ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου.
Ἰησοῦ μου, Ἐσὺ ποὺ δημιούργησες τοὺς Ἀγγέλους καὶ εἶσαι Κύριος αὐτῶν τῶν ἀΰλων ὄντων, ποὺ Σὲ δοξολογοῦν ἀσίγητα, Σὲ δοξολογῶ, ποὺ καλλώπισες ὅλα τὰ κτίσματα. Σ’ εὐχαριστῶ, γιατὶ μὲ τὸ λογικὸ ποὺ μοῦ ἔδωσες τὰ βλέπω καὶ τὰ χαίρομαι.
Ἰησοῦ μου, ποὺ μ’ ἕνα Σου νεῦμα ἔφτιαξες τὸν οὐρανό, ἐξομολογοῦμαι ὅτι μὲ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μου διστάζω νὰ σηκώσω τὸ βλέμμα μου νὰ τὸν δῶ. Ἐσύ, ποὺ κατασκεύασες τὸν ἥλιο καὶ τὴν σελήνη, φώτισε τὴν ψυχή μου.
Ἰησοῦ μου, ποὺ διακόσμησες τὸν οὐρανὸ μὲ τ’ ἄστρα, κόσμησέ με μὲ τὰ χαρίσματά Σου. Ἐσὺ ποὺ ζωγράφισες τὴ γῆ μὲ τὰ πολύχρωμα κι εὐωδιαστὰ λουλούδια, κάνε νὰ βλαστάνει κι ἡ ψυχή μου ἄνθη τῶν ἀρετῶν.
Ἰησοῦ μου, ποὺ ἔκανες νὰ βγάζουν τὰ δέντρα διαφόρους ὡραίους καρπούς, πλούτισέ με μὲ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. ΑΜΗΝ.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
1. Ἰακώβου Δ΄(4) 1-2
2. Ἰακώβου Δ΄ 3-5
3. Ἰακώβου Δ΄ 6
4. Ἰακώβου Δ΄ 7
5. Ἰακώβου Δ΄ 8
6. Ἰακώβου Δ΄ 9
7. Ἰακώβου Δ΄ 10
8. Ἰακώβου Δ΄ 11-12
9. Ἰακώβου Δ΄ 13-16
10. Ἰακώβου Δ΄ 17
Ἀπὸ τὸ Πάθος Κυρίου
11.Λουκᾶ ΙΘ΄(19)28-35
12. Λουκᾶ ΙΘ΄ 36-40
13. Λουκᾶ ΙΘ΄ 41-44
14. Λουκᾶ ΙΘ΄ 45-48
15. Λουκᾶ ΚΒ΄(22) 1-6
16. Λουκᾶ ΚΒ΄ 7-13
17. Λουκᾶ ΚΒ΄ 14-20
18. Λουκᾶ ΚΒ΄ 21-23
19. Λουκᾶ ΚΒ΄ 24-30
20. Λουκᾶ ΚΒ΄ 31-34
21. Λουκᾶ ΚΒ΄ 35-38
22. Λουκᾶ ΚΒ΄39-46
23. Λουκᾶ ΚΒ΄ 47-53
24. Λουκᾶ ΚΒ΄ 54-62
25. Λουκᾶ ΚΒ΄ 63-71
26. Λουκᾶ ΚΓ΄ (23) 1-7
27. Λουκᾶ ΚΓ΄ 8-16
28. Λουκᾶ ΚΓ΄17-25
29. Λουκᾶ ΚΓ΄26-31
30. Λουκᾶ ΚΓ΄ 32-38
ΜΑΪΟΣ
1.Λουκᾶ ΚΓ΄(23) 39-43
2. Λουκᾶ ΚΓ΄ 44-49
3. Λουκᾶ ΚΓ΄50-56
Ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση
4. Λουκᾶ ΚΔ΄(24)1-12
5. Λουκᾶ ΚΔ΄ 13-24
6. Λουκᾶ ΚΔ΄ 25-29
7. Λουκᾶ ΚΔ΄ 30-35
8. Λουκᾶ ΚΔ΄ 36-40
9. Λουκᾶ ΚΔ΄ 41-49
10. Λουκᾶ ΚΔ΄ 50-53
11. Ἰακώβου Ε΄ 1-3
12. Ἰακώβου Ε΄ 4-6
13.Ἰακώβου Ε΄ 7
14.Ἰακώβου Ε΄ 8
15. Ἰακώβου Ε΄ 9
16. Ἰακώβου Ε΄ 10-11
17. Ἰακώβου Ε΄ 12
18. Ἰακώβου Ε΄ 13
19. Ἰακώβου Ε΄ 14-15
20. Ἰακώβου Ε΄16-18
21. Ἰακώβου Ε΄ 19-20
22.Α΄Πέτρου Α΄(1) 1-2
23. Α΄ Πέτρου Α΄ 3-5
24.Α΄ Πέτρου Α΄ 6-8
25.Α΄ Πέτρου Α΄ 9-10
26.Α΄ Πέτρου Α΄ 11-12
27.Α΄Πέτρου Α΄ 13-14
28.Α΄ Πέτρου Α΄ 15-16
29.Α΄ Πέτρου Α΄ 17-20
30.Α΄ Πέτρου Α΄ 21-23
31.Α΄ Πέτρου Α΄ 24-25
Σᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ἀκούσετε
