι­σμούς, ἐ­ρω­τή­μα­τα καί ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα ἀ­πό ὅ­λες τίς πλευ­ρές, στά ὁ­ποῖ­α θά θέ­λα­με νά ἀ­να­φερ­θοῦ­με ἐ­πι­γραμ­μα­τι­κά καί νά δώ­σου­με μί­α σύν­το­μη ἀ­πάν­τη­ση

-­-- Ἕ­να ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού πο­λύ συ­χνά ἀ­κού­γε­ται, λοι­πόν, εἶ­ναι ὅ­τι «ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς φα­κε­λω­μέ­νοι εἴ­μα­στε, τί ἐ­νο­χλεῖ μί­α κάρ­τα πα­ρα­πά­νω;».

Αὐ­τό, λοι­πόν, τό «κά­τι πα­ρα­πά­νω», πού ὄ­χι ἁ­πλῶς ἐ­νο­χλεῖ στήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, ἀλ­λά τήν κα­θι­στᾶ ἄ­κρως ἐ­πι­κίν­δυ­νη γιά τήν προ­σω­πι­κή μας ἐ­λευ­θε­ρί­α εἶ­ναι ἡ συγ­κέν­τρω­ση ὅ­λων τῶν στοι­χεί­ων μας, ὅ­λων τῶν ἐ­πι­μέ­ρους φα­κέλων μας σέ ἕ­ναν γι­α­γαν­τια­ῖο ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὑ­περ­φά­κε­λο μέ ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στες δυ­να­τό­τη­τες ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας. Αὐ­τός ὁ ἠ­λε­κτρο­νι­κός ὑ­περ­φά­κε­λος εἶ­ναι φυ­σι­κά κά­τι ἐν­τε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κό ἀ­πό τούς ἐ­πι­μέ­ρους φα­κέλ­ους, χει­ρό­γρα­φους ἤ ἠ­λε­κτρο­νι­κούς, πού τη­ροῦν­ται μέ­χρι τώ­ρα στίς δι­ά­φο­ρες κρα­τι­κές ὑ­πη­ρε­σί­ες καί οἱ ὁ­ποῖ­οι πε­ρι­έ­χουν τμή­μα­τα μό­νον τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τῶν πο­λι­τῶν καί ὄ­χι τό σύ­νο­λο τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν πού τούς ἀ­φο­ροῦν.

Ἡ κα­θι­έ­ρω­ση, ὅ­μως, τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη δί­νει τήν δυ­να­τό­τη­τα τῆς δι­α­σύν­δε­σης ὅ­λων αὐ­τῶν τῶν στοι­χεί­ων, κα­θώς θά εἶ­ναι μί­α κάρ­τα πού θα χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται σέ ὅ­λες τίς ὑ­πη­ρε­σί­ες καί γιά ὅ­λες τίς συ­ναλ­λα­γές τοῦ πο­λί­τη μέ τό δη­μό­σιο. Μέ τήν χρή­ση δέ τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ τῆς κάρ­τας ὡς μο­να­δι­κοῦ παγ­κό­σμιου ἀ­ριθ­μοῦ θά δη­μι­ουρ­γεῖ­ται τό προ­σω­πι­κό μας «στίγ­μα», τό προ­σω­πι­κό μας προ­φίλ, ὅ,τι δη­λα­δή μᾶς χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς πρό­σω­πα, ὡς πο­λί­τες, ὡς κα­τα­να­λω­τές, ὡς ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ες, ὡς οἰ­κο­γε­νειά­ρχες, ὡς κοι­νω­νι­κές μο­νά­δες γε­νι­κώ­τε­ρα.

Τό πρό­βλη­μα, βε­βαί­ως, θά εἶ­ναι ἀ­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρο γιά τίς εὐ­πα­θεῖς κο­νω­νι­κά ὁ­μά­δες τίς ὁ­ποῖ­ες ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη πα­ρα­δί­δει βο­ρά στά συμ­φέ­ρον­τα τῆς ἀ­γο­ρᾶς καί τῶν τρα­πε­ζῶν θέ­τον­τάς τους οὐ­σι­α­στι­κά στό πε­ρι­θώ­ριο τῆς κοι­νω­νι­κῆς καί οἰ­κο­νο­μι­κῆς ζω­ῆς.

-­--Ἕ­να ἄλ­λο ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού προ­βάλ­λε­ται εἶ­ναι ὅ­τι κα­νείς νο­μι­μό­φρων πο­λί­της, κα­νείς τί­μιος καί ἠ­θι­κός ἄν­θρω­πος, κα­νείς σω­στός ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας καί οἰ­κο­γε­νειά­ρχης δέν ἔ­χει νά φο­βη­θεῖ τί­πο­τε ἀ­πό τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, δέν ἔ­χει νά φο­βη­θεῖ τί­πο­τε ἀ­πό τήν κα­τα­γρα­φή καί τήν δι­α­σύν­δε­ση τῶν προ­σω­πι­κῶν του δε­δο­μέ­νων, ἀ­φοῦ δέν ἔ­χει τί­πο­τε νά κρύ­ψει. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἰ­σχυ­ρί­ζον­ται κά­ποι­οι, δέν ἔ­χει νά φο­βη­θεῖ τί­πο­τε ὁ χρι­στια­νός, ἡ ζω­ή τοῦ ὁ­ποί­ου εἶ­ναι σάν γυ­ά­λι­νος πύρ­γος.

