Κάτι θέλει νὰ μᾶς πεῖ ὁ Μακεδονομάχος Ἥρωας ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ, ἀπὸ τὴν Παϊδονιά Πογδόριανης Πωγωνίου τῆς Ἠπείρου.

 

 

 120 χρόνια

ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ ΠΑΥΛΟΥ  ΜΕΛΑ

Σιάτιστα, 13 Ὀκτωβρίου 1904.

Παῦλος Μελᾶς · Ὁ πρωτομάρτυρας τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, 

ὁ θρυλικὸς Καπετὰν Μίκης Ζέζας,

ὁ ἀετὸς τῆς Μακεδονίας πετᾶ στὴν ἀθανασία ! 

Μπροστάρης στὴν αἱματοβαμμένη λευτεριὰ τῆς γῆς ποὺ ἀγάπησε ! 

Ὁρόσημο καὶ ὁδοδείκτης τοῦ ἑλληνισμοῦ ! 

 

 

Πιὸ ἐπίκαιρος παρὰ ποτὲ ὁ λόγος κι ἡ ζωή του !

 

Παράδειγμα ἤθους καὶ ἀρετῆς, σύνεσης καὶ πατριωτισμοῦ, καθὼς μιλᾶ σὲ νέους : 

 

"Ἡ ζωὴ εἶναι πόλεμος. Ἡ γῆ σου εἶναι φρούριο καὶ χρέος σου ἡ Νίκη.

Πολέμα γιὰ τὰ ἰδανικά σου. Πολέμα γιὰ τὴν ΕΛΛΑΔΑ.

... Μάθε καὶ ἐξασκήσου νὰ εἶσαι ἁπλός, ὀλιγόλογος, συγκρατημένος, σεμός. Λίγα λόγια, πολλὰ ἔργα. Ὅποιος σὲ κοιτᾶ, τὰ μάτια νὰ γεμίζουν παλληκάρι. 

Μὴ θυμώνεις. Χειρότερα εἶναι νὰ κτυπήσεις, ἔστω καὶ ἄν μόλις κρατιέσαι μὲ ἕναν κόμπο στὸ λαιμό.

Νὰ ἐπιμένεις πάντα στὸ σκοπό σου, στὰ ὄνειρά σου..." 

 

Σύμβολο αὐταπάρνησης καὶ ἡρωϊσμοῦ τὰ τελευταῖα του λόγια : 

"Ἀξίζει νὰ πεθαίνεις γιὰ τὴ Μακεδονία, ἀξίζει γιὰ τὴν ΕΛΛΑΔΑ" !

 

Πρότυπο ἄδολης ἀγάπης γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὴ λευτεριὰ τῆς πολύπαθης Μακεδονίας:

"Ἀναλαμβάνω αὐτὸν τὸν ἀγῶνα μὲ ὅλην μου τὴν ψυχὴν καὶ μὲ τὴν ἰδέαν ὅτι εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ τὸν ἀναλάβω. Εἶχον καὶ ἔχω τὴν ἀκράδαντον πεποίθησιν ὅτι δυνάμεθα νὰ ἐργασθῶμεν ἐν Μακεδονίᾳ καὶ νὰ σώσωμεν πολλὰ πράγματα. Ἔχων δὲ τὴν πεποίθησιν ταύτην, ἔχω καὶ ὑπέρτατον καθῆκον νὰ θυσιάσω τὸ πᾶν". 

 

Σημεῖο ἀναφορᾶς βαθιᾶς πίστης, Ὀρθόδοξης Χριστοκεντρικῆς πνευματικῆς ζωῆς.

"Οὐδέποτε μὲ τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ὁ νοῦς μου διαρκῶς ἐστρέφετο πρὸς Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος χάρι ἡμῶν καὶ τῆς Θείας Θρησκείας Του ὑπέστη τὸ μαρτύριον. Τὸ μέγεθος τῆς θυσίας Του, τὸ μέγεθος τῆς ἀποστολῆς Του μ' ἔκαμναν νὰ αἰσθάνωμαι πόσον μικροὶ καὶ πόσον μακρὰν Αὐτοῦ εὑρισκόμεθα, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως μ' ἐνεθάρρυναν. Αἰσθάνομαι τώρα ἰσχυρός, γενναῖος καὶ καλύτερος, ἕτοιμος νὰ κάμω τὰ πάντα". 

 

ΠΑΥΛΟΣ  ΜΕΛΑΣ

Βαρὺ τὸ ὄνομα.

Τιμὴ καὶ μνήμη καὶ εὐγνωμοσύνη καὶ ὑπόσχεση ἱερή : 

Γιὰ τὴν πατρίδα,

γιὰ τὴν Μακεδονία, 

τοῦ Ἔθνους τὴν ψυχὴ θέλει θυσία, 

θέλει ἀρετή ! 

 

 

(ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ. Ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ Νεανικὸ Περιοδικὸ "ΠΡΟΣ  ΤΗ  ΝΙΚΗ", τεῦχος 894, σελ. 8)

ΕΚΔΡΟΜΗ στὰ ΜΕΤΕΩΡΑ ! ὡς ξεκίνημα τῶν ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ μας.

 

 

ΞΕΚΙΝΟΥΜΕ  

τὶς  Κατηχητικές μας  συνάξεις 

μὲ  ΕΚΔΡΟΜΗ   &   ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

στὰ  Ἅγια  ΜΕΤΕΩΡΑ.

 

 Εἶναι μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία

• νὰ βρεθοῦμε  στοὺς ἱεροὺς ἐκείνους βράχους  ποὺ  ἀσκήτευσαν  ἄνθρωποι  ἀφιερωμένοι  στὸν  Θεό,

•  νὰ ἀνεβοῦμε στοὺς ἱεροὺς χώρους τῆς ἀσκήσεως καὶ νὰ προσευχηθοῦμε, 

• νὰ προσκυνήσουμε ἱερὰ Λείψανα Ἁγίων μεταξὺ  τῶν ὁποίων καὶ τὴν κεφαλὴ (κάρα) τοῦ Ἁγ. Χαραλάμπους
  

• νὰ ξεναγηθοῦμε στὸ περίφημο  Ἱστορικὸ καὶ  Ἐκκλησιαστικὸ Μουσεῖο τοῦ Μεγάλου Μετεώρου,

• νὰ δοῦμε ἀπὸ κοντὰ τὸ "καλάθι" μεταφορᾶς τους

ἀλλὰ

καὶ νὰ παίξουμε καὶ  νὰ  ψυχαγωγηθοῦμε. 

 

Γιὰ  τὰ  ΑΓΟΡΙΑ : Σάββατο  19 Ὀκτωβρίου  

Γιὰ τὰ  ΚΟΡΙΤΣΙΑ : Σάββατο  2  Νοεμβρίου

 

Γιὰ περισσότερες  πληροφορίες

τηλεφωνεῖστε στὸ 

26550-25029.

"Ἡ μοναξιὰ τοῦ Ἐθνομάρτυρος" (ποίημα Εὐαγγελίας Λάππα)

 

 

Η απόφαση να θυσιασθεί κάποιος για το Έθνος – να γίνει δηλαδή Εθνομάρτυρας – δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί πολύ καλή πνευματική κατάσταση, προκειμένου να μην προδώσει τα ιδανικά του και, χάριν αυτών, να είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα. Υπήρξαν περιπτώσεις Εθνομαρτύρων, που θυσιάστηκαν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους άλλους Έλληνες. Πολλές φορές, και το μαρτύριό τους φάνταζε τόσο σκληρό, τόσο αδιαπέραστο, ώστε να μην έχουν οι άλλοι το σθένος να τους συμπαρασταθούν. Γι’ αυτό, στάθηκαν μόνοι τους, εμπρός στον θάνατο. Παρ΄ όλα αυτά, κατόρθωσαν με την βοήθεια του Θεού να πέσουν ηρωικά.

Το παρακάτω ποίημα αφορά μία τέτοια περίπτωση Εθνομάρτυρος. Δεν αναφέρεται το όνομά του, ο χρόνος και ο ακριβής τόπος, όπου βρέθηκε, καθώς δεν έχουν και σημασία εμπρός στο μήνυμα, που το ποίημα αυτό φέρει.

Η μοναξιά του Εθνομάρτυρος

 

Τέκνο Ελλήνων εσύ στην ψυχή σου,

Χριστό και Ελλάδα κρατείς,

τώρα που την Πατρίδα βυθίζουν

ιούδες σε σκότος βαθύ…

✶✶✶

Θέλησες, αν και ήσουν μόνος

υπέρ του Έθνους να δοθείς

Ήξερες πως ο αγώνας είχε κόστος

πως στο τέλος θα θυσιαστείς!