τοὺς στίχους αὐτοὺς
σὲ σύντομη ἑρμηνεία
τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ
Παναγιώτου Τρεμπέλα,
καὶ μάλιστα στὴ νεοελληνικὴ
ἔχοντας τὴν ἔγκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἄλλων Πατριαρχείων καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Διαβάζει ὁ Διδάσκαλος - Θεολόγος
κ. Κ. Πρέντος
" Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ"
Ἐνθύμιο "Χαρουμένων Ἀγωνιστῶν"
Ἔκδοση Ἀδελφότητος Θεολόγων "Ο ΣΩΤΗΡ"
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΙΑΚΩΒΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄(4ο)
Νὰ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τῶν παθῶν μας.
(Στίχοι 1-17) {0΄- 5΄53΄΄}.
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ
(Ἀπὸ τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΘ΄(19ο)
Ἡ εἴσοδος τοῦ Ἰησοῦ στὴν Ἱερουσαλήμ.
(Στίχοι 28-44) {7΄52΄΄- 11΄53΄΄}.
Ἡ ἐκδίωξη τῶν ἐμπόρων ἀπὸ τὸ ἱερό.
(Στίχοι 45-48) {11΄54΄΄- 12΄52΄΄}.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΒ΄(22ο)
Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα.
(Στίχοι 1-6) {0΄- 1΄25΄΄}.
Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος.
(Στίχοι 7-20) {1΄26΄΄- 5΄50΄΄}.
Ὁ προδότης. Συζήτηση γιὰ τὸ ποιός εἶναι ὁ πρῶτος.
(Στίχοι 21-30) {5΄51΄΄- 8΄50΄΄}.
Διάλογος τοῦ Κυρίου μὲ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς μαθητές.
(Στίχοι 31-38) {8΄51΄΄- 12΄34΄΄}.
Ἡ ἀγωνία τῆς Γεθσημανῆ.
(Στίχοι 39-46) {12΄35΄΄- 14΄11΄΄}.
Ἡ σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ.
(Στίχοι 47-53) {14΄12΄΄- 16΄15΄΄}.
Ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου.
(Στίχοι 54-62) {16΄16΄΄- 17΄53΄΄}.
Ὁ Κύριος ἐμπαίζεται μπροστὰ στὸ συνέδριο.
(Στίχοι 63-71) {17΄54΄΄- 19΄30΄΄}.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΓ΄(23ο)
Ὁ Κύριος ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου.
(Στίχοι 1-7) {0΄- 1΄25΄΄}.
Ὁ Κύριος ἐνώπιον τοῦ Ἡρώδη.
(Στίχοι 8-12) {1΄26΄΄- 2΄52΄΄}.
Ὁ Πιλάτος καταδικάζει τὸν Κύριο σὲ θάνατο.
(Στίχοι 13-25) {2΄53΄΄- 5΄28΄΄}.
Πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ. Οἱ γυναῖκες ποὺ ἔκλαιγαν.
(Στίχοι 26-31) {5΄29΄΄- 7΄10΄΄}.
Ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ.
(Στίχοι 32-38) {7΄11΄΄- 8΄58΄΄}.
Οἱ δύο ληστές.
(Στίχοι 39-43) {8΄59΄΄- 10΄22΄΄}.
Ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ.
(Στίχοι 44-49) {10΄23΄΄- 12΄08΄΄}.
Ἡ ταφὴ τοῦ Ἰησοῦ.
(Στίχοι 50-56) {12΄09΄΄- 14΄07΄΄}.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΔ΄(24ο)
Οἱ Μυροφόρες στὸν τάφο. Τὸ μήνυμα τῶν ἀγγέλων γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ὁ Πέτρος στὸ μνημεῖο.
(Στίχοι 1-12) {0΄- 2΄22΄΄}.
Ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου σὲ δύο μαθητὲς στοὺς Ἐμμαούς.
(Στίχοι 13-35) {2΄23΄΄- 8΄22΄΄}.
Ἡ ἐμφάνιση τοῦ ἀναστάντος Κυρίου στοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀποχαιρετιστήριες ὁδηγίες πρὸς αὐτούς.
(Στίχοι 36-49) {8΄23΄΄- 12΄22΄΄}.
Ἡ ἔνδοξη Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΙΑΚΩΒΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε΄(5ο)
Ἡ σκληρότητα τῶν πλουσίων.
(Στίχοι 1-6) {0΄- 1΄44΄΄}.
Ὑπομονὴ καὶ ὄχι γογγυσμός. Ἀπαγόρευση ὅρκου.
(Στίχοι 7-12) {1΄45΄΄- 4΄08΄΄}.
Τὸ Εὐχέλαιο σὲ καιρὸ ἀσθένειας.
(Στίχοι 13-15) {4΄09΄΄- 5΄03΄΄}.
Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς.
(Στίχοι 16-18) {5΄04΄΄- 5΄57΄΄}.
Ἡ εὐλογὶα νὰ ὁδηγεῖ κανεὶς ἕναν ἁμαρτωλὸ ἀπὸ τὴν πλάνη στὸ σωστὸ δρόμο.ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Α΄ ΠΕΤΡΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄(1ο)
Ἡ ἀνεκλάλητη χαρὰ ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας.
(Στίχοι 1-12) {0΄- 4΄38΄΄}.
Νὰ ζοῦμε μὲ ἁγιότητα, φόβο Θεοῦ καὶ ἀγάπη.
(Στίχοι 13-25) {4΄39΄΄- 9΄10΄΄}.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ
& ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Ἀριθ. Πρωτ. 115
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 11ῃ Μαρτίου 2024
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 256ῃ
Θέμα: 25ῃ Μαρτίου 1821 - Ἐλευθερία ἤ Θάνατος
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Μετά τήν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους, στίς 29 Μαῒου 1453, τό Γένος τῶν Ἑλλήνων βρέθηκε κάτω ἀπό τόν ὀθωμανικό ζυγό, τετρακόσια χρόνια στήν νότια Ἑλλάδα καί πεντακόσια στό βόρειο τμῆμα τῆς Χώρας.
Ἦταν πολλά, πάρα πολλά τά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Καί μεγάλη, πολύ μεγάλη, ἡ σκληρότητα καί ἡ ἀπανθρωπιά τῶν ἀλλοφύλων καί ἀλλοδόξων κατακτητῶν. Ὁ Ἕλληνας εἶχε γίνει «ραγιᾶς», δοῦλος καί σκλάβος, πού δέν εἶχε κανένα δικαίωμα στήν οἰκογένεια, στή μόρφωση, στήν Ὀρθόδοξη πίστη του, στήν περιουσία του, ἀκόμη καί στήν ἴδια τή ζωή του. Μόνο ὑποχρεώσεις ἦταν φορτωμένος: Νά δίνῃ φόρους καί συνέχεια φόρους, νά δίνῃ, ἀκόμη καί χωρίς τήν θέλησή του, καί τά παιδιά του, πού οἱ Τοῦρκοι ἁρπάζοντάς τα βίαια, τά ἔκαναν Γενίτσαρους. Καί εἶναι γνωστό, πώς αὐτοί ἀκριβῶς οἱ Γενίτσαροι ἦταν τρισχειρότεροι καί πολύ πιό μισέλληνες κι’ ἀπό τούς ἴδιους τούς Τούρκους.
