25Η
ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 : Ημέρα μνήμης
και αυτοσυνειδησίας
Κόνιτσα, 25 Μαρτίου 2016
Σεβασμιώτατε,
Κε Δήμαρχε, Κε Βουλευτά, σεβαστοί πατέρες, αξιότιμοι κύριοι εκπρόσωποι των ενόπλων
δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, αξιότιμοι
κύριοι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, κυρίες και κύριοι , αγαπητοί
μαθητές........
• Ημέρα
σύμβολο η σημερινή, ημέρα μνήμης και τιμής. Η μνήμη είναι ο πυρήνας της
ταυτότητάς μας και η δική μας ταυτότητα είναι Ελληνική μα συνάμα είναι και
ορθόδοξη με κύτταρο πρωταρχικό την ελευθερία. Έτσι η 25η Μαρτίου
είναι για τους Έλληνες ημέρα ελευθερίας
, πνευματικής αλλά και εθνικής.
Ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής
Παλαμάς κάνει λόγο για
«Δυο
λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.
Δυο
λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου κόπου,
η
λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου»
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον». Το θείο σχέδιο της σωτηρίας εξυφαίνεται μυστικά , σιωπηλά , στην
ταπεινή Ναζαρέτ, που σύμφωνα με τους συγχρόνους της δεν άφηνε προσδοκίες για
τίποτε καλό. Η ταπεινή Μαρία δέχεται σήμερα το «Χαίρε» του αρχαγγέλλου και με
το « γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου » γίνεται η Κεχαριτωμένη, η Θεοτόκος Παναγία.
Το μήνυμα της Σαρκώσεως του Θεού και Λόγου που δέχεται εκείνη γίνεται
Ευαγγελισμός Σωτηρίας όλου του ανθρωπίνου γένους, νίκης του θανάτου, άνοιγμα
της οδού στο δρόμο για τον παράδεισο. Κλείνει σήμερα το κεφάλαιο της φθοράς,
της σκλαβιάς στην αμαρτία και ανοίγει το κεφάλαιο της λύτρωσης και της ελευθερίας.
Κι η νεαρή κόρη της Ναζαρέτ που
γίνεται από σήμερα μητέρα του Ενός και
μοναδικού Θεού, θα γίνει μάνα όλου του κόσμου, αγαπημένη μάνα όλων των Ελλήνων.
Αυτή τους βοήθησε στα πικρά χρόνια της δουλείας , αυτή τους στήριξε στα χρόνια
του Αγώνα , αυτή τους συντρόφευε πάντα.
Όχι τυχαία λοιπόν ο δικός της Ευαγγελισμός
γίνεται αιώνες μετά ευαγγελισμός ανάστασης των υπόδουλων ραγιάδων. Η εύρεση μάλιστα της ομώνυμης θαυματουργής
εικόνας της στην Τήνο, λίγο μετά την έναρξη της Επανάστασης του 1821, γεμίζει
ελπίδα τις ψυχές τους και στερεώνει την πίστη τους ότι η Ευαγγελίστρια τους
σκέπει στον Αγώνα τους.
25η Μαρτίου 1821: η
γενέθλια μέρα της λευτεριάς που όλοι απολαμβάνουμε, δώρο ακριβό και πολύτιμο,
αιματοβαμμένη ατίμητη παρακαταθήκη.
Πρωταγωνιστής
τούτη τη μέρα ένας ολόκληρος λαός, που σηκώνει κεφάλι απέναντι στον αιμοβόρο
κατακτητή του , τον κοιτάζει με
περιφρόνηση και τον τάφο του με αδιαφορία. Ένα ολόκληρο έθνος κάνει τρεις
λέξεις κραυγή κι απαίτηση, λάβαρο και μπαϊράκι σε στεριά και θάλασσα , επιλογή και πόθο : « ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ ».
Κανένας
συμβιβασμός!
"Καλύτερα μιας ώρας
ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και
φυλακή"
Ο
Παλαιών Πατρών Γερμανός στην Αγία
Λαύρα βλογάει το λάβαρο. Η μεγάλη ώρα έχει
έρθει, η Ελληνική επανάσταση εκρήγνυται! Επιτέλους, αρχίζει να χαράζει ύστερα
από 4 αιώνες σκλαβιάς και μαρτυρίου!