✶✶✶

Πρόβαλλαν ξάφνου, εμπρός σου,

του Έθνους ορκισμένοι εχθροί,

μα τίμησες τον ιερό σκοπό σου

παρά τη δική τους απειλή.

✶✶✶

Διάλεξες δρόμο μαρτυρίου,

σταυρό στους ώμους να δεχθείς

-σύμβολο πόνου και μεγαλείου-

για της Ελλάδος την τιμή!

✶✶✶

Πέπλο το σκότος απλώνει…

απέραντη νιώθεις μοναξιά,

πόσο την σκέψη σου θολώνει;

Βαθιά, σου πληγώνει την καρδιά.

✶✶✶

Βρόχος σε πνίγει αγχόνης,

μα δεν σου λυγίζει τη ψυχή.

Τι και αν θέλεις, φωνή να υψώσεις;

μοιάζει ο κόσμος μια σιωπή.

✶✶✶

 Μόνος στο ψύχος του χειμώνος,

– αχ! – έκθετος έμεινες εσύ!

Τόσα να υποφέρεις μόνος

βαθύτατα έχοντας πληγεί!

✶✶✶

Μα ο Θεός δεν σε έχει ξεχάσει,

με νεύμα, σου ανάβει την ψυχή.

Άφθονο δίνει το δικό Του χάδι

σβήνει του πόνου την πληγή.

✶✶✶

Νιώθεις ψηλά να έχεις πετάξει,

στους ώμους σου να έχεις φτερά.

Σαν λιθορριπή πάνω σου σπάζει

κύματα που ορμούν σαν τα θεριά.

✶✶✶

Ποιος το φρόνημά σου να κάμψει

μπορεί, -στ΄ αλήθεια- ποιος;

Ούτε η καταχνιά, ούτε το σκοτάδι

πηγή ανδρείας σου το Φώς!

 

Ευαγγελία Κ. Λάππα

ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ ! Περὶ θανάτου Νο 1

 

Προσευχητικὲς νύξεις.

 

 

Προσευχή

τοῦ Ἁγ. Σιλουανοῦ περὶ ἀγάπης

Κύριε, ὅλοι οἱ λαοὶ εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν Σου. Ἀπομάκρυνέ τους ἀπὸ τὴν ἔχθρα καὶ τὸ μῖσος καὶ δῶσε τους μετάνοια, γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὴν ἀγάπη Σου.

Κύριε, Ἐσὺ μᾶς ἔδωσες τὴν ἐντολὴ νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἐχθρούς, ἀλλ’ αὐτὸ ξεπερνᾶ τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἄν δὲν εἶναι μαζί μας ἡ χάρη Σου.

Κύριε, σκόρπισε τὴ χάρη Σου στὴ γῆ. Δῶσε σὲ ὅλους τοὺς λαούς τῆς γῆς νὰ γευθοῦν τὴν ἀγάπη Σου, νὰ μάθουν ὅτι Ἐσὺ μᾶς ἀγαπᾶς σὰν μητέρα καὶ ἀκόμη περισσότερο. Γιατὶ εἶναι δυνατὸν καὶ ἡ μητέρα νὰ ξεχάσει τὸ παιδί της, ἀλλά, Ἐσὺ ποτέ, γιατὶ ἀγαπᾶς ἄπειρα τὸ πλάσμα Σου καὶ ἡ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήσει.

Ἐλεήμων Κύριε, σῶσε, μὲ τὸν πλοῦτο τοῦ ἐλέους Σου ὅλους τοὺς λαούς.

Ἀμήν.

Ἁγιογραφικὴ Καθημερινὴ Μελέτη Μηνὸς Ὀκτωβρίου

 

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

1.Β΄ Ἰωάννου 1-3

2. Β΄ Ἰωάννου 4-5

3. Β΄ Ἰωάννου 6

4. Β΄ Ἰωάννου 7

5. Β΄ Ἰωάννου 8-9

6. Β΄ Ἰωάννου 10-11

7. Β΄ Ἰωάννου 12-13

8. Γ΄ Ἰωάννου 1-4

9. Γ΄ Ἰωάννου 5-8

10. Γ΄ Ἰωάννου 9-10

11. Γ΄ Ἰωάννου 11

12. Γ΄ Ἰωάννου 12-15

13. Ἰούδα 1

14. Ἰούδα 2

15. Ἰούδα 3

 16. Ἰούδα 4

17. Ἰούδα 5

18. Ἰούδα 6

19. Ἰούδα 7-8

20. Ἰούδα 9-10

21. Ἰούδα 11

22. Ἰούδα 12

23. Ἰούδα 13

24. Ἰούδα 14-15

25. Ἰούδα 16

26. Ἰούδα 17-18

27. Ἰούδα 19

28. Ἰούδα 20-21

29. Ἰούδα 22

30. Ἰούδα 23

31. Ἰούδα 24-25

 

Σᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ἀκούσετε  

τοὺς στίχους αὐτοὺς 

σὲ σύντομη ἑρμηνεία  

 τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ

 Παναγιώτου Τρεμπέλα,  

καὶ μάλιστα στὴ νεοελληνικὴ

ἔχοντας τὴν ἔγκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἄλλων Πατριαρχείων καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.  

Διαβάζει ὁ Διδάσκαλος - Θεολόγος

κ. Κ. Πρέντος

" Η ΚΑΙΝΗ  ΔΙΑΘΗΚΗ  ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ"

Ἐνθύμιο "Χαρουμένων Ἀγωνιστῶν"

Ἔκδοση Ἀδελφότητος Θεολόγων "Ο ΣΩΤΗΡ"

 ΚΑΘΟΛΙΚΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Β΄ ΙΩΑΝΝΟΥ

 Ἡ ἀναγκαιότητα  τῆς  ἀδελφικῆς  ἀγάπης.

(Στίχοι 1-6) {0΄- 2΄14΄΄}.

 Προφύλαξη ἀπὸ τοὺς ψευδοδιδασκάλους.

(Στίχοι 7-13) {2΄15΄΄- 4΄13΄΄}.

 

 

 ΚΑΘΟΛΙΚΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Γ΄ ΙΩΑΝΝΟΥ

 Ὁ Ἰωάννης ἐγκωμιάζει τὴ χριστιανικὴ συμπεριφορὰ καὶ τὴ φιλοξενία τοῦ Γαΐου.

(Στίχοι 1-8) {0΄- 2΄06΄΄}.

 Διοτρεφὴς καὶ Δημήτριος.

(Στίχοι 9-15) {2΄07΄΄- 3΄56΄΄}.

 ΚΑΘΟΛΙΚΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΙΟΥΔΑ

 Οἱ  ψευδοδιδάσκαλοι  θὰ τιμωρηθοῦν.

(Στίχοι 1-16) {0΄- 6΄42΄΄}.

 Προτροπὴ στοὺς πιστοὺς νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη.

(Στίχοι 17-25) {6΄43΄΄- 8΄54΄΄}.

Οἱ Ζωγραφίτες Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες καὶ ἡ Παναγία τοῦ «Χαίροβο» (22 Σεπτεμβρίου)

 

 

Με την σύνοδο που συνεκάλεσε ο πάπας Ουρβανός στην Λυών το 1274, έγινε η πρώτη σοβαρή απόπειρα ένωσης ή για να είμαστε ακριβέστεροι, υποδούλωσης των ορθοδόξων στους Λατίνους. Στην σύνοδο αυτή, συμμετείχαν δυστυχώς και εκπρόσωποι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με αρχηγό τον πρώην Πατριάρχη Γερμανό Γ’, λόγω άρνησης του κανονικού Πατριάρχου Ιωσήφ (και του ευσεβούς ποιμνίου του να συμμετάσχει σ’ αυτήν.) Η αυτοκρατορική πρεσβεία, που επίσης συμμετείχε, ενεχείρησε στην σύνοδο χωρίς κανένα θεολογικό διάλογο γραπτή ομολογία πίστεως εκ μέρους του λατινόφρονα Μιχαήλ Η’ του Παλαιολόγου βάσει της οποίας η Ανατολική Εκκλησία δέχονταν το πρωτείο του Πάπα, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού καθώς και το καθαρτήριον πυρ.

Μετά την ψευδοσύνοδο της Λυών, ο αυτοκράτορας έθεσε σε εφαρμογή τις αποφάσεις της. Αντικατέστησε τον ανθενωτικό Πατριάρχη Ιωσήφ με τον Λατινόφρονα Ιωάννη Βέκκο, διέταξε να εγγραφεί το όνομα του Πάπα στα δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε επίσημα την ”ένωση των Εκκλησιών” στις 16 Ιανουαρίου 1275.