Αὐ­τό πού ἀ­παν­τοῦ­με εἶ­ναι ὅ­τι, πα­ρό­τι κα­νείς μας δέν εἶ­ναι τέ­λει­ος καί ἀ­να­μάρ­τη­τος καί γυ­ά­λι­νος πύρ­γος πα­ρά μό­νον ὁ Χρι­στός μας, ὁ λό­γος γιά τόν ὁ­ποῖ­ο ἀρ­νού­μα­στε τό ἠ­λε­κτρο­νι­κό μας φα­κέλ­ω­μα καί τήν ἠ­λε­κτρο­νι­κή μας πα­ρα­κο­λού­θη­ση δέν εἶ­ναι ἐ­πει­δή ἔ­χου­με κά­τι νά κρύ­ψου­με, ἀλ­λά για­τί ἐ­πι­θυ­μοῦ­με νά δι­α­τη­ρή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας τό δι­καί­ω­μα τοῦ τί θά δη­μο­σι­ο­ποι­ή­σου­με καί τί ὄ­χι. Θέ­λου­με νά δι­α­τη­ρή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας τό δι­καί­ω­μα νά ὁ­ρί­ζου­με τήν προ­σω­πι­κή μας ζω­ή, τίς ἐ­πι­λο­γές μας καί τίς προ­τι­μή­σεις μας καί νά μήν γι­νό­μα­στε ὑ­πο­χεί­ριο στίς ἐ­πι­θυ­μί­ες καί τίς ἐ­πι­βου­λές τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας, πού ἐ­πι­δι­ώ­κουν τήν χει­ρα­γώ­γη­σή μας. Θέ­λου­με νά δι­α­τη­ρή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας τό δι­καί­ω­μα τοῦ αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμοῦ καί τῆς αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας μας.

Καί ἄς μήν λη­σμο­νοῦ­με ὅ­τι αὐ­τό πού γιά μᾶς θε­ω­ρεῖ­ται ἠ­θι­κό καί τί­μιο, αὐ­τό πού γιά μᾶς ἀ­πο­τε­λεῖ ἀ­ξί­α καί ἰ­δα­νι­κό, ἡ πί­στη μας, δη­λα­δή, ἡ πα­τρί­δα μας, ἡ πα­ρά­δο­σή μας, τά ἰ­δα­νι­κά τῆς φυ­λῆς μας, γιά τήν ἀν­τί­θε­η παγ­κό­σμια ὀ­λι­γαρ­χί­α πού κα­θο­ρί­ζει τίς τύ­χες τοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς αὐ­τό πού πρέ­πει νά ἀ­λλοι­ω­θεῖ καί νά ἐ­κλεί­ψει. Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες ρω­μιοί, οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι πι­στοί εἴ­μα­στε «ἀ­σύμ­βα­τοι» μέ τό παγ­κό­σμιο σύ­στη­μα ἐ­ξου­σί­ας καί ἐ­λέγ­χου καί μέ τό ὁ­μο­γε­νο­ποι­η­μέ­νο μόν­τε­λο πού ἐ­πι­βά­λλουν παν­τοῦ. Εἴ­μα­στε δη­λα­δή οἱ πε­ρι­θω­ρια­κοί, οἱ δύ­σκο­λοι, οἱ δύ­σκαμ­πτοι καί οἱ ἀ­νυ­πά­κου­οι (ὅ­πως ἐ­δῶ καί πολ­λά χρό­νια πρίν μᾶς χα­ρα­κτή­ρι­ζε ὁ ἑ­βραι­ο­μασ­σῶ­νος πρώ­ην Ὑ­πουρ­γός Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν τῶν Η­ΠΑ Χέν­ρι Κί­σιν­γκερ, κο­ρυ­φαῖ­ο στέ­λε­χος τῆς παγ­κό­σμιας ὀ­λι­γαρ­χί­ας καί πού πα­ρά τήν προ­χω­ρη­μέ­νη ἠ­λι­κί­α του συμ­με­τεῖ­χε ἐ­νερ­γά καί φέ­τος στήν συγ­κέν­τρω­ση τῆς Λέ­σχης Μπίλ­ντε­μεργκ στήν Ἐλ­βε­τί­α, πού μό­λις πρό ἡ­με­ρῶν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε).

-­--Ἕ­να τρί­το ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού προ­βάλ­λε­ται εἶ­ναι ὅ­τι τό ζή­τη­μα τῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν, πού πε­ρι­στέ­λλον­ται μέ τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, εἶ­ναι ἕ­να πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα καί ὄ­χι θε­ο­λο­γι­κό καί κα­τά συ­νέ­πεια δέν εἶ­ναι μεῖ­ζον γιά τούς χρι­στια­νούς.

Πρό­κει­ται οὐ­σι­α­στι­κά γιά ἕ­να κα­τα­σκευ­α­σμέ­νο δί­λημ­μα καί ἕ­ναν τε­χνη­τό δι­χα­σμό ὡ­σάν νά ἀ­πο­τε­λοῦν δι­α­φο­ρε­τι­κές με­τα­ξύ τους ὀν­τό­τη­τες ὁ χρι­στια­νός ἀ­πό τόν Ἕλ­λη­να πο­λί­τη. Αὐ­τός ὁ μο­νο­φυ­σι­τι­κοῦ τύ­που δι­χα­σμός, ὅ­μως, σέ κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δέν μπο­ρεῖ νά ὑ­φί­στα­ται, κα­θώς Ὀρ­θο­δο­ξί­α καί Ἑλ­λη­νι­σμός εἶ­ναι ἄρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­να καί ταυ­τι­σμέ­να στήν συ­νεί­δη­ση τοῦ λα­οῦ, ἔ­τσι ὅ­πως ἀ­νά τούς αἰ­ῶ­νες ἐκ­φρά­ζον­ται μέ τόν ὅ­ρο Ρω­μη­ο­σύ­νη.