Μετά τη 29η Μαΐου 1453 βαθύ
σκοτάδι τύλιξε τον τόπο. Τα χρόνια της δουλείας σκληρά, ατιμωτικά,
πνιγμένα στον πόνο , το δάκρυ, το αίμα. Βαρύς ο ζυγός του Οθωμανού: η φοβέρα
τα’σκιαζε όλα –η σκλαβιά πλάκωνε τις ψυχές, σύνθλιβε τα κορμιά, σκοτείνιαζε την
πλάση. Ήταν μια νύχτα απέραντη σαν την
απελπισιά. Φοβερή σαν το θάνατο. Μέσα
σε αυτή την νύχτα ο λαός ζούσε σε ανείπωτη αθλιότητα. Σκλάβος, ραγιάς, χωρίς
δικαιώματα, χωρίς δικιά του θέληση και γνώμη. Τη ζωή του δεν την όριζε, η
γυναίκα του δεν του ανήκε, τα παιδιά του στη διάθεση του κατακτητή. Βία ,
καταπίεση, δυσβάσταχτοι φόροι, παιδομάζωμα, εξισλαμισμοί.
Ωστόσο
η ελληνική ψυχή άντεξε! Θρεμμένη με το μάννα της πίστεως, παρηγορημένη από το
«κράτος του Σταυρού», συντροφιά με τη θλιμμένη για τις δυστυχίες μας
Παναγιά, μέσα στο τρέμουλο φως της
καντήλας του χαμόσπιτου και του κρυφού σχολειού
ύφαινε το όραμα της ελευθερίας. 400 χρόνια δεν στάθηκαν ικανά να
εξαλείψουν τη γλώσσα, την εθνική και θρησκευτική συνείδηση , να ισοπεδώσουν τις
παραδόσεις. Μέσα από τους θρύλους για το μαρμαρωμένο βασιλιά και την ατέλειωτη
λειτουργία της Αγια Σοφιάς ή για τα μισοτηγανισμένα ψάρια του μοναχού η ανώνυμη
μάνα κρατούσε άσβεστη στις παιδικές ψυχές τη φλόγα της ελπίδας για σύντομη
απελευθέρωση.
Μοναδικό
στήριγμα στους αιώνες της δουλείας που μάκραιναν η Εκκλησία, όχι μόνο ως θεσμός μα και ως χώρος. Ο
εκκλησιασμός των χριστιανών γινόταν βέβαια για προσευχή , αλλά και για ψυχική
επαφή και εθνική συνταύτιση.
Με τα βυζαντινά σύμβολα του τελετουργικού,
με την ελληνική γλώσσα του Ευαγγελίου, με τα προφητικά αναγνώσματα και τα
ενδυναμωτικά συναξάρια, με τις θρησκευτικές γιορτές ο υπόδουλος λαός ξαναβρήκε
στους ναούς, τη μυστική χρυσοκλωστή που τον ένωνε σε σύνολο και τον κρατούσε σε
επαφή με το μακρινό ένδοξο παρελθόν του . Σ΄ όλους αυτούς τους αιώνες, η
Εκκλησία του έδινε τις ευκαιρίες και τα σύμβολα , να θρέψει και τα εθνικά του
συναισθήματα. Στάθηκε
αληθινή κιβωτός του Έθνους. Η Ανάσταση μάλιστα του Χριστού και αρχηγού
της έγινε το σύμβολο της ανάστασης κι αυτού του υπόδουλου Γένους.
Αν και υφίσταται τις πιο
ανίερες αυθαιρεσίες από την πλευρά των Οθωμανών, η Εκκλησία είναι παρούσα σε
όλες τις τουρκοκρατούμενες ελληνικές κοινότητες. Κρατάει άσβεστη την ορθόδοξη
πίστη ,θυμίζει στους υπόδουλους την εθνική τους ταυτότητα, υπαγορεύει κοινούς
κανόνες ζωής και –κυρίως- μέσα στα κρυφά σχολειά διασώζει την ελληνική γλώσσα,
με αποτέλεσμα να διαφυλαχτεί η ενότητα, η αλληλεγγύη και άσβεστη η ελπίδα της
λευτεριάς.