Οι μοναχοί λοιπόν του Αγίου Όρους, αρχικά απέστειλαν δύο επιστολές (μία στόν αυτοκράτορα και μία στη Σύνοδο του Πατριάρχου Ιωάννη Βέκκου) μέσα απο τις οποίες τους συμβούλευαν και ταυτόχρονα τους ήλεγχαν για την πολιτική της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. Όταν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης Βέκκος παρέλαβαν τις επιστολές, έγιναν έξω φρενών και λαβόντες στρατό ήρθαν στο Άγιον Όρος. Εκεί άρχισαν να φονεύουν, να πνίγουν και να απαγχονίζουν οποιονδήποτε μοναχό τολμούσε να τους ελέγξει και να αντιταχθεί στα φιλενωτικά τους σχέδια…

Οι Μονές Μεγίστης Λαύρας και Ξηροποτάμου υπέκυψαν προς στιγμήν στην βία των Λατινοφρόνων και αποδέχτηκαν την βδελυρή ψευδοένωση. Οι Μοναχοί, της Μονής των Ιβήρων αντιστάθηκαν με άκαμπτο και αδιάλλακτο φρόνημα. Ο Μιχαήλ εξοργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να βάλουν σ’ ένα πλοίο τους μοναχούς που κατάγονταν από την Ιβηρία και αφού ξανοιχτούν στο πέλαγος να το βυθίσουν μαζί με τους επιβάτες του. Έτσι οι άγιοι Οσιομάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου επισφραγίζοντας με τη θυσία τους την όλη οσιακή βιωτή τους. Τους Αγίους Ιβηρίτες Οσιομάρτυρες εορτάζουμε στις 13 Μαΐου.

Οι λατινόφρονες συνεχίζοντας την καταστροφική επιδρομή τους έφθασαν στη Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και εκεί αντιμετώπισαν ισχυρή αντίδραση, έσυραν έξω τον αγιώτατο προηγούμενο Όσιο Ευθύμιο και δώδεκα από τους μοναχούς και τους απηγχόνισαν. Η μνήμη αυτών των Βατοπαιδινών οσιομαρτύρων εορτάζεται στις 4 Ιανουαρίου.

Έπειτα από όλα αυτά και ενώ οι Λατινόφρονες συνέχιζαν να λεηλατούν τα πάντα στο πέρασμά τους, έφθασαν στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου προκειμένου να υποτάξουν όσους μοναχούς κοινοβίαζαν εκεί. Όμως η Κυρία Θεοτόκος δεν άφησε απροειδοποίητους τους δούλους της. Λίγο έξω απο τη Μονή, ασκήτευε σε ένα κελλάκι ένας πολύ ενάρετος γέροντας. Αυτός νήστευε και αγρυπνούσε τακτικά ενώ είχε την ευλογημένη συνήθεια να λέει πολλές φορές την ημέρα τον Αρχαγγελικό ύμνο, δηλαδή τους Χαιρετισμούς της Παναγίας…

Η συνοδία των λατινοφρόνων πλησίαζε στην Ιερά Μονή… Ο μοναχός κατά την συνήθειά του, έλεγε γονατιστός τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Όταν δε έφθασε στον στίχο «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» τότε απάντησε η Παναγία από την εικόνα της: «Χαίρε και συ, γέρων του Θεού»! Ο γέροντας τρόμαξε «Μη φοβού»! συνέχισε η φωνή εκ της εικόνος «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις αδελφοίς και τω καθηγουμένω ότι οι εχθροί Εμού και του Υιού Μου επλησίασαν. Όστις ουν υπάρχει ασθενής τω Πνεύματι εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθήναι πειρασμόν, οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή άπελθε ουν ταχέως».

Μόλις ο Γέροντας έφθασε στην είσοδο της Μονής είδε παράδοξο πράγμα και εξέστη. Είδε την εικόνα της Θεομήτορος, μπροστά στην οποία συνήθιζε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς στο κελλί του, να είναι τοποθετημένη στην πύλη της Μονής! Αφού την προσκύνησε μέχρι εδάφους, την πήρε στα χέρια του και με αυτή πήγε στον ηγούμενο και του είπε καταλεπτώς την υπόθεση.

Αφού άκουσε από τον γέροντα αυτά ο ηγούμενος της Μονής Θωμάς, μαζί με άλλους είκοσι πέντε Πατέρας δεν εγκατέλειψαν τον τόπο της ασκήσεως και μετανοίας τους, αλλά παρέμειναν και εμαρτύρησαν! Ανέβηκαν λοιπόν στον πύργο του Μοναστηριού έτοιμοι για το μαρτύριο και από εκεί ήλεγξαν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη. «Δεν υποτασσόμεθα στην αίρεση», είπαν με μια φωνή, «αλλά δέν αναχωρούμε από την μετανοιά μας».

Οι 26 Οσιομάρτυρες δεν άνοιξαν τις πόρτες του Μοναστηριού στους Λατινόφρονες. Τους ζητήθηκε να συλλειτουργήσουν με τους παπικούς και να αναγνωρίσουν τον πάπα ως κεφαλή όλης της Εκκλησίας και αυτοί από τον Πύργο επάνω απάντησαν: «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και όχι ο πάπας.» «Ευκολώτερα εμείς αποφασίζουμε να πεθάνουμε, παρά να υποχωρήσουμε στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και να αναγνωρίζουμε τον αιρετικό πάπα της Ρώμης ως κεφαλή της Εκκλησίας, ώστε να μολυνθεί αυτός ο τόπος από την δική σας βία και τυραννία, δεν σας ανοίγουμε τις πόρτες του Μοναστηριού! Φύγετε απ’ εδώ!». Οι δε Λατινόφρονες μαζί με τους Λατίνους απάντησαν με οργή: «Πρέπει λοιπόν να πεθάνετε…». Τότε, αφού συγκέντρωσαν πολλά φρύγανα και ξύλα, τα έβαλαν γύρω από τον πύργο, άναψαν μεγάλη φωτιά και τους κατέκαυσαν την 22α Σεπτεμβρίου του έτους 1274.

Οι 26 Οσιομάρτυρες παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Δεσπότη Χριστό, ομολογήσαντες μόνον Αυτόν ως κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τον πάπα. Τα ονόματα τους είναι: Θωμάς ηγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαίος (ή Μιχαίας), Σίμων, Ιλαρίων, Ιάκωβος, έτερος Ιάκωβος, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος και τέσσερα ακόμα άτομα που τα ονόματα τους είναι άγνωστα.

Όταν μετά την συμφορά και την απομάκρυνση των κακούργων επέστρεψαν οι πατέρες που είχαν κρυφθεί, απομακρύνοντας τα αποκαΐδια από τον Πύργο και τα άγια λείψανα των μαρτύρων, βρήκαν ακέραια και άβλαπτη την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είχαν πάρει μαζί τους όταν κλείστηκαν στον Πύργο για βοήθεια και ενθάρρυνση στο μαρτύριό τους. Με πολλή ευλάβεια την μετέφεραν και την τοποθέτησαν στο τέμπλο του ιερού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Οι Ζωγραφίτες πατέρες φροντίζουν ώστε το κανδήλι της να καίει «ακοιμήτως». Την αποκαλούν «Χαίροβο», που είναι το Αρχαγγελικό Χαίρε, στα βουλγαρικά, γνωστής επίσης ως Παναγίας του Ακάθιστου ή Παναγίας Προαγγελλόμενης. Χαίροβο επίσης αποκαλούν και την τοποθεσία που ησύχαζε ο άγιος εκείνος Γέροντας, που καταξιώθηκε του Θεομητορικού χαιρετισμού. Προς τιμήν της Αειπαρθένου και σε ανάμνηση του θαύματος και της εύνοιας προς την Μονή, καθιερώθηκε στις θείες λειτουργίες αντί του Κοινωνικού να διαβάζεται μπροστά από την θαυματουργή εικόνα ο Ακάθιστος Ύμνος.

Αφού ο Μιχαήλ ανεχώρησε από εκεί, έφθασε στην κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στην οποία είναι εγκατεστημένη και η έδρα του Πρώτου του Αγίου Όρους. Πρώτον πάντων εφόνευσαν τον Πρώτον του Αγίου Όρους, π. Κοσμά ο οποίος βρισκόταν στην Σκήτη των Καρυών. Οι φιλενωτικοί αφού αρχικά του έκοψαν με τσεκούρι τα δύο πόδια του σεβασμίου Ιερομονάχου, στη συνέχεια έκοψαν και την τιμίαν του κεφαλή. Κατόπιν πάνω σε ένα μάρμαρο αποκεφάλισαν και άλλους πατέρες με το ίδιο φονικό όργανο… Η ανακομιδή των λειψάνων του οσίου Κοσμά του Πρώτου έγινε στις 5 Δεκεμβρίου του 1981.