Τό ὅ­τι σκο­πός τῆς ζω­ῆς τῶν χρι­στια­νῶν εἶ­ναι νά γί­νουν οὐ­ρα­νο­πο­λί­τες δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν εἶ­ναι πο­λί­τες καί αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου, δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν ἔ­χουν πα­τρί­δα πού τήν νοι­ά­ζον­ται καί τήν ὑ­πε­ρα­γα­ποῦν. Δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται καί δέν προ­σπα­θοῦν γιά τήν δι­α­μόρ­φω­ση τῶν ἀ­παι­τού­με­νων συν­θη­κῶν, πού ἐ­πι­τρέ­πουν τήν ἐ­λεύ­θε­ρη ἔκ­φρα­ση τῆς θρη­σκευ­τι­κῆς καί ἐ­θνι­κῆς τους συ­νει­δή­σε­ως.

Μί­α τέ­τοι­α ἀν­τί­λη­ψη ἀ­κυ­ρώ­νει οὐ­σι­α­στι­κά ὅ­λη τήν ἱ­στο­ρί­α μας καί τήν ἐ­θνι­κή μας πο­ρεί­α, ἀ­κυ­ρώ­νει τούς ἀ­γῶ­νες τοῦ λα­οῦ μας γιά ἐ­λευ­θε­ρί­α καί τήν ἀ­πο­τί­να­ξη τοῦ ξέ­νου ζυ­γοῦ. Ἀ­κυ­ρώ­νει τήν ἴ­δια τήν συ­νεί­δη­ση καί τήν βι­ο­θε­ω­ρί­α τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Ἑλ­λή­νων, πού δέν ἔ­κλι­ναν πο­τέ γό­νυ σέ κα­νέ­ναν δυ­νά­στη, πού δέν ἀ­νέ­χτη­καν πο­τέ νά ζοῦν σέ συν­θῆ­κες δου­λεί­ας, πού στά 400 χρό­νια τῆς τουρ­κι­κῆς σκλα­βιᾶς ἀ­γω­νί­ζον­ταν «γιά τοῦ Χρι­στοῦ τήν πί­στη τήν ἁ­γί­α καί τῆς πα­τρί­δας τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α», πού εἶ­χαν γιά σύν­θη­μα καί ἰ­δα­νι­κό τους τό «ἐ­λευ­θε­ρί­α ἤ θά­να­τος» καί ὄ­χι τό «σφά­ξε με ἁ­γά μου ν’ ἁ­γιά­σω».

Βα­ρύ­γδου­πες δη­λώ­σεις καί με­γα­λό­στο­μες δι­α­κη­ρύ­ξεις, καί ἀ­πό ρασ­ο­φό­ρους ἀ­κό­μη, τοῦ τύ­που «ὅ­ταν ἔ­χω τόν Χρι­στό στήν καρ­διά μου δέν ἔ­χω νά φο­βη­θῶ τί­πο­τε» ἤ «δέν μέ ἐ­νο­χλεῖ καμί­α δου­λεί­α νά πι­στεύ­ω στόν Θε­ό καί ὅ­πο­τε χρεια­στεῖ θά μαρ­τυ­ρή­σω θυ­σι­ά­ζον­τας καί τήν ζω­ή μου», ἄς μᾶς συγ­χω­ρέ­σουν ὅ­σοι τίς δι­α­τυ­πώ­νουν, ἀλ­λά φα­νε­ρώ­νουν μί­α ἐ­πι­κίν­δυ­νη πνευ­μα­τι­κή αὐ­τάρ­κεια καί μί­α ἄ­με­τρη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στίς ἀ­το­μι­κές τους δυ­νά­μεις.

Ἐ­κτός, ὅ­μως, ἀ­πό τούς «πνευ­μα­τι­κά δυ­να­τούς» πού εἶ­ναι σί­γου­ροι γιά τήν πί­στη τους καί γιά τό μαρ­τύ­ριό τους ὅ­ταν χρεια­σθεῖ, εἴ­μα­στε καί ὅ­λοι ἐ­μεῖς οἱ ἁ­πλοί πι­στοί, πού ἔ­χου­με ἀ­νάγ­κη ἀ­πό πνευ­μα­τι­κή στή­ρι­ξη καί κα­θο­δή­γη­ση. Πού ἐ­πι­θυ­μοῦ­με καί φρον­τί­ζου­με γιά τήν ἐ­ξα­σφά­λι­ση τῶν ἀ­παι­τού­με­νων πνευ­μα­τι­κῶν συν­θη­κῶν καί τοῦ ἀ­νά­λο­γου πε­ρι­βάλ­λον­τος γιά τήν πνευ­μα­τι­κή μας πο­ρεί­α. Πού θέ­λου­με νά προ­στα­τεύ­σου­με τόν ἑ­αυ­τό μας, ἀλ­λά καί τά παι­διά μας καί τούς οἰ­κεί­ους μας καί ὅ­λους τούς ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φούς μας, κα­θώς καί τίς ἐ­περ­χό­με­νες γε­νι­ές τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Ἑλ­λή­νων καί ὄ­χι μό­νον ἀ­πό θα­νά­σι­μους κιν­δύ­νους καί ποι­κί­λες ἀ­πει­λές, πού θά τούς στε­ρή­σουν τό εὔ­κρα­το κλί­μα γιά τήν καλ­λι­έρ­γεια τῆς ἐν Χρι­στῷ ζω­ῆς καί σω­τη­ρί­ας.

