1821 : «Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά ...»

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 11ῃ Μαρτίου 2013

Ἀριθ.  Πρωτ. 4

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ   162α

ΘΕΜΑ: 1821 : «Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά ...»

              

            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

            Ὁ Ἐθνικός μας Ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός, ἔτσι ὡραματίστηκε τὴν Ἐλευθερία μας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό : «Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ Ἱερά». Καὶ εἶχε ἀπόλυτο δίκιο. Γιατὶ ἀπὸ τὸ 1453 ποὺ ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη στὰ χέρια τῶν Τούρκων, μέχρι τὸ 1821, ποὺ ὑψώθηκε στὴν Ἁγία Λαύρα τὸ Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως, ἡ Ἑλλάδα εἶχε γεμίσει ἀπὸ τὰ κόκκαλα ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, κατὰ καιρούς, ἀγωνίστηκαν «ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος». Τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια, τὰ ψηλὰ βουνά, οἱ σπηλιές, οἱ κάμποι, τὰ νησιὰ καὶ οἱ θάλασσες γέμιζαν ἀπὸ τὰ σώματα νέων καὶ ἡλικιωμένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι μὴ μπορῶντας νὰ ζήσουν κάτω ἀπὸ τὸν βαρὺ καὶ ἀπαίσιο ὀθωμανικὸ ζυγό, σήκωναν, κατὰ καιρούς, τὰ ὅπλα γιὰ νὰ διώξουν τὸν κατακτητή. Ἦσαν, ὅμως, ἀγύμναστοι, ὀλιγάριθμοι καί, πρὸ παντός, ἀβοήθητοι ἀπὸ τὰ διάφορα Εὐρωπαϊκὰ κράτη, τὰ ὁποῖα, κατὰ κανόνα, τοὺς ὑπονόμευαν. Ἔτσι, ὁλόκληρη ἡ ὑπόδουλη Χώρα ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὰ ἱερὰ κόκκαλα τῶν παιδιῶν της.

-Β-

            Ἀλλά, κάποτε, «ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου». Στὶς 25 Μαρτίου 1821 οἱ ραγιάδες, μαζὶ μὲ τὸ οὐράνιο μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἄκουσαν καὶ τὸ ἄγγελμα τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἐσάλπιζε ἕνας ἄλλος ἄγγελος, ὁ Ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸς στὸ ἀρχαῖο μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας, κοντὰ στὰ Καλάβρυτα. Ἡ παράδοση λέει ὅτι, ὅταν οἱ Ὁπλαρχηγοὶ μαζεύτηκαν στὴν Ἁγία Λαύρα, ἤθελαν ὁ καθένας τους νὰ προηγῆται τὸ δικό του μπαϊράκι. Τὰ πνεύματα ἄναψαν, γιατὶ κανεὶς δὲν ὑποχωροῦσε. Ὁ Γερμανὸς εἶδε ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ πείσματα καὶ τὶς ξεσυνέριες ἐκινδύνευε νὰ μὴν ἀρχίσῃ κἄν ἡ Ἐπανάσταση, ποὺ τὴν περίμεναν οἱ Ἕλληνες μὲ ὄνειρα καὶ μὲ προσδοκίες. Ἔτσι, χωρὶς νὰ χάνῃ καιρὸ καὶ χωρὶς νὰ διστάσῃ, βγῆκε στὴν ὡραία πύλη καὶ ξεκρέμασε τὸ «βῆλο», δηλαδὴ τὴν κουρτίνα, ποὺ ἔκλεινε τὸ ἱερὸ βῆμα ἀπὸ τὸν κυρίως ναό. Σ’ αὐτὸ τὸ βῆλο ἦταν χρυσοκεντημένη ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ χρόνια τὴν ἔβλεπαν καὶ τὴν εὐλαβοῦνταν ὅσοι ἐκκλησιαζόντουσαν ἤ ἐπισκέπτονταν τὴν Μονή. Ὁ Δεσπότης κράτησε ψηλὰ τὸ «βῆλο», ὥστε νὰ τὸ βλέπουν ὅλοι. Καὶ μὲ τὴν ἐπιβλητικὴ φωνή του εἶπε :   - Ἀδέλφια, ἀπὸ σήμερα καὶ στὸ ἑξῆς, αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ μπαϊράκι καὶ τὸ λάβαρό μας.  Κι’ ἦταν θαυμαστό, ὅτι οἱ σκληροτράχηλοι ἐκεῖνοι ὁπλαρχηγοὶ ἐπειθάρχησαν χωρὶς ἀντιλογία. Ὁ ἀγώνας ἔμπαινε κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τὴν προστασία τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν μητρικὴ στοργὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐλευθερία, βγαλμένη ἀπὸ τὰ ἱερὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων, ξαναγύριζε στὴν ἀρχαία κοιτίδα της, στὴν Ἑλλάδα.

