Ἅγιον
Πάσχα 2015
Ἀριθ. Πρωτ. 10
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 179η
ΘΕΜΑ: Ὀ Ἀναστημένος Χριστὸς εἶναι ὁ Αἰώνιος Νικητής.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
-Α-
Ὁλόκληρος
ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς κόσμος γιορτάζει τὸ μοναδικὸ καὶ τὸ πιὸ μεγάλο γεγονὸς
στὴν παγκόσμια Ἱστορία : Τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος
διεκήρυξε, ὅτι «ἐγὼ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός,
καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ
τοῦ ἅδου» (Ἀποκ. α΄ 17-18). Δηλαδή, ἐγὼ εἶμαι ὁ πρῶτος, διότι ὑπάρχω
προαιωνίως, καὶ ὁ ἔσχατος, διότι θὰ ὑπάρχω πάντοτε. Εἶμαι ἀκόμη ἐκεῖνος ποὺ ζῇ
πάντοτε κι’ ἔχει τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Καὶ ἔγινα νεκρός, πεθαίνοντας γιὰ
τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἔχω στὰ χέρια μου τὰ κλειδιὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ
Ἅδη. Διότι μὲ τὸν θάνατό μου κατέλυσα τὸν θάνατο καὶ ἀπέκτησα ἐξουσία καὶ στὸν
Ἅδη. Γι’ αὐτό, καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ συνθέτης τοῦ περίφημου
κανόνος τοῦ Πάσχα, σημειώνει σ’ ἕνα τροπάριο : «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν,
Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν, καὶ σκιρτῶντες
ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν πατέρων Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».
-Β-
Ναί, ἀδελφοί ! Ἡ δύναμη τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ
εἶναι ἀκατανίκητη. Αἰῶνες τώρα, ἔχει χυθῆ καὶ συνεχίζει νὰ χύνεται ἄφθονο τὸ
μελάνι τῶν ἀρνητῶν καὶ διωκτῶν τοῦ χριστιανισμοῦ. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶπαν, ὅτι
τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τὸ ἔκλεψαν οἱ Ἀπόστολοι, ἄλλοι ἰσχυρίσθηκαν ὅτι ὁ Κύριος
ἐλιποθύμησε στὸν Σταυρό, κι’ ὅτι στὸν τάφο συνῆλθε. Καὶ ὡρισμένοι, ἄλλα, ποὺ θὰ
μποροῦσε νὰ πῇ κανεὶς πὼς ἀγγίζουν τὸ ὅρια τῆς φαιδρότητας καὶ τοῦ γελοίου,
ὅπως ἡ θεωρία ὅτι τὸ Σῶμα ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὸν τάφο καὶ τὸ ἔθαψαν κάτω ἀπὸ ἕνα
ρυάκι, τοῦ ὁποίου εἶχαν στρέψει τὴν ροὴ τοῦ νεροῦ προηγουμένως καὶ μετὰ τὴν
ταφὴ τὸ ξανάφεραν καὶ πάλι στὴν κανονική του κοίτη, ὥστε νὰ μὴ μπορῇ νὰ βρεθῇ ὁ
νέος... τάφος !
-Γ-
Ἀλλὰ ὅσο κι’ ἄν
«δούλεψε» ἡ ἀχαλίνωτη φαντασία καὶ ἡ ἀπιστία τῶν διαφόρων κατὰ καιροὺς ἀρνητῶν,
ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Νικητὴς καὶ
Θριαμβευτής, ὄχι μόνο ἐναντίον τοῦ Θανάτου καὶ τοῦ Ἅδου, ἀλλὰ καὶ ὁ αἰώνιος
Νικητὴς ὅλων ἐκείνων τῶν ἀπίστων, ποὺ μὲ μανία ἐπολέμησαν τὸ ὑπερφυὲς γεγονὸς
τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπὸ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη, ποὺ εἶπε πεθαίνοντας «νενίκηκάς
με, Ναζωραῖε», μέχρι τὸν διαβόητο ἀρνητὴ τοῦ δέκατου ἔνατου αἰῶνα Ἐρνέστο
Ρενάν, πού, τελικά, δὲν δυσκολεύτηκε νὰ διακηρύξῃ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς «μένει διὰ τὴν
ἀνθρωπότητα ἀνεξάντλητος πηγὴ ἠθικῶν ἀναγεννήσεων» · καὶ ἀπὸ τὴν θαυμαστὴ
ἀναγέννηση τῆς χριστιανικῆς Πίστεως, ἔπειτα ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια πρωτοφανῶν σὲ
σκληρότητα διωγμῶν στὴν ἄλλοτε Σοβιετικὴ Ἕνωση, σ’ ὁλόκληρο σχεδὸν τὸν εἰκοστὸ
αἰῶνα · ἀλλὰ καὶ τοὺς θλιβεροὺς «τζιχαντιστὲς» τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα, τοῦ
αἰῶνα μας δηλαδή, ποὺ κυριολεκτικὰ σφάζουν τοὺς χριστιανούς, στὴν Μέση Ἀνατολὴ
καὶ στὴν Ἀφρική, καὶ μὲ θρασύτητα καὶ κομπασμὸ δείχνουν τὶς ἀπάνθρωπες πράξεις
τους, διὰ μέσου τῆς τηλεοράσεως, σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, «χωρὶς περίσκεψιν,
χωρὶς αἰδῶ», ὅπως λέει κι’ ὁ ποιητής.
-Δ-
Σὲ ὅλους αὐτούς, τοὺς παλαιότερους καὶ τοὺς σύγχρονους
πολέμιους τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπαναλάβουμε τὸν στίχο
ἀπὸ τὸν ὑπέροχο κανόνα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου : «Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον,
κουστωδία · οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν». Μάταια κοπιάζετε, μάταια
πασχίζετε ν’ ἀποδείξετε μῦθο τὴν Ἀνάσταση. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής.
Κι’ ὅταν Ἐκεῖνος θὰ ἐπανέλθῃ στὴν γῆ, κατὰ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν Του, ὄχι
βέβαια καθηλωμένος στὸν Σταυρό, ἀλλὰ καθισμένος σὲ θρόνο δόξας, Κριτὴς ζώντων
καὶ νεκρῶν, τότε καὶ σεῖς καὶ μεῖς κι’ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα θὰ Τὸν ἀναγνωρίσῃ
σὰν τροπαιοῦχο καὶ Νικητή, Καὶ «πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ
καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν
Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 10-11), Γι’ αὐτό, ἀδελφοί, θάρρος, γιατὶ ὁ Χριστὸς
«ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2). «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε · πάλιν
ἐρῷ, χαίρετε» (Φιλιπ. δ΄ 4). Ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ
Ἀναστάντι
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