Ἡ ἴ­δια ἡ ἱ­στο­ρί­α μᾶς ἔ­χει δι­δά­ξει, ἄλ­λω­στε, ὅ­τι σέ πε­ρι­ό­δους δου­λεί­ας, σέ ἀ­νε­λεύ­θε­ρα καί ἀ­θε­ϊ­στι­κά κα­θε­στώ­τα, σέ συν­θῆ­κες πού δέν εὐ­νο­οῦ­σαν καί δέν ἐ­πέ­τρε­παν τήν ἐ­λεύθε­ρη ἔκ­φρα­ση τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς καί λα­τρευ­τι­κῆς ζω­ῆς, εἴ­χα­με, βε­βαί­ως, τήν ἀ­νά­δει­ξη μαρ­τύ­ρων καί ἁ­γί­ων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, εἴ­χα­με ὅ­μως καί σέ πο­λύ με­γά­λο πο­σο­στό ἄμ­βλυν­ση τῶν συ­νει­δή­σε­ων, ἄρ­νη­ση τῆς πί­στε­ως, ἀ­πο­κο­πή ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, προ­σχώ­ρη­ση στόν ἀ­θε­ϊ­σμό καί τήν ὑ­λι­στι­κή βι­ο­θε­ω­ρί­α, ἀλ­λα­ξο­πι­στί­ες, ἐ­ξισ­λα­μι­σμούς, ἐ­ξου­νι­τι­σμούς καί τό­σα ἄλ­λα.

Τί νό­η­μα ἔ­χει, ἄλ­λω­στε, ἡ ποι­μαν­τι­κή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἡ κα­τή­χη­ση, ἡ χρι­στι­α­νι­κή ἀ­γω­γή καί παι­δεί­α; Τί νό­η­μα ἔ­χει ἡ δι­α­σφά­λι­σή μας ἀ­πό τίς ποι­κί­λες αἱ­ρέ­σεις, τίς ἀ­θε­ϊ­στι­κές καί ὑ­λι­στι­κές ἰ­δε­ο­λο­γί­ες, τά ἀν­τί­θε­α κοι­νω­νι­κά ρεύ­μα­τα, τήν εὐ­μά­ρεια καί τόν εὐ­δαι­μο­νι­σμό ἄν ὅ­λα αὐ­τά δέν ἀ­πο­τε­λοῦν ἐμ­πό­δια στόν ἀ­γώ­να τῆς σω­τη­ρί­ας μας; Τί νό­η­μα ἔ­χουν οἱ δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες μας γιά τόν δι­ωγ­μό τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γιά τήν πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­σή της, γιά τήν προ­σπά­θει­α κα­ταρ­γή­σε­ως τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν συμ­βό­λων, τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν καί τῆς ἱ­στο­ρί­ας ἀ­πό τά σχο­λεῖ­α καί τό­σα ἄλ­λα ἀν­τορ­θό­δο­ξα μέ­τρα;

Θά τά θε­ω­ρή­σου­με ὅ­λα αὐ­τά ἁ­πλά πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα μό­νο καί μό­νο ἐ­πει­δή δέν ἔ­χουν δογ­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα καί δέν ἀ­φαι­ροῦν τόν Χρι­στό ἀ­πό τήν καρ­διά μας; Δέν εἶ­ναι ὅ­λα αὐ­τά πρω­τί­στως πνευ­μα­τι­κά καί θε­ο­λο­γι­κά ζη­τή­μα­τα; Καί σέ τε­λευ­ταί­α ἀ­νά­λυ­ση τί νό­η­μα ἔ­χει νά ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε γιά τήν ἀ­λή­θεια τῆς πί­στε­ώς μας καί νά κα­τα­δι­κά­ζου­με τόν οἰ­κου­με­νι­σμό καί τίς ἄλ­λες αἱ­ρέ­σεις ὅ­ταν οἱ ἴ­διοι δε­χό­μα­στε θε­λη­μα­τι­κά καί ἀ­μα­χη­τί νά ἐν­τα­χθοῦ­με στήν χο­ά­νη τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, τῆς παν­θρη­σκεί­ας, τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς μέ χει­ρα­γω­γό τό ἠ­λε­κτρο­νι­κό φα­κέλω­μα καί τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη;

Ἐ­θε­λού­σια ὑ­πα­γω­γή σέ δου­λεί­α δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἐ­θε­λού­σια ἐκ­χώ­ρη­ση τῆς θε­οσ­δό­του ἐ­λευ­θε­ρί­ας μας. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἐ­θε­λού­σια ἐγ­κα­τά­λει­ψη τῆς ζω­η­φό­ρου ἑλ­λη­νορ­θο­δό­ξου πα­ρα­δό­σε­ώς μας. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται αὐ­το­χει­ρια­σμός τῆς ἐ­θνι­κῆς καί θρη­σκευ­τι­κῆς ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­ας μας. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται πα­ρε­κτρο­πή ἀ­πό τήν ἐν­το­λή τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου «μή δό­τε τά ἅ­για τοῖς κυ­σί, μή βά­λε­τε τούς μαρ­γα­ρί­τας ὑ­μῶν ἔμ­προ­σθεν τῶν χοί­ρων».