-Γ-

            Ὁ γιγάντιος ἀγώνας τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας εἶχε, βέβαια, καὶ τὶς σκιές του. Οἱ φατριασμοὶ καὶ οἱ διχόνοιες δὲν ἔλειψαν. Ὅμως, πάνω ἀπ’ αὐτὲς τὶς μικρότητες καὶ ἀθλιότητες, οἱ Ἕλληνες ἔβαζαν πάντοτε τὴν πίστη τους στὸν Θεὸ τῶν πατέρων τους, τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Μακρυγιάννης στὸν ναύαρχο Δεριγνὺ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν μάχη τῶν Μύλων : «Ἐκεῖ ὁποὔφκιανα τὶς θέσεις εἰς τοὺς Μύλους ἦρθε ὁ Ντερνὺς (Δεριγνὺ) νὰ μὲ ἰδῆ. Μοῦ λέγει : «Τὶ κάνεις αὐτοῦ ; Αὐτὲς οἱ θέσεις εἶναι ἀδύνατες · τὶ πόλεμο θὰ κάνετε μὲ τὸν Μπραΐμη αὐτοῦ ;» Τοῦ λέγω : Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις καὶ μεῖς, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεὸς ὁποῦ μᾶς προστατεύει». Ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη, ὅτι «ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν τὴν παίρνει πίσω», φανερώνει ἀκριβῶς ὅτι ἐκεῖνος ὁ ἀγώνας δὲν ἦταν ... «ταξικός», ὅπως ὑποστηρίζουν ἀνιστόρητα κάποιοι, ἀλλὰ ἀγώνας γιὰ τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τῆς φυλῆς, μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας.

-Δ-

            Μικρὴ σὲ ἔκταση ἦταν ἡ Ἑλλάδα ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ὅμως, οἱ Ἕλληνες ποτὲ δὲν παραδέχθηκαν ὅτι αὐτὸ τὸ κομμάτι μόνο ἦταν ἡ πατρίδα τους. Ἔτσι, ὕστερα ἀπὸ 100 χρόνια τὸ Ἔθνος, γαλουχημένο μὲ τὴν Μεγάλη Ἰδέα, ἐξώρμησε μονοιασμένο καὶ ἐνσωμάτωσε στὸν Ἐθνικὸ κορμὸ τὴν Μακεδονία, τὴν Ἤπειρο, τὴν Θράκη, τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου.

            Ἀλλὰ εἶναι γεγονός, ὅτι οἱ ἐθνικοὶ ἀγῶνες δὲν σταματᾶνε ποτέ. Ἔτσι, σήμερα, τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων παλεύει γιὰ τὴν Κύπρο, γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο καὶ γιὰ τὴν Θράκη. Οἱ συνθῆκες οἱ οἰκονομικὲς εἶναι δύσκολες, ὄχι ὅμως τόσο, ὅσο ἐκεῖνα τὰ χρόνια, ποὺ πάλευαν νὰ διώξουν τὴν τουρκιά, ρακένδυτοι καὶ πεινασμένοι. Ὅποιος ἔχει γνωρίσει τὸν ἀγῶνα τοῦ Μεσολογγίου, γιὰ παράδειγμα, συγκινεῖται καὶ δακρύζει ὅταν πληροφορῆται ὅτι οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς ἱερᾶς πόλεως ἔτρωγαν ἀκάθαρτα ζῶα γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Κι’ ὅμως, στὶς προτάσεις τοῦ Ἰμπραὴμ νὰ παραδοθοῦν ἀπαντοῦσαν βροντόφωνα μὲ ἕνα ὑπερήφανο ὄχι. Καὶ τὄχε μαράζι ὁ τουρκοαιγύπτιος ἐκεῖνος πολέμαρχος, ὅτι τὸν εἶχε ταπεινώσει «ὁ φράχτης», ὅπως ἔλεγε περιπαικτικὰ τὴν ὑποτυπώδη ὀχύρωση τοῦ Μεσολογγίου. Ναί, «φράχτης» ἦταν. Ἀλλὰ τὸν ἔκανε κάστρο ἀπόρθητο ἡ πίστη τῶν ἀγωνιστῶν στὸν Κύριο τῶν Δυνάμεων. Κι’ ὅταν, μετὰ τὴν ἡρωϊκὴ ἔξοδο, μπῆκαν στὴν θρυλικὴ πόλη οἱ Τοῦρκοι, δὲν βρῆκαν τίποτε ἄλλο ἀπὸ σωροὺς ἐρειπίων καὶ νεκρὰ σώματα ἡρώων, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα βγῆκε λαμπρότερη ἡ Ἐλευθερία.

-Ε-

            Λοιπόν, ἀδελφοί, κουράγιο. Ψηλὰ οἱ καρδιές. Μονοιασμένοι καὶ ἀγαπημένοι ἄς ἀντιμετωπίσουμε τὴν κρίση τῶν συγχρόνων δύσκολων καιρῶν. Θὰ ἔλθουν πάλι οἱ καλὲς ἡμέρες. Προσεύχεσθε. Ἀγωνίζεσθε τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς .

            Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους. Καί, πρὸ παντός, καλὰ καὶ εὐλογημένα. Καὶ γιὰ τὴν Κύπρο. Καὶ γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ γιὰ τὸν ὅπου γῆς Ἑλληνισμό.

            Διάπυρος πρὸς Χριστὸν  εὐχέτης

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