Ἀπὸ ΕΝΩΜΕΝΗ  ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

“ΔΕΝ ΜΙΣΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ” Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ. Ἀνδρέου ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῶν σφαγιασθέντων κατὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή (1922) (Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Κων/νου καὶ Ἑλένης, Ἐνορία Κάτω Κονίτσης, 15.9.2024)

 

Θὰ κάνουμε ἕνα μακρυνὸ ταξίδι, σήμερα. Θὰ βρεθοῦμε στὸν Πόντο.

Στὶς 19 Μαΐου τοῦ 1919 ἀποβιβάζεται στὴν Σαμψοῦντα τοῦ Πόντου ὁ Τοῦρκος ἀξιωματικὸς Μουσταφᾶ Κεμάλ. Αὐτὸς δίνει διαταγὴ γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ὡς συνέχεια τοῦ σχεδίου ποὺ εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὸ 1914, ὅταν δηλ. ἄρχιζε ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ἔδωσε, λοιπόν, τὸ σύνθημα ἐξολοθρεύσεως τῶν Χριστιανῶν, λέγοντας : “Ὁ πλοῦτος καὶ οἱ περιουσίες, ποὺ ἔχουν οἱ γκιαούρηδες (δηλ. οἱ Ἕλληνες καὶ χριστιανοί), ἄν τοὺς ἐξολοθρεύσετε, μποροῦν νὰ γίνουν δικά σας”.

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἐξάπτει τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα, μᾶλλον τὸν θρησκευτικὸ φανατισμό, σὲ ὁμιλία ποὺ ἔκανε στὸ μουσουλμανικὸ χωριὸ Καβά, ρίχνοντας ἕνα νέο σύνθημα : “Ἐξολοθρεῦστε κάθε μὴ μουσουλμάνο”. Καὶ μὲ τὸ δάκτυλό του ἔδειχνε τοὺς χριστιανούς. Στὴν συνέχεια οἱ “Κεμαλιστές”, ὅπως λέγονταν οἱ ὀπαδοί του, δημιούργησαν τὰ λεγόμενα “Δικαστήρια τῆς Ἀνεξαρτησίας”, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦσαν στὴν Ἀμάσεια τοῦ Πόντου, ὅπου ὁδήγησαν τουλάχιστον 450 Προκρίτους Ἕλληνες Ποντίους, Κληρικούς, Βουλευτές, Γιατρούς, Δικηγόρους, Τραπεζίτες, Δημοσιογράφους, Ἐμπόρους, Δασκάλους. (Δὲν ἄφησαν δηλ. καὶ κανέναν). Ὅλοι αὐτοὶ ὁδηγήθηκαν σὲ “Δίκες – Παρωδία”. Καταδικάσθηκαν “εἰς θάνατον”, καὶ ἐστάλησαν στὶς ἀγχόνες. Ὁ θάνατος ἦταν διὰ ἀπαγχονισμοῦ. Ἔτσι ἔκαναν γενικὴ ἐκκαθάριση τοῦ ἄνθους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας τοῦ Πόντου. Ἐνῷ, παράλληλα, ἄρχισαν στρατολόγηση τοῦ ἀνδρικοῦ πληθυσμοῦ στὰ περιβόητα “ἀμελὲτ ἀμπουροῦ”, δηλ. τὰ λεγόμενα “τάγματα ἐργασίας”. Μετακίνησαν σὲ μακρυνὰ μέρη νὰ σκάβουν καὶ ν’ ἀνοίγουν δρόμους, νὰ ἐργάζονται σκληρὰ κάτω ἀπὸ τὸν βούρδουλα τῶν Τούρκων καὶ συχνὰ - πολὺ συχνά - χωρὶς τροφὴ καὶ χωρὶς νερό. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ χάσουν τὴν ζωή τους, σ’ αὐτὰ τὰ περιβόητα “ἀμελὲτ ἀμπουροῦ” τὸ 80% τῶν Ἑλλήνων ποὺ εἶχαν στρατολογηθεῖ. Ἐξ΄ ἄλλου ὁ πληθυσμὸς ποὺ ἔμενε πίσω, οἱ γυναῖκες δηλ. καὶ τὰ παιδιά, ὑπέφεραν τὸ μαρτύριο τῆς ἐξορίας. Ἡ ἐξορία δὲν ἦταν νὰ πᾶνε σὲ κάποιον τόπο. Ὄχι. Ἦταν συνεχεῖς ἐξαντλητικὲς πορεῖες. Ὅποιος ἀπὸ τὴν κούραση ἔπεφτε κάτω, τὸν ἄφηναν ἐκεῖ καὶ πέθαινε. Οἱ Τοῦρκοι ἐφόνευσαν ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἄνδρες τῶν πόλεων Κερασοῦντος, Οἰνόης, Ἀμισοῦ, κ.λ.π. Στὸ χωριὸ Μπαγλαμᾶ ἔκλεισαν μέσα στὸν ναό, προσέξτε το αυτό, 535 γυναικόπαιδα καὶ γέροντες. Οἱ Τσέτες τοῦ Κεμὰλ ἔβαλαν φωτιὰ καὶ τοὺς ἔκαψαν ὅλους. Προηγουμένως, ὅμως, μπροστὰ στὴν θύρα τοῦ Ναοῦ ἔσφαξαν 7 ἱερεῖς μὲ τσεκούρι !

Στὴν Ἀμάσεια τοῦ Πόντου ἀνάμεσα στοὺς προκρίτους ποὺ ἀπαγχόνισαν οἱ Τοῦρκοι, ξεχωρίζει ὁ Ἐθνοϊερομάρτυρας Ἀρχιμανδρίτης Πλάτων Ἀϊβαζίδης. Αὐτὸς ἦταν Πρωτοσύγκελος τῆς Μητροπόλεως Ἀμασείας καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική του δράση. Τόσο στὴν Μακεδονία ὅσο καὶ στὸν μαρτυρικὸ Πόντο. Γι’ αὐτὸν τὸν Ἅγιο, τὸν Πλάτωνα Ἀϊβαζίδη θὰ ποῦμε λίγες σκέψεις στὴν συνέχεια τῆς ὁμιλίας.

Ὁ Ἄγιος, πλέον, Πλάτων Ἀϊβαζίδης, γεννήθηκε στὴ νῆσο Πάτμο Δωδεκανήσου. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ πατέρας του, Νικόλαος, καταγόταν ἀπὸ τὴν Χίο, ἔδωσε στὸ παιδί του τὸ ὄνομα Πλάτων, πρὸς τιμὴν τοῦ μάρτυρος Μητροπολίτου Χίου Πλάτωνος , τὸν ὁποῖον κατέσφαξαν οἱ Τοῦρκοι μαζὶ μὲ ἄλλους Χιῶτες, τὸ 1821. Ὁ Πλάτων τὰ πρῶτα γράμματα τὰ ἔμαθε στὴν Χώρα τῆς Πάτμου, ἐνῷ τὰ ἐγκύκλια στὴν Πατμιάδα Σχολή. Μετὰ συνέχισε τὶς σπουδές του στὴν Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, καὶ ἐν συνεχείᾳ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Ἐκεῖ δέ, στὴν Χάλκη, φαίνεται ὅτι γνωρίστηκε μὲ τὸν Γερμανὸ Καραβαγγέλη, ὁ ὁποῖος, ὅταν τὸ 1900, ἔγινε Μητροπολίτης Καστορίας, ἐπῆρε τὸν Πλάτωνα, ὁ ὁποῖος ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε χειροτονηθεῖ διάκονος, ὡς Πρωτοσύγκελό του στὴν Καστοριά. Ἐκεῖ, στὴν ὡραία πόλη, τὴν Καστοριά, ὁ Πλάτων ἐπέδειξε σπουδαία δραστηριότητα, κυρίως ἐναντίον τῶν Βουλγάρων. Γι’ αὐτό, ὅταν λίγο ἀργότερα, μὲ ἀπαίτηση τῶν Βουλγάρων καὶ τῶν Τούρκων, ὁ Γερμανὸς Καραβαγγέλης μετατέθηκε στὴν Ἀμάσεια τοῦ Πόντου, ἐπῆρε μαζί του, πάλι, σὰν Πρωτοσύγκελό του, αὐτὸν τὸν ἡρωϊκὸ καὶ ἀφοσιωμένο κληρικό, τὸν Πλάτωνα Ἀϊβαζίδη, καίτοι ὁ Πλάτων ἦταν πολὺ μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Γερμανό. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Μητροπολίτης Γερμανὸς Καραβαγγέλης ἔλειπε συχνὰ ἀπὸ τὴν ἕδρα του, τὴν Ἀμάσεια, ἤ και περιοδεύοντας στὰ χωριὰ τῆς Ἐπαρχίας του, ποὺ ἦταν ἐκτεταμένη, ἤ καὶ εὑρισκόμενος στὴν Κων/πολη, ὡς Μέλος τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς Συνόδου, ἀναλάμβανε ὁ Πλάτων, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς καὶ τὶς ἐθνικὲς δραστηριότητες στὴν Ἀμάσεια τοῦ Πόντου. Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ εἶχε γίνει κάρφος στὰ μάτια τῶν Τούρκων.