-­-- Ἕ­να ἀ­κό­μη, ἐ­πί­σης, ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού πο­λύ συ­χνά προ­βά­λλε­ται εἶ­ναι ὅ­τι ἀ­φοῦ ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη δέν εἶ­ναι τό χά­ραγ­μα τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου πού μᾶς πε­ρι­γρά­φει ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη, τό­τε ποι­ός ὁ λό­γος νά μήν τήν πα­ρα­λά­βω; Μπο­ρῶ λέ­νε πολ­λοί νά πά­ρω τώ­ρα τήν κάρ­τα καί ὅ­ταν φθά­σου­με στό χά­ραγ­μα τό­τε νά τό ἀρ­νη­θῶ καί νά μαρ­τυ­ρή­σω γιά τόν Χρι­στό.

Ἡ ἀ­πάν­τη­σή μας εἶ­ναι ὅ­τι βε­βαί­ως ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη δέν εἶ­ναι τό χά­ραγ­μα τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου πού πε­ρι­γρά­φε­ται στήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Κα­νείς ἄλ­λω­στε δέν γνω­ρί­ζει πό­τε θά ἔρ­θει ἐ­κεί­νη ἡ στιγ­μή. Με­λε­τών­τας, ὅ­μως, καί ἑρ­μη­νεύ­ον­τας τήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη δέν μπο­ροῦ­με νά ἀ­πο­μο­νώ­σου­με ἕ­να μό­νο ση­μεῖ­ο της καί νά στα­θοῦ­με ἀ­πο­κλει­στι­κά σέ αὐ­τό, ἀλ­λά νά δοῦ­με τό συ­νο­λι­κό πνεῦ­μα καί τά μη­νύ­μα­τα τοῦ ἱ­ε­ροῦ βι­βλί­ου.

Καί κά­ποι­α ἀ­πό τά κύ­ρια μη­νύ­μα­τά του εἶ­ναι τό πνεῦ­μα ἐ­γρη­γόρ­σε­ως, νή­ψε­ως καί ἀ­φυ­πνί­σε­ως πού πρέ­πει νά ἔ­χου­με ὡς χρι­στια­νοί, εἶ­ναι ἡ ἀν­τί­θε­σή μας στίς δυ­νά­μεις τῆς ἀ­πο­στα­σί­ας, εἶ­ναι ἡ ἄρ­νη­ση συ­σχη­μα­τι­σμοῦ μας μέ αὐ­τές, εἶ­ναι τό ὁ­μο­λο­για­κό φρό­νη­μα καί ἡ μαρ­τυ­ρί­α Χρι­στοῦ πού πρέ­πει νά δί­νου­με μέ τόν λό­γο καί τήν ζω­ή μας καί ἄν χρεια­σθεῖ καί μέ τό αἵ­μα μας.

Ἡ μά­χη αὐ­τή τῶν πι­στῶν μέ τίς ἀν­τί­θε­ες δυ­νά­μεις δέν ἀ­φο­ροῦν ἀ­πο­κλει­στι­κά καί μό­νον τόν ἴ­διο τόν Ἀν­τί­χρι­στο ὡς ἱ­στο­ρι­κό πρό­σω­πο, ὅ­ταν αὐ­τός θά ἔρ­θει καί θά ζή­σει μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α. Εἶ­ναι ἡ μά­χη ἐ­νάν­τια καί σέ ὅ­λες τίς ἀν­τί­χρι­στες δυ­νά­μεις, τίς προ­δρο­μι­κές τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου. «Ἀν­τί­χρι­στοι πολ­λοί γε­γό­να­σι» (Α΄Ἰ­ω. 2, 18), μᾶς λέ­ει τό εὐ­αγ­γέ­λιο καί ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη κά­νει λό­γο γιά προ­δρό­μους τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου καί γιά τόν Ψευ­δο­προ­φή­τη, πού θά προ­ε­τοι­μά­σουν τήν ἔ­λευ­ση καί τήν κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου.

Αὐ­τός εἶ­ναι καί ὁ λό­γος πού πρέ­πει νά με­λε­τά­με τά ση­μεῖ­α τῶν και­ρῶν καί νά ἔ­χου­με τήν κα­λή καί ὑ­γι­ή ἀ­νη­συ­χί­α γιά τά τε­κται­νό­με­να στόν κό­σμο. Καί τά ση­μεῖ­α τῶν δι­κῶν μας και­ρῶν, τά ὁ­ποῖ­α καί μᾶς ἀ­πα­σχο­λοῦν σή­με­ρα ἔ­χουν μί­α ἔν­το­νη ἐ­σχα­το­λο­γι­κή δι­ά­στα­ση καί ἀ­να­γω­γή στήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Αὐ­τή ἡ ἀν­τί­θε­η παγ­κό­σμια κο­σμο­κρα­το­ρί­α πού δι­α­μορ­φώ­νε­ται στίς μέ­ρες μας εἶ­ναι φα­νε­ρό ὅ­τι δέν εἶ­ναι κα­τά Θε­όν, ἀλ­λά ἀν­τί­θε­τα ἐ­πι­δι­ώ­κει νά ἀλ­λοι­ώ­σει καί νά ἐ­ξο­βε­λί­σει κά­θε τί χρι­στι­α­νι­κό καί ἀ­λη­θι­νό ἀ­πό τήν ζω­ή τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἕ­να ἄλ­λο ση­μαν­τι­κό στοι­χεῖ­ο, ἐ­πί­σης, γιά τό ὁ­ποῖ­ο μᾶς μι­λᾶ ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη εἶ­ναι ἡ προ­ϊ­οῦ­σα, ἡ στα­δια­κή πο­ρεί­α πρός τά ἔ­σχα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Ὁ Ἀν­τί­χρι­στος, δη­λα­δή, δέν θά ἐμ­φα­νι­σθεῖ καί δέν θά ἑ­δραι­ώ­σει τήν παγ­κό­σμια κυ­ρι­αρ­χί­α του ἐν­τε­λῶς ξαφ­νι­κά ἀ­να­τρέ­πον­τας ἄρ­δην τήν πο­ρεί­α τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Ἀν­τί­θε­τα θά στη­ρι­χθεῖ σέ μί­α δι­α­μορ­φω­μέ­νη ἀ­πό πο­λύ νω­ρί­τε­ρα κα­τά­στα­ση στήν ὁ­ποί­α θά ἔ­χουν ἐ­θι­σθεῖ οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­χον­τας γιά πά­ρα πο­λύ με­γά­λο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα ζή­σει καί δρα­στη­ρι­ο­ποι­η­θεῖ μέ βά­ση τίς συ­νή­θει­ες καί τίς πρα­κτι­κές ἑ­νός συγ­κε­κρι­μέ­νου ἀν­τί­θε­ου τρό­που ζω­ῆς, πού θά φαν­τά­ζει πλέ­ον μο­νό­δρο­μος γιά τόν κα­θέ­να.