Τον δικό της αγώνα για τη
διατήρηση της πίστης ενδυναμώνουν με τη θυσία
και το μαρτύριό τους οι Νεομάρτυρες, η δόξα της νεώτερης Εκκλησίας, οι άγιοι
των σκλάβων. Ο Φώτης Κόντογλου σημειώνει στο έργο του «Η Πονεμένη Ρωμιοσύνη»
: ... Οι δικοί
μας άγιοι, που μαρτυρήσανε στον καιρό που είμαστε σκλάβοι στους Τούρκους είτανε
ταπεινοί, απλοί, λιγομίλητοι, με τη φωτιά της πίστης στα στήθια τους,
απονήρευτοι και αγράμματοι, αφού το μόνο που γνωρίζανε να λένε μπροστά στον
αγριεμένο τον κριτή ήτανε: «Χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θ' αποθάνω».
Νέοι άνθρωποι, παλληκάρια απάνω στ' άνθος της
νιότης τους, πηγαίνανε προθυμερά να παραδοθούνε για τ' όνομα του Χριστού,
σφαζόντανε σαν τ' αρνιά ή
κρεμαζόντανε με τη θελιά στον λαιμό τους».
Κι ενώ το αίμα έρρεε, οι προσπάθειες για αποτίναξη του ζυγού της
δουλείας πριν το ΄21 δεν έλειψαν. Από
τα πιο γνωστά το κίνημα του επισκόπου Διονυσίου Φιλοσόφου στην Ήπειρο, του
Δασκαλογιάννη στα Σφακιά, τα Ορλωφικά στην Πελοπόννησο, το κίνημα του Λάμπρου
Κατσώνη στο Αιγαίο. Ανοργάνωτες και με τοπικό χαρακτήρα όλες αυτές οι
επαναστατικές κινήσεις δεν καρποφόρησαν και το γιαταγάνι, η κρεμάλα, η φωτιά
πρόσθεσαν κι άλλες μορφές στις ατέλειωτες στρατειές των Ρωμιών μαρτύρων και
ηρώων.
Τα μαρτύρια
των πρωταγωνιστών αλλά και των απλών ραγιάδων πότιζαν και έθρεφαν το δέντρο της
λευτεριάς, το ποθούμενο φλόγιζε καρδιές και γεννούσε αντρειωμένους. Οι πιο
περήφανοι κι ανυπότακτοι ραγιάδες
«φεύγουν απ’ τον κόσμο για την πικρή σκλαβιά», ανεβαίνουν στα βουνά,
γίνονται κλέφτες « να τρώνε τούρκικα κορμιά, σκλάβους να μην τους λένε». Ο λαός
τους αγαπούσε, τους θαύμαζε, τους ένιωθε προστάτες του, έκανε τραγούδι τους
αγώνες τους, τον καημό τους, την προσφορά τους. Ήταν η μαγιά της λευτεριάς κατά
το Μακρυγιάννη.
Τούτο το
προζύμι της λευτεριάς του Γένους το ζύμωσαν με το μόχθο, την αγωνία και τη
λαχτάρα τους αλλά και την ίδια τους τη ζωή κι άλλοι , οι Έλληνες διανοούμενοι του εξωτερικού με τα κηρύγματα για ισότητα,
ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Ρήγας Φεραίος, Αδαμάντιος Κοραής,
Ευγένιος Βούλγαρης. Κορυφαίος ανάμεσά τους ο εθνομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
που έκανε τη σπίθα πυρκαγιά με τις φωτισμένες διδαχές του αλλά και το πλήθος
των σχολείων που δημιούργησε.
Κι ήρθε η σειρά των Φιλικών να προσθέσουν
το αλάτι για να ετοιμαστεί η λειτουργιά για τη μέρα της Ανάστασης του Γένους,
για την δημιουργία πατρίδας ελεύθερης : ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΕΙΣ ΣΕ,
Ω ΙΕΡΑ ΠΛΗΝ ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ ΠΑΤΡΙΣ, ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τους πολυχρονίους βασάνους Σου,
ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα, τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα
ταλαίπωρα τέκνα Σου............ ορκίζονταν οι φιλικοί.
