Ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Ἀνδρέας γιὰ τόν Εὐαγγελισμὸ καὶ Ἐθνικὴ Παλλιγγενεσία

Ἀριθ.  Πρωτ. : 13 

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 25ῃ Μαρτίου 2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  188η

ΘΕΜΑ:  Εὐαγγελισμός - Ἐθνικὴ Παλλιγγενεσία : Ἐξαίσιο θαῦμα.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

            Ὁ χριστιανὸς ποιητὴς Γ. Βερίτης (Ἀλέξανδρος Γκιάλας) τραγουδάει αὐτὲς τὶς δύο γιορτές, καὶ μὲ τὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς του λέει : «Χαρῆτε, ἀδέλφια τὴν τρανή, διπλῆ γιορτή» : δηλαδὴ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν Ἐθνική μας Παλιγγενεσία τοῦ 1821.

            Ἆρά γε, νὰ ἦταν σύμπτωση ὅτι οἱ δυὸ αὐτὲς γιορτὲς συνέπεσε νὰ γίνουν τὴν ἴδια ἡμερομηνία, τὴν 25η Μαρτίου ; Ὄχι. Ὁ Θεός, ποὺ κυβερνάει τὸν κόσμο, ἔφερε ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ νὰ ὑψωθῇ στὸ Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας, κοντὰ στὰ Καλάβρυτα, τὸ Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως, στὶς 25 Μαρτίου 1821.

            Καὶ τὰ δύο γεγονότα ἦταν Εὐαγγελισμός · ἀφ’ ἑνὸς γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ τὶς εἶχε ἁλυσοδέσει ὁ πονηρὸς μὲ τὰ ἀνυπόφορα δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας · καὶ ἀφ’ ἑτέρου γιὰ τὴν ἀποτίναξη τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ποὺ κράταγε, ὄχι 30 ἤ 50 ἤ 100, ἀλλὰ τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὸ 1453, ποὺ ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Τούρκων. Ἦταν καὶ τὰ δύο γεγονότα ἕνα θαῦμα, ἕνα ἐξαίσιο θαῦμα...

-Β-

            Ὅταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν Παρθένο Μαριὰμ τῆς ἔφερε τὸ εὐχάριστο μήνυμα καὶ τῆς εἶπε : «Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ · εὗρες  γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν», τὸν Ἰησοῦν. «Οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται ... Καὶ βασιλεύσει ... εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκᾶ α΄ 30-33).

            Νέα ἐποχὴ ἀρχίζει. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ ἱδρύσῃ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ θὰ τὴν θεμελιώσῃ στὸ αἷμα τῆς σταυρικῆς Του θυσίας. Κι’ ὅπως βεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας»  (Α΄ Ἰωάν. α΄ 7). Ἡ ἁμαρτία, ποὺ καταδυνάστευε τοὺς ἀνθρώπους, δὲν θὰ μπορῇ πιὰ νὰ τοὺς κρατάῃ δεμένους. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θὰ διακηρύξῃ : «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα» (Ἀποκ. κα΄ 5). Ὅλα τὰ κάνω καινούργια. Καὶ ὁ πνευματοκίνητος Ἀπόστολος Παῦλος θὰ τονίσῃ : «Εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις · τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β΄ Κορ. ε΄ 17). Δηλαδή, καθένας ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι νέο δημιούργημα. Ἡ ἀρχαία κατάσταση, τὴν ὁποία εἶχε δημιουργήσει ἡ ἁμαρτία, πέρασε. Ὅλα ἔχουν γίνει καινούργια. Δόξα τῷ Θεῷ !

-Γ-

            Αὐτήν, λοιπόν, τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου διάλεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ φέρῃ τὸ μήνυμα τῆς ἐλευθερίας τῆς Ἐθνικῆς στοὺς σκλαβωμένους Ἕλληνες. Εἶχαν προηγηθῆ δέκα ἐπαναστάσεις, πρὶν ἀπὸ τὴν

Μεγάλη Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἐπανάσταση, ποὺ ἔγινε τὸ 1495, σαράντα μόλις χρόνια ἀπὸ τὴν Ἅλωση, μέχρι τὴν ἐξέγερση τῶν Σουλιωτῶν, τὸ 1800 - 1803, ἐναντίον τοῦ Ἀλῆ πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων, οἱ Ἕλληνες εἶχαν πάντοτε μπροστά τους τὸ ὅραμα τῆς Ἐλευθερίας. Γι’ αὐτό, ἀκριβῶς, δὲν περίμεναν ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση νὰ πάρουν μαθήματα. Ἄλλωστε, ἐκείνη ἦταν ἕνα κοινωνικὸ κίνημα, ποὺ ἀνέτρεψε τὴν Δυναστεία τῶν Λουδοβίκων, γιὰ νὰ φέρῃ, ὅμως, λίγο ἀργότερα, τὸν Ναπολέοντα Βοναπάρτη ὡς ... αὐτοκράτορα !

-Δ-

            Τὸ εἶπε ξεκάθαρα ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ, μιλῶντας στὴν Πνύκα πρὸς τοὺς μαθητὲς τοῦ Γυμνασίου τῆς Ἀθήνας : «Ὅταν πιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ Πατρίδος». Γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ἀκριβῶς γι’ αὐτό, ἡ Ἐπανάσταση ξεκίνησε τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ · καὶ τὸ Λάβαρο εἶχε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας · καὶ τὸν Ἀγῶνα εὐλόγησε ὁ Μητροπολίτης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός · καὶ οἱ ἀγωνιστές, ἑνώνοντας τὰ τρία δάχτυλα τοῦ δεξιοῦ τους χεριοῦ, ὡρκίστηκαν «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος», στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος.

-Ε-

            Στοὺς καιρούς μας, κατὰ τοὺς ὁποίους μερικοὶ μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν μὲ μανία καὶ φανατισμὸ τὴν ἀλλαγὴ τῆς πορείας τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τὰ Ἑλληνορθόδοξα ἰδανικά του, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀγαπᾶμε θερμὰ τὸν Χριστό, τὴν Ἁγία Του Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε ἀλλοίωση τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους, ὅπως ἀποβλέπουν κάποιοι τελευταῖοι νόμοι, ποὺ βάζουν νάρκες στὰ θεμέλια τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς κοινωνίας. Κι’ ἀκόμη, πρέπει νὰ ἀντιστεκώμαστε σὲ ἀνιστόρητες ἀπόψεις, ποὺ βλέπουν «συνωστισμό» στὴν προκυμαία τῆς Σμύρνης τὸ 1922 ἤ ἀρνοῦνται τὴν γενοκτονία τῶν Ποντίων ἀδελφῶν μας, καὶ ἄλλες παρόμοιες ἰδέες, ποὺ εἶναι λίαν ἐπικίνδυνες στοὺς σημερινοὺς ταραγμένους καιρούς.

            Ἀδελφοί μου συνέλληνες,

            Ψηλὰ οἱ καρδιές, ἄτρομες καὶ γενναῖες, μὲ τὴν πεποίθηση ἀκράδαντη ὅτι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ νικήσουν καὶ θὰ νικοῦν.  

            Χρόνια πολλά, ἅγια, ἀγωνιστικά. Ἰδιαίτερα γιὰ τὰ νειᾶτα, γιὰ τὴν Ἑλλάδα, δηλαδή, ποὺ ἔρχεται.

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