Γι’ αὐτό, κάποιοι ἀπό τούς σκλάβους, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τά δεινά τους ἤ κι’ ἀπό τίς φοβέρες τοῦ κατακτητῆ, ἀλλαξοπιστοῦσαν. Γινόντουσαν δηλαδή, μουσουλμᾶνοι, ἀρνητές τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό, ὅμως, ἐσήμαινε οὐσιαστικά καί ἄρνηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ κατάσταση εἶχε γίνει ὄχι ἀπλῶς ἀφόρητη, ἀλλά ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνη γιά τήν πορεία τοῦ Ἔθνους. Κι’ ἐδῶ ἀκριβῶς, εἶχε ἐφαρμογή ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἱεροῦ Ψαλμωδοῦ: Ἐπέτρεψες, Θεέ μου, καί «ἔθου ἡμᾶς ὄνειδος τῆς γείτοσιν ἡμῶν, μυκτηρισμόν καί χλευασμόν τοῖς κύκλω ἡμῶν ˙ ἔθου ἡμᾶς εἰς παραβολήν ἐν τοῖς ἔθνεσι» (Ψαλμ. μγ΄ 14 - 15). Ἐγίναμε, δηλαδή, ντροπή στούς γειτονικούς λαούς, καί ὁ ξεπεσμός μας καί ἡ ταπείνωσή μας κατάντησε παροιμιώδης.
-Β-
Τότε, ὅμως, μέσα σ’ ἐκεῖνο τό βαθύ σκοτάδι τῆς σκλαβιᾶς, πού οἱ κάπως μορφωμένοι καί ἱκανοί Ἕλληνες μετανάστευσαν στήν Εὐρώπη, ἀφήνοντας τόν ταλαίπωρο λαό μόνο του, μέ τά βάσανα καί τήν δυστυχία του, τότε ἀκριβῶς, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔδωσε δυναμικά τό «παρών» καί στάθηκε φρουρός καί τροφός τοῦ Ἔθνους. Μέ τήν Θεία Λατρεία, ὅπως καί ὅπου ἦταν δυνατόν, μέ τό «κρυφό σχολειό», μέ τόν παρηγορητικό της λόγο (ὅπως, γιά παράδειγμα, ὁ ἐθνοϊερομάρτυρας Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ἄλλοι) στήριξε ἀποφασιστικά τόν Ἑλληνισμό, λέγοντας – σύμφωνα μέ τόν ποιητή – στούς σκλαβωμένους Ἕλληνες: «Μή σκιάζεστε τά σκότη. Τῆς λευτεριᾶς τό φεγγοβόλο ἀστέρι, τῆς νύχτας τό ξημέρωμα θά φέρῃ».
Κι’ εἶναι αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μέ ἐκπρόσωπό της τόν ἀτρόμητο Μητροπολίτη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, ὕψωσε τό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως στό ἱστορικό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας, τήν 25ῃ Μαρτίου 1821, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Τό σύνθημα, πού τὄκαναν δικό τους ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἦταν «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος». Ἦταν αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στόν βωμό τῆς Ἐλευθερίας τοῦ Ἔθνους ἔδωσε τόν Ἐθνομάρτυρα Πατριάρχη Ἅγιο Γρηγόριο τόν Ε΄, πολλούς Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πού ἐσφαγιάστηκαν, τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου, πού πέθαναν μέσα σέ ἄθλιες συνθῆκες στά μπουντρούμια τῆς Τριπολιτσᾶς, τόν Σαλώνων Ἡσαῒα, τόν Ρωγῶν Ἰωσήφ, τόν Παπαφλέσσα, τόν Ἀθανάσιο Διάκο κι’ ἄλλους πολλούς, τούς ὁποίους ἄν ἤθελα νά ἀναφέρω «ἐπιλήψει με διηγούμενον ὁ χρόνος» (Ἑβρ. ια΄ 32), δέν θά μοῦ φτάσῃ ὁ χρόνος νά διηγοῦμαι …
-Γ-
Αὐτή, λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας συνεχίζει μέχρι σήμερα νά στηρίζῃ καί νά ἐμψυχώνῃ τό Ἑλληνικόν Ἔθνος. Τό 1941, μόνο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος ὁ ἀπό Τραπεζοῦντος ἀρνήθηκε νά ὁρκίσῃ τήν Γερμανοπρόβλητη κατοχική Κυβέρνηση καί μίλησε μέ γλῶσσα θαρραλέα καί ἐπιτιμητική στόν Γερμανό στρατηγό Στοῦμε, πού τόν ἐπισκέφθηκε στήν Ἀρχιεπισκοπή. Στήν Κύπρο, ἡ Ἐκκλησία πρωτοστάτησε στόν ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα τῆς ΕΟΚΑ (1955-59). Καί τώρα, πάλι ἡ Ἐκκλησία μας δίνει τόν καλόν ἀγῶνα γιά νά μή γίνῃ τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» τρόπος ζωῆς γιά τήν κοινωνία καί τήν οἰκογένεια τήν Ἑλληνική.