Ἔτσι, ὅταν τὴν νύκτα τῆς 4ης Φεβρουαρίου 1921 ἔγινε ἔφοδος ἀπὸ τὶς τουρκικὲς ἀρχές στὸ Μητροπολιτικὸ Μέγαρος τῆς Ἀμάσειας, συνελήφθη ὁ Πρωτοσύγκελος Πλάτων Ἀϊβαζίδης καὶ ἀρκετοὶ ὑπάλληλοι τῆς Μητροπόλεως. Στὴν Ἀμάσεια τότε, καταρτίσθηκε ἕνα ἔκτακτο Στρατοδικεῖο γιὰ νὰ δικάσει τοὺς Ἕλληνες Προκρίτους ποὺ εἶχαν συλληφθεῖ. Καί, βέβαια, ὅλοι καταδικάσθηκαν σὲ θάνατο. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1921, δηλαδὴ μετὰ ἀπὸ 7 ὁλόκληρους μῆνες, ἔγινε ἕνα ἄλλο δικαστήριο. Τὸ “Δικαστήριο τῆς Ἀνεξαρτησίας”, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀντικαταστήσει τὸ Δικαστήριο τῆς Ἀμασοῦ. Ἄρχισε ἡ “δίκη παρωδία” καὶ καταδικάστηκαν ὅλοι στὸν “δι’ ἀγχόνης θάνατον”. Ἔτσι στὶς 21 Σεπτεμβρίου 1921 ὁ Πλάτων Ἀιβαζίδης, ἀνεβαίνοντας στὴν ἀγχόνη, περνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἱστορία στὸν Θρῦλο, τυλιγμένος μὲ τὴν τιμιότερη βασιλικὴ πορφύρα, δηλαδὴ τὴν πορφύρα τοῦ αἴματός του. Θὰ μποροῦσε, βέβαια, νὰ εἶχε φύγει γιὰ νὰ σώσει τὴν ζωή του. Ἔμεινε, ὅμως, δὲν ἔφυγε, γιὰ νὰ παράσχει στὸ ποίμνιό του κάθε δυνατὴ προστασία μέχρι τέλους, ἀντικρύζοντας μὲ ψυχραιμία τὸ μοιραῖο σχοινί τῆς ἀγχόνης στὴν τραγικὴ πλατεῖα τῆς Ἀμάσειας. Νὰ σημειώσουμε, τέλος, ὅτι μιὰ ὥρα μετὰ τὸν ἀπαγχονισμό, τοὺς ἀπογύμνωσαν ὅλους αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἀπαγχονισθεῖ, τοὺς μετέφεραν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τοὺς ἔθαψαν ὅλους μαζὶ σ’ ἕνα λάκκο, “χωρὶς λιβάνι καὶ κερί, χωρὶς παπᾶ καὶ ψάλτη”. Γιὰ βάλτε λίγο στὸ μυαλό σας αὐτό, γιὰ νὰ δεῖτε πόσο φοβερὸ εἶναι.

Ἀτυχῶς, ἀπὸ τὸ 1922 ποὺ ἄρχισε ἡ καταστροφὴ στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ στὸν Πόντο, μέχρι τὸ 1994, πρὸ ὀλίγων δηλ. ἐτῶν, τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος γιὰ τὸ ζήτημα τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου σιωποῦσε. Ὅμως, μετὰ ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν προσπάθειες τῶν Ποντιακῶν, κυρίως, Ὀργανώσεων, ἡ Ἑλληνικὴ Βουλή, μὲ ὀμόφωνη ἀπόφασή της, στὶς 24 Φεβρουαρίου τοῦ 1994, καθιέρωσε τὴν 19η Μαΐου, ὡς ἡμέρα μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.

Ἐδῶ, θέλω νὰ προσέξετε, τώρα. Ἡ ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, δὲν ἀποτελεῖ πράξη ἐκδικήσεως. Γιατί ἐμεῖς, σὰν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἤ ἄν θέλουμε νὰ λεγόμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, δὲν μισοῦμε. Κανέναν δὲν μισοῦμε. Ἀλλὰ ἐδῶ πρέπει νὰ προσέξουμε, ὅμως. Δὲν μισοῦμε, ἀλλὰ δὲν ξεχνοῦμε. Γιατὶ ὅποια ἔθνη ξεχνοῦν τὴν Ἱστορία τους εἶναι καταδικασμένα σὲ ἀφανισμό. Ἐπειδή, μάλιστα, ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμὸς δὲν ἔχει σταματήσει, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀνάμνηση τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε νὰ ἀντιστεκόμαστε σθεναρὰ στὶς ἀνθελληνικὲς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας. Καὶ νὰ παρακαλέσω τὴν ἀγάπη σας, αὐτὰ νὰ τὰ λέτε, μὲ δικά σας λόγια, στὰ παιδιά σας, στὰ ἐγγόνια σας, ὥστε νὰ διατηρηθεῖ αὐτὴ ἡ ἀνάμνηση. Γιατί, μὴ ξεχνᾶτε, ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι φεύγουμε. Καὶ ὅταν φύγει ἡ γενιά τῶν παλαιῶν, ποιὸς θὰ θυμᾶται μετὰ νὰ λέει αὐτὲς τὶς ἱστορίες ; Νὰ τὰ λέτε, λοιπόν, στὰ παιδιά σας καὶ στὰ ἐγγόνια σας μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα : ὅτι δὲν μισοῦμε, ἀλλὰ καὶ δὲν ξεχνοῦμε.

Οἱ εὐχὲς τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τοῦ Πόντου νὰ μᾶς ἐνδυναμώνουν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, νὰ μᾶς ἐνισχύουν γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος καὶ τῆς λατρευτῆς μας Ὀρθοδοξίας. Νὰ ἔχουμε, λοιπόν, τὶς εὐχές τους. Ἀμήν.

 

 

Γονεῖς ἐναντίον τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως στὰ σχολεῖα.

 

 

Ὀγκούμενες βαίνουν οἱ ἀντιδράσεις τῆς κοινωνίας σχετικὰ μὲ ζητήματα ἐπιβολῆς τῆς «“woke” κουλτούρας» στὴ σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων. Ἤδη, ὁμάδες γονέων μὲ ἐπιστολὴ ζητοῦν τὴν ἐξαίρεση τῶν παιδιῶν τους ἀπὸ τὸ μάθημα αὐτό, διότι τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὶς κοινωνικές τους ἀντιλήψεις, τὶς φιλοσοφικὲς καὶ τὶς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Διότι τὸ πρόγραμμα τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς ἀναφέρεται σὲ «κοινωνικὰ φύλα» καὶ «διαμόρφωση» σεξουαλικῆς ταυτότητος.

Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ τονίζεται ὅτι «δὲν συν­άδουν μὲ τὶς ἀντιλήψεις μας οἱ θεωρίες ποὺ βρίσκονται στὸ ὑλικὸ τοῦ ἰνστιτούτου ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς περὶ ὕπαρξης περισσοτέρων τῶν δύο φύλων, τῶν ἐμφύλων ταυτοτήτων, περὶ τῶν ἀμβλώσεων, τῆς μὴ ἀπόλυτης προστασίας τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ ἀπὸ τὴ σύλληψή του»…

Βρισκόμαστε λοιπὸν μπροστὰ σὲ μία… ἐ­π­­­­­α­νάσταση τῆς πλειοψηφίας, ἡ ὁποία δὲν ἀν­­τέχει νὰ εἶναι πλέον σιωπηλὴ καὶ ἀπαθὴς ἀπέναντι σὲ προσπάθειες νὰ ἐμφυτευθοῦν στὰ παιδιὰ ἀντιλήψεις ποὺ ἀπέχουν τοῦ ἀποδεκτοῦ ὡς φυσιολογικοῦ. Τὸ θέμα μάλιστα παρουσιάσθηκε στὶς 4 Σεπτεμβρίου σὲ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ τοῦ «ΣΚΑΪ», στὴν ὁποία ἀναφέρθηκε ἐπιστολὴ γονέων γιὰ τὴ σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση (βλ. «Ἑστία» 5-9-2024).

