Ἑορτάστηκε ἡ μάχη τῆς Κονίτσης (1947)

“Νὰ φυλάξουμε ὄχι μόνο τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ νὰ φυλάξουμε καὶ τὴν Ἑλλάδα μας”.

Χαιρετισμὸς Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ

στὴν Ἐπέτειο τῆς Μάχης τῆς Κονίτσης (1947)

(Μητροπολιτικὸς Ναὸς Ἁγ. Νικολάου Κονίτσης 13.1.2019)

Πέρασαν, ἤδη, 72 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ἀκριτικὴ Κόνιτσα δέχθηκε ἀναπάντεχα τὴν ἐπίθεση τῶν κομμουνιστικῶν ὁρδῶν. Αὐτὲς οἱ ὁρδές, εἴχανε ἀργηγὸ τὸν Μᾶρκο Βαφειάδη, καὶ ἡ ἐπίθεση ἔγινε ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1947. Πέρασαν 72 χρόνια, καὶ τὰ πράγματα δείχνουν, σὰν νὰ τὰ ἔχουμε ξεχάσει, τουλάχιστον οἱ παλαιοτέροι αὐτὰ τὰ γεγονότα.. Ἐνῷ οἱ νεώτεροι παντελῶς τὰ ἀγνοοῦν.

Μετὰ τὴν λήξη τοῦ καταστροφικοῦ Συμμοριτοπολέμου, οἱ Ἕλληνες εἶχαν πιστεύσει ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν θ’ ἀντιμετώπιζε ξανὰ τέτοια λαίλαπα. Γιατὶ ἡ κομμουνιστικὴ ἀνταρσία, ἦλθε γιὰ ν’ ἀποτελειώσει ὅσα ἐρείπια εἶχαν ἀφήσει πίσω τους οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ Ἰταλοί, ἀλλὰ καὶ οἱ Βούλγαροι, παρακαλῶ, ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε καὶ αὐτό, ποὺ ἐπὶ τριάμισι χρόνια (1941-44) κατέστρεψαν τὴν χώρα καὶ ἄνοιξαν ἀναρίθμητους τάφους γενναίων παλληκαριῶν, ἀθώων πολιτῶν καὶ μικρῶν παιδιῶν. Ὅμως, οἱ Ἕλληνες εἶχαν κάνει λάθος. Γιατὶ δὲν ἦταν μόνον τὰ ἀπαισίας μνήμης Δεκεμβριανά, τοῦ 1944, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ὁποίων δεκάδες χιλιάδες πολιτῶν ἐσφαγιάσθησαν ἀγρίως ἀπὸ τὶς ἐξεγερμένες ἐκεῖνες κομμουνιστικὲς ὁρδές, καὶ βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο, ἦταν προπαντὸς ὁ συμμοριτοπόλεμος (ἐμεῖς ἔτσι ἔχουμε μάθει νὰ τὸν λέμε, ἔτσι τὸν λέμε καὶ ἔτσι θὰ τὸν λέμε. Συμβιβασμοὺς μὲ τὴν συνείδησή μας δὲν κάνουμε).

Ὁ Συμμοριτοπόλεμος, λοιπόν. Αὐτὸς ποὺ ἐπίσης ἄνοιξε μυριάδες τάφους ποὺ κατέστρεψε τὴν ὕπαιθρο καὶ ἅρπαξε βίαια ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῶν μανάδων τους 28.000 ἑλληνόπουλα καὶ τὰ ὁδήγησε στὶς χῶρες τοῦ σιδηροῦ παραπετάσματος γιὰ νὰ τὰ μετατρέψει σὲ γενιτσάρους, ἐχθροὺς τῆς ἴδιας τους τῆς πατρίδας.

Μετὰ τὴν περηφανὴ νίκη τοῦ Ἐθνικοῦ μας Στρατοῦ στὸ Βίτσι καὶ στὸ Γράμμο τὸν Αὔγουστο τοῦ 1949 καὶ μετὰ ἀπὸ μιὰ σύντομη εἰρηνικὴ περίοδο φθάσαμε στὰ γεγονότα ποὺ δημιούργησε ὁ περιβόητος ἀνένδοτος ἀγῶνας τοῦ Γερὸ – Παπανδρέου 1965-1967, ὁ ὁποῖος γιὰ τέτοια ἦταν, γιὰ ἀγῶνες στὰ πεζοδρόμια. Μετὰ ζήσαμε τὴν ἑπτάχρονη στρατιωτικὴ διακυβέρνηση τῆς χώρας μὲ ἐπιστέγασμα τὴν καταστροφὴ τῆς Κύπρου τὸ 1974 καὶ μετὰ περάσαμε στὴν μεταπολίτευση, ἡ ὁποία διακηρύχτηκε ὡς “ἡ καλύτερη δημοκρατία ποὺ γνώρισε ἡ Ἑλλάδα” ! (Ἐδῶ δὲν ξέρω ἄν πρέπει νὰ κλάψει κανεὶς ἤ νὰ γελάσει). Γιατί ; Γιατὶ αὐτὴ ἡ δημοκρατία ποὺ διαφημίζεται ὡς ἡ καλύτερη, ἡ ὁποία ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ τρομοκρατία, μὲ δολοφονίες, μὲ βόμβες καταστροφικές, μὲ καταλήψεις Ὑπουργείων καὶ δημοσίων κτηρίων, μὲ ἐμπρησμοὺς μεγάλων καταστημάτων στὴν Ἀθήνα, κυρίως, μὲ τὸ γκέτο τῶν Ἐξαρχείων καὶ ἑνὸς τμήματος τοῦ Πολυτεχνείου, ὅπου, παρακαλῶ, ἀντὶ γιὰ νὰ μεταδίδονται γνώσεις στοὺς σπουδαστάς, μαθαίνουν πῶς κατασκευάζονται οἱ βόμβες μολότωφ. Μέσα στὸ Πολυτεχνεῖο ὅλα αὐτά. Καὶ ἀκόμη μὲ τὸ “Σύμφωνο Συμβιώσεως” τὸν “Γάμο τῶν Ὁμοφυλοφίλων”, τοὺς ὁποίους περὶ πολλοῦ ἔχει αὐτὴ ἡ Δημοκρατία. Γιὰ τοὺς Βορειοηπειρῶτες δὲν νοιάζεται καθόλου, γιὰ τοὺς ὁμοφυλοφίλους “μὴν τοὺς θίξετε”. Αὐτὴ εἶναι ἡ δημοκρατία ἡ σημερινή. Ἀκόμη μὲ τὴν ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὴν ἐπιχειρούμενη περιθοριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καὶ παλαιότερα καὶ σήμερα ὑπῆρξε καὶ εἶναι ἡ τροφὸς καὶ ἡ πνευματικὴ μητέρα τοῦ Ἔθνους. Αὐτή, λοιπόν, ἡ δημοκρατία, μόνο δημοκρατία δὲν εἶναι. Κι’ ἄς τὴν διαφημίζουν ὅτι εἶναι ἡ καλύτερη.