Όσοι
ήταν μυημένοι και είχαν τα προσόντα, όργωναν όλη την Ελλάδα, ξεσήκωναν, όπλιζαν
με θάρρος τους υπόδουλους ραγιάδες. Το δύσκολο έργο το ανέλαβαν άνθρωποι
σεβαστοί, με φλογερή καρδιά και πύρινο λόγο, όπως ο Παπαφλέσσας και ο
Κολοκοτρώνης. Κι όταν ο Κολοκοτρώνης διαλαλούσε στο Μοριά ότι ο Θεός υπόγραψε
για την ελευθερία της Ελλάδος και ότι δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του, οι
υπόδουλοι ένιωθαν ένα σφίξιμο στην καρδιά και μια εικόνα περνούσε σαν όνειρο
μπρος από τα μάτια τους, να ζούνε λέει λεύτεροι και μια σπίθα φώτιζε την μαυρισμένη
τους ψυχή.
Το προζύμι δουλεμένο με τον πόθο όλων των υπόδουλων
Ελλήνων ήταν πλέον έτοιμος άρτος. Έγινε πρόσφορο για κείνη την αλησμόνητη
λειτουργία στην Αγία Λαύρα στις 25 του
Μάρτη 1821 .
Αντίδωρο πήραν όλοι παρόντες και μη, γιατί ο Αγώνας δεν άφηνε κανέναν απέξω. Ξεκινούσε ο Αγώνας
της εθνικής ανεξαρτησίας όλων των Ελλήνων. "Πλησίον εις
τον Ιερέα -έλεγε ο Θ. Κολοκοτρώνης- ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί,
Πατριάρχης καί τζομπάνης, ναύτης καί γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι,
προεστοί και έμποροι" κι ότι «ως μία βροχή
έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας
και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί
και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση»
Ελευθερία.
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο:
Ελευθερία
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο:
Ελευθερία
Προετοιμασμένες
και φλογισμένες οι καρδιές από τα τραγούδια του Ρήγα και τους κήρυκες της
Φιλικής Εταιρείας ξεσηκώθηκαν χωρίς
κανένα μαθηματικό υπολογισμό, με ελάχιστα μέσα -με πέτρες και καριοφίλια , με
σπαθιά και μπουρλότα- απέναντι σε μια Αυτοκρατορία . Η ιστορία των Ελλήνων
ξαναζωντάνευε για άλλη μια φορά : η ψυχή πολεμούσε την υλική υπεροχή, η ανάγκη
για ελευθερία τη βαρβαρότητα και την τυραννία!
«Εμείς αν δεν είμαστε τρελοί δεν εκάναμε επανάσταση» παραδέχεται ο
Γέρος του Μοριά και συνεχίζει «Οι
καρδιές στις βίγλες και τα μάτια καρφωμένα στα δίστρατα και τα μονοπάτια.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη και τα τρύπια τσαρούχια με τα σκουριασμένα καριοφίλια
για να μας εμψυχώνουν. Λίγο είναι αυτό πατριώτες; Κι αν τα δισάκια και τα
ταγάρια είναι άδεια, τι πειράζει; Σάμπως πότε ήταν γεμάτα; Συνηθισμένα τα βουνά
στα χιόνια».
Κι ο λόγος του κατηγορηματικός: « όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ
πατρίδος. »
Πίστη και τρέλα , ένα εκρηκτικό μείγμα που έφερε
το θαύμα. Ο Αγώνας του ’21 ήταν θαύμα στην αφετηρία
του, στην αντοχή και στην πάλη του, θαύμα και στ’ αποτελέσματά του. Κι αυτό γιατί η ελληνική επανάσταση δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση
που εδραιώθηκε λόγω ευνοϊκών συμπτώσεων, μια και καμία από τις μεγάλες δυνάμεις
δεν πρόστρεξε από την αρχή για βοήθεια. Αντίθετα, την καταδίκασαν ομόφωνα. Η
Ιερή Συμμαχία έριχνε βαριά τη σκιά της στην Ευρώπη του καιρού εκείνου. Οι
Έλληνες ωστόσο αδιαφόρησαν ολότελα
για τη γνώμη των ισχυρών, ώσπου ανάγκασαν τα ευρωπαϊκά έθνη όχι απλά να
προσέξουν την υπόθεσή τους αλλά και να την συνδράμουν αργότερα ως Φιλέλληνες. Οι
Έλληνες ζήτησαν το αδύνατο πέρα από κάθε λογική, με πίστη και με πείσμα. Κι
έκαναν το αδύνατο δυνατό.