Ἄς θυμώμαστε, λοιπόν τήν προσφορά καί τίς θυσίες τῆς Ἐκκλησίας μας. Κι’ ἄς ἀγαπήσουμε πιό πολύ τόν Ἀρχηγό Της, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τοῦ ὁποίου ἡ χάρις καί τό ἔλεος εἴθε νά εἶναι μέ ὅλους σας. Χρόνια πολλά, ἅγια, εὐλογημένα, Χριστιανικά καί Ἑλληνικά. Χρόνια ἡρωϊκά!
Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ
Η Θεοδώρα στο καμίνι των θλίψεων
Ο
σατανάς τη φθονεί γι’ αυτό που είναι, και για τα έργα που κάνει, και
προσπαθεί να την παρασύρει. Δεν τα καταφέρνει όμως, γιατί η Θεοδώρα
είναι σταθερή στις αρχές της και πάντα πιστή στο σύζυγό της. Καταφέρνει
όμως να παρασύρει τον άνδρα της το Μιχαήλ, στην πορνεία και ακολασία, με
μέσο μια χήρα αρχόντισσα του παλατιού, που είχε το επίθετο Γαγγρινή.
Αυτή με τις κολακείες της και με μάγια έστρεψε την προσοχή του στην ίδια
και τον έκανε σιγά σιγά να απομακρύνεται από τη σύζυγό του Θεοδώρα.
Έφτασε, για χάρη της Γαγγρινής, ακόμη και να τη δέρνει και τελικά την
έδιωξε από το παλάτι, ήδη εγκυμονούσα στο πρώτο της παιδί.
Έτσι η
Θεοδώρα λυπημένη έφυγε από το παλάτι, και αφού περπάτησε αρκετά, έφτασε
στη Βλαχέρνα, χωριό απέναντι από την Άρτα, κοντά στον Άραχθο ποταμό.
Εκεί έμεινε για λίγο καιρό, κι ύστερα απομακρύνθηκε βορειότερα, επειδή
κατ' απαίτηση της Γαγγρινής ο Μιχαήλ διέταξε να απομακρυνθεί. Βρήκε
καταφύγιο στο χωριό Πρένιστα, το σημερινό Κορφοβούνι, στο μοναστήρι του
Αγίου Νικολάου, όπου εκεί μάλλον έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί,
που αργότερα το βάπτισε Νικηφόρο. Και από το μοναστήρι, επειδή φοβόταν
τους ανθρώπους του Μιχαήλ, έφυγε και βρήκε αποκούμπι κοντά στο μοναστήρι
σε ένα βράχο. Ζει μέσα στο κρύο, την ταλαιπωρία, την πείνα και τη
μοναξιά. Εκεί κοντά τη συνάντησε, μια μέρα που μάζευε χόρτα, ο ιερέας
του χωριού, στον οποίο με δυσκολία αποκαλύφτηκε ποια ήταν. Εκείνος
λυπήθηκε για την περιπέτειά της και της έδειξε μεγάλη αγάπη, παίρνοντάς
την στο σπίτι του, μαζί με το παιδί της. Πέντε χρόνια έμεινε κοντά του
κάτω από την προστασία του και τις συμβουλές του. Ποτέ δεν έβγαλε από το
στόμα της λόγια κακίας για τον άνδρα της. Επεδίωκε να μη μαθευτεί αυτό
που της συνέβηκε, για να μη θίξει τον άνδρα της. Έχει για στολίδι της τη
σύνεση και την ανεξικακία. Και προσπαθεί έτσι να γαλουχήσει και το
μικρό Νικηφόρο.