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὶς διαμαρτυρίες αὐτὲς τῶν γονέων, θὰ ἀναφέρουμε ἐπιγραμματικὰ μερικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸ πρόγραμμα αὐτὸ τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, ποὺ υἱο­θετήθηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας. Τὸ συγ­κεκριμένο πρόγραμμα, ἀκόμη καὶ στὰ παιδιὰ τοῦ νηπιαγωγείου, «πραγματεύεται τὴν κατασκευὴ κοινωνικοῦ φύλου, σὲ μία προσ­πά­θεια κατάρριψης κοινωνικῶν στερεοτύπων». Ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιὰ Δ΄-Ε΄-ΣΤ΄Δημοτι­κοῦ καλοῦνται νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ἔννοια τοῦ βιολογικοῦ φύλου, καθὼς «ὑπάρχουν πολλοὶ τρόποι νὰ εἶσαι κορίτσι, ἀγόρι καὶ τὰ δύο ἡ τίποτα ἀπ’ τὰ δύο»! Στὸ ἐγχειρίδιο τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ καλοῦνται νὰ ἀποκαλοῦν τὸ παιδὶ ὅπως τοῦ ἀρὲσει καὶ νὰ ἀποφεύγουν νὰ ἀναφέρονται στὸ φύλο σὲ ἐρωτηματολόγια ἢ αἰτήσεις! Μάλιστα τὸ «μητέρα» καὶ τὸ «πατέρας» ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸ «κηδεμόνας» ἢ «γονέας»!

Εἶναι καιρὸς λοιπὸν νὰ ἀντιδράσουν καὶ ἄλλοι γονεῖς· πολλοὶ γονεῖς! Γιὰ νὰ ἀναγκασθεῖ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας νὰ ἀποσύρει ἄμεσα τὸ ἐν λόγῳ πρόγραμμα ἀπὸ τὰ νεοεισερχόμενα Ἐργαστήρια Δεξιοτήτων.

Ἤδη πρὶν ἀπὸ δύο μῆνες, στὶς 7 Αὐγούστου τὸ Κοινοβούλιο τῆς Βουλγαρίας ἐνέκρινε μέ μεγάλη πλειοψηφία νόμο, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ἀπαγορεύεται ἡ «ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδα» στὰ σχολεῖα· καθίσταται παράνομη ἡ «ἐνθάρρυνση» ἑνὸς «μὴ παραδοσιακοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ» καὶ ἡ ταυτότητα φύλου ποὺ εἶναι «διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ βιολογική», ἀκολουθώντας τὸ μοντέλο ἑνὸς οὑγγρικοῦ νόμου τοῦ 2021. Στὰ τέλη Ἰουνίου τοῦ 2024 τὸ Κοινοβούλιο τῆς Γεωργίας υἱοθέτησε ἐπίσης νόμο ποὺ ἀπαγορεύει τὴ «ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδα» καὶ εἶναι παρόμοιος μὲ τὸν νόμο ποὺ χρησιμοποιεῖται στὴ Ρωσία.

Ἡ Ἑλλάδα πότε θὰ σταματήσει αὐτὴ τὴν ἀδίστακτη προπαγάνδα τῆς διαστροφῆς, ποὺ ἐπιδιώκει νὰ καταστρέψει ἀθῶες παιδικὲς ψυχές;

( Ἱστοσελίδα "Ο ΣΩΤΗΡ" (ἀπόψεις καὶ κρίσεις 13.9.24)

Ἡ Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Πόρου γιὰ τὸν Προσωπικὸ Ἀριθμό.

 

 

Ἱερά Μητρόπολις Ὕδρας Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Πόρου

Ἐν Πόρω,

Κυριακή, 25 Αὐγούστου 2024

 

«Πρός τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν σχετικά μέ τόν Προσωπικό ἀριθμό»

 

Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί, μετά τή θεσμοθέτηση τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας διατίθεται πλέον καί ὁ “Προσωπικός ἀριθμός”/ΕΚΑΜ μέσω τοῦ ὁποίου ὁλοκληρώνεται ἡ τεχνολογική ψηφιακή ὑποδομή γιά τήν πλήρη ἠλεκτρονική καταγραφή καί ἰχνηλάτηση ὅλων τῶν συναλλαγῶν καί τῶν κινήσεων τῶν ἀνθρώπων. Σύντομα, ὁ Προσωπικός ἀριθμός θά εἶναι ὑποχρεωτικός γιά τήν πραγματοποίηση συναλλαγῶν μέ τούς δημόσιους καί ἰδιωτικούς ὀργανισμούς γιά τήν κατάργηση τῆς ἰδιωτικότητας, τήν πλήρη ἀστυνόμευση, καί τήν ἀπομόνωση τῶν ἀντιφρονούντων.

Τραγικότερες ὅμως εἶναι οἱ πνευματικές ἐπιπτώσεις. Ἡ συναίνεσις τοῦ Χριστιανοῦ στήν ἀποδοχή ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας καί προσωπικοῦ ἀριθμοῦ ἰσοδυναμεῖ μέ οἰκειοθελῆ παράδοση τοῦ θεοσδότου ἀγαθοῦ τῆς ἐλευθερίας καί de facto ‘πολιτογράφηση’ τοῦ ἀνθρώπου στήν παράταξη τοῦ ἀντιχρίστου συστήματος τῆς νέας τάξης, τό προτελευταῖο βῆμα πρίν ἀπό τό χάραγμα, οὐσιαστικά μιά πρώτη “ἄρνηση” τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος.

Τό θέμα τῶν ταυτοτήτων ἔχει ἀπασχολήσει διαχρονικά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί τούς Ἁγίους της, καί πολλές φορές ἰδιαίτερα τά τελευταῖα σαράντα χρόνια τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τίς Μονές τῶν Μετεώρων, καθώς καί Πανεπιστημιακούς διδασκάλους καί Θεολόγους. Οἱ θέσεις μέ τίς ὁποῖες ὀφείλουν νά συνταχθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουν ἐκφραστεῖ στίς παρακάτω πηγές:

(1) Ἅγιος Ἀρέθας, Ἐπίσκοπος Καισαρείας (διάδοχος τοῦ Μ. Βασιλείου) στό ἔργο του «Ἐξήγησις τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως» (PG 106, κεφάλ. ΛΗ/)

(2) Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, Λόγος «Περί ἐμφάνισης τοῦ ἀντιχρίστου», στό Ἔργο «Ἀσκητικά».

(3) Γέρων Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «Ὁ Βεελζεβούλ καί ὁ Ε.Κ.Α.Μ», 11-9-1987.

(4) Ἅγιος Πορφύριος, μαρτυρία κ. Γερασίμου Μοσχοπούλου, «Ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΣ Β'» (Ἁγιοπαυλίτικο Ἱερό Κελλί Ἁγίων Θεοδώρων – Ἅγιον Ὄρος).

(5)    Ἅγιος Παΐσιος: (α) τό κεφάλαιο «Περί Ἀντιχρίστου, 666 καί ταυτοτήτων», ἀπό τό βιβλίο «Βίος γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου», μακαριστός Ἱερομόναχος Ἰσαάκ, Ἅγιον Ὄρος 2008, ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Ἄγ. Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς, σ. 307-311, (β) Νικολάου Ἀ. Ζουρνατζόγλου, «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν» Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 1924-1994, Τόμος B, Ἔκδοση 2η, σελ. 61 – 62, 220 – 221 & 374 – 375, (γ) «Ὁ γέρων Παΐσιος καί τά σημεῖα τῶν καιρῶν», σέλ. 61, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους, (δ)    Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου: «ΛΟΓΟΙ Β΄ – Πνευματική Ἀφύπνιση» – Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή, (ε) Ἀπόσπασμα ὁμιλίας κ. Ἀθανασίου Ρακοβαλῆ «Ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὅπως τόν ἔζησα», 6-3-2017, (στ) Ἱερομ. Χριστοδούλου Ἁγιορείτου «ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ», Ἅγιον Ὅρος 1996, σέλ. 420-422, (ζ)    Ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης συνομιλίας μέ τόν ἅγιο, Ἱερομ. Ἰσαάκ καί συνοδεία, Καλύβη Ἀναστάσεως, Καψάλα Καρυές, (η) Χειρόγραφο Ἁγίου Παϊσίου μέ τίτλο «ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ», 1987.

(6) Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: Ἀπό τή σειρά ὁμιλιῶν τῆς Κατηγορίας «Ἀπαντήσεις ἀποριῶν (Κατηχήσεων Ἀνδρῶν – Γυναικῶν)», «Ἀπορία 108 - Περί τῶν νέων ταυτοτήτων».

(7) Γέροντας Ἀμβρόσιος Λάζαρης: (α) Διδακτικά καί προφητικά ἀποφθέγματα Α καί Β, (β) ἀποσπάσματα ἀπό συνομιλίες μέ πιστούς.