Η
Αγία Λαύρα δίνει το σύνθημα και το Λάβαρο της Επανάστασης γρήγορα σκεπάζει όλη
την Πελοπόννησο, την Ανατολική Στερεά αλλά και τη νησιωτική Ελλάδα. Ο σουλτάνος
γίνεται θηρίο κι αποφασίζει σκληρά αντίποινα. Πρωτομάρτυρας της λευτεριάς ο
Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄.
Ο τρομαγμένος ραγιάς ωστόσο καταλαβαίνει
πια ότι ο Τούρκος δεν είναι ανίκητος. Και παίρνει πάνω του τον αγώνα. Οι
επιτυχίες έρχονται η μια μετά την άλλη και την 1η Ιανουαρίου του 1822 η Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου μέσα
σε έναν ακράτητο ενθουσιασμό και παρά τις αντιθέσεις πολιτικών και στρατιωτικών
, διακηρύττει για το Έθνος , ενώπιον Θεού κι ανθρώπων : Την
πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν και μάλιστα με ένα σύνταγμα , από
τα δημοκρατικότερα, της εποχής εκείνης.
Όμως χρειάστηκαν γι’ αυτό πολλοί αγώνες , χιλιάδες
νεκροί , και η ιστορία να γράψει σελίδες πολλές
δόξας , ηρωισμού και αυταπάρνησης.
Παντού δίνουν το παρόν οι εκλεκτοί της φυλής, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί,
που κατορθώνουν να ενσαρκώσουν τα ιδανικά της στον πιο υψηλό βαθμό: o Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο
Καραϊσκάκης και ο Νικηταράς, ο Γρηγόριος Παπαφλέσσας, ο Διάκος στην Αλαμάνα και
ο Ανδρούτσος στο Χάνι της Γραβιάς, ο Καραϊσκάκης στην Αράχοβα, ο Ψαριανός
πυρπολητής Κανάρης, ο Ανδρέας Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους
και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι
αγωνιστές .
Το Βαλτέτσι,
το Δραγατσάνι, η Τριπολιτσά, τα Δερβενάκια, το Μανιάκι περνούν κι αυτά στην ιστορία.
Η
Χίος, η Νάουσα, η Κάσος και τα Ψαρά γίνονται τόποι μαρτυρίου, η ματωμένη
συνέχεια του Κουγκίου και του Ζαλόγγου, ενώ το Μεσολόγγι με τους Ελεύθερους
Πολιορκημένους του γίνεται αιώνιο σύμβολο ελευθερίας.
Τα
γεγονότα και οι βαρβαρότητες μαθαίνονται στην Ευρώπη και ένα μεγάλο φιλελληνικό κίνημα γεννιέται κι
ανδρώνεται στα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, το οποίο θα προσφέρει στον Αγώνα χρήματα, υπηρεσίες αλλά και το αγνό αίμα
ανθρώπων με ευγενική ψυχή. Ανθρώπων που έκλεισαν μέσα τους το μεγαλείο του
αρχαίου ελληνικού πολιτισμού όπως ο λόρδος Βύρων.
Η
επανάσταση του 1821 ωστόσο δεν είχε μόνο σελίδες δόξας και ηρωισμού. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Έλληνες
αγωνιστές, κινούμενοι από προσωπικές φιλοδοξίες και ανθρώπινες αδυναμίες,
συμπλέκονταν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να χάνονται πολλοί άξιοι και να
επωφελούνται οι κατακτητές. Ο αγώνας κινδύνεψε τα χρόνια του εμφυλίου, όχι από τους
υπέρτερους αριθμητικά εχθρούς, αλλά από τη δολερή διχόνοια.
Δεν ήταν όμως δυνατόν να πάνε χαμένες τόσες
θυσίες και τόσο αίμα. Καρποφόρησαν και δημιούργησαν ένα καινούριο- έστω και
μικρό – ελληνικό κράτος. Σ’ αυτόν τον κορμό προστέθηκαν όλα τα υπόλοιπα
σκλαβωμένα κομμάτια της ελληνικής γης, αφού πρώτα ελευθερώθηκαν και αφού
πλήρωσαν το φόρο του αίματος και της θυσίας που τους αναλογούσε……..