Ο σύζυγός της Μιχαήλ τελευταία ζούσε μέσα σε έναν εφιάλτη. Η συνείδηση άρχισε να τον κτυπά για το κακό που έκανε στη γυναίκα του Θεοδώρα. Τον πιέζουν και οι άρχοντες να ψάξει να βρει τη Βασίλισσα, αφού πρώτα έδιωξαν από το παλάτι τη Γαγγρινή, μαζί με τα δύο παιδιά της, που απόκτησε με το Μιχαήλ από την παράνομη σχέση. Και πράγματι μετανιωμένος ο Μιχαήλ έψαξε παντού και τελικά τη βρήκε στο σπίτι του ιερέα της Πρένιστας. Και την έφερε πάλι στο παλάτι, ζητώντας συγγνώμη για όσα της προξένησε. Εκείνη τον συγχώρησε μέσα από τα βάθη της καρδιάς της και του δικαιολόγησε την πράξη του ως μια ανθρώπινη αδυναμία, που πολλοί άνθρωποι μπορεί να πέσουν.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια καινούργια ζωή για τη Θεοδώρα και τον Μιχαήλ, γεμάτη με αγάπη μεταξύ τους. Έφεραν στον κόσμο άλλα πέντε παιδιά: τρεις κόρες και δύο αγόρια· το όνομα της πρώτης κόρης δε μας διασώθηκε, δεύτερη ήταν η Άννα, τρίτη η Ελένη, και αγόρια ήταν ο Ιωάννης και ο Δημήτριος. Μεγάλωσαν τα έξι παιδιά με πολλή φροντίδα, και τους έδωσαν να έχουν στη ζωή τους αξίες και αρχές, αγάπη για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Ο δε Μιχαήλ, για να δείξει τη μετάνοιά του για όσα προξένησε στη γυναίκα του, έκτισε εκκλησίες και μοναστήρια. Μαζί με τη Θεοδώρα έκτισαν το μοναστήρι της Κάτω Παναγιάς, το ναό της Παντάνασσας, κοντά στη Φιλιππιάδα, το μοναστήρι του Σωτήρος Χριστού στο Γαλαξείδι της Στερεάς Ελλάδας, την Παναγία στο χωριό Βλαχέρνα και το ναό του Αγίου Γεωργίου, στη θέση που είναι τώρα ο ναός της Αγίας Θεοδώρας. Ακόμη βοήθησε ο Μιχαήλ οικονομικά φτωχούς κι ανήμπορους ανθρώπους, και μερικούς τους απάλλαξε από τη βαριά φορολογία. Φρόντισε καλύτερα και για την παιδεία, ιδρύοντας μια ανώτερη σχολή στην Άρτα. Οικοδόμησε και το ωραίο βυζαντινό κάστρο, πάνω στα θεμέλια του κάστρου της αρχαίας Αμβρακίας με τους πελώριους λίθους.
Ο Δεσπότης Μιχαήλ Β' Άγγελος Κομνηνός άφησε στην Άρτα την τελευταία του πνοή, κι έφυγε μετανοημένος για όλα όσα έκανε. Τον κήδεψαν με βασιλικές τιμές και τοποθέτησαν το νεκρό του σώμα μέσα στην Παναγία των Βλαχερνών όπου σώζεται, στο δεξί μέρος του ναού, μέχρι σήμερα ο τάφος του.
Η Θεοδώρα στο μοναστήρι
Τώρα
η Θεοδώρα ελεύθερη από οικογενειακές και διοικητικές υποχρεώσεις,
ντύνεται το μοναχικό σχήμα εκεί στο ναό του Αγίου Γεωργίου που πριν από
χρόνια έκτισε, ιδρύοντας μοναστήρι. Γίνεται μοναχή μετά από αρκετά
χρόνια έγγαμου βίου, σε ηλικία 54 ετών, και δόθηκε στον Ιησού που τόσο
πολύ από μικρή ηλικία αγαπούσε. Εκεί στο μοναστήρι ζούσε, όπως λέγει ο
βιογράφος της Ιώβ, γυμνάζοντας τον εαυτό της με κόπους, αυξάνοντας τον
καρπό των αρετών με αγρυπνίες και ολονυκτίες, με ψαλμούς και ύμνους,
υπηρετώντας με προθυμία τις αδελφές του μοναστηριού· ήταν προστάτις των
αδικουμένων, των ορφανών, των χηρών και πτωχών, παρηγορούσε τους
θλιβομένους, και εγίνετο τοις πάσι τα πάντα, με ταπεινή καρδιά.