Αὐ­τός εἶ­ναι καί ὁ λό­γος πού ἀ­νά­λο­γα μέ­τρα, ὅ­πως ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη ἔ­χουν ὑ­πο­χρε­ω­τι­κή καί κα­θο­λι­κή ἰ­σχύ καί συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νουν τό σύ­νο­λο τῆς ζω­ῆς καί τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τῶν πο­λι­τῶν, ὥ­στε ἡ ἄρ­νη­ση ὑ­πο­τα­γῆς τους νά ση­μα­το­δο­τεῖ τόν αὐ­τό­μα­το ἀ­πο­κλει­σμό τους ἀ­πό τό σύ­στη­μα καί τήν ἐν γέ­νει κοι­νω­νι­κή ζω­ή.

Σέ ἕ­ναν τέ­τοι­ο μο­νό­δρο­μο δέν θέ­λου­με νά βά­λου­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Ἀρ­νού­μα­στε ἐκ τῶν προ­τέ­ρων δι­α­δι­κα­σί­ες πού θά μᾶς ὁ­δη­γή­σουν σέ μελ­λον­τι­κά ἀ­δι­έ­ξο­δα ἀ­πό τά ὁ­ποῖ­α δέν θά μπο­ροῦ­με νά ἐ­ξέλ­θου­με.

Ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη μπο­ρεῖ νά εἶ­ναι ἡ ἀρ­χή, ἡ συ­νέ­χεια, ὅ­μως, εἶ­ναι ἤ­δη προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νη καί τήν βλέ­που­με νά ἐ­φαρ­μό­ζε­ται. Ἤ­δη στήν Ἀ­με­ρι­κή τό μι­κρο­τσίπ, πού ἐ­μεῖς θά ἔ­χου­με στήν κάρ­τα, ἐμ­φυ­τεύ­ε­ται στό χέ­ρι γιά με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­σφά­λεια. Ἡ τε­χνο­λο­γι­κή πρό­ο­δος, ἄλ­λω­στε, εἶ­ναι τό­σο ρα­γδαί­α καί ἀ­να­κα­λύ­πτει συ­νε­χῶς νέ­ες με­θό­δους γιά τόν ἔ­λεγ­χο καί τήν χει­ρα­γώ­γη­ση τῶν πο­λι­τῶν, ἀ­κό­μη καί τόν ἐ­πη­ρε­α­σμό τῆς κρί­σε­ως, τῆς ψυ­χο­λο­γί­ας καί τῆς νο­η­μο­σύ­νης τους μέ τε­χνη­τά μέ­σα.

Γι’ αὐ­τό καί ἀρ­νού­μα­στε νά δι­α­κιν­δυ­νεύ­σου­με τήν σω­μα­τι­κή καί πνευ­μα­τι­κή μας ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα πα­ρα­λαμ­βά­νον­τας τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη. Ἀρ­νού­μα­στε ἐκ τῶν προ­τέ­ρων τήν εἰ­σο­δό μας στό συγ­κεν­τρω­τι­κό, ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κό καί ὀ­λέ­θριο αὐ­τό σύ­στη­μα. Ἀρ­νού­μα­στε ἐξ ἀρ­χῆς ὁ­ποι­α­δή­πο­τε δέ­σμευ­ση καί πα­γί­δευ­σή μας σέ μί­α ἀ­δι­έ­ξο­δη καί ἀ­νε­πί­στρο­φη πο­ρεί­α ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α δέν ξέ­ρου­με ἄν θά ἔ­χου­με τήν δύ­να­μη καί τήν δυ­να­τό­τη­τα νά ἐ­ξέλ­θου­με.

Ἄς μήν θε­ω­ρη­θεῖ ἀ­πό κα­νέ­ναν ἡ πα­ροῦ­σα συγ­κυ­ρί­α τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς κρί­σε­ως ὡς μί­α «κα­λή εὐ­και­ρί­α» γιά νά ἐ­πι­βά­λουν ἀ­νε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές καί πρα­κτι­κές στήν ζω­ή τῶν πο­λι­τῶν. Μπο­ρεῖ ὁ λα­ός μας νά ὑ­πο­μέ­νει οἰ­κο­νο­μι­κά μέ­τρα, μνη­μό­νια καί ΔΝΤ, τήν ψυ­χή του, ὅ­μως, δέν τήν που­λᾶ· τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α του δέν τήν ἐκ­χω­ρεῖ· τά δι­και­ώ­μα­τά του δέν τά ἀ­πο­ποι­εῖ­ται.

Οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι Ἕλ­λη­νες, οἱ ἐ­λεύ­θε­ροι πο­λί­τες αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας δέν θά πρέ­πει νά πα­ρα­λά­βουν τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη ἤ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη ἀ­νά­λο­γη ἠ­λε­κτρο­νι­κή κάρ­τα, πού θά τούς ὁ­δη­γή­σει δέ­σμιους σέ ἕ­να ἀ­νε­λεύ­θε­ρο κα­θε­στώς συγ­κεν­τρω­τι­σμοῦ καί ἐ­λέγ­χου, εἶ­τε αὐ­τές πε­ρι­έ­χουν τό 666 εἴ­τε ὄ­χι καί νά ζη­τή­σουν ἀ­πό τήν Κυ­βέρ­νη­ση νά μήν προ­χω­ρή­σει στήν ἐ­φαρ­μο­γή τῶν ἀν­τί­στοι­χων μέ­τρων.

Ἀ­νά­λο­γη ἀν­τί­θε­ση ἔ­χουν ἐκ­φρά­σει καί πλῆ­θος ἄλ­λων πο­λι­τῶν, φο­ρέ­ων, κλη­ρι­κῶν, μο­να­χῶν, νο­μι­κῶν, θε­ο­λό­γων, εἰ­δι­κῶν ἐ­πι­στη­μό­νων καί ἐμ­πει­ρο­γνω­μό­νων, πού μέ ἀ­να­λυ­τι­κές καί τεκ­μη­ρι­ω­μέ­νες με­λέ­τες τους ἔ­χουν ἀ­να­δεί­ξει ποι­κί­λες πλευ­ρές τοῦ ὅ­λου ζη­τή­μα­τος.

Αὐ­τό, ὅ­μως, πού εἶ­ναι ἰ­δι­αί­τε­ρα λυ­πη­ρό καί ἀ­πο­καρ­δι­ώ­νει τόν πι­στό λα­ό εἶ­ναι τό γε­γο­νός ὅ­τι δέν ἔ­χει λά­βει ἀ­κό­μα ἐ­πί­ση­μη θέ­ση ἡ Ἱ­ε­ραρ­χί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, πα­ρά τίς ἀ­ξι­έ­παι­νες πραγ­μα­τι­κά με­μο­νω­μέ­νες το­πο­θε­τή­σεις πολ­λῶν Ἱ­ε­ραρ­χῶν πού κα­τα­δι­κά­ζουν τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί δη­λώ­νουν ὅ­τι δέν θά τήν πα­ρα­λά­βουν, ἀ­νά­με­σά στούς ὁποίους καί ὁ Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Ποι­με­νάρ­χης τῆς Κό­νι­τσας κ. Ἀν­δρέ­ας.

Ἐ­ξί­σου ἀ­πο­καρ­δι­ω­τι­κό εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι γε­νι­κῶς ἀ­ποῦ­σα ἀ­πό τά συ­νο­λι­κά δρώ­με­να σέ μί­α μά­λι­στα τό­σο κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο γιά τήν πα­τρί­δα μας πού δο­κι­μά­ζε­ται τό­σο σκλη­ρά ὁ λα­ός μας. Ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α δεί­χνει δυ­στυ­χῶς ἀ­δύ­να­μη νά στα­θεῖ στό ὕ­ψος τῶν πε­ρι­στά­σε­ων καί νά ἀν­τα­πο­κρι­θεῖ στίς ἀ­παι­τή­σεις τοῦ ρό­λου της ὡς θε­μα­το­φύ­λα­κα τοῦ ἔ­θνους μας. Δεί­χνει νά ἀ­κο­λου­θεῖ τίς ἐ­ξε­λί­ξεις καί νά σύ­ρε­ται ἀ­πό αὐ­τές, χω­ρίς νά ἀρ­θρώ­νει λό­γο καί χω­ρίς τήν ἀ­παι­τού­με­νη δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­σή Της.

Εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ὅ­τι ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ροι Ἱ­ε­ράρ­χες, προ­φο­ρι­κά καί γρα­πτά ἐκ­φρά­ζουν τήν δυ­σα­ρέ­σκειά τους καί στιγ­μα­τί­ζουν τήν ἀ­που­σί­α καί τήν ἀ­φω­νί­α τῆς Δι­οι­κού­σης Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­πό τήν σύγ­χρο­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τά προ­βλή­μα­τα καί τίς δο­κι­μα­σί­ες τοῦ λα­οῦ μας. Ἑ­νός λα­οῦ πού ἀ­γα­να­κτι­σμέ­νος, ἀ­η­δι­α­σμέ­νος καί τρα­γι­κά ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νος ἀ­πό τήν ἐκ­με­τάλ­λευ­ση καί τόν ἐμ­παιγ­μό τῶν πο­λι­τι­κῶν ὀρ­θώ­νει τό ἀ­νά­στη­μά του καί ἀν­τι­πα­λεύ­ει μό­νος καί ἐγ­κα­ταλει­μμέ­νος τήν ξέ­νη κα­το­χή καί τούς νέ­ους δυ­νά­στες τῆς πα­τρί­δος μας.