(8) Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου (ὄντος τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος): Ἀπόσπασμα συνεντεύξεως, «Ἡ ἀλήθεια», σέλ. 54-55.

(9) π. Ἰωάννης Καλαΐδης: (α) «Πατήρ Ἰωάννης Καλαΐδης (1925-2009)», τόμ. Β, σελ. 159, (β) μαρτυρία γιά τίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες ἀπό τήν κόρη τοῦ π . Ἰωάννη Καλαΐδη, Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη.

(10) Γερόντισσα Λαμπρινή Βέτσιου: (α) «Ἀσκήτρια στόν κόσμο: Ἡ Λαμπρινή ἀπό τήν Ἄρτα», (β) Ζωντανή συνομιλία μέ πιστούς ἀναρτημένη στό διαδίκτυο (youtube).

(11) Μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστίνος Καντιώτης: Ἄρθρο, «Εἴμεθα ἕτοιμοι διά θυσίας;», Χριστιανική Σπίθα, Ἰούλιος 1997, ἄρ. φ. 543.

(12) π. Ἰουστίνος Πίρβου: βιβλίο «Ζωή Θυσιαζόμενης Ἀγάπης. Βίος, Διδαχές καί Θαύματα» (μτφ.: Χ.-Α. Λιαναντωνάκη, ἔκδ. Ἄθως, Ἀθήνα 2019).

(13) Μακαριστός Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης: «Ἠλεκτρονικές ταυτότητες. Ὥρα γιά ὁμολογία ἤ ἄρνησι», “Ἡ ἀλήθεια”, σελ. 86-87.

(14) Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης:    «Νουθεσίες – Διδαχές, Μέρος Α»΄, ἔκδ. Ἀγαθός Λόγος (σειρά Συναξάρια Ἁγίων), Ἀθήνα 2018.

(15) π. Σαράντης Σαράντος: κείμενο μέ τίτλο «Ἕνα βῆμα πρίν τό τελικό σφράγισμα».

(16) Καθηγητής Δογματικῆς Α. Π. Θ. Δημ. Τσελεγγίδης: ἐπιστολή πρός τό Ὕπ. Ἐσωτερικῶν καί Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης    23-11-2010.

(17) Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: (α) ἐγκύκλιος 2626/1997, (β) ἐγκύκλιος 2641/9.2.1998 (Α.Π. 445, ἀριθ. Διεκπ. 145), (γ) ἀνακοίνωση Δ.Ι.Σ. 17-11-2010 γιά τήν «κάρτα τοῦ πολίτη», (δ) ἀνακοίνωση Δ.Ι.Σ. 8-12-2010 γιά τήν «κάρτα τοῦ πολίτη».

(18) Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης: (α) ἐγκύκλιος 100/11.8.1997, (β) ἐπιστολή πρός τήν ἑλληνική κυβέρνηση 22-3-1993.

(19) Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους: (α) ἀνακοίνωση Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως (ΕΔΙΣ) Αὐγούστου 1988, (β) ΕΔΙΣ 2.6.1997, (γ)    ΕΔΙΣ 3.9.1997 (μέ ἀριθμό πρωτ. Φ.2/32/1412), (δ) πρακτικά ΕΔΙΣ τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας ἐκ τῆς Συνεδρίας ΡΛΘ’ (139), 20-8-1997, (ε) ἐπιστολή πρός πρωθυπουργό, πρόεδρο τῆς Βουλῆς, ὑπουργούς Ἐσωτερικῶν καί Ἐξωτερικῶν μέ ἀριθμό πρωτ. Φ.2/8/99, 19-2-1993.

(20) Μοναστικό κέντρο τῶν Ἁγίων Μετεώρων (ὅλες οἱ Μονές): (α) βιβλίο μέ τίτλο «Συνθήκη Σένγκεν καί ἠλεκτρονικές ταυτότητες», 1997, (β) βιβλίο καί εἰδική ἐφημερίδα «Ἐν Συνειδήσει», Αὔγουστος 1997.

Ὡς ἐκ τούτου δέν ἀποδεχόμεθα τόν Προσωπικό ἀριθμό διότι διά τῆς παραλαβῆς αὐτοῦ ὑποκλέπτεται ἡ συναίνεσις τοῦ Χριστιανοῦ εἰς τό νά παραδοθεῖ οἰκειοθελῶς ἡ θεόσδοτη ἐλευθερία του εἰς ἕνα ἀντίχριστο σύστημα Παγκοσμίου ἠλεκτρονικῆς δικτατορίας.

Μετά τιμῆς,

ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμ. Λουκᾶς Ζήσιμος.

Μνήμη Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης. «Τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». (Ἐγκύκλιος Μητροπολίτου Ἀνδρέου).

 

 

 Ὁ τόπος μαρτυρίου τοῦ Ἀγ. Ἰωάννου  στὸ Ἀγρίνιο

                 

               ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ

                       & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

 

 Ἀριθ. Πρωτ.: 441

     

 Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 4ῃ Σεπτεμβρίου 2024

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 261ῃ

    Θέμα: Μνήμη Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης. «Τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ».

 

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

             -Α-

Ἀπίστευτο! Ὁ εἰκοσάχρονος Χασάν, ὁ γιός τοῦ Σέχη τῆς Κόνιτσας λείπει ἀρκετές ἡμέρες τώρα. Ἡ οἰκογένειά του, ἀνάστατη. Τά ἐρωτηματικά, πολλά καί ἡ ἀγωνία μεγάλη. Τί νά ἔγινε; Ποῦ νά πῆγε; Οἱ ἔρευνες, παρ’ ὅτι ἐντατικές, δέν ἀπέδωσαν τίποτε. Ὁ φόβος ἔχει ἀρχίσει νά φωλιάζῃ στίς καρδιές. Φόβος γιά τήν ἴδια τήν ζωή του. Γιατί πολλές ληστοσυμμορίες λυμαίνονται τήν περιοχή, ὅπως καί ὁλόκληρη τήν τουρκοκρατούμενη Ἑλλάδα. Ἀκόμη καί διάφορα κινήματα τῶν ραγιάδων λαμβάνουν χώρα, τόν δύσκολο καί ἀπό πολλές πλευρές ἐπικίνδυνο 19ο αἰῶνα.  

 

-Β-

Ἀλλά, ὁ Χασάν, εἰρηνικός καί χαρούμενος ἔχει ἤδη φθάσει στό Βραχώρι (σημερινό Ἀγρίνιο), ὅπου βρίσκει ἀνάπαυση καί τόνωση κοντά σέ πολύ καλούς Χριστιανούς. Ἡ καρδιά του σκιρτάει, κάθε φορά πού ἀκούει τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί θέλει, πῶς τό λένε, θέλει νά βαπτισθῇ, νά γίνῃ Χριστιανός, νά γίνῃ μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τά λόγια τοῦ Κυρίου ἔχουν μπῆ βαθειά στήν καρδιά του, τόν εἰρηνεύουν, ἀτσαλώνουν τό φρόνημά του νά μένῃ κοντά στόν Χριστό, ὁ,τιδήποτε κι’ ἄν συμβῇ. Ἀκόμη καί ὁ θάνατος.

Ἀλήθεια! Ἄν ἔλθῃ ὁ θάνατος; Καλοδεχούμενος θά εἶναι. Ὁ νεαρός μουσουλμάνος τά ἔχει ζυγίσει ὅλα. Καί γνωρίζει καλά, ὅτι ἄν ἕνας μωαμεθανός γίνῃ Χριστιανός, τό σίγουρο εἶναι ὅτι θά ἔχῃ θάνατο μαρτυρικό. Κι’ ἐπειδή φοβᾶται μήπως λυγίσῃ σέ σχετικές πιέσεις καί, ὅ μή γένοιτο, ἀρνηθῇ τόν Χριστό, ἐντείνει τήν προσευχή του καί ζητεῖ ἀπό τόν Κύριο νά δυναμώσῃ τήν θέλησή του, ὥστε νά μείνῃ «πιστός ἄχρι θανάτου» (Ἀποκ. β΄ 10). Ἀκούει, τότε, τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἐνθαρρύνῃ: «μηδέν φοβοῦ ἅ μέλλεις παθεῖν» (Ἀποκ. β΄ 10).