Θὰ ρωτήσετε, ἴσως, τὶ εἶναι αὐτὸ τὸ πολίτευμα σήμερα ; Εἶναι : ἀσυδοσία, ἀναίδεια. Διότι ἐντελῶς ἐλεύθερα, καὶ χωρὶς νὰ ἐμποδίζονται οἱ κομμουνισταί, ἔχουν διεισδύσει παντοῦ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς. Εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε δὲν μᾶς ἀρέσει. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Εἶναι δὲ τραγικό, ὅτι τὴ Μακεδονία μας ποὺ δὲν κατόρθωσε ὁ συμμοριτισμὸς νὰ τὴν ἀποσπάσει ἀπὸ τὸν ἐθνικὸ κορμό, τώρα τὴν προδίδουν μὲ τὴν περιβόητη “Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν”, ἡ ὁποία παραδίδει Ἐθνικότητα καὶ Γλῶσσα στοὺς Σκοπιανούς. Κι’ ἄς λέει ὅτι θέλει ἡ Κυβέρνηση. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ὁμολογία τοῦ Ζάεφ πρόσφατα νὰ ἀποκαλεῖ τὸ ἰδίωμα ποὺ μιλᾶνε “Μακεδονικὴ γλῶσσα”, κι ὅτι εἶναι “Μακεδόνες” αὐτοί. Καὶ ἡ Κυβέρνησή μας σφυρίζει ἀδιάφορα. Κι’ ἀκόμη πιὸ τραγικὸ ἀπὸ αὐτὸ εἶναι νὰ λοιδωρεῖται καὶ ἀπὸ κυβερνητικὰ στελέχη, κι ἀπὸ τὸ κρατικὸ ραδιόφωνο καὶ τὴν κρατικὴ τηλεόραση, ὁ Βορειοηπειρώτης Κων/νος Κατσίφας, τὸ παλληκάρι ποὺ τὸ δολοφόνησαν οἱ Ἀλβανοί, τὴν ἡμέρα ποὺ καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος γιόρταζε τὴν θρυλικὴ ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940.

Γι’ αὐτὸ ἀδελφοί μου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνανήψουμε. Νὰ δοῦμε γιατὶ φθάσαμε ἐδῶ ποὺ φθάσαμε. Πῶς φθάσαμε ἐδῶ ; Καὶ τὶ πρέπει νὰ κάνουμε ὥστε τὸ Ἔθνος νὰ ἀνακάμψει καὶ νὰ βρεῖ τὴν παλιά του αἴγλη. Εἶναι ἀνάγκη νὰ στραφοῦμε πρὸς τὸν Χριστό, καὶ νὰ μετανοήσουμε “ἀνθ’ ὧν διεπράξαμεν λαθῶν”, καὶ νὰ κάνουμε ἕνα καινούργιο ξεκίνημα. Ὥστε μὲ τὴν χάρη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἑλλάδα μας νὰ ξαναγίνει “σεβαστὴ στοὺς φίλους καὶ ὑπολογίσιμη στοὺς ἐχθρούς”. Ἐγώ, προσωπικῶς, “τὸ ἐπ’ ἐμοί”, ὅπως συνηθίζαμε παλαιότερα νὰ λέμε, ἔτσι θεωρῶ καὶ τὴν ἀρχιεροσύνη μου. Νὰ φυλάξουμε ὄχι μόνο τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ νὰ φυλάξουμε καὶ τὴν Ἑλλάδα μας. Γι’ αὐτό, νομίζω πρέπει ὅλοι μαζὶ μὲ ἕνα στόμα, μὲ δύναμη, νὰ φωνάξουμε “Ζήτω ἡ Ἑλλάδα καὶ Ζήτω καὶ ἡ Κόνιτσα”. - Ζήτω !