Καί εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κά τρα­γι­κό ὁ λα­ός νά ἀ­πο­ζη­τᾶ ἐ­να­γω­νί­ως στή­ριγ­μα καί πα­ρη­γο­ριά καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α νά κω­φεύ­ει καί νά σι­ω­πᾶ. Εἶ­ναι τρα­γι­κό ὁ πι­στός λα­ός νά ἀ­γω­νιᾶ καί νά ἀ­γω­νί­ζε­ται γιά νά δι­α­φυ­λά­ξει τήν πί­στη του, τήν θρη­σκευ­τι­κή του ἐ­λευ­θε­ρί­α, τήν ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξη πα­ρά­δο­σή του, νά ὀρ­γα­νώ­νει ἀν­τι­δρά­σεις καί ἐκ­δη­λώ­σεις δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη σέ ὅ­λη τήν Ἑλ­λά­δα καί ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α νά ἐ­φη­συ­χά­ζει καί νά ἀρ­κεῖ­ται σέ ὀ­λι­γό­λο­γα, γε­νι­κό­λο­γα καί ἀ­νού­σια δελ­τί­α τύ­που.

Εἶ­ναι τρα­γι­κό τά παι­διά νά ἐ­κλι­πα­ροῦν μέ πό­θο, λα­χτά­ρα καί ἱ­ε­ρή ἀ­γω­νί­α τήν Μη­τέ­ρα τους (τήν Ἐκ­κλη­σί­α δη­λα­δή) νά τούς προ­στα­τέ­ψει καί νά τούς κα­θο­δη­γή­σει καί Αὐ­τή νά πε­ρι­φρο­νεῖ καί νά ἀ­γνο­εῖ τά ἴ­δια Της τά παι­διά.

Μέ τόν τρό­πο της αὐ­τό ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­ναγ­κά­ζει τά παι­διά της νά αὐ­τε­νερ­γοῦν καί νά κα­τε­βαί­νουν ἀ­πορ­φα­νι­σμέ­να στούς δρό­μους καί τίς πλα­τεῖ­ες γιά τήν προ­ά­σπι­ση τῶν ἐ­θνι­κῶν καί θρη­σκευ­τι­κῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν καί δι­και­ω­μά­των τους.

Ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι Αὐ­τή πού, ἔ­στω καί αὐ­τή τήν ὕ­στα­τη στιγ­μή μέ τό κύ­ρος καί τήν βα­ρύ­­τη­τα τῶν πα­ρεμ­βά­σε­ών Της μπο­ρεῖ καί πρέ­πει, λαμ­βά­νον­τας ὑ­πό­ψη καί τήν ἐκ­πε­φρα­σμέ­νη ἔν­το­νη ἀν­τί­θε­ση τῶν πι­στῶν, νά ἡ­γη­θεῖ τῆς ἀν­τι­στά­σε­ως καί τῆς ἀν­τι­δρά­σε­ως κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη καί τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κε­λώ­μα­τος, ὥ­στε νά ἀ­πο­τρέ­ψει τήν ἔκ­δο­σή της ἀ­να­παύ­ον­τας ἔ­τσι τό ὀρ­θό­δο­ξο πλή­ρω­μα.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Κα­τα­κλεί­ον­τας καί ἀ­φοῦ Σᾶς συγ­χα­ροῦ­με καί Σᾶς εὐ­χα­ρι­στή­σου­με γιά μί­α ἀ­κό­μη φο­ρά γιά τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη αὐ­τή πρω­το­βου­λί­α Σας νά δι­ορ­γα­νώ­σε­τε σή­με­ρα στόν εὐ­λο­γη­μέ­νο αὐ­τό τό­πο τήν πα­λλα­ϊ­κή συγ­κέν­τρω­ση δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη καί τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κε­λώ­μα­τος καί τήν τι­μή πού μᾶς κά­να­τε νά συμ­με­τά­σχου­με σέ αὐ­τή ὡς ἕ­νας ἐκ τῶν ὁ­μι­λη­τῶν, θά θέ­λα­με νά Σᾶς πα­ρα­κα­λέ­σου­με νά εὐ­χη­θεῖ­τε νά ἀρ­θοῦ­με ὅ­λοι στό ὕ­ψος τῶν πε­ρι­στά­σε­ων, ἄρ­χον­τες καί ἀρ­χό­με­νοι, ποι­μέ­νες καί ποι­με­νό­με­νοι καί νά ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με στήν ἀ­νάγ­κη καί τήν κρι­σι­μό­τη­τα τῶν στιγ­μῶν πού δι­ερ­χό­μα­στε, ὡς πο­λί­τες, ὡς λα­ός καί ὡς Ἔ­θνος.

Εὐ­χη­θεῖ­τε νά μήν ὑ­πο­στεί­λου­με τήν ση­μαί­α τοῦ ἀ­γώ­να, νά μην ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τό πε­δί­ο τῆς μά­χης, νά μήν καμ­φθοῦ­με ἀ­πό τίς δο­κι­μα­σί­ες, νά μήν ἐν­δώ­σου­με στίς ἀ­πει­λές. Εὐ­χη­θεῖ­τε νά στα­θοῦ­με ἀν­τά­ξιοι τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς μας καί νά μήν ὑ­πο­τα­χθοῦ­με στήν παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­κτα­το­ρί­α τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των· νά ὀρ­θο­πο­δή­σου­με καί πά­λι ὡς ἔ­θνος καί νά βρεῖ ἡ πα­τρί­δα μας τόν δρό­μο γιά τήν ἔ­ξο­δο ἀ­πό τήν στε­νω­πό τῆς πρω­το­φα­νοῦς κρί­σε­ως πού τήν τα­λα­νί­ζει μέ τό μι­κρό­τε­ρο δυ­να­τό κό­στος σέ θυ­σί­ες καί δο­κι­μα­σί­ες.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά καί ἀπό τήν καρδιά μας γιά ὅλα.