Η ίδια εργάζεται αδιάκοπα για το
μοναστήρι της και για τις αδελφές μοναχές. Θέλει να κτίσει το νάρθηκα
του ναού, και παρακαλεί τον Κύριο και τον Άγιο Γεώργιο, να της δίνουν
δύναμη. Όμως τα βάσανά της από τους θανάτους των παιδιών της δεν έχουν
τελειωμό. Γεύτηκε και το πικρό ποτήρι του θανάτου του Νικηφόρου της, που
μαζί πέρασαν τα πρώτα δύσκολα χρόνια της θλίψης από τη κακή συμπεριφορά
του άνδρα της.
Η οσιακή της Κοίμηση
Ύστερα
αρχίζει και για την ίδια η αντίστροφη μέτρηση για τη ζωή της. Έχει την
μυστική πληροφόρηση από τον Κύριο πως επίκειται η ώρα να φύγει από τη
ζωή. Εκείνη όμως παρακαλεί να της χαρίσει ο Θεός έξι μήνες ακόμη, τόσο
χρόνο χρειάζεται, για να τελειώσει το νάρθηκα του ναού, που ξεκίνησε να
κτίζει. Ο Κύριος την άκουσε και της έδωσε την παράταση που ζητούσε.
Ύστερα την κάλεσε κοντά του το 1303 μ.Χ, όπως αναφέρει ο αείμνηστος
αρτινός ιστορικός-ερευνητής Κ. Τσιλιγιάννης· κόντευε τότε τα 89 της
χρόνια. Την κήδεψαν με τιμές στις 11 Μαρτίου, και απόθεσαν το αγιασμένο
της σώμα σε μαρμάρινο τάφο, που έκτισαν στο νάρθηκα του ναού. Την
έκλαψαν οι μοναχές, όλος ο λαός θρήνησε για το θάνατό της. Είχαν όλοι
την αίσθηση πως κήδεψαν μια αγία.
Σήμερα η λάρνακα είναι ασημένια και παραμένει πάντα στο ναό, για να
δέχονται οι πιστοί την ευλογία της Αγίας. Η δε 11η Μαρτίου, ημέρα της
εορτής της πολιούχου Αγίας Θεοδώρας, είναι η πιο επίσημη ημέρα για την
Άρτα. Πλήθος κόσμου συρρέει από όλη την Ήπειρο και άλλα μέρη της
Ελλάδας, για να προσκυνήσουν τα τίμια λείψανά της και την αγία της
εικόνα· ακόμη να λάβει μέρος στη λιτάνευσή τους στους δρόμους της πόλης
και να πάρει την ευλογία της.
Η Αγία Θεοδώρα αποτέλεσε και αποτελεί
και σήμερα πρότυπο, άξιο μίμησης για όλους, ιδιαίτερα για τις γυναίκες.
Έπαιξε όλους τους ρόλους της ζωής. Ήταν άξια σύζυγος, υπέροχη μητέρα,
βασίλισσα με διπλωματικές ικανότητες, φιλάνθρωπη προς τους πάσχοντες, με
ανεκτίμητη την αρετή της ανεξικακίας της. Σκεπάζει με την παρουσία της
και θα σκεπάζει πάντοτε την πόλη της Άρτας και όλη την Ήπειρο· μας
προσκαλεί δε όλους να μιμηθούμε τη ζωή μας.
(Ἐπιλογὲς ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἄρτης)
«῍Εστι μὲν οὖν πάντα χρόνον ἡ νηστεία ὠφέλιμος τοῖς αἱρουμένοις αὐτήν. Οὔτε γὰρ ἐπήρεια δαιμόνων κατατολμᾷ τοῦ νηστεύοντος, καὶ οἱ φύλακες τῆς ζωῆς ἡμῶν ἄγγελοι φιλοπωνότερον παραμένουσι τοῖς διὰ νηστείας τὴν ψυχὴν κεκαθαρμένοις»
Μετά από μία δικαστική ιλαροτραγωδία εις βάρος του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρας Φρέντη Μπελέρη, που κράτησε σχεδόν δέκα μήνες, η ελεγχόμενη από το καθεστώς Ράμα, αλβανική «δικαιοσύνη» διεκπεραίωσε σήμερα το καθήκον που ανατέθηκε σε αυτήν από τη στιγμή που οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία εις βάρος του πληθυσμού της Χειμάρρας δεν έπιασαν τόπο στις δημοτικές εκλογές.