195 χρόνια
μετά θυμόμαστε και τιμούμε τον μεγάλο ξεσηκωμό του ΄21, την αρχή της ύπαρξης
της σύγχρονης Ελλάδας. Αναλογιζόμαστε πως αυτοί που μας λευτέρωσαν
πέτυχαν το θαύμα και συνειδητοποιούμε το δράμα που ζούμε όλοι οι Έλληνες
σήμερα. Ένα δράμα για το οποίο δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών με τις επιλογές μας
, τις παραλείψεις μας, τον στείρο
ατομισμό και κομματισμό μας, τον επιζήμιο ωχαδερφισμό μας.
Κάναμε
σημαία μας το να περνάμε καλά, θεοποιήσαμε την ύλη, μάθαμε το lifestyle, γίναμε δέσμιοι της μόδας και άκριτα
των νεωτερισμών και μεταρρυθμίσεων. Γυρίσαμε την πλάτη στην παράδοση, γίναμε
μάρτυρες και θεατές της παραχάραξης της ιστορίας μας, της κακοποίησης της
γλώσσας μας, της θεωρίας πως η ορθόδοξη πίστη είναι υπόθεση ξεπερασμένη και
οπισθοδρομική. Μαγευτήκαμε απ’ τις Σειρήνες της Δύσης και χτίσαμε με τα χέρια μας τα τείχη που μας απέκοψαν από τις ρίζες μας! Χάσαμε
το μέτρο στη ζωή μας και τώρα ζούμε πολιορκημένοι πανταχόθεν σε μια πρωτοφανή
σύγχιση και όχι μόνο!
Τα
τελευταία χρόνια παρατηρούμε αμήχανοι το θέριεμα του ισλαμισμού, τις φιλοδοξίες
των γειτόνων μας για ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, τις συνεχείς
προκλήσεις τους αλλά και τις διώξεις των χριστιανικών πληθυσμών της Μέσης
Ανατολής. Η ιστορία φαίνεται δυστυχώς να επαναλαμβάνεται! Κι εμείς είμαστε μπλεγμένοι στον ιστό μνημονίων και
δανείων.....
Προβάλλει
ωστόσο επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως η κρίση της ελληνικής
κοινωνίας είναι πρωτίστως ηθική. Δεν ζούμε μόνο για τον εαυτό μας ! Τούτη την
πατρίδα την αποκτήσαμε όλοι μαζί και για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μαζί της
πρέπει κι όλοι μαζί να στραφούμε
στην ιστορία μας και στην ελληνοχριστιανική μας παράδοση. Από εκεί θ’
αντλήσουμε και την αρετή και την τόλμη για να αντιμετωπίσουμε τις
προκλήσεις των καιρών και να μείνουμε ελεύθεροι!
Κυρίες και
κύριοι,
400 χρόνια
σκλαβιάς και 195 χρόνια ελευθερίας μας γεμίζουν ευθύνες για την εθνική μας
ταυτότητα και συνέχεια! « Κριτές θα μας
δικάσουν οι αγέννητοι , οι νεκροί !»
Κλείνοντας
τούτο το λόγο νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους φύλαξαν τη γλώσσα μου
Ελληνική, για να μπορούμε να διδάσκουμε σήμερα τους μαθητές μας σ’ ένα ελεύθερο
σχολείο.
Νιώθω
επίσης την ανάγκη να πω ευχαριστώ σ’ όσους θυσίασαν τη ζωή τους για να είμαστε
ελεύθεροι οι Έλληνες και χριστιανοί.
Κάτω
απ’ το βάρος των περιστάσεων ωστόσο νιώθω πως πρέπει να πούμε όλοι στην Υπέρμαχο Στρατηγό και τούτο :
Βόηθα Παναγιά
και τούτη τη φορά την Πατρίδα μας, το Λαό μας , το Έθνος των Ελλήνων!!
Σας
Ευχαριστώ........
Βλάχου Βασιλική
Φιλόλογος Γυμνασίου
Κόνιτσας
