ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ H’
Η ίδια η Βίβλος περιέχει τέτοιο αρχαίο παράδειγμα διεθνισμού στο Α’ Μακκαβαίων στην Π.Δ. (Α’ Μακ., Α’ στ. 41-43) στα χρόνια του Βασιλιά Αντιόχου Δ’ του Επιφανούς (175-164 π.Χ.), που δημοσίευσε διάταγμα σ’ όλο το βασίλειο, να γίνουν όλοι οι λαοί του Βασιλείου του ένας λαός και να εγκαταλείψουν ο καθένας τους δικούς τους νόμους. Με αυτό το αρχαίο διεθνιστικό κίνημα κτυπούσε ουσιαστικά την πίστη των υποδούλων Ιουδαίων, έκαιγε τα βιβλία του Νόμου, θανάτωνε τις γυναίκες που έκαναν περιτομή στα παιδιά τους και έκτιζε δικούς του ειδωλολατρικούς βωμούς.
Τον προπερασμένο αιώνα είχαμε έντονη χρήση των λέξεων «διεθνείς», «διεθνισμός» με τα συνθήματα για διεθνείς αγώνες εργατών και όλων των καταπιεζομένων ενάντια στην κρατούσα τάξη. Αλλά ενώ το κίνημα φαίνεται δημοκρατικό και φιλελεύθερο, απαιτεί την απόλυτη εξάρτηση και αναφορά στους υποκινητές του και στα κράτη, που αυτοί αντιπροσωπεύουν. Φαίνεται να διακηρύττει την ελεύθερη συνεργασία, αλλά όμως επιβάλλει βίαια την υποταγή.
Στον 20ο αιώνα και τώρα στον 21ο, έχουμε ζωηρές και πολύπλευρες εκδηλώσεις διεθνισμού με κοινωφελείς παγκόσμιους οργανισμούς, που επηρέασαν στη νοοτροπία ακόμα και αρκετούς ηγέτες της Ορθοδόξης Εκκλησίας… Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, και τώρα Ερυθρά ημισέληνος, οι διεθνείς Ολυμπιακοί Αγώνες, διεθνή δικαστήρια, διεθνείς επιστημονικές ενώσεις, διεθνή συνέδρια κ.α. Αλλά και διεθνείς οργανισμούς για την εξασφάλιση της ειρήνης, όπως Κοινωνία των Εθνών, Ο.Η.Ε., κ.α. Όμως όπως βλέπουμε και αυτοί οι διεθνείς λεγόμενοι οργανισμοί, μεροληπτούν υπέρ των ισχυρών λαών, αδικούν τους μικρούς και αδυνάτους που αναγκάζονται να υποταχθούν οικονομικά, ηθικά, και πολιτικά «στο δίκαιο του ισχυροτέρου» στο μεγάλο κεφάλαιο που γνωρίζουμε πλέον σε ποιών τα χέρια βρίσκεται.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η σημερινή καταπληκτική τεχνολογία, το internet, με την άμεση παγκόσμια επικοινωνία και πληροφόρηση, που κατάντησε τον πλανήτη ένα «μικρό χωριό», μπορεί να υπηρετήσει όσο ποτέ άλλοτε το όραμα του διεθνισμού.