Ο Μπελέρης έπρεπε να εξοντωθεί από τη στιγμή που δεν δεχόταν να υποταχτεί στον σύγχρονο «σουλτάνο» της γειτονικής χώρας. Η αλήθεια αυτή εκφράστηκε (προς τιμήν τους) και από αλβανούς πολιτικούς και δημοσιογράφους που αηδιασμένοι από το καθημερινό όργιο διαφθοράς στην γειτονική χώρα, δεν αποδέχονταν ότι ξαφνικά ο δήμαρχος Χειμάρρας εν γνώσει του ότι ήταν συνεχώς υπό παρακολούθηση από το αλβανικό κράτος και παρακράτος, αποπειράθηκε να δωροδοκήσει συμπολίτες του, 2 ημέρες προ των εκλογών.
Ο δήμαρχος Χειμάρας έμεινε απροσκύνητος όλο αυτό το διάστημα, αποτελώντας γνήσιο παράδειγμα Ελεύθερου Ανθρώπου και Αγωνιστή προς όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Οι «πολιτισμένες» χώρες όμως δυστυχώς δεν κινούνται με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης αλλά με βάση το στενό συμφέρον της κάθε μίας γι΄ αυτό και έμειναν απαθείς ως τώρα στην κατάφωρη παραβίαση κάθε αρχής δικαίου κατά την πολύμηνη προφυλάκιση του κ. Μπελέρη.
Και αν για τις υπόλοιπες χώρες δεν μας εκπλήσσει η στάση τους καθώς η ευαισθησία τους είναι επιλεκτική και κατά το δοκούν (βλ. Ουκρανία, Παλαιστίνη, Κύπρος, Αρμενία κ.α.) για την πατρίδα μας όμως είναι απογοητευτική η ανυπαρξία ουσιαστικής αντίδρασης στην αλβανική επιθετικότητα. Ο Ράμα γελοιοποιώντας την ελληνική διπλωματία, περιφρόνησε ως τώρα τις αναιμικές ελληνικές αντιδράσεις και στέλνει σαφές μήνυμα ότι θέλει να ελέγξει απόλυτα την περιοχή της ελληνικής μειονότητας στην οποία κανείς δεν επιτρέπεται να σηκώνει κεφάλι. Διαφορετικά θα εξοντώνεται είτε φυσικά όπως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, είτε νομικά και ψυχολογικά όπως ο δήμαρχος Χειμάρρας.
Καλείται η ελληνική κυβέρνηση έστω και την τελευταία στιγμή να πάψει να χαϊδεύει την αλβανική πλευρά και να σταθεί δυναμικά στο πλευρό του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας. Η ήπια σημερινή ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών δυστυχώς δεν προδιαθέτει για κάτι ουσιαστικό! Δυστυχώς φαίνεται πως ισχύει αυτό που μας μετέφερε με παράπονο ένας ηλικιωμένος Βορειοηπειρώτης «Φαίνεται ότι για τον κ. Μητσοτάκη η πραγματικά αόρατη μειονότητα είμαστε εμείς και όχι η κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ. Μακάρι να βλέπαμε από τους έλληνες πολιτικούς και τα ελληνικά ΜΜΕ να αφιερώναν σε εμάς, που είμαστε σάρκα από τη σάρκα του ελληνισμού, το 1/10 του χρόνου και του ενδιαφέροντος που επέδειξαν για την εν λόγω κοινότητα. Ο κ. Μητσοτάκης δυστυχώς μας θυμήθηκε μόνο 1 ημέρα στα 5 χρόνια που είναι πρωθυπουργός την ημέρα που μας επισκέφτηκε για να μοιράσει φρούδες ελπίδες και να μας ξεχάσει αμέσως μόλις απογειώθηκε με το ελικόπτερο από τα χώματά μας. »
ΣΦΕΒΑ, 5/3/2024