 

 

-Γ-

Καί τό τέλος, δέν ἄργησε νά ἔλθῃ. Ὁ πατέρας τοῦ ἄλλοτε Χασάν καί τώρα Ἰωάννου, πού τόν ἔψαχνε μέ ἀγωνία, δέν ἄργησε νά τόν βρῇ στό Ἀγρίνιο. Βέβαια ἦταν ἐξωργισμένος γιά τήν μεταστροφή τοῦ γιοῦ του, πού, τώρα εἶχε βαπτισθεῖ καὶ ἦταν Χριστιανός. Ἀλλά πάλι, τό πατρικό φίλτρο, τόν παρώτρυνε νά πείσῃ τό παιδί του νά ἐπανέλθῃ στήν πίστη τοῦ Ἰσλάμ, μιᾶς καί τόν προώριζε γιά διάδοχό του. Ὅμως, παρά τίς προσπάθειές του, τίποτε δέν ἐπέτυχε. Γιατί ὁ Χασάν - Ἰωάννης, πού εἶχε, στό μεταξύ, νυμφευθῆ μιά σεμνή Χριστιανή κόρη καί ἐργαζόταν σάν ἀγροφύλακας στόν Μαχαλᾶ (σημερινές Φυτεῖες), ἔμεινε σταθερός στήν Χριστιανική του πίστη, μέ τήν δύναμη βέβαια τοῦ Κυρίου: «Τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν. γ΄ 8)!

   Ἔτσι, ἡ ἀπόφαση δέν ἄργησε νά ἐκδοθῇ: θάνατος στόν ἀποστάτη. Ὁ Ἰωάννης δέν ἐδείλιασε, οὔτε δελεάσθηκε ἀπό τά πλούτη καί τίς τιμές πού τοῦ ἔταζε ὁ πατέρας του. Καί ἐνῷ, ὁ δήμιος ἔκοβε τήν κεφαλή τοῦ μάρτυρος, ἡ ψυχή του φτερούγιζε στά φωτοπάλατα τοῦ Οὐρανοῦ, στίς 23 Σεπτεμβρίου 1814. Τά ἱερά λείψανά του βρέθηκαν ἀργότερα πολύ, τόν Ἰανουάριο τοῦ 1974 στήν Ἱερά Μονή Προυσσοῦ Εὐρυτανίας, καί ἕνα μικρό τεμάχιο ἀπό αὐτά εἶναι θησαυρισμένο στόν ἐν Κονίτσῃ Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

 

-Δ-

            Ἡ Μητρόπολή μας, πού ἀγαπᾷ ἰδιαιτέρως τόν Ἅγιο Ἰωάννη, καθ’ ὅτι εἶναι καί συμπολίτης μας, ὀργανώνει καί φέτος στήν μνήμη του, τίς ἀκόλουθες ἐκδηλώσεις:

       α) Τήν Κυριακή, 22 Σεπτεμβρίου, ὥρα 7μ.μ. ὁ Μέγας Ἑσπερινός.

       β) Τήν Δευτέρα, 23 Σεπτεμβρίου, κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, ὁ Ὄρθρος καί Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία.

            Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μᾶς περιμένει ὅλους. Κι’ ἐγώ θά χαρῶ πολύ νά σᾶς δῶ ὅλους. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀρχηγός τῶν Μαρτύρων καί τῶν Νεομαρτύρων, νά σᾶς χαριτώνῃ καί εὐλογῇ.  

           

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Σεπτέμβριος 1921: Ἡ τραγική θυσία τῶν βρεφῶν στὴ μαρτυρική Σάντα τοῦ Πόντου (τοῦ Θεοφάνους Μαλκίδη)

 

 

Ήταν 103 χρόνια πριν, τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Σεπτεμβρίου 1921, όταν πάνω από 500 Ελληνίδες και Έλληνες της Σάντας του Πόντου, κυνηγημένοι από τους Γενοκτόνους Τούρκους και για να μην προδοθούν, αποφάσισαν να θυσιάσουν τα παιδιά τους, επτά νήπια, των οποίων το κλάμα αποκάλυπτε τη θέση του!
Τα βρέφη της Σάντας έσωσαν τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και αποτελούν την κορυφαία ίσως στιγμή του Ελληνικού Ολοκαυτώματος, τραγική και επώδυνη πράξη που σημάδεψε τις επτά μητέρες που αποχωρίστηκαν τον καρπό των ωραιότερων (συν)αισθημάτων που χάρισε ο Θεός στους ανθρώπους, παραδίδοντας προς «θυσία» τα σπλάχνα των σπλάχνων τους.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσε την τραγικότερη σελίδα της ζωής του Ελληνισμού και στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 Ελληνίδες και Έλληνες.
Ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το μικρό παιδί, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).
Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το μέρος εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και ο καρπός της αγάπης και του έρωτα και έτσι η μητρότητα, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους.
Παράλληλα υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών η οποία κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, έχασε τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας της καταγωγής και της προέλευσης. Ενδεικτικές καταγραφές Ελληνόφωνων, μουσουλμάνων ή /και κρυπτοχριστιανών γυναικών και παιδιών υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Η αντίσταση της γυναίκας σε αυτές τις πολιτικές βίας έχει διάφορες μορφές. Από την ένοπλη αντίσταση με τη συμμετοχή στο αντάρτικο, έως την επιλογή του θανάτου, αντί να υποστεί τον εξευτελισμό και την ταπείνωση.
Μια ειδικότερη μορφή αντίστασης που συναντάται όχι μόνο στη Σάντα, αλλά και σε άλλες περιοχές είναι η εγκατάλειψη των βρεφών χάριν της σωτηρίας του συνόλου και της ομάδας.
Στη Σάντα υπήρχαν μαζί με τους αντάρτες, οι οποίοι ανέλαβαν δράση για να τους προστατέψουν, γυναίκες και παιδιά, όπως μας πληροφορούν οι Σανταίοι της ενορίας Πιστοφάντων. Το Σεπτέμβριο του 1921 οι αντάρτες μαζί με το δυσκίνητο αυτό το σώμα των γυναικόπαιδων, δέχτηκαν επίθεση. Η διαφυγή ήταν δύσκολη και η μόνη λύση ήταν να σταλούν μόνες οι γυναίκες και τα παιδιά σε ασφαλές σημείο.
Η απόφαση συνάντησε την άρνηση των γυναικών, και η κατάσταση έγινε τραγική ακόμη περισσότερο με τα κλάματα των μικρών παιδιών.
Τότε, όπως αναφέρθηκε αργότερα από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες «πολλά παιδιά, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους και μη θέλοντας να τα χωρισθούν εξ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου».
Ο αρχηγός των ανταρτών της Σάντας καπετάν Ευκλείδης Κουρτίδης στο ημερολόγιο του γράφει ότι «ο στρατός, όταν είδε ότι δεν είμαστε εκεί, επροχώρησαν μέχρι το λημέρι και το βρήκαν άδειο και ανέβηκαν εις Μερτσιάν Λιθάρ, όπου βρήκαν τα μικρά σκοτωμένα και αμέσως ειδοποίησαν τον Μέραρχον και ήλθαν επί τόπου. Και όταν είδε τα μικρά σφαγμένα διέταξε αμέσως τον στρατόν να φύγουν πίσω και να μαζευθούν όλοι στη Σάντα και εκείθεν να πάνε πίσω λέγων ότι οι άνθρωποι που σφάζουν τα παιδιά τους είνε αδύνατον να πιασθούν και ως εκ τούτο είναι περιττόν να μείνωμε…».
Στις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες της Σάντας και άλλων περιοχών οι οποίες παρέδωσαν τα βρέφη τους στους αντάρτες, είχαν κλονισμό της ψυχικής τους υγείας, αφού επέζησαν των βιαιοτήτων και των σφαγών εκδηλώνονταν αργότερα το σύνδρομο και η ενοχή του διασωθέντα.
Μία από αυτές ήταν και η προγιαγιά μου Ελένη……
Η σκέψη τους και η μνήμη τους σταμάτησε στα γεγονότα των διωγμών και των σφαγών, εμφάνιζαν συμπτώματα διαρκούς άγχους και διαρκών καταπτώσεων, ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερο ψυχισμό, ο οποίος αποτυπώθηκε σε όλες τις συλλογικές εκφράσεις των Ελλήνων, όπως είναι τα μνημεία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν κεντρικές παραστάσεις γυναικών.
Ο επίλογος της μαζικής δολοφονίας, εξευτελισμού, εξανδραποδισμού, χειραγώγησης των γυναικών και των ορφανών γράφτηκε στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη της προσφυγιάς.
Η γυναίκα και τα ορφανά παιδιά έψαχναν τους αγνοουμένους τους στην Ελλάδα (αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού), τους εναπομείναντες συγγενείς της στην πατρίδα (εξισλαμισμένοι) και θρηνούσαν τους νεκρούς της. Καταυλισμοί και ορφανοτροφεία ήταν τα σπίτια τους μετά τον ξεριζωμό, όπου άρχισε μία νέα ζωή με έντονες μνήμες από το παρελθόν.
Παρελθόν το οποίο για τις Ελληνίδες της Σάντας στιγματίστηκε για πάντα από τη θυσία των παιδιών τους……

(Θεοφάνης Μαλκίδης)