Όμως πίσω από την ιδεαλιστική βιτρίνα του διεθνισμού, που ελκύει κάθε άνθρωπο, καμουφλάρεται κάτι το φοβερό. Η ύπουλη προσπάθεια να εξασθενίσει το αίσθημα της φιλοπατρίας και να κατορθωθεί τελικώς η αφομοίωση η η συγχώνευση των μικρών εθνών και κυρίως το ελληνικό. Τώρα μάλιστα που οι θύρες άνοιξαν και γέμισε το κράτος μας εκατομμύρια λαθρομετανάστες που για να «τιμηθούν», χωρίς έλεγχο, λαμβάνουν την Ελληνική υπηκοότητα…
Ακόμα θα λέγαμε ότι τώρα κρύβεται πίσω από την βιτρίνα του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης και κάτι άλλο πιο αδιόρατο και πιο σοβαρό. Τι είναι αυτό; Η εωσφορική επιδίωξη των εμπνευστών του να επιβάλουν τις όποιες προτιμήσεις τους και τα κοινωνικά τους οράματα κατά κάποιο «μεσσιανικό τρόπο» σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η παγκόσμια εξουσία και κυριαρχία ενός Έθνους επί όλων των εθνών μέσω της ασύλληπτης τεχνολογικής δυνατότητας που υπάρχει σήμερα, και που σχεδιάζεται να επιβληθεί, θα πρέπει όλους τους λαούς και όλα τα έθνη, μα κυρίως τον Ορθόδοξο λαό και το Ελληνικό Έθνος να μας βάλει σε ανησυχία και εγρήγορση…
Πόσο δίκαιο είχε νεότερος στοχαστής όταν έγραφε για το θέμα του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης που επιβάλλουν τώρα οι σκοτεινές δυνάμεις στον κόσμο μας. Η άρσις, έγραφε, των εθνικών φραγμών και η ισοπέδωσις των πάντων, θα είχε ως αποτέλεσμα για τον πολιτισμό, το αποτέλεσμα που θα είχε για μία μουσική σύνθεση η κατάργηση της διαφοράς των μουσικών τόνων, δηλ. μία μονοτονία καταθλιπτική και αφόρητη. Εξ άλλου, όπως η πρόοδος ενός Έθνους δεν εξασφαλίζεται με την ισοπέδωση όλων των επιμέρους πολιτών, αλλά με την αρμονική κίνηση των ιδιαιτέρων ικανοτήτων του, έτσι και η πρόοδος όλης της ανθρωπότητας δεν επιτυγχάνεται με την ισοπέδωση όλων των επιμέρους εθνών, αλλά με την ειρηνική άμιλλα των ιδιαιτέρων πνευματικών και υλικών τους δυνάμεων.
Πιστεύουμε πως κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση στις απλές και σοφές αυτές σκέψεις, όταν μάλιστα συνειδητοποιήσουμε ποιοί ακριβώς κρύβονται πίσω από το παραπέτασμα του θρησκευτικού συγκρητισμού και της παγκοσμιοποίησης…
Την έννοια της πατρίδας πολέμησε ακόμα με μανία ο Μαρξισμός και ο επάρατος Κομμουνισμός, με την περί διεθνισμού και κοσμοπολιτισμού πλανεμένη διδασκαλία του.
Έγραφε στο κομμουνιστικό μανιφέστο του ο Μαρξ, που το κανονικό του όνομα ήταν Κασιλέ Μαρδοχαίου και ήταν υιός ραββίνου: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί κανένας να τους πάρει εκείνο που δεν έχουν». Αυτά έγραφε ο Εβραίος Μαρξ, αλλά ήρθε ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και διέψευσε πανηγυρικά τις θεωρίες αυτές. Οι Ρώσοι, παρά την τόση πλύση εγκεφάλου που είχαν υποστεί για χρόνια ολόκληρα, παρουσίασαν μεγάλη φιλοπατρία και μάλιστα την εξύμνησαν. Αυτοί οι ηγέτες της αλήστου μνήμης κομμουνιστικής Ρωσίας, ταπεινώθηκαν μπροστά στο μεγάλο κίνδυνο του Χίτλερ. Όχι μόνο μέσω των ραδιοφωνικών τους σταθμών και των εφημερίδων και των εντύπων τους, έκαναν έκκληση στα πατριωτικά του λαού αισθήματα, αλλά αναγκάστηκαν να ζητήσουν και τη συνδρομή αυτής της Εκκλησίας, να ξανανοίξουν οι κλειστοί ναοί, να επιστρέψουν από τα «Κουλάγκ» οι εξόριστοι μάρτυρες ιερείς, ακριβώς διότι το πατριωτικό αίσθημα δεν μπορεί να ξεριζωθεί από τις καρδιές των ανθρώπων και μάλιστα έχει ανάγκη καλλιέργειας συστηματικής για να αναπτύσσεται σε κανονική μορφή.
(Συνεχίζεται...)
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: p.ioil@freemail.gr
